Wzdrygnęłam się gdy poczułam za sobą czyjąś postać. Automatycznie odwróciłam się z uniesioną łapą z wysuniętymi pazurami chcąc opieprzyć tego jegomościa. Czemu podkradacie się do mnie gdy mam gorszy dzień!! Mam idealne dni codziennie! W sensie ostatnio prawie codziennie ale... to pewnie przez ten gorąc. Nawet uniosłam wargę odsłaniając kieł ale mój wzrok złagodniał gdy ujrzałam że to czarny szczurek. Niknąca Łapa! Huh, ona to najmniej zasługuje na lanie w tym klanie. - Huh, wybacz... cześć słońce. - przywitałam się kładąc łapę na ziemi i przesuwając się przodem do terminatorki. -Nooo, niby chłodniej... ale też ledwie żyje. To jakaś tam motywacja żeby skupić się na nauce pływania. - napomknęłam o treningu jak to każdy o mojej randze. Bo co innego mamy do roboty niż nauka no nie? - Jak się czujesz, jak ci idzie trening?

Serce załomotało jej w piersi mocniej, gdy dostrzegła, że w całym tym zamieszaniu umknął jej grymas Przepiórczej Łapy i ostrzegawczo uniesiona łapa, w której chowały się pazury terminatorki. Zrobiło jej się na moment dziwnie duszno pod futrem.
- To prawda. Ja jeszcze nie próbowałam pływać - powiedziała, chociaż pierwsze dwa słowa wyszły jej trochę skrzypiące. Odchrząknęła cicho. - To znaczy. Moje ostatnie spotkanie z wodą to było jak przez przypadek wpadłam do wody, jak chciałam się nauczyć sama łowić ryby. I dostałam zielonego kaszlu, bo było zimno, więc mnie jakoś nie ciągnie do wody - zaśmiała się, nerwowo pocierając nadgarstkiem o drugi nadgarstek. - A, a trening w porządku. W końcu faktycznie coś robię, ale idzie to powoli, bo Mknący Nurt znowu ostatnio zachorował, haha, tak nas dobrali, że ciągle albo on, albo ja jesteśmy chorzy, um... A twój trening jak? - spytała, wyciągając szyję w stronę Przepiórki.

- Oh, to faktycznie nieprzyjemne doświadczenie. - tyle dobrego że kotka była w klanie i była pod opieką medyka. Gdyby mi się coś takiego zdarzyło gdy byłam poza klanem to pewnie bym już tu nie wróciła, moi znajomi nie byli jakimiś super medykami... ot potrafili podstawowe rzeczy. Takie wpadniecie do wody to jest niebezpieczne nawet jak nie jest zimno! Tracenie gruntu pod łapami... brrrghh, już na samą myśl w moim brzuchu wszystko się ściska.
- O to super, wiesz jakbyś chciała przyspieszyć trochę to może przywódca ci pozwoli na zmianę mentora. Ja od siebie polecę swojego brata, super z niego mentor. - w porównaniu do moich poprzednich to na pewno - W sumie chyba go powoli kończę... oprócz ogarniania dokładniejszego granic to zostało mi pływanie i łowienie ryb chyba. - w sumie nawet nie myślałam o tym wcześniej, ale faktycznie już jestem bliżej końca niż początku! W KOŃCU. Trochę mi to zajęło, i fakt mogłam się bardziej przycisnąć do nauki ale uh... ważne że już kończę!
Gdy terminatorka wyciągnęła szyję w moją stronę przyjrzałam się bardziej jej mordce, i odziwo podobała mi się. Była inna, dziwna, i totalnie nie w moim guście... ale coś w tym było kurczę! - Wiesz co? Masz najzwyklejsze czarne futerko ale bardzo Ci pasuje. - zawsze jestem szczera, i lubie wytykać innym ich konkretne cechy... szczególnie wygląd, bo to jest najłatwiej ocenić. Zazwyczaj podobały mi się takie różnorodne kolory sierści, z różnymi łatkami, dziwnymi pręgami i innymi kolorami, ale Niknąca Łapa to chyba pierwszy kot o jednolitej sierści której powiedziałam taki komplement.

Skwar nie przepadał za terminatorskimi obowiązkami ale starał się je wykonywać. Motywował się do pracy gdy miał gorszy dzień. Mógł się już pochwalić tym, że był świetny w szukaniu mchu i tak dalej! Ale czy to był wyczyn, gdy było go teraz pełno?
Terminator właśnie wracał do obozu a w pysku miał parę kawałków mchu. Zatrzymał się przed wejściem bo wiedział, że nie wyglądał najlepiej. Miał rozczochrane futro i brudne łapy od błota. Nie chciał umorusany wejść do obozu. Tak więc usiadł sobie gdzieś na uboczu przed wejściem. Położył mech obok siebie po czym zajął się swoją pielęgnacją.
– Bleh… błoto. – powiedział do samego siebie i cicho czyścił swoje łapy i kryzę na szyi.

/skacząca łapa :>

Podobnie jak Skwar również i Skacząca Łapa powracała do obozu tylko, że z polowania. Tę dziedzinę uwielbiała najbardziej ze wszystkich, dreszczyk emocji, trochę adrenaliny, ruchu dla zastałych kości. Przy polowaniu mogła poczuć, że żyje i nie jest tylko i wyłącznie bezużytecznym terminatorem, którego stać tylko na wymianę mchu, co swoją drogą lubiła robić chyba ze wszystkich swoich obowiązków najmniej. Długi czas po tym czuła jeszcze zgrzytania drobnych okruchów ziemi między zębami, brr!
Jej polowanie tego dnia nie było zbyt owocne, właściwie to wróciła lekko podminowana tym, że jej wszelkie próby i wysiłek poszedł na marne. Nie udało jej się upolować niczego i to nie dlatego, że ojej nie chciało jej się gonić za zwierzyną, która jak na złość dostrzegała ją, zanim ta zdołała zbliżyć się na wystarczającą do oddania skoku odległość - nie. Po prostu dzisiaj to nie był jej dzień. Rozkojarzona zapominała o ważnych zasadach, aż w końcu poddała się głównie przez frustrację, bowiem jedyne co zyskała to umorusane futro. W dodatku jakby nie mogło być jeszcze gorzej, wchodząc do obozu nastąpnęła na większą kałużę, która okazała się głębsza niż się spodziewała. Drobne kropelki przy impecie, z jakim wpadła do małego bajorka łapa Wróbelek rozprysnęły się na boki, dokładając chociażby pracy przy doczyszczaniu łap Skwarnej Łapy. Ale...nie tylko jemu. Skaczącej Łapie również tylko, że w jej przypadku było jej to obojętne zważywszy, że sama była pozlepiana grudkami ziemi i błota w szczególności na jasnym brzuchu i łapach (przy czym na nich nie było praktycznie widać różnicy).
— Niech to szlag!-...uh, najmocniej przepraszam. — mruknęła, gdy dostrzegła kremowego kocura, z którym dzieliła legowisko. — Nie chciałam ci dokładać dodatkowej pracy, ale...jak widać kałuże bywają zdradliwe. — dodała, lecz znacznie ciszej i bardziej kierowała tą wypowiedź do siebie niżeli do terminatora.

Księżyc jak to w każdy dzień dreptał po obozie, zwiedzając nowe miejsca. Nowe, oznaczało takie miejsca w które jeszcze nie zdążył wcisnąć swojego pyszczka.
Tym razem zbliżył się do wyjścia z obozu, gdzie zazwyczaj nie przychodził zbyt często. Lubił tu jednak być i obserwować wracających z treningów lub polowań wojowników.
Przez chwilę kręcił się blisko wyjścia, próbując znaleźć miejsce przez które zobaczy skrawek świata na zewnątrz. Nie mógł się doczekać aż sam będzie na tyle duży żeby tamtędy wyjść. Teraz jednak musiał walczyć ze sobą samym aby zostać na miejscu.
Przysiadł, chowając łapy pod siebie, kiedy poczuł zimny powiew wiatru. Pora opadających liści była już tutaj, i rzeczywiście było to widać- na trawie pod nim widać było przymrozek.
Kocurek siedział tak więc, rozglądając się dookoła, czekając na ewentualne koty które będą wchodziły lub wychodziły z obozu, lub na kogoś kogo może zaatakować.

To był jeden z chłodniejszych dni, jakie widział kociak w swoim młodym życiu, dlatego tym bardziej pragnął się rozgrzać. Siedzenie na zadku w ciepłym gnieździe nie wchodziło jednak w grę dla młodzika. Od rana ganiał po obozie za wszystkim, co daje się złapać! Wliczając w to ogony wojowników wylegujących się przed swoim legowiskiem. Dopiero obrażone fuknięcie przestraszyło Piołuna na tyle, że posłusznie odbiegł. Nastroszył się i z okrągłymi z emocji oczami - ekscytacji i strachu zarazem - popędził z dala od rozdrażnionych kotów. W biegu zobaczył pustą skorupę orzecha, którą potrącił łapą. Chciał biec i uciekać jednocześnie, co nie mogło się udać - zaliczył nagłe hamowanie, gdy dobił pyszczkiem w coś miękkiego... czy raczej kogoś!

Kotka od rana bawiła się w kociarni, jednak ileż można bawić się w jednym miejscu? Już nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić - najchętniej wyszłaby już z obozu i zobaczyła świat. Wiedziała, że nie mogła i nie powinna w ogóle o tym myśleć, ale myśl o tym, by wyjść rosła coraz bardziej. Bluszcz podniosła się z miejsca, rozejrzała po kociarni, a następnie wyszła jak gdyby nigdy nic.
Plan był prosty - wyjść z obozu, tylko na chwilę, żeby zobaczyć, jak tam jest i zaraz wrócić! Przecież nie będzie też szła nie wiadomo jak daleko, Bluszcz nie była głupia, po prostu ciekawska. Nie była jeszcze pewna co zrobić, kiedy ją ktoś zatrzyma, ale przecież mogła na miejscu coś wymyślić, nie martwiła się o to za bardzo, w zasadzie w ogóle.
Podchodząc do wyjścia, już w oddali zauważyła Księżyc, który siedział i obserwował. Już miała do niego podejść, nieco poddenerwowana, kiedy nagle ktoś w nią wpadł. Bluszcz na szczęście nie straciła równowagi i utrzymała się na łapach. Spojrzała na kociaka, który na nią wpadł. Piołun.
- Co ty wyprawiasz?! - powiedziała głośniej, strzeliła kilka razy ogonem. Teraz to już na pewno jej się nie uda.

Piołun potrząsnął głową. Auć! To była nieprzyjemna kraksa i kocurek uświadomił sobie, że czeka go kolejna bura od któregoś z kotów... Ale zamiast tego usłyszał znajomy głos siostry. Nie zauważył, że to na nią wpadł, bo w ogóle nie zarejestrował, kto stał na jego trasie. Przysiadł na tylych łapach i skulił uszy z niezadowoleniem na jej poirytowanie. Przed kimś innym Piołun by uciekł, ale przed Bluszcz nie chciał przyznać się do błędu i niezdarności. Zmierzył ją wzrokiem zza półprzymkniętych groźnie powiek i zaczepnie trzepnął siostrę w ucho, a z jego gardła wydobył się rozdrażniony pomruk.
Tak jest! To wyzwanie! Od początku zasadzał się, żeby ją zaatakować - i dała się zaskoczyć! - pomyślał, próbując zatuszować swoją gafę i samego siebie przekonać, że naprawdę taki z niego spryciarz. Pacnął ją jeszcze raz na dobitkę, po czym przekręcił się w taki sposób, że przednia połowa jego ciała przywarła do ziemi, a tylna wciąż próbowała utrzymać zjeżoną pozę. Z łapami uniesionymi i rozczapierzonymi, zamarł i szykował się do obrony, ogonem puszystym jak u wiewiórki machał natomiast na boki.

Księżyc przez chwilę mrużył oczy, powoli jakby przysypiając w przybranej wcześniej pozycji. Jego uwagę jednak przykuło to, co działo się kawałek dalej. Zerknął na bok i zdążył zobaczyć jedynie ułamek sekundy zderzenia swojej siostry i brata. Wtedy usłyszał rozzłoszczony głos Bluszcz i przez jego myśli szybko przebiegło: uuu, dzieje się coś ciekawego! Nareszcie! Muszę coś wymyślić.
Wstał, rozciągając zimne łapki i ostrożnym, lecz szybkim krokiem podkradł się do dwójki rodzeństwa tak, aby żadne z nich go nie widziało. To znaczy, żeby Bluszcz go nie widziała, bo Piołun mógł doskonale zobaczyć czarno-białego kocurka skradającego się od tyłu.
Teraz jest moja szansa!
Przeczekał kilka sekund, widząc jak Piołun szykuje się do czegoś, ataku lub obrony, i wtedy skoczył.
- Dawaj Piołun! Atak z dwóch stron!!!- krzyknął nagle i rzucił się na siostrę od tyłu, starając się przytrzymać ją przy ziemi. W sumie sam nie wiedział, dlaczego zaatakował ją a nie Piołuna. No ale cóż, któremuś z nich i tak by się to przydarzyło.
Kocurek śmiejąc się machnął kilka razy ogonem.
- Piołun! Pokonamy ją!!

Reakcja Piołun była dla Bluszcz jeszcze bardziej irytująca. Położyła uszy po sobie i najeżyła sierść, żeby wydawać się masywniejsza. Tak chciał się bawić? No to zaraz dostanie nauczkę! Z siostrą się przecież nie zadziera!
- Zaraz ci pokażę - odezwała się pewnie. Uniosła łapę, by oddać bratu, ale zaraz znów została zaatakowana. Tym razem od tyłu i udało się ją powalić! Ta zniewaga krwi wymaga! Bluszcz była wściekła, jej ogon latał, zupełnie jakby żył swoim własnym życiem.
- MACIE PRZEKICHANE - pisnęła spod Księżyca, zaczęła się wyszarpywać, przy okazji spróbowała ugryźć Księżyc w łapę, nie jakoś mocno, ale na tyle by poczuł! Z jednej strony była zła, z drugiej taka walka z braćmi przynosiła jej radość i frajdę, bo skoro musieli się na nią we dwójkę rzucać, to znaczy, że była taka silna, że sam Piołun albo Księżyc nie daliby jej rady!
- Nie-e nie pokonacie! - wytknęła język braciom, kiedy już udało jej się wydostać. Przyjęła pozycję "gotowości", by odeprzeć nadchodzące ataki i samemu zaatakować. Machnęła ogonem i uśmiechnęła się pod nosem, no skoro nie wyjdzie, to chociaż pokaże braciom, gdzie raki zimują.

Na widok jeżącej się Bluszcz, kociurek przekręcił się jeszcze bardziej, gotów do odparcia ataku. Jego siostra była silna i potrafiła porządnie mu wlać, jeśli tego chciała. Piołun potrzebowałby szczęścia, żeby móc ją pokonać!
I szczęście się do niego uśmiechnęło! Za Bluszcz pojawił się Księżyc, który musiał cichutko obserwować całe zdarzenie, a Piołun nawet nie zauważył go w pobliżu. W momencie, gdy czarno-biały kociak skoczył na Bluszcz, dymny wyprostował się. Korzystając z okazji, łapą ze schowanymi pazurami pacnął szarpiące się koty kilka razy. Większość ciosów dosięgnęła celu, ale możliwe, że Piołun przypadkowo dał w ucho też swojemu nieoczekiwanemu sprzymierzeńcowi! Bluszcz w końcu wyszarpnęła się z uchwytu brata i stanęła naprzeciwko kocurków w pozie bojowej. Piołun w odpowiedzi fuknął na nią przekornie.
- Nie pokonamy? Zaraz się przekonamy, siostrzyczko! - miauknął i wybił się do góry, by spaść prosto na nią! Obnażył ząbki, gotów, by wbić je w sierść przeciwniczki.

Księżyc bezgłośnie krzyknął, kiedy poczuł ugryzienie w łapę. Potem wyszarpał się spod uścisku i zobaczył Bluszcz przygotowującą się do ponownego ataku oraz krzyczącą w złości. Zaśmiał się w stronę brata. Lubił, kiedy Bluszcz się tak bulwersowała, była taka śmieszna!
Była jednak także bardzo zdecydowana, więc Księżyc wiedział, że jej groźby to nie byle żarty.
Otrzepał się i w międzyczasie zobaczył, jak Piołun gotuje się do ataku. Stanął po jego stronie i napiął się. Przez chwilę stał w bezruchu, wtedy spojrzał zmrużonymi ślepiami na brata, i wtedy...
- AHA!!! - wykrzyczał nagle i rzucił się na dymnego kocurka. To był plan idealny. Zaskoczenie.
- Już nie jesteś po mojej stronie! - zaśmiał się, gryząc brata w ogon. Hehe, tego się nikt nie spodziewał.
Miał tylko nadzieję, że nikt nie odwróci się przeciw niemu... Wtedy miałby dwie opcje. Jedna to walka aż się zmęczy, druga to szybka ucieczka z miejsca zdarzenia.
Teraz jednak nie myślał nad tym a szarpał się z bratem małymi pazurkami.
- Nigdy nie jest wiadomo, co Księżycowa Gwiazda planuje tym razem!

Dostała kilka razy łapą, ale nie przejęła się tym za bardzo. Była przecież silniejsza od nich dwóch razem wziętych! Nie mieli jak jej podskoczyć. Gotowa na atak Piołun uniosła się bardziej, żeby wydawać się większą, ale w tym momencie rzucił się na niego Księżyc. Czyli wszyscy na wszystkich? Zabawa! Zaśmiała się w głos, jednak nie mogła przecież tak bezczynnie stać.
Postanowiła, że pacnie obu braci, używając sporej ilości siły. Próbowała to zrobić tak, by przy okazji nie oberwać rykoszetem. Trzasnęła najpierw Księżyca, który prawdopodobnie się tego nie spodziewał, a później oddała Piołunowi, za to, że sam ją walnął kilka razy. Starała się też odskakiwać w miarę możliwości, by być w bezpieczniej odległości od łap i pysków braci.

Piołun nie spodziewał się, że Księżyc skoczy na niego, a nie na kotkę. Już wybijał się do skoku, gdy czarno-biały rzucił się na niego i z łatwością wytrącił Piołuna z równowagi. Dymny miauknął żałośnie, gdy obaj toczyli się po ziemi w plątaninie kończyn.
- I ty, Księżycowa Gwiazdo, przeciwko mnie! - jęknął, bezskutecznie próbując wyrwać się z jego łap. - Gdzie twój kodeks wojownika! Zdrada, zdrada! Bluszcz, pomocy! - wołał coraz bardziej teatralnie.
W odpowiedzi otrzymał jednak kilka zdecydowanych ciosów w łepek. Siostra miała parę w łapie, nie ma co. Kociak skulił uszy, ale z satysfakcją dostrzegł, że Księżycowi też się oberwało
- Na honor wojownika! Bluszczowy Liściu, Księżycowa Gwiazda zwrócił się przeciw swojemu zastępcy! - wczuwał się w rolę, choć jego słowa przytłumione były sierścią - właśnie zaciskał szczęki na uchu Księżyca.

Kocurek zaśmiał się złowieszczo, podobnie jak Piołun coraz silniej wczuwając się w swoją rolę. A więc teraz będzie opętanym złym przywódcą! Buahahaha!
- Tak, właśnie tak, mój drogi Piołunowy Błysku. Twój przywódca od zawsze był zły, to wszystko to był mój okropny plan! Jestem złym duchem i opetalem waszego przywódcę! Teraz, będziecie moimi sługami!- wykrzyczał, gryząc nagle obojga z nich. Nie było to dlatego, że chciał zwrócić się przeciw obojgu- po prostu zrobiło się już takie zamieszanie, że kocurek nie do końca wiedział, kogo atakuje. Zaczął więc wywijać łapami w te i we wte, starając się uchwycić w żeby każdy, nawet najmniejszy kawałeczek futra.
- Koniec pokoju w tym Klanie! Koniec pokoju między wszystkimi Klanami! Nadszedł czas Klanu Księżyca!- wykrzyknął, wyobrażając sobie że nad nimi wisi wielki, czerwony i krwawy księżyc.

Bluszcz też najchętniej wczułaby się w całą tą historię z gwiazdą i w ogóle, ale gdy usłyszała, jakie imię wymyślił jej Piołun.
- Chwila - miauknęła donośnie - czemu ja jestem Bluszczowy Liść? To nie jest wcale fajne imię - oburzyła się i odskoczyła od braci ze zmarszczonym nosem.
- Chce mieć fajniej brzmiące imię, to jest słabe, Liście to wiatr zrywa na wietrze i po liściach się depcze. A po mnie się nie depcze - furknęła i machnęła ogonem.
- JA ZOSTANĘ PNĄCĄ GWIZDĄ I BĘDĘ WAMI RZĄDZIĆ - syknęła w końcu, po przemówieniu Księżyca o tym, że go duch opętał. Rzuciła się znów w kierunku braci i jednemu z nich zasadziła kopniaka, a drugiego starała się ugryźć i już nawet nie patrzyła, który jest który.

Dymny kociak aż zachłysnął się na deklarację Księżyca, teraz Księżycowej Gwiazdy. W reakcji tej oburzenie i szok mieszały się z podziwem, że przeciwnik zdobył taką władzę - nawet jeśli tylko w zabawie.
- Ach tak... Od dawna wiedziałem, że coś knujesz! - zmrużył groźnie oczy. - Klan Księżyca znany będzie wśród innych jako klan zdrajców! Księżycowa Gwiazdo, gniew innych klanów będzie wielki! Dostaniesz lanie od wujka, a co gorsza - jego oczy rozszerzyły się na widok Bluszcz spinającej się do ataku, którą widział za ramieniem czarno-białego - ...od naszej siostry!
Kotka zaatakowała z pełną siłą i Piołun drapał i gryzł na oślep oboje rodzeństwa.
- AAAA! - wrzasnął na całe gardło, gdy poczuł kłujące ząbki wbijające mu się mocno w nogę. Wykręcił się, by pacnąć Bluszcz w głowę. - Nie damy się tyranii Pnącej Gwiazdy!

Kocurek zaśmiał się, kiedy usłyszał pretensje siostry.
- Ble ble ble- mruknął pod nosem, na tyle cicho, żeby nikt tego nie słyszał.
W międzyczasie pomiędzy szarpaniną usłyszał słowa Piołuna, dumny ze swojego pomysłu. Tak, dziś to on jest złoczyńcą, ale taki który wygra! Na chwilę oderwał się z kłębku futra i małych pazurków i lekko dysząc stanął obok. Wtedy usłyszał Piołuna mówiącego, że ich wujek o wszystkim się dowie...
- O nie! Wcale nie, Sowi Zmierzch jest po mojej stronie! - powiedział pełen siebie, i wtedy poczuł uderzenie Bluszcz od tyłu.
- AAAAAAA, Pnąca Gwiazda! - wykrzyknął, przyswajając do głowy usłyszane imię. - Księżycowa Gwiazda, Pnąca Gwiazda i Piołunowa Gwiazda - trzej przywódcy przeciwko sobie!- dodał, na oślep waląc łapami. Cicho syknął, kiedy zorientował się że ugryzł nawet samego siebie w ogon.
Wyrwał się spod objęć dwójki rodzeństwa i padł na ziemię kawałek dalej, zdyszany.
- Ja... chwilę sobie odpocznę... Ale jeszcze tam wrócę i zobaczycie, wtedy was pokonam!- rzekł, kładąc się na chłodnej ziemi. Teraz było to przyjemne, bo był rozgrzany po ,,walce".

Od tych wszystkich gwiazd Bluszcz zakręciło się w głowie, ale nie mogła przecież się poddać, już wystarczy, że Księżyc postanowił odpocząć. Ona nie mogła. Musiała pokazać, że jest najlepsza, nawet jeśli to znaczyło, że będzie się "biła" z Piołunem do upadłego. Co prawda Bluszcz miała już dość. Najchętniej by po prostu odpoczęła jak brat, ale chęć zwycięstwa i bycia najlepszą była silniejsza. Oddychała ciężko, ale jeszcze zdążyła capnąć kark Piołunu, niech sobie nie myśli! Puściła go szybko i odskoczyła
- Księżyc się już poddał, a ty? Poddajesz się? - wysapała, miała cichą nadzieję, że jednak się podda, ale jeśli nie, to będzie musiała walczyć dalej. W końcu była najlepszą wojowniczką oczywiście.