Pomimo, że łasica była od niego zdecydowanie szybsza, nie zdołała zniknąć mu z oczu. Zdeterminowany, kontynuował pogoń chcąc usunąć drapieżnika będącego dla ich klanu zarówno zagrożeniem, jak i konkurencją. Jeśli zdołał zbliżyć się do zwierzęcia na wystarczającą odległość, wyskoczył w jego kierunku, chcąc wylądować przednimi łapami na grzbiecie łasicy i rozciąć znajdującą się na nim skórę pazurami przedniej prawej kończyny.

Jego pazury rozcięły grzbiet zwierzęcia z zadziwiającą łatwością. Konwaliowy Sen nie powstrzymywał się od uniesienia jednej ze swoich brwi, by następnie podjąć próbę zaciśnięcia zębów na gardle zwierzęcia w celu jego zaduszenia. Żywił nadzieję, że jego próba zakończy się powodzeniem i okaże się mniej krwawa, niż poprzedni atak - zaiste cudem - czy też interwencją Gwiezdnych - było, że posoka zwierzęcia nie zbrukała swoim szkarłatem jego futra.

Gdy tylko zwierzę zamilkło na zawsze w jego pysku, wypuścił je, krzywiąc się z obrzydzeniem. Zakopał drapieżnika i ukrył woń posoki na tyle, na ile było to możliwe. Ze szkarłatnej cieczy oczyścił także zewnętrzną część swojego pyska, powstrzymując się od wykrzywienia go. Gdy uznał już, że prezentuje się odpowiednio i nie czuć od niego woni krwi tak łatwo mogącej zwabić ku niemu kolejnych, niekoniecznie równie łatwych do pokonania drapieżców, ugiął kończyny, ruszając pod wiatr. W starciu z łasicą nie odniósł żadnych ran; nie sprawiło ono również, że stracił większość swoich sił, w związku z czym zamierzał kontynuować swoje polowanie - wciąż nie zdobył wszak pożywienia dla klanu. Ogon i głowę utrzymywał na tym samym poziomie, co resztę ciała. Stąpał uważnie, tak, by żadna z jego kończyn nie natrafiła na mogący wywołać hałas element podłoża. Uważnie obserwował okolicę, węszył i nasłuchiwał, nie chcąc przeoczyć potencjalnej zwierzyny... lub niebezpieczeństwa.

Bażant? Wspaniale. Gatunek ptaka, który obserwował, był duży, co gwarantowało odżywczy posiłek więcej niż jednemu kotu z jego klanu. Konwaliowy Sen kontynuował skradanie się na ugiętych łapach, pilnując, by poruszać się pod wiatr i dokonując odpowiedniej korekty, jeśli jego kierunek ulegał zmianie. Uważał, by nie nastąpić na mogący wywołać hałas element podłoża i by utrzymywać ogon i głowę na tym samym poziomie, co resztę ciała. Ponadto, by uniknąć wzroku ptaka, skrywał się za naturalnymi osłonami i, gdy wymagała tego zaistniała sytuacja, zastygał w bezruchu.
Jeśli udało mu się podejść wystarczająco blisko do ptaka, wyskoczył w jego kierunku, zamierzając przyszpilić go do ziemi i zacisnąć zęby na jego szyi, tak, by pozbawić go życia.

Zielonooki starał się zachowywać należytą ostrożność, ta najwyraźniej nie była jednak wystarczająca, by niepostrzeżenie podkraść się do zwierzęcia. Gdy Konwaliowy Sen dostrzegł, że bażant usiłuje oddalić się od niego, wyskoczył w kierunku ptaka, długimi susami usiłując dogonić opierzone zwierzę. Nigdy nie cechował się wyjątkową szybkością, żywił jednak nadzieję, że ta, którą się charakteryzował, okaże się być wystarczająca. Jeśli udało mu się zbliżyć na wystarczającą odległość, wyskoczył w kierunku potencjalnej ofiary, zamierzając przyszpilić ją do ziemi, a następnie podjął próbę zaciśnięcia pyska na wrażliwym gardle zwierzęcia w celu jego uśmiercenia.

Gdy bażant opadł bezwiednie w jego pysku kocur wypuścił go, oddychając ciężko - nigdy nie był osobnikiem, któremu odpowiadały szybkie pogonie, preferując raczej wolniejsze tempo biegu na dłuższym dystansie.
Oczywiście, nie oznaczało to, że zamierzał pozostawić bażanta tak, by zwabił ku niemu potencjalnego drapieżnika. Po kilku uderzeniach serca odpoczynku podniósł go, by następnie niespiesznym krokiem uspokajając swój oddech wyruszyć w kierunku gromowego obozu. Owszem, na stos przynieść miał tylko jedną zdobycz, walka i pogoń zmęczyły go jednak - dalsze próby odnalezienia zwierzyny uznał za nieroztropne i przesadnie ryzykowne. W przeciwieństwie do swojego zmarłego już terminatora, Konwaliowy Sen był rozważny.

z/t bardzo dziękuję za rzucanko <3

Pogoda w ostatnich księżycach ulegała zmianie, zapowiadając tym samym nadchodzącą Porę Nagich Drzew. Konwaliowy Sen niespiesznym krokiem przemierzał okolicę wraz z Owczym Runem, zamierzając uzupełnić zapasy ziół zanim zostaną one zasypane przez biały, pochłaniający dźwięki puch.
- Zapewne zdajesz sobie sprawę, że nie posiadam doświadczenia dotyczącego zbierania ziół - powiedział kotce, świadom, że jego brak wiedzy może zmarnować odnalezione medykamenty. - Czy jest określony sposób, w jaki powinienem traktować je wszystkie, czy też powinienem wołać cię za każdym razem, gdy odnajdę coś, co zdaje się być warte uwagi? - kontynuował marsz w kierunku Sasankowych Kęp, miejsca, w którym jego polowania zazwyczaj okazywały się być sukcesem. - Ponad to, na obecność jakich ziół w szczególności powinienem zwrócić uwagę?

Te podgniłe zioła naprawdę nie miały lepszego czasu, aby się pojawić ze względu na nadchodzącą Porę Nagich Drzew, ale co najważniejsze kryzys został zażegnany i nie wiedział o nim nikt inny oprócz Konwaliowego Snu. Tylko że nie na tym jedynie kończyła się pomoc wojownika, ponieważ Owca postanowiła skorzystać z jego niegdyś zaoferowanej pomocy i dlatego lekko zestresowana zmierzała właśnie w kierunku Sasankowych Kęp w towarzystwie czarnofutrego kocura, aby poszukać ziół. Sam fakt, że ostatecznie się na to zgodziła i sama wyszła z inicjatywą było sporą odskocznią od typowego zachowania dymnej szylkretki. Zazwyczaj wybierała się na zbieranie ziół sama, potem najwyżej prosiła kogoś by pomógł jej to wszystko przetransportować do lecznicy, ażeby nie musiała po to latać nie wiadomo ile razy, a teraz? Wzięła ze sobą syna Roztrzaskanej Tafli. Z tego też zapewne wynikało jej poddenerwowanie, które, choć nie pokazywała po sobie, to wewnątrz niej gdzieś siedziało.
— Tak. Dlatego... gdy coś przykuje twoją uwagę, wykop całą roślinę. Potem ja będę mogła zebrać z niej te użyteczne części i ułożyć w składziku. — odpowiedziała, zaczynając rozglądać się na boki. — mhm...dobrze byłoby gdybyśmy...znaleźli skrzyp, tym bardziej że straciłam jego cały zapas. Ale nic się nie stanie, gdy go nie znajdziemy. Skrzyp ma takie bardzo drobne jasnozielone listki, które zmniejszają się ku górze. Sama w sobie roślinka jest niewielka, a łodyga rozgałęzia się na niewielkie boczne gałązki. Z niego zbieramy liście. — wyjaśniła, bo sama nazwa tajemniczego skrzypu wojownikowi i tak by nic nie mówiła, a skoro to konkretny medykament, za którym mogą się rozejrzeć to lepiej, żeby wiedział, o jaki chodzi. — Może uda nam się znaleźć jeszcze pajęczynę i mak. Myślę, że nie muszę ci opisywać pajęczyny, ale dobrze by było żebyś wiedział jak ją zebrać. — dodała jeszcze po chwili namysłu. — ...jak ją znajdziesz, to nawiń ją ostrożnie na patyk.... I to tyle na razie. — dopowiedziała, a gdy znaleźli się u celu podróży jeżeli Konwalia nie miał więcej pytań, rozdzielili się. Owca od razu zaczęła rozglądać się za medykamentami na razie bez żadnego konkretu. Brnęła przed siebie i szukała tego co mogłyby jej zaoferować Sasankowe Kępy.

Owcze Runo nie miała powodów do obaw, wszak intencje Konwaliowego Snu nieskażone były zgnilizną taką, jak ta, która strawiła część znajdujących się w składziku ziół.
- Rozumiem - odpowiedział na wyjaśnienia kotki. I on wyruszył przed siebie niespiesznym krokiem, rozglądając się wokół siebie w celu odnalezienia medykamentów. On również nie poszukiwał żadnych konkretnych ziół, choć, oczywiście, jeśli dostrzegłby skrzyp lub pajęczynę z pewnością nie zignorowałby ich obecności.

Zgodnie z radą Owczego Runa, gdy natrafił na roślinę zdającą się mu medykamentem rozpoczął próbę wykopywania jej, żywiąc nadzieję, że gdy zakończą zbiory, jego towarzyszka wyjaśni mu, w jaki sposób pozyskać użyteczne części rośliny i pozwoli mu samodzielnie podjąć taką próbę. Naturalnie, poszukiwał ziół przede wszystkim dlatego, że pragnął pomóc szylkretce, jednakże był również kotem ciekawym świata i żądnym wiedzy.
Oczywiście, traktował ją delikatnie, nie chcąc uszkodzić żadnej z części potencjalnego medykamentu.

Kiedy natrafiła na pierwsze znalezisko...na początku się ucieszyła, że udało jej się znaleźć coś tak szybko, lecz mina zrzedła jej gdy przy bliższym przyjrzeniu się rozpoznała w roślince stroczyka samczyka. Akurat tego...nie potrzebowali i chyba nigdy nie będą potrzebować. Westchnęła więc i ruszyła dalej nie chcąc tracić na ten medykament więcej czasu niż już mu poświęciła. Szła dalej i rozglądała się uważnie licząc, że tym razem trafi na coś godnego jej uwagi.

Jego starania, oczywiście, nie oznaczały, że odniesie wybitny sukces. Kocur, nie wiedząc, w jaki sposób postąpić ze znalezionym ziołem, postąpił tak, jak zachowałby się, gdyby było one upolowaną zwierzyną - ukrył roślinę wśród poszycia, zapamiętując miejsce, w którym ukrył medykament, po czym wyruszył na dalsze poszukiwania, żywiąc nadzieję że i tym razem odnajdzie coś, co zapewne jest przydatne dla klanu. Nie poszukiwał żadnego konkretnego medykamentu, zamiast tego idąc przed siebie i rozglądając się, żywiąc nadzieję, że coś przyciągnie jego uwagę.

Na szczęście storczyk samczyk nie pojawił się jak na razie więcej razy. Za to co innego wpadło w oko gromowej medyczki, coś co zdecydowanie bardziej potrzebowała. Języczki polne. Poszukała w miarę możliwości większy liść i przyniosła go w okolice medykamentu. Następnie skupiła się na delikatnym odgryzaniu poszczególnych listków. Nie śpieszyła się, chcąc wyciągnąć jak najwięcej użytecznych części z tej roślinki. Kiedy podliczyła zbiory, zawinęła w pakuneczek, odłożyła w jakieś charakterystyczne miejsce i ruszyła dalej. Może tym razem uda jej się znaleźć pajęczynę? Rozglądała się za wszystkim, lecz to na niej głównie teraz się skupiła.