Rad z dostrzeżonych przez niego błyszczących w słońcu nici wziął w pysk niewielkie patyki by następnie delikatnie, uważając by nie uszkodzić medykamentu począł nawijać go na zebrane drewniane przedmioty. Żywił nadzieję że jego próby ostrożnego pozyskania materiałów opatrunkowych okażą się być skuteczne i będzie mógł odpłacić Owczemu Runu ostatnie swe niepowodzenie.

Ukrył motki w odpowiednim jego zdaniem miejscu po czym otrzepał się, żywiąc nadzieję że pozwoli mu to pozbyć się pajęczaka ze swego futra. Następnie wyruszył pod wiatr rozglądając się uważnie, nasłuchując i węsząc. Uznał, że chciałby przynieść Pszczelemu Pyłowi gronostaja, to na jego odnalezieniu zatem się koncentrował.

Wyruszył zatem tropem gronostaja pilnując by wiatr wiał prosto w jego nos. Zachowywał ciszę, nasłuchiwał uważnie i węszył żywiąc nadzieję że z ich dwójki to on pierwszy napotka swego przeciwnika. Podejrzewał, że gronostajowy ogon mógłby być również interesującą zabawką dla jego kociąt - nawiązujących do ich imion roślin przynieść im wszak nie mógł.

Nie zamierzał. Poruszając się pod wiatr na ugiętych łapach zaczął zbliżać się do drapieżnika. Uważał by nie nastąpić na żaden mogący wywołać hałas element podłoża oraz utrzymywał ogon na tej samej wysokości co resztę kręgosłupa. Ciężar ciała przeniósł na tylne łapy, wyciszył również oddech. Jeśli zwierzę się zbudziło unikał jego wzroku poprzez używanie naturalnych osłon, skradanie się po łuku oraz zamieranie w bezruchu.
Jeśli zdołał podkraść się wystarczająco blisko wyskoczył w kierunku gronostaja zamierzając przyszpilić go pazurami do podłoża i przesunąć je w dół jego grzbietu by całkowicie go rozorać.

Rana była płytka i szybko przestała krwawić. Oddzielił ogon gronostaja od reszty zwierzęcia i ukrył go w stosownym miejscu którego położenie zapamiętał. Zakopał ciało, uprzątnął pozostałości walki by następnie niespiesznym krokiem, oszczędzając ranioną stronę wyruszyć na poszukiwania zająca. Nie wątpił, że obfity posiłek Pszczeli Pył przyjmie z radością. Poruszał się pod wiatr, obserwował, węszył, nasłuchiwał i zachowywał ciszę.

Podążył zatem tropem zwierzęcia zachowując czujność, nasłuchując, rozglądając się i węsząc uważnie. Żywił nadzieję że gwiezdni będą mu sprzyjać i j uż wkrótce napotka to czego szukał.

Poruszał się pod wiatr, ogon utrzymywał na wysokości reszty kręgosłupa. Unikał elementów podłoża mogących wywołać hałas alarmujący jego otoczenie. Łapy utrzymywał ugięte. Wyciszył oddech, ciężar ciała zaś przeniósł na tylne kończyny. Jeśli zdołał podkraść się na stosowną odległość do zwierzęcia podjął próbę doskoczenia do niego by przyszpilić je pazurami do podłoża a następnie zadusić poprzez odcięcie dopływu powietrza do jego dróg oddechowych poprzez utrzymanie ich w swym pysku.

Z zadowoleniem przyjął fakt swego skutecznego polowania. Ukrył zwierzę wśród poszycia dokładnie zapamiętując miejsce w którym to uczynił by wyruszyć na dalsze poszukiwania. Tam, gdzie jest jeden zając powinno być ich więcej to przedstawiciel a tego gatunku zatem poszukiwał.