No więc, Dzięcioł, zatopiona od stóp do głów w przemyśleniach, siedziała lecznicy, próbując się tu odnaleźć i już teraz spróbować zapamiętywać wszystkie potrzebne rzeczy. Gdzie co jest, gdzie są zioła, jak wyglądają... Choć nie miała pojęcia które są które, miała nadzieję, że coś jej to pomorze.
W tej chwili wpatrywała się w jedną ze ścian, kiedy usłyszała głos Owczego Runa. Wziął ją odrobinę z zaskoczenia, jednak kotka od razu podniosła się na łapy i poczuła, jak jej myśli trochę się oczyszczają.
To- to właśnie było to, czego jej brakowało od śmierci Tęczy. Tej chęci, podejmowania nagłych decyzji i budzenia się do życia. Teraz, kiedy dostała nową posadę, starała się być skupiona i gotowa na każde wyzwanie jak jeszcze nigdy.
Szybko więc znalazła się przy medyczce, w składziku. Lekko wystraszona spojrzała na nią i dostrzegła, że policzek kotki jest niezwykle spuchnięty. Dzięcioł aż lekko wzdrygnęła się na myśl, jakie musi to być nieprzyjemne uczucie. Ale! Musi sobie z tym poradzić. Od dziś będzie widziała nieskończenie wiele ohydnych i odrażających ran, i jej zadaniem jest pomóc. Nie być obrzydzonym.
Skinęła głową na informację o tym, że medyczka została ukąszona przez pszczołę a następnie spojrzała na przygotowane przez nią ziele. Dokładnie wysłuchała wszystkich danych na jego temat choć ze strachem stwierdziła, że nie zapamięta tego wszystkiego na raz.
No ale dobra. Skup się. Teraz musisz pomóc Owczemu Runu.
Skinęła głową z lekkim, lecz zestresowanym uśmiechem.
-s-spróbuję- powiedziała i podeszła bliżej aby spojrzeć na policzek kotki. Rzeczywiście, choć było to słabo widoczne przez odcień futra medyczki, w jednym miejscu dało się zobaczył mały, czarny punkcik wbity do skóry z lekkim zaczerwienieniem dookoła. Kotka zbadała gdzie dokładnie się znajduje po czym schwyciła go w zęby i pociągnęła w swoją stronę, mając nadzieję, że nie sprawia tym bólu szylkretce.
Z zadowoleniem stwierdziła, że chyba jej się to udało- żądło spadło na ziemię. Dzięcioł z uśmiechem od razu przeszła do następnego punktu- przygotowania maści z języczków polnych.
Kotka wzięła roślinę do pyska i zaczęła ją mielić. Było to dziwne uczucie- nieczęsto zdarzało jej się mieć w pysku coś innego od zwierzyny, dlatego przegryzanie tych liści wydawało jej się dziwne.
Udało jej się jednak zgryźć roślinę na tyle aby zrobiła się z niej papka. Wypluła ją na ziemię i włożyła w nią łapę po czym przez kilka uderzeń serca przybliżała ją coraz to bliżej do policzka medyczki. Niby takie proste zadanie, a jednak dość stresujące!
W końcu jednak nałożyła zmielone zioło na policzek i lekko rozsmarowała je. Co prawda trochę narobiła przy tym bałaganu i pokleiła medyczce futro w niektórych miejscach, ale miała nadzieję, że się jej udało.
- Przepraszam, jeśli bolało. Czy... coś jeszcze? Co teraz mogę zrobić?

Powiedział Owczemu Runu o swych objawach i medykamentach, które chciał zastosować tak, by upewnić się, że jego diagnoza była trafna. Podejrzewał że posiadane przez niego objawy oznaczały że nabawił się białego kaszlu. Pamiętał, że Owcze Runo powiedziała mu niegdyś o tej jednostce chorobowej i przekazała odpowiedni sposób by ją wyleczyć.
Jako, że medyczka wyraziła ku temu zgodę zabrał ze składziku korzeń dziewięćsiłu, liść mniszka oraz liść szałwi polnej. Wszystkie medykamenty spożył by następnie upewnić się że jego działania nie poskutkowały powstaniem nieładu w składziku. Przeszedł do komory chorych żywiąc nadzieję że wyzdrowieje - rany działały na jego korzyść ponieważ pozwalały mu na spędzanie większej ilości czasu z jego kociętami. Choroba którą mógł je potencjalnie zarazić działała całkowicie przeciwnie.

- Niestety sprowadza mnie do ciebie choroba. Doświadczam dolegliwości bólowych brzucha, wymiotów oraz nudności - oznajmił uznając, że nie warto rozpoczynać rozmowy od innych kwestii w momencie w którym dręczyły go wspomniane dolegliwości. - Zdaje się również że gorączkuję, chłód zdaje się bowiem być dotkliwszy niż zazwyczaj.
Nie siadał, w spokoju oczekując na zachowanie kotki; grzbiet kocura pozostawał wygięty unikając prostowania obolałego brzucha. W pysku kocura znajdowało się więcej śliny niż zazwyczaj zwiastując nadchodzące nasilenie się nudności.

Im bliżej obozu byłem tym mocniej odczuwałem skutki ugryzień. PIEKŁY. BOLAŁY. Jeszcze przeszkadzały mi w chodzeniu, szczególnie te na tylnej łapie. Wszedłem do obozu i od razu skierowałem się do lecznicy stękając cicho przy każdym kolejnym kroku.
- Dzięcioł? Owcze Luno? Wysoka Łapo? - wymieniłem wszystkich imiona po kolei, gdy któreś z nich się zjawiło pokazałem dwie rany których byłem aktualnie świadomy i wyjaśniłem że ich sprawcami są szczury. Pewnie jest to łatwe do rozróżnienia ale niech wiedzą że dbam o bezpieczeństwo. Może pan Konwalia się dowie.


⬥ zakażona rana 2 stopnia: rozlegle ślady po zębach na palcu prawej przedniej łapy
⬥ zakażona rana 2 stopnia: rozległe ślady po zębach na śródstopiu lewej tylnej łapy

Faktycznie go niosła, a gdy Królicze Futerko wykonała gest, weszła do środka i ułożyła terminatora na podłożu Korzennej Nory. Zrobiła to delikatnie, mimo swojego zdenerwowania, ale gdy usiadła obok nowomianowanej wojowniczki, czuć było od niej nieprzyjemne napięcie i zmarszczenie brwi. Już przed ceremonią była, krótko mówiąc, kłębkiem nerwów, a Świszcząca Łapa był po prostu wisienką na torcie, by zakończyć tą sesję głupich sytuacji.
– Życzę powodzenia – parsknęła do czarnobiałej, potrzebując jakiegoś upustu frustracji… a podejrzewała, że Królicze Futerko będzie miała takich sytuacji z kocurkiem więcej, niż tylko jedna. Jupi.

Życzę powodzenia. Skwaszony głos Zaćmionego Słońca nieco ją dziwi, bo sama jest głównie zmartwiona, choć szybko go sobie racjonalizuje: jest w końcu matką Świszczącej Łapy, ba, matką całej ósemki kociąt... kociąt, które miały dziś ceremonię, co już pewnie i tak musi być trochę stresujące, a co dopiero jak jedno z tych kociąt traci przytomność!
Samo podejście kocicy do sprawy nie jest jednak dla niej największym szokiem. Do tej pory Królicze Futerko przełączyła się w tryb Zarządzania Kryzysowego i nie skupiała się za bardzo na tym, co będzie dalej. Miała jasne zadanie: iść po medyka i upewnić się, że jej terminator będzie bezpieczny. Tyle w temacie. Nie myślała za bardzo o tym, co będzie później... ani że bycie mistrzem Świszczącej Łapy to nie tylko odpowiedzialność za niego w tym momencie, ale i w przyszłości. Że ktoś musi przygotować go do bycia wojownikiem, i że to będzie ekstermalnie trudne przy jego wrażliwości.
Co, u licha, myślał sobie Konwaliowa Gwiazda, kiedy przydzielał jej terminatora? Dlaczego terminatorów nie dostali Pajęcza Sieć, Srebrna Kropla, Dziczy Szlak... ha, nawet Jeżynowy Nos, choć jest strasznie młoda, pewnie nadawałaby się do tego bardziej niż ona, głupia, ledwo nadająca się na wojowniczkę, a co dopiero mistrzynię Mysikrólik!
Uch, mniejsza z tym. Tu akurat nie chodzi o nią, tylko o Świst... i Zaćmienie, jakby nie patrzeć. Posyła jej porozumiewawcze spojrzenie.

– Taaa, przyda się... – Nie przez Śwista. Przeze mnie. Skup się. – Poznałam Świszczącą Łapę już kiedyś, wiesz? Wiem, że jest strasznie, um, wrażliwy... Ale kiedyś z tego wybrnie. – Staram się ją pocieszyć, jakoś, chociaż sama nie wiem. Czy ja w ogóle z tego wybrnęłam? Pierwszy dzień treningu... A Owcze Runo? Uch, ona też zdaje się trochę przerażona. To chyba niedobrze.

– Ja widziałam. Tylko o ziemię, tak mi się wydaje – odpowiada uspokajającym tonem, czując, że chociaż jeden kot musi tu być spokojny, bo atmosfera jest tak ciężka, że można by ją przeciąć pazurami. A potem... czeka. Nie za długo, jak się okazuje, całe szczęście; Świszcząca Łapa szybko zaczyna się ocucać, a Mysikrólik czuje, jakby kamień spadł jej z serca.
– Zemdlałeś, twoja mama cię tu przeniosła – mówi mu, równie spokojnym tonem, a gdy ten zaczyna mamrotać coś o powrocie do legowiska, przygryza policzek od środka.
– Może lepiej niech Owcze Runo cię najpierw obejrzy, upewni się, że nic ci się nie stało, jak upadałeś, hm? – sugeruje miękko, a potem zerka to na Zaćmione Słońce, to na medyczkę, czekając, aż któraś z nich przejmie od niej pałeczkę.

Gdy wojowniczka jej odpowiedziała, chyba tylko poczuła się bardziej zirytowana. Przyda się? Kim ona była, żeby mówić coś takiego o jej synu (bo Zaćmione Słońce była przekonana, że to o nim była mowa)? I kim była, żeby mówić z pewnością, że z tego wybrnie? Wybrnie, jeśli go wyciągniesz, ale jesteś świeżo mianowaną kotką, która nigdy nie miała do czynienia z problemowym terminatorem. Złota nauczyła się już kontrolować to, co mówiła do innych kotów, ale nie mogła powstrzymać się od nieprzyjemnych myśli. Westchnęła po prostu w odpowiedzi, zaś Świszcząca Łapa wybudzał się powoli ze swojego oszołomionego stanu. W porę. Owcze Runo była chyba gorzej zestresowana, niż one dwie. Super. Fajna medyczka. Chciałaby, żeby niemiła część jej głowy się teraz zamknęła, bo absolutnie nie potrzebowała jej przytyków.
Całe szczęście, że Królicze Futerko robi większość mówienia za nią. A może to też źle… Ugh.
– Czy są jakieś medykamenty na uspokojenie, Owcze Runo? – zdecydowała się spytać, może nakierować medyczkę, co powinno się robić w takiej sytuacji, bo to jedyne, co jej przychodziło do głowy. Czy Świst nie mógł po prostu, no, nie tracić przytomności? Jedyny przypadek, gdy zrobiła to Zaćmienie był wtedy, gdy wykrwawiała się na śmierć. A to? To była ceremonia. Będzie ich tylko więcej.

A on milczał; obudził się już, wymamrotał coś, ale gdy Owcze Runo go o coś spytała, ten nie mógł z siebie nic wydusić. Czy on specjalnie musiał robić to wszystko trudniejszym i dłuższym, niż mogłoby być?

– Owcze Runo cię o coś pyta, Świszcząca Łapo – przypomniała, siląc się, by nie brzmieć na tak zirytowaną, jaką faktycznie była, bo mimo swojego podejścia rozumiała gdzieś podświadomie, że im silniejsza będzie jej reakcja, tym bardziej zamknie się na wszystko Świst. To był problem — nie miała pokładów cierpliwości i kontrolowanej delikatności, by obchodzić się z synem, gdy pojawiała się taka sytuacja. Gdy Świst nie wykazał też żadnej reakcji na mowę o ziołach, złota wróciła wzrokiem do Owczego Runa. – …Przynieś je, proszę.

Jeśli medyczka faktycznie wróciła się po nie do składzika, a Świszcząca Łapa, Królicze Futerko i Zaćmione Słońce zostali przez chwilę sami, ta popatrzyła na milczącego kota. Dopóki ten nie wykazywał jakiekolwiek komunikatywności, ta nie potrafiła się nie denerwować.

– Połknąłeś język?

Słowa matki… są zaskoczeniem. I nagle znowu. Znowu się zaczyna. Znowu wszystko zaczyna być jak za mgłą, a swe ciało Świszcząca Łapa widzi jakby… nieco z innej perspektywy. Nie do końca jest w tym ciele. Jakaś je(n)o część jest gdzie indziej, nie tu.

Ślepia kociaka podnoszą się gwałtownie na pytanie Zaćmionego Słońca. Mokro błyszczą lękiem… przed nią. Ucieka wzrokiem, odwraca całą głowę, zaciska powieki… kuli się, niemalże jak by Zaćmione Słońce go uderzyła.

Dotarło. Jest dla niej utrapieniem. Problemem. Rozczarowaniem. Tak, jak zawsze się obawiał(o). A wszystko przez Konwaliową Gwiazdę, który nie mógł poruszyć tematu morderstwa przy innej okazji, niż na tej ceremonii, tak niedaleko od innych dziwnych wydarzeń w Klanie Gromu. Nie, chwila. Wszystko przez Świst. Przez to, jaki(e) jest słab(e). Wrażliw(e). Głupi(e).

Królicze Futerko ma łagodniejszy ton. Na jej pierwsze pytanie potrząsa przecząco głową… na drugie – po chwili zawahania kiwa potwierdzająco. Jeśli nikt nie protestuje, bez słowa bierze medykamenty przyniesione przez Owcze Runo i odchodzi do kociarni.

zt?