Gdy w polu jej wzroku pojawił się mokry i lękliwy wzrok Śwista, uderzyło w nią poczucie winy. Poczucie winy, którego nie chciała w tym momencie odczuwać. Tak, jak zrobił to syn, również odwróciła od niego wzrok. Nie chciała na niego patrzeć, gdy wywoływał w niej multum emocji, nie tylko złość.

Zamiast tego pałeczkę przejęła Królicze Futerko, na której słowa ten faktycznie jakoś komunikatywnie zareagował. Złocistą to ukłuło — dlaczego mógł odpowiadać, nawet gestami, ledwo znanej sobie wojowniczce, ale własnej matce już nie? Dlaczego ta obca wojowniczka umiała rozmawiać z jej synem lepiej, niż sama Zaćmienie? Czuła się, jakby z czegoś ją obrabowano (o ile nie zrobiła sobie tego sama), ale z drugiej strony: super, może to i lepiej, że ktoś inny może się tym zająć! Ugh.

Ostatecznie, gdy Świst zjadł medykamenty i udał się do legowiska sam, ta też w końcu wyszła. Nie do legowiska, a poza obóz — tam przeżywała swoje emocje najlepiej.

Mysikrólik sama trochę boi się w tym momencie Zaćmionego Słońca – może sobie wyobrazić, że byłaby zupełnie zesrana, gdyby była Świstem. Jednak mimo wszystko jego przerażone spojrzenie posłane w stronę matki sprawia, że coś w środku ją trochę boli. Nie obwinia go za tę reakcję, ale nawet jeśli wojowniczka jest, uch... ostra i nieprzyjemna, to zna ją też od tej innej strony, zaprezentowanej na ceremonii "Tęczowej Gwiazdy" chociażby, i nie chce patrzeć na nią jak na bezdusznego potwora. Jej słowa są niewłaściwe, nie zamierza ich bronić, ale na swój sposób ta sytuacja musi być okropna też dla niej.
Całe szczęście delikatniejsze podejście Króliczego Futerka działa i Świst faktycznie jej odpowiada, a potem... bierze medykament i wychodzi. Mysikrólik zerka kątem oka na wojowniczkę, jakby spodziewając się, że ta zaraz go zatrzyma, ale tego nie robi. Otwiera pyszczek, żeby jej powiedzieć, że porozmawia z nim na treningu... ale nim jakiekolwiek słowa wydobywają się z pyszczka Króliczego Futerka, Zaćmione Słońce również wychodzi. Fantastycznie.
Czyli Świszcząca Łapa czuje się beznadziejnie i nie ma nic, co może z tym zrobić, jego matka... cholera ją w sumie wie, a medyczka została postawiona w tej nieprzyjemnej sytuacji, w której ostatecznie nic nie mogła zrobić, tak jak ona. Świetnie. Nie no, super. Mysikrólik wzdycha, ale nie z frustracją, a rezygnacją. Nawet nie zauważa, że palce jej łap musiały jakiś czas temu zacząć nerwowo obijać o ziemię, ani że jej uszy cofnęły się, prawie przylegając do czaszki.
– Przprszm – mamrocze do medyczki, w sumie sama nie będąc pewna, za co ją przeprasza. Za wplątanie ją w sytuację? Za marnowanie jej czasu? Za to, że wygląda teraz tak żałośnie? Wie tylko, że czuje się czemuś winna, chociaż niby wie, że nic przecież nie zrobiła. Potrząsa lekko głową. – Ja, um. Pójdę już. Owcze Runo... miłego dnia – mówi jeszcze, posyłając jej słaby uśmiech, a potem oddala się prosto w stronę wyjścia z obozu. Dopiero po wyjściu z niego zaczyna płakać, choć też nie do końca wie dlaczego. W jej głowie aż roi się od stłumionych myśli i emocji, które teraz z opóźnieniem zaczynają do niej docierać. I jak ma niby później iść na to głupie czuwanie?

zt