Huh, no to był nietypowy widok. Sam zadek wystawał ze śniegu. Najpewniej szukał pożywienia. Nawet trochę szkoda mu się zrobiło króliczka, że akurat w takiej chwili będzie na niego polował. Ale cóż, jeden dzień mniej dla królika, to jeden dzień więcej dla jednego rzeczniaka.
Ruszył więc ostrożnie w jego stronę, pod wiatr, o zgiętych łapach, równając ogon z grzbietem, zerkając pod łapy i wyciszając oddech. Gdy tylko udało mu się podejść wystarczająco blisko, rzucił się na długouchego, chcąc zmiażdżyć jego kark zębami i wyciągnąć ze śniegu.

Śnieg na kryzie był dla kocura mało ważny. Ważne było, że złapał tego królika. Wrzucił go do wgłębienia w śniegu, który uszaty sam zrobił i zasypał, by wrócić po niego później. Otrzepał futro, chcąc pozbyć się poprzyklejanego śniegu, wylizał szybko kryzę, a gdy śniegu było na na tyle mało, by mu on nie przeszkadzał, zaczął węszyć i rozglądać się za kolejnymi królikami. Miał nadzieję, że jeszcze jakiś się trafi. O ile nie wystraszył ich polowaniem na ich pobratymca.

Oho, nie tego Sowa spodziewał się zobaczyć w czasie polowania. Początkowo myślał, że zobaczył Księżycową Łapę, ale gry przyjrzał się kocurkowi bardziej dostrzegł, że jest to jakiś wychudzony samotnik. Tylko co tu robił? Nie wyczuł oznaczeń zapachowych? A może po prostu je zignorował by polować na terenie Klanu Rzeki?
- Hej, młody! - zdecydował się zawołać do kocurka i ruszył w jego stronę. - Wiesz na czyim jesteś terenie?
Jego krok był spokojny, nie chciał go wystraszyć. Klan Rzeki może i składał się z wielu samotników, ale to nie znaczyło, że zamierzał tolerować obcych na ich terenie. Nie zamierzał jednak go atakować, bo wyglądał na młodego i wynędzniałego, a grzecznie wyprosić.

Sowia Gwiazda spojrzał na samotnika z lekko rozszerzonymi oczami. Nie spodziewał się, że ten aż tak się wystraszy. Jego serce zalał żal wobec tego kocurka. Ciekawe, czy wiedział w ogóle jak właściwie polować. Mimo wszystko jednak, nie mógł pozwolić mu tu zostać. To były w końcu tereny Klanu Rzeki. Może i mieli przyjazne nastawienie do samotników, ale nie mogli pozwalać polować wszystkim na tych terenach.
- Przykro mi, ale będziesz musiał opuścić ten teren. Odprowadzę cię do granicy - powiedział stanowczo, wskazując ogonem w stronę Oka Gór, a więc i granicy z ziemiami niczyimi. Nie wiedział ile jest prawdy w tłumaczeniu czarno-białego, ale tak czy inaczej musiał go wyprosić, zwłaszcza, że na kociaka już nie wyglądał. Tak w końcu kazał mu Kodeks. - Jesteś tu sam?

Samotnik miał szczęście, bo Sowia Gwiazda nie zamierzał go w żadnym stopniu pokiereszować. To byłoby z jego strony okrutne, zważając na kruchy stan młodzika i jego pasywną postawę. Ucieszyło go więc, gdy zdecydował się polubownie opuścić tereny Rzeki. W dodatku mówił o jakimś Śladzie i Marchewce, czyli nie żył sam, a więc miał większe szans na przeżycie. Dymny nie będzie musiał walczyć z wyrzutami sumienia, że wygonił wygłodzonego kota.
- A gdzie ich ostatnio widziałeś? - zapytał. Zaczął prowadzić go do Oka Gór, ale gotów był skręcić jeśli wspomniane koty znajdowały się gdzie indziej. Miał tylko nadzieję, że podobnie jak ich towarzysz, nie weszli na terytorium Klanu. - Macie w ogóle jakieś swoje terytorium gdzieś w okolicy?

Kocur cały czas słuchał uważnie młodego samotnika. A więc widział Ślad i Marchewkę ostatni raz przy małym stawie w okolicy lasku hmm... Brzmiało to trochę jak Zimna Toń. Czy to możliwe, że cała trójka zapuściła się aż tak daleko w tereny klanów? Tyle, że stwierdził też, że nie chcieli wchodzić na tereny klanów, a czarno-biały zaczął gonić królika na terenach niczyich. Może coś kręcił? A może miał na myśli inne jeziorko, o którym Sowa nie wiedział, bo znajdowało się poza ich terenami?
- I mieli rację co do klanów. Niektórzy zamiast odprowadzić cię tak, jak ja, po prostu by cię zaatakowali. Więc mimo wszystko naprawdę nie radzę wam ignorować granic zapachowych - stwierdził. Nie była to jednak groźba, a stwierdzenie faktu. Niektórzy na jego miejscu po prostu rzuciliby się kocurkowi do gardła i tyle by było.
- Yhm, gdzieś tam jest wasze legowisko? - zapytał, zatrzymując się i wskazując ogonem w stronę gór i Orlej Przełęczy za nimi. Zdaniem młodego on i jego znajomi mieszkali na jakimś górzystym terenie, mówił też o jeziorku w ich okolicy. Opis ten wskazywałby więc na tereny za terytorium Rzeki, ale kto wie? Przywódca mimo wszystko miał nadzieję, że to gdzieś indziej, bo nie chciałby musieć odprowadzać go tam przez tereny Rzeki ani kazać mu iść pasem neutralnego terenu między Rzeką a Gromem.
- Jak ty masz w ogóle na imię? - zapytał, gdy dotarło do niego, że jeszcze nie zadał czarno-białemu tego pytania.

- No to chodź za mną - westchnął lekko, wymijając nieco czarnobiałego, tak by to on prowadził ich małą kampanię. A więc jednak będzie trzeba iść aż przez całe tereny. No trudno. Skoro trzeba to trzeba. Gdyby miał kazać mu iść pasem między Rzeką a Gromem to, po pierwsze, nie miałby pewności, czy opuści ich tereny, a po drugie, podróż tamtą stroną mogła być niebezpieczna, zwłaszcza Porą Nagich Drzew. A wolałby, by żaden z patroli nie natknął się na zwłoki samotnika.
- Sowia Gwiazda - odparł na pytanie. Następnie postanowił poprowadzić Gałązkę wzdłuż granicy z Klanem Wichru, aż do granicy z ziemiami niczyimi. Jeśli kocurek go nie zagadywał, sam nie poruszał rozmowy. Ciągle zachowywał czujność, na wszelki wypadek, gdyby okazało się, że wspomniany Ślad i Marchewka, zapuścili się na tereny Rzeki w poszukiwaniu towarzysza. Miał jednak nadzieję, że do tego nie doszło, a jeśli już, to że będą oni równie przyjaźni i pokojowi co czarnobiały. Patrząc pozytywnie, to przynajmniej zrobi sobie poranny patrol po granicy.

- Imiona z tym członem noszą wszyscy przywódcy klanów - odparł na pytanie młodzika, ukrywając własne speszenie. Jakoś tak dziwnie się czuł przyznając przed samotnikiem, że jest przywódcą klanu. Pewnie powinien czuć dumę, ale z jakiegoś powodu czuł się, jakby się wywyższał. Ale może to dobrze, że Gałązka wiedział z kim ma do czynienia? Może dzięki temu potraktuje go poważniej? O ile na samotnikach klanowe rangi robiły jakiekolwiek wrażenie.
W końcu dotarli do granicy, a dymny zaczął się przyglądać jak samotnik wypatruje swoich towarzyszy. Już miał go pośpieszyć, by czarnobiały po prostu oddalił się od terenów Rzeki gdy niespodziewanie pojawiły się dwa rudzielce. Sowia Gwiazda patrzył z lekkim zaskoczeniem, jak Gałązka czule wita się z kocicą. Szczerze mówiąc, nie przypuszczał, że Marchewka i Ślad, o którym mówił kocurek, to jego matka i brat. Spodziewał się po prostu jego przyjaciół lub ewentualnie dwójki rodzeństwa. Głównie dlatego, że mizerny kocur wyglądał, jakby mógł być już wojownikiem, a tymczasem jego matka traktowała go jeszcze jak kocię. Huh, najwyraźniej samotnicy opuszczali bok matki o wiele później, niż kocięta z klanów.
Gdy kocica zaczęła mu dziękować, mimowolnie, uśmiechnął się uprzejmie. Miło było wiedzieć, że rodzina jest znów w komplecie. Szkoda było jedynie patrzeć na ich stan. Na tak skalistych terenach na których żyli na pewno nie było łatwo o zwierzynę.
- Momencik - zatrzymał ich nagle, nim kocica i jej synowie zdołali odejść dalej. - Gałązka wspominał mi, że macie na swoim terenie problem ze zwierzyną. Jeśli pójdziecie wzdłuż naszej granicy w tę stronę, to dojdziecie do pasa ziemi niczyjej między dwoma klanowymi terenami. Idąc nim dojdziecie do Oka Gór, a za nim na pewno znajdziecie lepsze tereny łowieckie - wyjaśnił, wskazując ogonem we wspomnianym kierunku. Szkoda mu było patrzeć na tak wychudzone koty. Opisana droga była długa, ale jeśli kocica i jej dzieci przeniosą się dalej, za Żwirową Ścieżkę, skorzystają zarówno oni jak i Klan Rzeki. Kto wie ile jeszcze potrwa pora nagich drzew i czy głód nie zmusi ich jednak do wdzierania się na tereny Rzeczniaków.
Po udzielonej radzie i pożegnaniu się, a także upewnieniu się, że trójka oddaliła się od granicy, dymny ruszył w stronę Żmijowiska, chcąc wrócić do Małych Grzbietów. Zanotował również w pamięci, by na wszelki wypadek poinformować patrole o samotnikach mogących się kręcić przy granicy w okolicy gór. A tymczasem ruszył w drogę, ponownie rozglądając się za zwierzyną, tym razem nie tylko królikami.

Drozd? Na drzewie? No ciężko ukryć, że Sowia Gwiazda za bardzo na drzewach nie lubił polować. Miał złe wspomnienia z drzewami, ale nie ma co wybrzydzać. Zwłaszcza w taką porę nagich drzew. Ustawił się więc pod wiatr, ugiął łapy, zrównał ogon z grzbietem i ruszył w stronę drzewa, co kilka chwil spoglądając pod łapy i zastygając w bezruchu, by ptaszyna przypadkiem go nie zobaczyła. Gdy był już wystarczająco blisko drzewa, wbił mocno pazury w korę i zaczął powoli, ostrożnie wdrapywać się na górę z zamiarem cichego przejścia na gałąź, na której podjął próbę dosięgnięcia drozda i szybkiego go zabicia.

A niech to! Już było tak blisko. Gdyby tylko dosięgnął trochę bliżej. Ale nie ma co, miał jeszcze szansę. Powoli i cicho zszedł z drzewa, głową do góry i zaczął się ponownie skradać do drozda. Ugiął łapy, zrównał ogon z grzbietem i zaczął się skradać pod wiatr, co kilka chwil spoglądając pod łapy lub zastygając w bezruchu, jeśli ptak spojrzał w jego stronę. Gdy zbliżył się na wystarczającą odległość, wybił się tylnymi łapami, chcąc szybko ptaszynę zabić.