Ponownie, zapadła cisza. Czuł jak serce niemiłosiernie mu przyspiesza, a on sam, po prostu chce zniknąć. Nie był zły. Nie był też smutny. Zwyczajnie, nie był. Czuł stres jak nigdy dotąd, niezrozumiały (o dziwo), tak silny jakiego nie doświadczał chyba nawet podczas samego ataku lisów. Wzrok przeniósł na jej pysk. Płakała. Nie potrafił ocenić, czy była to złość ogólna, czy kierowana bezpośrednio do niego. A może nie było to złością, a smutkiem, strachem, stresem?
Czy którekolwiek z moich słów odwrócą atak, jak i moją wycieczkę do Młodnika? Mógłbym się tłumaczyć, matko, ale każde moje słowo jest wart tyle, co te truchła lisów - zdechłe, nie niosące za sobą niczego poza goryczą i złością. Mogłem nie robić nic, niemniej już zrobiłem. Nie ważne co bym powiedział, ty będziesz na mnie zła, Śpiewający Raniuszek ranna, a Krzywa Gwiazda bez jednego z żyć.
Chciałby. Chciałby mieć odwagę to powiedzieć, siłę, ale nie miał. Czuł się jakby w połowie takiej wypowiedzi miał dostać siarczystego policzka.
- Przepraszam - powtórzył raz jeszcze, ciszej. Teraz samemu, powoli, zaczynając się łamać. On jednak, zdecydowanie, płakać zaczynał ze strachu i stresu. Nie chciał, żeby była zła - ale co miał zrobić? Co mógł zrobić poza przepraszaniem? - Już nie pójdę nigdzie, obiecuję... Obiecuję, że nie będę nie słuchać...
Dorzucił - pyk. Pierwsze łzy zaczęły spływać mu po policzkach, a wargi po prostu drżały. Nie chciał wydawać innych, głośnych dźwięków. Nie mógł się na to zebrać.

Nie potrzebował zaufania. Nie sądził, by w tej chwili potrzebne było mu cokolwiek poza możliwością odpoczynku. Słowa Połysk znów przemilczał, skupiając się na próbach wyrównania oddechu, na tym by nie popaść w histeryczny płacz. To, że same łzy mu leciały już wystarczało.
Zaraz jednak, Gwiazdy, stało się coś magicznego. Iskra bowiem się podniosła, podeszła bliżej niego i się... przytuliła? Jego serce zadrżało, ciało zaś się na parę sekund spięło, by zaraz znów się rozluźnić, wtopić w nią. Potrzebował tej bliskości, chyba jak nigdy w życiu. Aż ta się odezwała. Ciało jego znów się spięło, a zaszklone od łez oczy szerzej otwarły.
Nie mówił nadal. Nie wiedział czy to był żart, chwila słabości, cokolwiek. Spojrzał teraz na Połysk, w końcu, niemo się jej pytając czy i ona to popiera. A co z resztą rodzeństwa? Krzywą Gwiazdą?...

Nie powinnam była wracać. Nie powinnam była szukać Klanu Rzeki. Nie powinnam była sprowadzać na świat kociąt w miejscu, którego nienawidzę. Było trzeba po prostu… omijać szerokim łukiem te ziemie, pójść w zupełnie inną stronę, kiedy usłyszałam o upadku klanu. Może bym żałowała, ale… ale teraz też żałuję, całą sobą.
Zaciskam zęby, wstrzymuję oddech, by powstrzymać chęć gorzkiego śmiechu. Jak widać – to, że mamy siebie nawzajem, nie rozwiązuje żadnego problemu. Wręcz przeciwnie, dla mnie… dla mnie to tylko generuje kolejne, ale tego im nigdy nie powiem. Nie miałabym jednego z bardzo już nielicznych argumentów za tym, żeby tu zostać. Nie musiałabym przeżywać… tego.
– Nieważne. Nie powinnam była tego mówić. – Mówić, co nie znaczy, że myśleć… albo któregoś dnia: zrobić. Albo Klan Rzeki się zmieni, albo ja odejdę… co znaczy jedno. Odejdę, mówię sobie. Nie dzisiaj i nie jutro. Z nimi, lub bez nich – kiedy będą na tyle dorosłe, by świadomie podjąć tę decyzję.
Ale nie zamierzam się zestarzeć w tak zgniłym od środka klanie. Nie zamierzam do końca swoich pie*rzonych dni udawać, że to, co się dzieje, jest normalne. A jeżeli Śpiewający Raniuszek przeżyje, to powinna zostać wywalona na zbity pysk z klanu, ale doskonale wiem, że to się nie stanie. Broń Gwiezdny Klanie, by koty ponosiły poważne konsekwencje swoich akcji.
– Muszę pobyć sama. Wróćcie sami do obozu.
Mój ten jest cichy i… zmęczony. Odsuwam się od nich i kieruję poza tereny klanu.
I nie wracam przez niemal dobę.

zt

Wie, że nie są to najlepsze słowa, które mogła powiedzieć, ale na pewno najlepsze, na jakie wpadła i są na tyle przekonujące, żeby mama nie kazała im pakować manatek i wynosić się w tej chwili. Połysk osiąga swój cel; ale czy to dobrze? Patrząc na reakcję mamy, sama nie jest już pewna. Zaciska zęby. Zwykle ma wrażenie, że rozumie Iskrę, a jednak tym razem, cała ta rozmowa... to dla niej za dużo. Jej uszy mimowolnie cofają się, kiedy mama mówi, że musi pobyć sama. Jakaś jej część nie chce dać jej iść. Ma ochotę za nią krzyczeć, desperacko, zatrzymać ją, zrobić coś, żeby to wszystko wyjaśnić, żeby było lepiej, ale po raz pierwszy chyba nie ma pojęcia co. Czuje, jak do oczu napływają jej łzy frustracji, a jednak nie jest w stanie zrobić nic poza tępym kiwnięciem głową i patrzeniem, jak Migocząca Iskra odchodzi.
Nie jest pewna, przez jak długi czas stoi tak i patrzy, ale w końcu sylwetka mamy znika jej z pola widzenia, a wtedy wolno odwraca się do Brzasku. Na jej policzkach widać ślady po pojedynczych łzach. Chce to naprawić. Tę sytuację, ich relacje, a może i cały klan Rzeki – ale nie wie, jak się za to zabrać. Postanawia sobie jednak, że zrobi wszystko, żeby żyło się im lepiej... i żeby nie musieli przechodzić przez tę rozmowę znowu.
– Brzask – mówi cicho, miękko, jakby zbita z tropu, ale słysząc swój głos i to, jak żałośnie zabrzmiał, sama kręci głową. Bierze głębszy wdech. Skup się. – Chcę, żebyś wiedział, że dalej jestem zła, że prawie dałeś się zabić. Ale... nawet nie wiesz, jak się cieszę, że żyjesz. Przepraszam – dodaje, tym razem pewniej. Jeśli tylko brat jej na to pozwala, przytula się do niego, a potem proponuje mu powrót do obozu.

/zt

Wyszedłem poza obóz, by poszukać, wrażeń. Miałem dość tego, że w mym życiu ostatnimi czasy nie działo się nic ciekawego, aby jedynie wieczna i ta sama rutyna. Nie zamierzałem wiec polować, oj nie. Tym razem zdecydowanie chciałem się skupić na znalezieniu jakiegoś drapieżnika lub samotnika, jeden czort! Byle coś, co sprawi, że przestanę czuć znużenie, a napełni mnie adrenaliną, której stanowczo mi brakowało. Nie przeszkadzała mi nawet myśl, że mógłbym nabawić się przy tym ran i wylądować na kilka wschodów słońca w lecznicy. Miałem to gdzieś. Było to poświęcenie, które mogłem znieść. Dlatego zachodząc w okolice Małych Grzbietów, tych bardziej łąkowych, zacząłem rozglądać się za jakimś drapieżnikiem.

Nie musiałem długo czekać ażeby drapieżnik rzucił się w moje oczy. Był to pies. W pierwszej chwili nawet uśmiechnąłem się do siebie. Wreszcie coś co mnie rozerwie! Ale kiedy zaczął iść w moim kierunku, a ja spostrzegłem jak ogromny był i jak bardzo umięśniony... Ochota na zaatakowanie go odeszła. Co jak co, nieważne jak bardzo chciałbym zawalczyć sądziłem że w pojedynkę nie dam mu rady. Tym bardziej że mieliśmy już jeden taki przypadek i żeby pokonać podobnej wielkości psa potrzebnych było przynajmniej dwóch rzeczniaków. Na szczęście nie widziałem by biegł w moją stronę, ani żeby miał agresywne zamiary, ale mimo wszystko postanowiłem uciec się do ucieczki, by jak najszybciej zniknąć z pola jego widzenia i jeżeli mi się udało to zacząłem rozglądać się za czymś mniejszym? A fakt pojawienia się psa przy Małych Grzbietach na pewno zgłoszę Krzywej Gwieździe. Nie wiadomo czy ten pies przypadkiem się tu gdzieś nie zadomowił, a były to przecież nie tylko tereny blisko obozu, ale też miejsce w którym przeprowadzane były treningi.

Biegłem przed siebie ile tylko sił miałem w łapach. Okazało się bowiem, że ten niby przyjazny piesek zaczął za mną biec i długo męczyłem się z nim na ogonie zanim mi całkowicie odpuścił. Westchnąłem czując ulgę, że nie muszę już dalej biec i odczekałem chwilkę, by złapać tchu. Następnie zacząłem rozglądać się dalej za przeciwnikiem, z którym tym razem mógłbym stoczyć pojedynek i... po pewnym czasie na niego natrafiłem. Musiałem jednak zadrzeć głowę ku górze, by dostrzec ptaszysko. Dokładniej mówiąc to krogulca, który krążył nad mym łbem i chyba tak jak ja miałem ochotę na niego, tak on miał na mnie. Krążył i krążył i nie chciał odlecieć. Napiąłem mięśnie, a z opuszkow palcy wysunąłem pazury, które w tamtym momencie zaryły w miękkiej ziemi. No dobra, pokaż co potrafisz! W napięciu wyczekiwałem momentu kiedy ptaszysko zniży swój lot żeby mnie zaatakować. Uważnie obserwowałem go i gdy faktycznie zaczął pikować w dół, ja przyszykowałem się do ataku. Najlepiej pazurami chciałem trafić w jego głowę, celując konkretnie w oczy.

Ah? To po co krążył mi nad głową skoro nie chciał walczyć? Tchórz! Zmarszczyłem grzbiet nosa, fucząc i ruszyłem dalej przed siebie szukając jakiegoś przeciwnika.

Szedłem przed siebie, tak właściwie krążąc w jednym miejscu. Nie chciałem zanurzać się zbytnio w rewiry, gdzie wcześniej znalazłem psa, ale też nic nie mogłem znaleźć. Mimo tego nadal szukałem drapieżników, ponieważ nie przyszedłem tu polować tylko zawalczyć! Miałem więc nadzieję, że nie będę musiał długo jeszcze szukać w tej pustce i ciszy. Im dłużej mnie otaczała tym coraz mocniej miałem wrażenie, że była to cisza przed burzą.

Jak nie było drapieżników, tak i nadal nic nie mogłem wśród polany znaleźć. Szedłem powoli, uważnie rozglądając się na boki gdyż zagrożenie mogło czyhać z każdej strony. I dzięki temu też między innymi dostrzegłem wielkie ptaszystko, przechadzające się po łące. Było ono jednak zbyt daleko, by mnie dostrzec, a ponadto zbyt duże bym chciał się na rzucać. Zbyłem je więc i szukałem dalej.