Na miłość Gwiezdnych, i od razu narzeka... a Brzoza chce tylko rozwijać jej umiejętności, dla jej dobra! Jeszcze nie była to jakaś bardzo wczesna pora aby narzekać że za mało się spało, więc kotka nie rozumiała braku chęci ze strony siostry.
- NO JAK "ŻE JAAAAAAAAAK." - szylkretka ciężko usiadła przewracając oczami. - Popolujemy, przydamy się na coś chociaż... zamiast byczyć się tutaj. Jest coraz chłodniej więc zwierzyny będzie tylko coraz mniej i mniej. - powtarzanie nudnej teorii można zostawić na lekcje z udziałem mentora, bo zawracanie sobie tym głowy w czasie wolnym jest samobójstwem. Albo bardziej zabójstwem biednego umysłu który powoli i w męczarniach odchodzi coraz to dalej słuchając o imionach jakiś nieistotnych kotów z którymi pewnie nawet nie wymienisz słowa w ciągu życia. Jacyś medycy czy zastępcy innych klanów, zobaczysz ich tylko na zgromadzeniu, a poza tym?
- I poza tym dziś nie jest aż tak zimno jak wczoraj, więc podwójny powód aby wyjść i nacieszyć się czasem poza obozem. A Sasankowe Kępy nie są daleko stąd.

Czyli chociaż przez chwilę nie można pobyć w depresyjnym dołku? Częste udawanie innego charakteru jest naprawdę męczące. Jaśmin jednak tylko mlasnęła z wyrzutem, po czym wstała, tym samym wyrażając zgodę na propozycję...? Rozkaz siostry? Trudno powiedzieć. Chociaż może nie była to zgoda, a raczej poddanie się.
- A ty w ogóle.... umiesz polować? - Spytała z powątpiewaniem. Jaśminowej trening się spóźniał, więc nie wiedziała praktycznie nic, oprócz informacji odnośnie innych klanów czy części kodeksu, które wyciągnęła od swoich producentów. Potem zdała sobie sprawę że to pytanie mogło zirytować Brzozę bardziej. No nic, jeszcze nie raz ją zirytuje.
- Dobra, idziemy - wstała, kierując się do wyjścia - To będzie twoja wina jak nas coś zje, a zje na pewno. Połamiemy się. Albo zgubimy. Znasz tak właściwie całe tereny? Bo ja NIE. Znajdą nas w ćwierć księżyca, albo dwóch, kiedy będziemy już wąchać kwiatki od spodu. - W ogóle umiały walczyć w razie czego? Eh.... żłobkowe przepychanki się nie liczą, prawda? Jeszcze u wejścia usiadła, by popatrzeć morderczym, zaspanym wzrokiem w niebo, zmarszczyć nos po czym wziąć się do próby okrzesania swojego futra, które musiało chociaż ładnie wyglądać przed najpewniej nadchodzącą śmiercią. Ciekawe czy w klanie wichru w lasach również jest tak mokro i nieprzyjemnie.

Cudownie! Najtrudniejsza czynność poranka wykonana. Brzózka sama nie umiała ukryć szczęścia podnosząc się wraz z siostrą. Szybkim krokiem wyszła z Drzewnej Mordki i co chwile spoglądała na długowłosą jakby chcąc przyśpieszyć jej ruchy.
- Nie... jeszcze! - machnęła energicznie ogonem słysząc wątpliwości w jej głosie. Przecież trzeba eksperymentować! I próbować! Życie jest za nudne żeby wchodzić w schematy i robić wszystko tak jak inni ci każą... a poza tym nauka samemu nie jest zakazana.
- Blah, blah, blah. Nic nam się nie stanie, obiecuje. - szturchnęła siostrę w bok jakby chcąc dodać jej otuchy. Jeśli będzie miała takie podejście to w przyszłości zostanie matką która cały czas siedzi w kociarni i opiekuje się kociętami. A po treningu sama zapomni jak walczyć i polować bo tak się zasiedzi ot co! - I mówiłam że idziemy niedaleko... troszkę trzeba przejść za taką dużą skałę i będziemy na miejscu. - można powiedzieć że jest to jak na razie jej największa wędrówka poza obóz.

Brzoza nie umiała. Cudnie! Pewnie zamiast złapać, to spłoszą całą zwierzynę, akurat na najgorszy czas. I czemu tak się ekscytowała? Kotka jednak potrząsnęła po chwili głową. Nie Jaśmin. Musisz być przydatna, myśl pozytywnie. Aż sama się krzywo uśmiechnęła ze swoich myśli. Brzmiało to tak samo głupio jak ,,Nie bądź smutny, uśmiechnij się". Popatrzyła na szturchającą ją siostrę, będąc w połowie mycia łapy, którą musiała odstawić na ziemię, by nie stracić równowagi. Westchnęła cicho.
- Dobra, prowadź - wstała znowu, tym razem kierując się w stronę wyjścia z obozu, nadal nie będąc dokładnie wymyta, ale cóż, pewnie i tak się potem wybrudzi, więc dokładne czyszczenie futra teraz, nie miałoby większego sensu.
- Co chcesz złapać jako pierwsze? - spytała, zmieniając temat. Nie mogła przecież ciągle marudzić - Chciałabym złapać jakiegoś ptaka.... albo rybę! Może bym jej nie zjadła, ale byłoby to ciekawe osiągnięcie.

No i wyruszyły. Podróż minęła przyjemnie, i bezkonfliktowo, a Brzoza jako idealny nawigator doprowadziła ich do miejsca docelowego. Jednak nie powitała ich łąka pełna fioletowych kwiatów, tylko zżółkniała trawa, patyczki i gdzieniegdzie liście zawiane przez chłodny wiatr. Kotka przez chwilę zwątpiła czy był to najlepszy pomysł aby iść o tej porze na łąkę. Czy są tu jakiekolwiek gryzonie i ptaki? Jednak nie dowiedzą się jeśli nie spróbują! A poza tym Jaśmin nie byłaby zadowolona, że została wyciągnięta z ciepłego legowiska na zwykły spacer poza obóz.
- Wiadomo że rysia lub wilka! - zaśmiała się - Ale tak na poważnie to sama nie wiem... raczej nikt nie myśli o tym jakie stworzenie złapie, a raczej czy jakiekolwiek. Jednak ryba brzmi super, więc kiedyś musimy pójść nad jakąś wodę i spróbować coś złowić. - kotka uśmiechnęła się i rozejrzała po okolicy do której dotarli.
- To co, rozchodzimy się czy jednak polujemy na zmianę? Tak wiesz, że możesz popatrzeć na drugą i potem powiedzieć jakieś skargi lub zażalenia.

Uważnie słuchała siostry. Ale jak to, jak to nie myśli się o tym, co można upolować. To znaczy, że Jaśmin jednak jest dziwna? Znaczy, już coś podejrzewała, ale jej domysły właśnie znajdują uzasadnienie!
- Tylko czy u nas są ryby... - dodała, zadając pytanie tonem, jakby już była w innej rzeczywistości. I wtedy muszą sobie zmoczyć futro i łapy, nie? Letni deszczyk jej nie przeszkadzał, ale teraz jest zimno! I zimny deszcz! A jezioro to nie deszcz, a cała masa wody. Oj, to nie byłoby przyjemne.
- Możemy najpierw spróbować na zmianę - powiedziała kotka, po chwili namysłu - Wtedy znajdziemy jakieś błędy w naszym zachowaniu, a jak nie, to na pewno razem coś obmyślimy i dojdzie się do jakiegoś wniosku. A potem można się rozdzielić i sprawdzić co z tego wszystkiego wyszło - skończyła swój wywód, patrząc z pewną miną na Brzozę. To mogło się udać! Nigdy nie przejmowała się swoją pozycją łowiecką, kiedy polowała na swoje rodzeństwo, lub ogon mamy, ale teraz będzie o wiele trudniej, więc trzeba będzie to dokładniej analizować.

- Okej, to ja zacznę pierwsza! Ale jeśli coś zauważysz przede mną to rób co do ciebie należy. - puściła oczko do siostry. Jeśli wrócą z tego polowania z czymkolwiek Jaśmin już nie będzie marudzić przed jakimkolwiek wyjściem. Chociaż jedna malutka mysz mogła by wpaść pod ich pazury... Gwiezdni dopomóżcie! Ona naprawdę chcę napełnić pozytywnymi myślami swoją siostrę pesymistkę!
Brzozowa Łapa wyczuliła wszystkie zmysły i zaczęła powoli iść przed siebie - tak aby nie przestraszyć żadnej zwierzyny. Ogon skierowała ku ziemi - bo zazwyczaj ten był wysoko w górze. Co jakiś czas rozglądała się na boki strzygąc uszami.

Dziś kotka przebiła samą siebie. Była bardziej cierpliwa niż zwykle. Jednak była świadoma że pora nie ułatwia im polowania. Szła dalej próbując iść z ugiętymi łapami, nie było teraz wysokiej trawy która mogłaby ją ukryć, jednak samo jej umaszczenie przypominało jesienną trawę... jednak czy zwierzyna widzi inaczej niż ona?

Patrząc przez chwilę na siostrę, zniżyła swój i tak w miarę nisko położony ogon, po czym poszła nieco dalej, uważając na każdą gałązkę.... czy tam suchy liść. Zniżyła po chwili również głowę, chcąc jak najbardziej upodobnić się do tej martwej jesiennej trawy. Czy jednak nie za bardzo szurała brzuchem po podłożu? Jednak, jak się bardziej wyprostuje, to czy nie będzie jej wtedy też widać lepiej?

Kotka zmarszczyła nos z niezadowolenia. Nic? Może odejdzie nieco dalej? Przecież nic jej nie zje. Oddaliła się więc, nadal trzymając się blisko podłoża, próbując wyczuć choćby jakiś stary zapach. Może powinny pójść w jakieś zalesione miejsca?

Kotka zastygła w miejscu gdy zauważyła coś czego na pewno się nie spodziewała. Wilk. Wyglądał naprawdę groźnie w porównaniu do drobnej Brzozy która jeszcze nie umiała walczyć i nie miała wyrobionych mięśni jak on. Gdy wilk odszedł odetchnęła z ulgą i zaczęła się zastanawiać czy powinna jak najszybciej wrócić do obozu i poinformować kogoś o drapieżniku czy jednak zostać i nie przejmować się... bo w sumie czy koty mogą pokonać takiego wilka? Terminatorka rozejrzała się i doszła do wniosku że nie ma co panikować skoro psowaty nie idzie nawet w stronę serca ich terytoriów a raczej na granice... tylko czy znajdą cokolwiek po tym jak ten gigant tu przeszedł? Kotka spojrzała w stronę Jaśmin pytająco... jeśli ona będzie chciała to chętnie spróbuje szukania jakiejkolwiek zwierzyny dalej.

Oh. OH. Jaśmina przycupnęła bardziej do ziemi, jeżąc się z lekka, po czym ostrożnie wycofała się do tyłu. Może dzik jej nie zauważy? Miała nadzieję że jej siostra posiada więcej szczęścia. Kotka przycupnęła już nieco dalej w trawie, by się uspokoić. Gdzie teraz? Spojrzała w stronę Brzozy, a chwilę po tym skierowała swoje łapy tak, by okrążyć dzika z bezpiecznej odległości, po czym iść w linii krzywej nieco dalej... znowu. Miała tylko nadzieję, że nie napotka znowu jakiegoś stworzenia, który nie jest jedzeniem.

Wraz z Jaśminową Łapą ominęła dzika i szła dalej przed siebie. Nie spodziewała się tu tylu... niezjadliwych zwierząt. Jak na pierwszą wyprawę spotkała się z wieloma zwierzętami które mogłyby jej zrobić im krzywdę, na szczęście te były zajęte swoimi sprawami tak jak siostry. Kotka była nadal czujna i szła jak najciszej aby nie spłoszyć niczego... lub co gorsza nie dać o sobie znać nie odpowiednim drapieżnikom.

Chodzenie w tej samej pozycji przez cały czas, mogło już powoli zacząć irytować Jaśminę. Ale tylko potrząsnęła głową karcąc się w duchu, po czym szła dalej, starając się zagłuszyć każdy możliwy szelest, redukując dźwięki do jej aktualnego minimum. Czy nie byłby możliwy jakiś bonus od klanu gwiazdy, w postaci błogosławieństwa łowieckiego? A gdyby pójść na skraj lasu? Może znajdzie się wiewiórka czy ptak? Kotka na pewno lepiej czuła się wśród drzew. Zamiast tego, teraz musiała skupić się na podłożu.

Ojej! Niebieskie, i bardzo ładne! Teraz to polowanie można uznać za udane. Gdyby Brzoza chciała wyglądać jakoś ładnie to po pierwsze musiałaby zadbać o swoje futro. Szylkretka już nie zważając na pobliską zwierzynę podeszła dumnie ze swoim znaleziskiem w pyszczku. Zatrzymała się na siostrze i oparła się o nią łapą wsadzając piórko za ucho terminatorki. Odeszła na krok aby obejrzeć swoje dzieło.
- No to teraz nasze polowanie przyniosło jakieś skutki - zaśmiała się - Jak wrócisz do obozu to wszystkie kocury będą za tobą się obracać! - zachichotała zasłaniając pyszczek łapą.

/gniot ale sie topie sory..........

Jaśmin się z lekka zaskoczyła, gdy dojrzała swoją siostrę, która bez specjalnej uwagi na otoczenie, maszerowała w jej stronę. Co to, już po ptakach? Ale przecież nic nie upolowały! Wtem dostrzegła coś w pysku Brzozy. Och, piórko sójkowe. Ale co, zaraz, już koniec?
- Piórkami się nie najemy - powiedziała, jednak nie zła czy marudna. Po prostu stwierdziła fakt. Może zabrzmiało to nieco inaczej niż planowała...? No nic, przecież siostra się domyśli!
- Ha! Kocury! - prychnęła, próbując zerknąć w stronę piórka. - Też ci kocury w tym naszym klanie. Znajdziesz pewnie sobie całą gromadkę, zanim w ogóle zdążymy zostać wojownicze imiona! Oprócz mnie. Ja zostanę tą wiecznie samotną dziwną panią spod legowiska starszych - zażartowała, zadowolona z nowego dodatku.
- Wracamy? - spytała po chwili, zdając sobie sprawę że skoro do tej pory nic nie znalazły, to nie ma co liczyć na polepszenie sytuacji. Zawsze mogą wyjść innym razem licząc na to, że nic ich nie zje.