A zatem wyruszył ku klanowej granicy z ziemiami niczyimi, tak, jak prowadził go wiejący w pysk wiatr, niespiesznie, ostrożnie, uważnie rozglądając się, nasłuchując i węsząc. Czy doprawdy samotnik musiał dopaść Jeżynowy Cierń niemalże ją zabijając, zamiast wyjść na spotkanie jemu, komuś, kto mógłby pokonać go bez żadnego problemu?

Sikorki? Zdecydowanie nie tego poszukiwał, jednakże nie zamierzał ignorować danej mu przez los możliwości. Koncentrując się na oddalonej od grupy sikorce przyjął pozycję łowiecką - ugiął kończyny, ogon i głowę utrzymywał na tym samym poziomie co pozostałe części kręgosłupa i poruszał się pod wiatr. Unikał również mogących wywołać hałas elementów podłoża. Unikał wzroku potencjalnej ofiary zastygając w bezruchu oraz używając naturalnych osłon. Jeśli zdołał zbliżyć się na odpowiednią odległość wyskoczył w kierunku zwierzęcia zamierzając przyszpilić go pazurami przednich łap do ziemi i uchwycić jego gardło w pysk, by następnie spróbować go zadusić.

Kontynuował zatem swą próbę - na ugiętych łapach poruszał się pod wiatr. Ogon i głowę utrzymywał na tym samym poziomie, co resztę swego kręgosłupa. Uważał, by nie nastąpić na szeleszczący element podłoża i unikał wzroku ptaków poprzez skrywanie się za naturalnymi osłonami oraz zastyganie w bezruchu. Jeśli zdołał podkraść się do najbliżej znajdującej się sikorki, wyskoczył w jej kierunku a następnie spróbował pazurami przednich łap przyszpilić ją do ziemi i zatopić kły w jej gardle w celu zasuszenia ptaka.

Powstrzymał się od wykrzywienia pyska. Podejrzewał, że takie skrzywienie wykonała natomiast Jeżynowy Cierń, o ile, oczywiście, obserwowała jego osobę.
Ponownie ruszył pod wiatr, skradając się po łuku, zastygając w bezruchu i skrywając się za naturalnymi osłonami. Uważał, by nie nastąpić na mogący wywołać hałas element podłoża, łapy posiadał zgięte natomiast głowę i ogon utrzymywał na tym samym poziomie co resztę ciała.
Jeśli zdołał podkraść się wystarczająco blisko wyskoczył w kierunku potencjalnej ofiary zamierzając pazurami przyszpilić ją do ziemi i udusić, zaciskając żeby na gardle ptaszyny.

Frustracja kocura nie zdążyła narosnąć - już wkrótce martwa ofiara stała się bezwiedna. Ukrył ją pośród poszycia dokładnie zapamiętując miejsce, w którym to uczynił, by następnie w ciszy wyruszyć dalej pod wiatr. Rozglądał się uważnie, nasłuchiwał i węszył w poszukiwaniu zwierzyny lub samotnika.

A zatem jego poszukiwania ponownie okazywały się jałowe. Niezadowolony kontynuował je podążając pod wiatr, rozglądając się uważnie i nasłuchując. Niemożliwym było wszak, by sikorka stanowiła jedyną zwierzynę bytującą na terenach klanowych.

Nieznanemu przedmiotowi nie poświęcił wiele uwagi - preferowałby, by niespodziewany obiekt stanowiła potencjalna matka jego kociąt, odrodzona Jeżynowy Cierń.
Kontynuował swą wędrówkę pod wiatr, tym razem uznając jednak, że rozejrzy się w poszukiwaniu pajęczyny. Nadchodziła pora nagich drzew, zatem zapewne rozsądnym byłoby posiadanie odpowiedniego jej zapasu. Już wkrótce drapieżników będzie znacznie więcej, natomiast medykament który chciał odnaleźć stanie się znacznie rzadziej występującym zjawiskiem.

Odnalazł zatem niewielkie patyki poczym jął ostrożnie i powoli, usiłując zachowywać możliwie jak największą delikatność i staranność owijać pajęcze sieci wokół nich. Jeśli zdołał zakończyć swe zadanie zgodnie z własnymi przewidywaniami ukrył motki w bezpiecznym miejscu i wyruszył pod wiatr, nasłuchując, węsząc i obserwując okolicę.

Pięć motków pajęczyny niewątpliwie było dla kocura sukcesem - nie wątpił, że z jego znaleziska uraduje się również Owcze Runo.
Na widok wrony natychmiast ugiął łapy i począł skradać się do niej pod wiatr. Poruszał się uważając na mogące wywołać hałas elementy podłoża, po łuku, unikając wzroku ptaka. W razie zaistnienia takowej potrzeby zastygał w bezruchu czy też ukrywał się za naturalnymi osłonami. Ogon i głowę utrzymywał na tym samym poziomie co resztę kręgosłupa.
Jeśli znalazł się wystarczająco blisko wrony wyskoczył ku niej zamierzając przyszpilić ją pazurami do ziemi i zadusić, trzymając szyję zwierzęcia w pysku.

Ukrył swą zdobycz starannie po czym dokładnie zapamiętał miejsce, w którym to uczynił. Niespiesznym krokiem wyruszył dalej pod wiatr, węsząc, nasłuchując i obserwując. Żywił nadzieję że ponownie spotka potencjalną ofiarę... lub samotnika którego miałby możliwość przepędzić lub zgładzić. Tym razem nie zamierzał wyjawiać tego, którą z opisanych opcji preferowałby bardziej.