Sowia Gwiazda uniósł lekko brew na zachowanie samotnika. Na kocurze wyraźnie nie robiła wrażenia jego poważna postawa. Za kogo on się w ogóle uważał? Wlazł na nieswoje tereny, a zachowywał się ja u siebie.
Dymny zdziwił się, gdy jego rozmówca nagle się do niego zbliżył, ale mimo to nie odsunął się, uznając, że mogłoby to być wyrazem strachu czy wahania, a tego pokazywać nie zamierzał. Jedyne co w tej chwili właściwie okazał, to zdziwienie spowodowane prowokacyjnym ruchem burobiałego. Czy to miał być flirt?! Mimowolnie poczuł jak jego policzki nagrzewają się pod futrem. Starał się nie okazywać swojego zmieszania, ale jak miał się zachować, gdy po raz pierwszy w życiu ktoś tak do niego podszedł? Oczywiście, domyślał się, że to tylko jakaś głupia zagrywka i nawet przez chwilę tego żałował. Czemu gdy już się znalazł jakiś kocur, który choć troszeczkę wydawał się nim zainteresowany musiał być jakiś podstępnym samotnikiem, który najpewniej od prawie księżyca dręczył jego klan? No i wiekowo mógł być jego synem?
- Zdradzę ci, że do tego nie trzeba przekraczać granicy. Wystarczy być w okolicy. Jest duża szansa, że natknąłbyś się na kogoś i miałbyś szansę porozmawiać - odparł, pozwalając by w jego głosie wybrzmiała nuta irytacji, ale także... dokuczliwości? Może lepiej będzie jeśli podejmie grę młodszego kocura, zamiast brutalnie go przeganiać? Może uda mu się potwierdzić swoje podejrzenia, co do tego kim kocur jest. A jeśli nawet ten samotnik nie był jednym z żartownisiów, to zawsze dobrze znać kota, który tak swobodnie wkracza na czyjeś granice. - Z chęcią poznam cię bliżej, jednak prosiłbym, byśmy przenieśli się z tym na neutralny teren - dodał z możliwie jak najbardziej kulturalnym uśmiechem.

Sowia Gwiazda kompletnie nie wiedział jak reagować na zachowanie obcego kocura. Pozwolił mu otrzeć się o jego bok. Jeszcze nigdy nikt tak się do niego nie przymilał, ani nie mówił w taki sposób. Był o krok od przekroczenia cienkiej linii i nie poddania się jego zalotom. Ale wiedział, że nie mógł. To był samotnik, który wkroczył na tereny jego klanu i być może ich dręczył głupimi psikusami. Nie mógł z nim flirtować... tak na poważnie. Musiał to ostrożnie rozegrać i spróbować się zdobyć potencjalnie ważne informacje. Miał tylko nadzieję, że nie traci teraz czasu i nie okaże się, że ten kocur nie jest w ogóle związany z dowcipnisiami.
- Myślę, że w końcu byś spotkał. Cierpliwość jest złotem. Poza tym, to niezbyt mądre posunięcie wchodzić na nie swój teren - odparł, delikatnie speszony odwracając wzrok, gdy bury wpatrywał się w jego oczy. Dobrze, że miał futro, bo inaczej na pewno byłby teraz całkiem czerwony, nawet jeśli starał się zachować spokój.
- Nie, nie chodzi o to, że nie chcę by ktoś nas widział. Takie po prostu mamy tu zasady - wyjaśnił niezbyt wylewnie, wymuszając uśmiech, gdy zaczął prowadzić samotnika w stronę granicy przy Oku Gór. Cały czas pilnował, by szli równo. Nie wyprzedzał go, bo nie chciał ryzykować, że samotnik nagle się na niego rzuci. Miał tylko nadzieję, że przyszedł tu sam i dymny nie wpadnie w jakąś pułapkę czy coś w tym guście.
- W takim razie, zechcesz podzielić się swoim imieniem? - zapytał w końcu, spoglądając na kocura.

- Właśnie widzę - odparł również lekkim westchnieniem. Zaczynał się zastanawiać, czy ten kocur serio był tak dramatyczny, czy udawał? Sowa był prawie pewien, że bury niewiele sobie robił z ryzyka spotkania kogoś z klanu. A może nawet na to liczył? To tylko jeszcze bardziej przemawiało za tym, że może być on jednym z żartownisiów.
- Boję się, że mamy inne podejście co do zasad - stwierdził, powstrzymując się, by nie zacząć mu mówić o Kodeksie. Ale ostatecznie nie chciał wyjść na wariata, bo najpewniej tak samotnik by na niego spojrzał.
Oczy dymnego rozszerzyły się z zaskoczenia, gdy bury, który przedstawił się w końcu jako Storczyk, zbliżył się do jego ucha. Jego oddech połaskotał mu wnętrze poszarpanego ucha. Poczuł mimowolnie, jak po jego kręgosłupie przebiega dreszcz a futro na karku jeży się delikatnie. Te uczucia wzmocniły się, gdy Storczyk dodatkowo przygryzł jego ucho. Tego było już nieco za wiele i odsunął się o krok, niezbyt gwałtownie.
- Ah, Storczyk mi pasuje! - powiedział szybko ze zdenerwowanym uśmiechem. Wypuścił z nosa powietrze, by się uspokoić. Szedł dalej, coraz bardziej zbliżając się do granicy z Okiem Gór. - Mnie zwą Sowia Gwiazda - odchrząknął, w myślach besztając się za to szczeniackie zdenerwowanie. - Powiedz, Storczyk, mieszkasz gdzieś w okolicy może?

- Oh? - Sowia Gwiazda sapnął lekko, słysząc, że Storczyk był podróżnikiem. To by w sumie trochę wyjaśniało, czemu miał kompletnie gdzieś granice i tak otwarcie z nim flirtował. Mimo to Sowia Gwiazda nadal postanowił przyjąć te fakty z rezerwą. Patrząc na ostatnie wydarzenia związane z samotnikami, nie mógł ufać każdemu jego słowu. - A więc pewnie dużo już widziałeś? - zagadnął, ciekaw co kocur odpowie.
W końcu na horyzoncie pojawiła się granica, a dymnofutry poczuł delikatną ulgę na ten widok. O wiele pewniej będzie się czuł poza granicą Rzeki. Nie będzie miał żadnych wyrzutów sumienia, że gawędzi sobie z samotnikiem, zamiast go przegonić. Wtem jednak Storczyk zagrodził mu drogę. Nieco go to zirytowało, ale postanowił po sobie nic nie przekazać.
- Którą część mojej wypowiedzi konkretnie masz na myśli? - zapytał, tonem nieco pobłażliwym acz ciekawskim, unosząc przy tym lekko jedną brew, gdy spoglądał na kocura przed nim, nie odsuwając się ani odrobinę.