— Jest...ogólna dawka. Jedno ziarenko co dwa wschody słońca. — mruknęła po chwili namysłu. Dlatego tak ostrożnym trzeba było być przy podawaniu maku, tym bardziej że ziarenka te były niewielkie i nie trudno było przeoczyć, że przypadkiem zamiast jednego na większym listku znalazły się na przykład dwa, a te już prowadziły do silnego zatrucia i większych problemów.
— Tak, cały. — odparła i przeszła do kolejnej roślinki, którą dostrzegła. Była nią mięta, której aromatyczny listek pozwoliła sobie już z miejsca delikatnie odgryźć i na razie odstawić na bok. — To z kolei jest mięta. Jak z pewnością czujesz ma silny i ładny, taki orzeźwiający zapach. Posiada owłosioną, pojedynczą łodygę, na której szczytach występują drobne listki. Liście jak możesz zauważyć są jajowate do podłużnych i posiadają widoczne ogonki i nerwy. Natomiast kwiaty jeżeli występują są zebrane w kłosy lub główki, grzbieciste o barwie fioletowej bądź różowej. Zbiera się z niej listki, które nie tylko koją ból brzucha, gardła, nerwobóle, ale także pomaga przy zapaleniu dziąseł. Ma też działanie odświeżające oddech. — ale to było zdecydowanie mniej ważne. Najważniejsze były jej lecznicze właściwości i to na jak wiele różnych przypadłości można było ją wykorzystać. Pozwoliła Konwaliowemu Snu na ewentualne przybliżenie pyszczka w kierunku medykamentu, by poczuł jego intensywną woń, a następnie odniosła jako jedyny nadający się do użytku listek na kupkę innych bardziej już przyschniętych listków mięty.

- Co jednak, jeśli zniwelowania bólu potrzebuje kocię? Domyślam się, że próby dzielenia ziaren byłyby bezcelowe - odparł, zapamiętując oczywiście przekazaną przez szylkretkę zasadę. Wątpił, by sam znalazł się w sytuacji, w której posiadałby potrzebę podawania innym kotom maku, jego chęć posiadania wiedzy nie wynikała jednakże z pragnienia, by była ona przydatna w sytuacjach praktycznych.
Nie spodziewał się, że kotka pokaże mu także inne medykamenty, był jednak z tego faktu wyraźnie zadowolony. Przybliżył się do opisanego przez kotkę liścia, by następnie dokładniej poznać jego zapach y następnie niespiesznie skinąć głową w wyrazie przyjęcia przekazanych przez nią informacji; pozwolił sobie podążyć za kotką do miejsca w którym odkładała medykament, zachowując oczywiście stosowną odległość.
- Gdzie odnaleźć można najwięcej rodzajów medykamentów?

To pytanie zaskoczyło Owcę, dlatego lekko uniosła brwi ku górze i pozwoliła sobie na krótkie zamyślenie. Nie odpowiedziała wprost przede wszystkim, dlatego że...Lodowy Potok nigdy jej o tym nie mówił. To po pierwsze, a po drugie zastanawiała się, czy aby na pewno będąc w takiej sytuacji, gdy to kociak skarżyłby się na ból; to czy podałaby mu mak, czy inny medykament na uśmierzenie bólu. Doszła wiec do wniosku, że zdecydowanie w takim momencie nie bazowałaby na ziarenkach uznając je za za silne dla kocięcia i dałaby mu wówczas cebulkę lilii. — Myślę, że w takim wypadku nie podawałabym maku. Zamiast tego do zjedzenia dałabym cebulkę lilii, która również ma podobne działania, ale nie aż tak silne. — odpowiedziała i spojrzała na ostatni przyniesiony przez kruczoczarnego medykament. A był nim bluszczyk ziemny i to w całkiem sporej ilości, bowiem udało jej się uzyskać aż sześć użytecznych listków z tych roślin. Zadowolona pokazała naprzód zbiór Konwalii, a następnie odłożyła je na odpowiednią półeczkę do innych tego rodzaju listków. — Ta ostatnia roślinka, którą przyniosłeś to bluszczyk ziemny. Ma długie, pełznące rozłogi, które łatwo się zakorzeniają, jednakże co ważniejsze, jej unosząca się nad ziemią łodyga, jest lekko owłosiona w paru miejscach, natomiast głównie jest naga. Liście, które zbieramy są sercowato-okrągławe z ząbkowanym brzegiem. Od spodu mają barwę fioletowoczerwoną, a z wierzchu zieloną. Kwiaty, gdy już się pojawią mają barwę od niebieskofioletowej do czerwonawej i mają rurkowaty kształt. Wykorzystuje się go przy leczeniu zakażonych ran. — opisała delikatnie łapką przetrącając resztki z roślinki by wskazać konkretne na niej punkty. Łatwiej zdecydowanie szło opisywanie medykamentów, gdy drugi kot miał go w całości przed sobą i widział, jak wyglądał. — Łąki, lasy. Ale niektóre występują jedynie na przykład w okolicach rzek i jezior.

Odpowiedź Owczego Runa nie była tą, której oczekiwał - nie posiadał wszak wiedzy dotyczącej przeciwbólowego działania innego medykamentu niż mak którego właściwości były, zdaje się, informacją powszechną.
- Rozumiem - odparł, decydując się na nie zadanie pytania o wygląd lilii i ewentualne skuteczne sposoby pozyskania jej cebul, jako, że kotka zaczęła mówić o bluszczyku, medykamencie który zgodnie ze słowami Owczego Runa odnalazł. Nie miał oczywiście podstaw by podejrzewać, że kotka mogłaby przekazywać mu nieprawdziwe informacje - była jedną z niewielu członków Gromu, których kocur faktycznie szanował.
Obserwował uważnie wskazane przez kotkę punkty na roślinie.
- Czy niektóre medykamenty należy zbierać w szczególny sposób? Domyślam się, że nieumiejętne pozyskiwanie trucizn mogłoby okazać się niebezpieczne.

W sumie to życie w klanie jest fajne. Jest bezpiecznie, mam zawsze jedzenie, i dwie mamki które polubiłem. No i cała nasza drużyna jest tutaj! Jednak siedzenie tylko w kociarni jest nuuuudneee. W sumie to chciałbym wejść na drzewo i zobaczyć wszystko z góry! Z Niezapominajką się bawimy w zwiadowców i to by na pewno było bardzo zwiadowcze! Wiecie co jest zwiadowcze? Przekradanie się do tajemnych miejsc wroga! Chcąc być jak najmniej zauważonym zacząłem iść z ugiętymi łapami do lecznicy. Tak to się niby nazywało. Dziwne że mieli do tego oddzielne powieszczenie... nie mogliśmy mieszkać wszyscy w jednym schronieniu? Byłoby na pewno cieplej w chłodniejsze noce!
Unikając wzroku innych wkradłem się do pomieszczenia wypełnionego wieloma różnymi zapachami i roślinami na półkach. Były bardzo fajnie poukładane, tak wyglądem i zapachem różnie. Podszedłem zaciekawiony do jednej sterty i szturchnąłem lekko łapą. Co gdyby się pomieszało je wszystkie? Skoro są tak porozdzielane może by wybuchł pożar? Hm...

Mimowolnie drgnąłem uginając łapy i spoglądając na kotkę której chyba nigdy wcześniej nie widziałem. Wyglądała śmiesznie! Takie ciapki, długie futro i jeszcze uszy których nie widać! Czy ona może oddychać przez ten krótki pyszczek? I czy słyszy dobrze? Wyprostowałem się i wyciągnąłem szyję chcąc dojrzeć do czego tak nagle podeszła szylkretka. - E, e. - pokiwałem przecząco na zapytanie kotki. W sumie nawet nie zdołałem się porządnie rozejrzeć... no i nie jestem głodny! Poza tym wszystko tu pachnie dziwnie - Pani jest medykiem? - spytałem podchodząc nieco bliżej i próbując dojrzeć czarne kulki zza jej ramienia - Co to są te kuleczki? - teraz, gdy prawdopodobna medyczka jest tutaj mogę pozadawać jej masę pytań! To miejsce wydaje się bardzo ciekawe! Takie... tajemnicze!

Nie wziąłem sobie jakkolwiek personalnie tonu głosu kotki i "groźnego" jak na nią wyrazu pyszczka (a to i tak trudne mając takie śmieszne uszy i płaski pyszczek) ale tak jak nakazała wyszedłem ze składziku rozglądając się wokół, tak by przypadkiem czegoś nie przeoczyć.
- A czemu w sumie? Nie można przychodzić do lecznicy? - spytałem natychmiastowo. Nasze opiekunki mówiły że jeśli cokolwiek nas boli to mamy im mówić lub przyjść właśnie tutaj... i może nic mnie nie bolało ale i tak pomyślałem że odwiedziny to nigdy nie jest zły pomysł, c nie? I tak wszyscy tutaj wszędzie wchodzą bo obóz należy do wszystkich przecież.

Pytanie młodzika zaskoczyło ją na, tyle że łuki brwiowe medyczki uniosły się, a ona na moment wlepiła słonecznikowe oczy w kociaka.
— C-co? To nie, uh. Można przychodzić do lecznicy, ale tam, gdzie, gdzie cię znalazłam jest składzik. A-a tam mogę wchodzić tylko ja. — odpowiedziała o dziwo z lekkim drżeniem w głosie. Ten fakt również ją zadziwił jednak zbyła to i zaprowadziła ich do głównej komory, z której rozchodziły się drogi do innych poszczególnych miejsc, w tym także do legowisk starszyzny. — A odpowiadając na twoje pytania tak, j-jestem medyczką. A te kuleczki były ziołem, które gdybyś zjadł mogłoby ci bardzo zaszkodzić.

- A to nie wiedziałem, wybacz. - odpowiedziałem bez skruchy, ale za to sam fakt moich przeprosin musiał jej wystarczyć. Gdy dotarliśmy do głównej komory usiadłem nieco zgarbiony owijając łapy ogonem. - Nawet taką jedną? Przecież bym tego nawet nie poczuł, to prawie jak ziarenko piasku... - albo dwa ziarenka. Wiem że jestem jeszcze mały, ale nie na tyle aby takie małe ustrojstwo mogło mi coś zrobić! Poza tym, skąd medyczka wiedziała że by mi zaszkodziło... testowała to na kimś?

Machnęła ogonem na boki i skinęła głową na znak, że przyjmuje przeprosiny, chociaż nie była pewna czy w stu procentach były one szczere. Brak skruchy w jego głosie był bardzo pod tym kątem mylący, ale niech mu już będzie.
— Tak, nawet taką jedną. Jest to silne zioło usypiające, które przy zjedzeniu większej ilości mogłoby spowodować, że czułbyś się źle. Już dwa ziarenka wystarczą, aby pojawiły się pierwsze objawy silnego zatrucia. — odpowiedziała, a ton jej głosu zdawał się bardziej niż kiedykolwiek poważny. Nie musiała chyba dopowiadać, że zjedzenie kolejnego ziarenka równało się z jeszcze cięższymi objawami, a jeszcze kolejne śmiercią. Chociaż…w przypadku kocięcia to i może wystarczyły zaledwie dwa ziarenka, aby je uśmiercić, w końcu jego organizm był jeszcze drobny i delikatny w porównaniu z dorosłym kotem i mogło nie znieść siły tego medykamentu. Nie bez powodu miała zamiennik w postaci wrzosu i też nie bez powodu przy leczeniu kocięcego kaszlu podawało się pół medykamentu (oprócz mniszka). — Dlatego proszę nie zaglądaj nigdy więcej do składziku.

- Łoo... - wpatrywałem się w szylkretkę z lekkim niedowierzaniem, z jednej strony to brzmiało jakby mnie okłamywała, ale z drugiej... nie mogła tego przecież robić! Czy gdybym spróbował tego ziarenka to dałoby radę mnie odratować? Albo gdybym wrzucił kopiec ziarenek do starty to cały klan by umarł...? Trochę przerażające że medyk miał dostęp do takiego czegoś... miejmy nadzieję że kotka nigdy nie oszaleje!
- Uhh... no okej... ale do lecznicy przychodzić będę! Bo lepiej chyba umrzeć w niej niż poza nią. - stwierdziłem odwracając się na piętach i prędko z niej wybywając.

/zt bo stara ciaso

Obserwowała młodzika, najpierw jego lekkie niedowierzanie wymalowane na pysku, na którym na chwilę skoncentrowała wzrok, a potem jak odwraca się na pięcie i wychodzi z lecznicy rzucając na odchodne dziwnym tekstem o śmierci. Cóż, nie mogłaby powiedzieć, że jej to nie...zaskoczyło. Wręcz wodziła wzrokiem za Wysokim obserwując, jak zmierza w tylko sobie znanym kierunku, a potem gdy całkowicie znikł z jej pola widzenia, pokręciła głową, by rozproszyć myśli krążące po głowie i wróciła do swoich zadań.

I on zawitał do klanowej lecznicy - skierował się ku składzikowi żywiąc nadzieję że zastanie tam Owcze Runo.
- Owcze Runo - przywitał się z klanową medyczną. - Przyniosłem pajęczynę znalezioną podczas polowania - rzekł przekazując kotce zdobyte motki. Żałoba sprawiła że nie uczynił tego natychmiast po powrocie postanowił jednak, że nie istnieje powód by dzielić się tym faktem z szylkretką.

Skinął głową w odpowiedzi na słowa kotki by następnie zostać zdziwionym zadanym przez nią pytaniem. Zielonooki przyzwyczajony był do poruszania diametralnie innych tematów - ten zdecydowanie nie leżał w strefie którą uznawał za komfortową dla swojej osoby.
- Neutralnie - odparł obserwując klanową medyczkę. - Nie zauważyłem negatywnych objawów dotyczących mojego zdrowia. Żywię nadzieję że i tobie nic nie doskwiera, Owcze Runo.