Niebieska w skupieniu słuchała całego wywodu siostry, ani na moment jej nie przerywając. Jedynie kilka razy skinęła głową. W zasadzie Zaćmione Słońce powiedziała jej chyba wszystko, czego potrzebowała. Nic dodać, nic ująć. Nawet nie wiedziała o co jeszcze dopytywać.
- Hm... Ta, ja też mam taką nadzieje... - odparła, kiwając głową z lekkim zamyśleniem. Nawet nie chciała myśleć o tym, że kiedyś Stokrotkowa Łapa będzie zmuszona się obronić. Spotkanie z takim samotnikiem może i by przeżyła, bo trzeba by być prawdziwym zwyrodnialcem, by atakować kota pozbawionego wzroku, co innego z drapieżnikiem. Taki od razu wykorzystał by słabość terminatorki i ją zabił. Tęczową Chmurę niepokoiła myśl, że w wypadku spotkania takiego borsuka, przykładowo, nawet nauka walki mogła by się na nic nie zdać. - Ale boję się, że nawet najlepsza praktyka walki mogłaby w niektórych wypadkach nic nie zaradzić... Muszę przyznać, że wolałabym by Stokrotkowa Łapa w ogóle nie wychodził z obozu... Ale za razem trzymanie kogoś na siłę w obozie byłoby okrutne. Mam tylko nadzieję, że nigdy nie pomyśli, by iść gdzieś kiedyś samotnie - przyznała z delikatnym wahaniem. Spłaszczyła nieco uszy, uciekając wzrokiem na resztę obozu, zastanawiając się, czy aby nie powiedziała złotofutrej za dużo. Może zastępczyni uzna jej obawy za słabość? Albo, że jednak nie nadaje się do trenowania Stokrotkowej Łapy? Oby nie, bo pomimo swoich obaw, matka naprawdę chciała wyszkolić niepełnosprawną kotkę.

- Eh! Pewnie masz rację - westchnęła ciężko. A raczej nie pewnie tylko na pewno - pomyślała po chwili. Zaćmione Słońce miała rację. Tak naprawdę jeśli chodzi o bezpieczeństwo Stokrotkowej Łapy to nie mogła zrobić nic więcej, jak nauczyć ją, by na siebie uważała i pod żadnym względem nie wychodziła samotnie z obozu.
Zerknęła na złotofutrą nieco zbita z tropu jej kolejnym pytaniem. Ciężko ukryć, raczej nie była przyzwyczajona, by prowadzić z siostrą takie rozmowy... takie zwykłe, codzienne. I może by i pogadała z nią na takie tematy, gdyby jedynym co u niej się ostatnio działo nie było myślenie co odpowiedzieć na ostatnie wyznanie Rozżarzonej Gwiazdy!!! I może to zabrzmi niemiło, czy brutalnie, ale Tęczowa Chmura nie sądziła, by Zaćmione Słońce była odpowiednią osobą do dzielenia się takimi problemami. Kto wie, co by pomyślała? Może też uważałaby różnicę wiekową za problem? Nie, lepiej było nie poruszać tego tematu.
- Ehh, w sumie nic ciekawego - stwierdziła nieco niezręcznie chowając pyszczek w puchatej kryzie. - Lepiej powiedz mi co u ciebie? Co u Okonia?... Jak to jest mieć drugą połówkę? - zapytała już nieco śmielej. Wprost Zaćmienia nie podpyta w sprawie swojego możliwego związku, ale mogła to w końcu zrobić pod przykrywką innego tematu...

No i szybko pożałowała swojej śmiałości. Nie dość, że wprawiła Zaćmione Słońce w dyskomfort, czego oczywiście nie miała na celu, to jeszcze samą siebie wpędziła w ślepą uliczkę. No i co miała siostrze powiedzieć? A, słuchaj Zaćmienie, tak pytam bo były mistrz wyznał mi miłość, a ja nigdy z nikim nie byłam w związku, boje się reakcji klanu, że będę złą partnerką, weź doradź coś? Nie, nie ma mowy. Kochała Zaćmione Słońce, w końcu była to jej siostra, ale jednak księżyce odosobnienia zrobiły swoje. Bardzo, ale to bardzo chciałaby móc zwierzyć się kotce. Ale po co by jej to było, gdyby ta ją, przykładowo, wyśmiała? Nie wiedziała czego spodziewać się po zastępczyni, choćby po wyznaniu jedynie, że ktoś wyznał jej miłość. Nawet bez wspominania kim ten ktoś był. Albo by dopytywała, albo jeszcze pomyślała, że Tęcza kręci z jakimś samotnikiem albo kimś z innego klanu. A tego klanowa matka nie potrzebowała.
- Jest... skomplikowane. Wybacz, nie powinnam zadawać takich głupich pytań - odparła szybko, starając się stłumić zawstydzenie w głosie. Odruchowo schowała pyszczek w puchatej kryzie, jak to zawsze, gdy była zawstydzona, czy zdenerwowana. Gwiezdny Klanie, teraz to się zrobi niezręcznie.

Wiecie co? JA WIDZĘ!! Znaczy, ten, no, widzę już od jakiegoś czasu, nie wiem w sumie od kiedy, bo dla mnie to już trochę trwa stooooo księżyców (nie jestem pewna ile to księżyc, tak mówią duże koty), ale kiedyś nie widziałam nic-a-nic! I, tak ogólnie to nazywam się PŁOMIEŃ. Tak na mnie mówi tata i inne duże koty. Płomień to coś gorącego i jasnego, ale w życiu tego nie widziałam. ALE wracając do tematu widzenia, to mam dwie siostry, Cierń i Łapcię! I widzicie, heh, jak miałam zamknięte oczy, to wszystko było dobrze, ale jak je otworzyłam, to mi jedna rzecz nie daje spokoju.
Bo… bo…
— TATAA — krzyczę w wniebogłosy do leżącego obok w Naszych Krzaczkach taty, — bo Cielń ukladła mi futro, ja piewsza byłam biała!

barwny

Jak było być ojcem? Świetnie. Tak przynajmniej odpowiadał gdy kto pytał, bo szczerze, było śmiertelnie nudno. Życie włóczęgi przyzwyczaiło go do przygód, bycia w ruchu, uciekania od kłopotów, nie siedzenia na dupie i zajomwania się kociętami. Wszystko nagle kręciło się wokół kociąt, zupełnie jakby wypchnięcie z siebie trzech larw odebrało mu całą osobowość. Czuł się jakby nagle przestał interesować kogokolwiek jako osoba, jednie jako ojciec. Był zmęczony nic nie robieniem. Chciał być dobrym rodzicem, to nie ich wina że się urodziły, ale czemu tylko on ponosił niechciane konsekwencje, a ta druga strona nie? Dobre tyle że będzie mógł za niedługo zostawiać je same i wrócić do treningu.
Uśmiechnął się do córy. Niekoniecznie chciał jej pokazywać że nie chciał i planował ją mieć.
- A to ty nie jesteś Cierń? - droczył się z młodą, chociaż szczerze często mu się myliły.

Nie mógł powstrzymać drżenia wąsów, więc zasłonił pyszczek jedną łapą niby w szczerym zamyśleniu, starając się utrzymać poważny ton. Lubił się droczyć z swoimi dziećmi, a Płomyczek miała najzabawniejsze reakcje. Szczególnie jak się denerwuje. Kociaki w ogóle były zabawne jak się denerwowały i tupały nóżką. Dziwne że takie małe ciałka mogły pomieścić tyle irytacji. Parsknął śmiechem i leciutko odepchnął córkem łapą, gdy ta zaczęła go szturchać. Poczekał chwilę ażeby znowu się nie zaśmiać i w końcu jej odpowiedział.
- Może Cierń chce po prostu być bardziej jak ty? Mniej nudna i fajniejsza - zasugerował. Chociaż nie sądził by tu o to chodziło, to nie wytłumaczsz dziecku że po prostu się takie urodziło. Może kiedyś, ale teraz niech Płomyczek ma się za tą ważną.

 WRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRrrrrrrrrr, czyli mniej więcej dźwięk, który wydobywał się z mojego wnętrza, gdy szturchałam w złości tatę. Nawet się nie skapnęłam, że zdążył mnie odepchnąć… kurde, ale siła! Ale kiedyś to ja go będę odpychać, tylko muszę przypakować.
 Chce być bardziej jak ja… ? Z jednej strony podoba mi się ta opcja, bo to znaczy, że jestem taka super, że aż koty chcą po mnie kopiować, ale z drugiej, no właśnie…
 — kserokopiala — wyzywam, a kolejne słowa taty? Patrzę się na niego chwilę, procesując, co ma na myśli, by po czterech uderzeniach serca ZNOWU ZACZĄĆ SZARŻĘ W WIELKIEJ ZŁOŚCI! — ROZWALĘ CIĘ — rzucam jako najprawdziwszą groźbę, by znów zacząć warczeć. MNIEJ NUDNA? FAJNIEJSZA? NO CHYBA… CHYBA CIERŃ! ALBO ON! NA PEWNO NIE JA!

Nie za wiele to pomogło. Płomyczek, chociaż ma wysokie poczucie własnej wartości, pewnie po babci, to najwyraźniej nie chciała być "kopiowana". Chociaż kiedyś przydałoby się powiedzieć że nie ma się wpływu na to jak się wygląda czy w jakim ciele się żyje. Co on akurat wiedział najlepiej i gdyby tylko mógł, to by to zmienił. Nie był jednak tym dobrym cierpliwym rodzicem, który wszystko od razu tłumaczył. On wolał droczyć się z swoimi dzieciakami.
- Co to za słowo w ogóle? - zapytał, bo pierwsze słyszał o jakiś kserokopiarkach. To jakieś młodzieżowe słówko, którego nie rozumiał. Dziwne jakieś, ale niech jej będzie. Zmieszał się na reakcje Płomyczek. Powiedział coś nie tak? Coś go ominęło? Wyłączył się na chwile z konwersacji. Chętnie jednak posłucha wyjaśnień córy i poudaje że go to obchodzi. Jednocześnie przygniatając ją łapą delikatnie do ziemi. - Za co? -

 — Nie intelesuj się — zagroziłam - no bo w sumie to nie wiem. Wymyśliłam je teraz bez większego namysłu. Kopiara? Zgadza się, ksero? Nie wiem co to znaczy, po prostu fajniej brzmiało, jak dodałam to przed kopiarę, nie każcie mi tłumaczyć się z myślenia, bo za wiele to nie myślę, będąc szczerym.
 — DOBRZE WIESZ ŻA CIO — WARCZĘ W GNIEWIE, — JESTEM FAJNIEJSZA OD CIELŃ I MNIEJ NUDNA!!

- Nie takim tonem - powiedział, spokojnym, ale ostrym tonem. Wymagał trochę szacunku od swojej własnej córy. Gdyby nie on to nie byłoby jej nawet na tym świecie, więc powinna być mu wdzięczna. Był jednak bliższy, rozbawienia, niż frustracji. Ciężko się wściekać na coś co ledwo odstaje od ziemi i ma taki piskliwy głosik. Nie do końca by się z tym zgodził, ale na pewno jest zabawniejsza. - To jest dokładnie to co powiedziałem -

 — BĘDĘ MÓWIĆ TAKIM TONEM JAK MI SIĘ PODOBA — odpowiadam od razu, niezadowolona, i wewnętrznie trochę zdezorientowana tym, że tata ma problem z czymś takim… ale szybko zapominam, bo wciąż mam INNY PROBLEM DO ROZWIĄZANIA, CZYLI KWESTIA JEGO NIEPRAWDZIWYCH I ZFAŁSZOWANYCH SŁÓW… których właśnie zaprzeczył? — NIEPRAWDA — stwierdzam, totalnie nie rozumiejąc, o co mu chodzi, ale nieco luzując na mojej szarży i warczeniu, bo 1. zmęczyłam się 2. teraz mówi co innego i trochę już nie mam paliwa, by być zła…

A ja właśnie pożegnałam się z Jeżynowym Cierniem, gdy ta poszła na polowanie, właśnie skończywszy nasze nieco krótsze spotkanie powtórzeniowe. Uch, chciałabym już umieć więcej… ale to trochę też moja wina, chociaż bardzo nie chciałam tego przyznawać. W sensie, ciągle zapominałam, co ta mi mówiła. Nie mogłam tego pozostawić na długo w mojej głowie, chociaż starałam się powtarzać, kiedy mogłam… no i inne rzeczy były o wiele ciekawsze, niż powtarzanie… no, ale w każdym razie! Wchodziłam do obozu!

Wchodziłam do obozu… i poczułam lekkie uderzenie w okolicach moich łap, gdy z lekkim, pustym dźwiękiem odbił się od niej futrzasty, okrągły kształt. Co jest, zwierzyna nam zwiewa ze stosu?? Zmrużyłam oczy, dopóki nie ujrzałam w tym kształcie kocięcia. O, okej, to miało więcej sensu!
— ummm… chyba jesteś za mała, żeby iść w tą stronę! — próbuję wymyślić jakąś inteligentną odpowiedź, wiecie, jak na przykładnego terminatora przystało, ale szczerze mówiąc, to w jej wieku też chciałam z obozu wyjść i gdyby nie cień potencjalnych konsekwencji, to chętnie bym jej z tego obozu wyjść pozwoliła.

Och! Okej! W ten sposób! Mój pierwiastek odpowiedzialności za bezpieczeństwo kociąt zaczął zanikać w momencie, kiedy ta nie posłuchała się za pierwszym razem… no bo, jeju, właściwie to sama bym sobie tak uciekła! Skoro tylko ja ją złapałam póki co, to mała musiała mieć naprawdę dobre umiejętności w tej sztuce, no bo… nie uważałam siebie za niezwykle spostrzegawczego kota, będąc szczerym.
Plan B.
Skaczę w stronę - znów uciekającej - koteczki i pozostając delikatnym (nie chce jej zgnieść, co nie?), próbuję przytrzymać ją przy ziemii.
— NO WEŹ PROSZĘ NOO NIE UCIEKAJ BO POTEM MI SIĘ OBERWIEEEE — desperacko, acz szczerze wołam o litość, przymykając oczy i przebierając tylnymi łapami. Stuprocentowo… no dobra, pięćdziesięcioprocentowo wierzyłam w to, że kotce nic by się nie stało, bo mi też się nigdy nic nie stało, ale nie chcę być odpowiedzialna, jak ta się zgubi! Lub zje ją jakiś gołąb!

— TO BARDZO FAJNIE ALE NIE MOŻESZ SAMA BO… bO DUŻE KOTY TAK MÓWIĄ — niestety, z niezwykłą łatwością przychodzi mi wracanie mentalnością do poziomu kocięcia, z którym to właśnie rozmawiam, ale nie, żeby mi to przeszkadzało. — NIE PUŚCZĘ — oznajmiam, niespecjalnie zwracając uwagę na resztę kotów w obozie, w przeciwieństwie do urwiski… — PRZECIEŻ CIĘ NIE BIJĘ TYLKO CIĘ TRZYMAM NOOOOOO-OOoo… DAM CI MOJĄ PORCJĘ ZE STOSU JAK TU ZOSTANIESZ!! — etap trzeci żałoby: targowanie się.