- Nie istotnie tylko no... już powinna być... - mruknęła pod noskiem szylkretka, tonem głosu którym można by było odebrać jako nieco pretensjonalny. Może w liczeniu Ściółka najlepsza nie była, ale zdawała się na gromowe matki, które regularnie wypytywała, ile pełni minęło od jej narodzin. Była nieco zmieszana informacją, że przywódca rzekomo wraca do zdrowia. Ściółka oczywiście cieszyła się, no ale przez swe życie doświadczyła jedynie ceremonii prowadzonych przez Konwaliowy Sen. A, że stała przed kocurem samym w sobie, miała nadzieje, że może dzięki jej ponagleniom ceremonia odbędzie się już jutro, albo nawet zaraz! Chociaż nie, koteczka nie chciałaby, żeby odbyła się dzisiaj, bo nie zdążyłaby wyczyścić swojego futerka do perfekcji.
- Cieszę się, że Rozżarzona Gwiazda wraca do zdrowia!  - odpowiedziała z widocznie wymuszonym entuzjazmem - Dobrze będzie go zobaczyć nie w kociarni odwiedzających no... no wiesz kogo.. no jego kociaki, co nie  - dodała, rozglądając się  w między czasie. Następnie znów spojrzała na zastępcę, odkaszlnęła i wyprostowała nieco, by dawać lepsze wrażenie - Dziękuje, za no.. no rozmowę! Nie chce, żeby Konwaliowy Sen myślał, że jestem jakiś niecierpliwy rozbrykany kociak! Ja po prostu chce już spełniać moje wojownicze obowiązki nie! To znaczy, no, terminatorskie! Ta! Miłego robienia dalej swoich obowiązków! - pożegnała się i odeszła nieco przyśpieszonym krokiem, jakby gdzieś jej podświadomość podpowiedziała, że wcale dobrego wrażenia nie zrobiła.

/zt :3

Miał już za sobą swoje samotne czuwanie. Spędził całą noc, obserwując ciemność, pilnując obozu... i myśląc. Myślał dużo. To chyba był główny cel nocnego czuwania: nie po to, by bronić obozu, bo nawet nie było przed czym, a by mieć czas na to, by w samotności pobyć z własnymi myślami i zastanowić się nad tym, co się osiągnęło, dokąd się zmierzało... i czy było to życie, o którym zawsze się marzyło. Przykuty do klanu jak pies dwunogów do budy, mogąc jedynie odejść na długość łańcucha, którą wyznaczał ślad łap na wydeptanej do gołego ziemi. Czy to naprawdę było coś, co chciał robić do końca życia? Czy niejako nie przykuł się tym łańcuchem sam, posłusznie przekładając głowę przez pętlę, z której nie mógł się wycofać bez utraty wszystkiego?
Czy Skra i Tygrysica nie podjęły lepszej decyzji, odchodząc z klanu niedługo po tym, jak tu trafili?
Miał jeszcze wiele do przemyślenia. I okazało się, że wejście do obozu jest doskonałym miejscem do tego, by myśleć: dlatego też usiadł przy Wyrwie i owinął łapy ogonem, przejmując obowiązek strażnika pełniącego wartę nad obozem.

Leśna Łapa niefortunnie ominęła ostatnią ceremonię. Nie z własnej woli, bo Rozżarzona Gwiazda nie poinformował nikogo, że ceremonie planuje przeprowadzić. Gdyby wiedziała, to zrobiłaby wszystko, co w jej mocy, by być wtedy w obozie i nie przegapić ceremonii kuzynostwa! No ale nie było jej, bo była zajęta grzebaniem w norce, którą sobie znalazła niedaleko obozu. A oprócz ceremonii dzieci Tęczowej Chmury, obiło się jej o uszy, że mianowany został Jabłkowa Gałąź oraz Rozżarzona Gwiazda wypowiedział swoje ostateczne zdanie na temat Bocianiego Klekotu. Ominięcia tego ostatniego chyba żałowała najbardziej, bo sprawa śmierci Jeżynowego Ciernia to było coś, co towarzyszyło Ściółce, od kiedy tylko nabrała trochę więcej świadomości w tym swoim małym rudym łebku. Najpierw razem ze swoim bratem, Żytnią Łapą, dywagowali na temat tego, kto mógł być kotem, który przyczynił się do śmierci Jeżyny, a potem na kolejnych ceremoniach dowiedziała się, że był to Bociani Klekot. Faktem było, że Leśną Łapę bardzo ciekawił ten rozgrywający się w klanie dramat, a jej nieostudzony język nie mógł powstrzymać się od plotkowania. Musimy spytać kogoś, kto na ceremonii był, by wyrecytował jej słowo w słowo wypowiedź przywódcy o Bocianie!
Leśna Łapa weszła do obozu i ku jej zdziwieniu natknęła się na świeżo co mianowanego wojownika. Nigdy nie miała okazji przyjrzeć się kocurowi z tak bliska, a kłamstwem byłoby powiedzieć, że nie ma na czym zawiesić oka - Jabłko należał do tych kotów może nie koniecznie konwencjonalnie pięknych, ale za to na pewno nietypowych. Przyglądnęła się jego kremowym, kręconym futerku, a w głowie szylkretki pojawiły się myśli, o których nigdy wcześniej nie myślała. W końcu jest już terminatorką - chyba jest wystarczająco duża, by poszukać swojego partnera, prawda? Założenie własnej rodziny było jej największym marzeniem, od kiedy pamięta, relacje rodzinne to od zawsze były czymś, co fascynowało ją najbardziej. Czy Jabłkowa Gałąź mógł zostać potencjalnie jej partnerem? Nie, nie... przecież tyle, co został wojownikiem, chyba jest za stary! Albo nie jest? Reszta przybranego miotu Roztrzaskanej Tafli i Dzikiej Róży to dalej terminatorzy, może nie jest jednak za stary. No ale właśnie, to przybrane kocie jej babci! To rodzina, ale widać, że nie łączy ich krew. Ściółka przecież nie ma jego kręconego futra, nie są spokrewnieni!
Tyle różnych myśli w głowie kotki zaczęło się mieszać, ale ta nie należy do tych, co w ciszy będą rozmyślać, a wręcz przeciwnie. Dlatego po chwili niezręcznego stania bez ruchu po wejściu do obozu podeszła do kocura i nieco niepewnie otworzyła pyszczek.
- Hej! Uh... - zatrzymała się na chwilę. W końcu mogła teraz rozmawiać ze swoim potencjalnym partnerem! Musi wypaść jak najlepiej! - Hej Jabłkowa Gałęzio! Gratuluje no, no ukończenia treningu, nie?! Jesteś już po czuwaniu?

Z zamyślenia wyrwał go czyiś głos. Nawet nie zorientował się, że patrzył się po prostu w przestrzeń, kompletnie tracąc łączność ze światem; zamrugał i rozejrzał się, by w końcu zogniskować wzrok na kotce, która stała tuż przed nim. Mimowolnie lekko cofnął głowę.
- Cześć. Dzięki. Tak, odbyłem czuwanie zeszłej nocy - odpowiedział mechanicznie, na autopilocie, bo pojawienie się kogoś i zalanie go informacjami nie było czymś, na co był gotowy. Potrzebował chwili na to, by wróciła do niego klarowność umysłu.
- Leśna Łapa, dobrze pamiętam? - spytał, bo nie był do końca pewien, czy dobrze sparował imię z mordką.

Wow! On znał imię Leśnej Łapy! Przecież to znaczy, że też o niej wcześniej myślał! Szylkretka poczuła jak się jej ciepło w środku zrobiło.
- Tak, tak! Jestem Leśna Łapa! No, hehe - zaśmiała się nerwowo, a jej wzrok uciekł w bok.
- No.. to ten, um.. Masz już swoje legowisko w Głębokich Tunelach? W sumie musi ci być tam trochę samotno jak jako jedyny z rodzeństwa ukończyłeś trening narazie... - spytała, a końcówka jej ogona zaczęła podrygać lekko z ekscytacji. W jej głowie pojawiało się już pełno scenariuszy, w którym ona i Jabłkowa Gałąź zostają partnerami... Wyobrażała sobie że wspólnie dzielą legowisko, jak chodzą razem na patrole, jak opowiada mu o wszystkich nowinkach i ploteczkach krążących po legowiskach. Jednego Jabłkowa Gałąź mógł być pewny. Za kilka dni zacznie znajdywać w swoim legowisku kwiaty!

Chyba był trochę za bardzo zmęczony, by głębiej zastanawiać się nad tym, co się wokół niego dzieje. Uśmiechnął się tylko lekko do Leśnej Łapy, patrząc na nią przez krótką chwilę, nim nie odwrócił wzroku na las przed sobą, znów przyjmując neutralny wyraz pyska. Na jej pytanie zmarszczył brwi.
- Nie, nie miałem kiedy się tym zająć - odpowiedział po zauważalnej chwili wahania. No tak. Odespał noc nawet nie wiedział do końca na czyim legowisku, zbyt zmęczony, by w ogóle myśleć o czymś innym niż tylko skrawku mchu, w który mógł wcisnąć nos. Zacisnął wargi w prostą kreskę, gdy dotarł do niego sens pozostałych słów Leśnej Łapy.
- Jako jedyny z rodzeństwa w ogóle zostałem w klanie - powiedział ciszej, kątem oka tylko patrząc na szylkretkę, ale nie obracając głowy w jej stronę.

Stojąc w wejściu do obozu chyba najgorszym było to, jak zapach był jednocześnie znajomy, a jednak obcy; jak gromowa woń wypełniała jej nos i wypełniała go tak, że Zaćmienie była jej nader świadoma, a nie przyzwyczajona. W tym wszystkim był oczywiście też fakt, że… to ona w tym momencie niosła na sobie zapach najgorszy, najbardziej obcy i niegromowy. Przez kilka następnych dni będzie w centrum, jak gdyby to na nią świecił każdy reflektor - bo jej samotniczy smród poczuć można było z daleka.
Czuła na sobie spojrzenia, gdy wchodziła tu z Koźlorogim i Rozżarzoną Gwiazdą. Chociaż, heh, skoro podobno z decyzji o jej nieprzyjęciu zrobił się taki cyrk, to podejrzewała, że widok Zaćmienia w obozie odpowiadał sam za siebie na wszelkie pytania. Gdy załatwili już wszelkie formalności, Zaćmienie mogła pójść do legowiska… do przeklętej, Drzewnej Mordki. Nie zrobiła tego, bo to zamierzała odwlekać jak najdłużej. Ba, może nawet powinna znaleźć sobie miejscówkę poza ustalonymi. Wnękę w jakiejś skale, wysiedzieć dziurę w krzaku?
Skoro nie odpoczynek, to może jej stary sposób na spędzanie czasu. Obserwacja. Leżała luźno w kącie obozu, ale czuła na sobie każde spojrzenie i tylko uśmiechała się głupio, gdy ktoś się na nią gapił. Spodziewała się tego, ale Gwiezdni, została rzucona na głęboką wodę. Nie była nikim - była kimś, kogo każdy starszy kot kojarzył. Westchnęła.

Spodziewała się wiele, ale nie swojej prawie że bliźniaczki, z którą rozmawiała tyle, co wcale. Zamrugała, widząc, jak Pszczeli Pył się do niej zbliża, ale w sumie to nie to było dla niej najdziwniejsze w tym wszystkim - był to wielki brzuch i zapach, jaki wydzielała. Pszczeli Pył była w ciąży.
— Ee. No można — wydukała niezręcznie. Nigdy nie była dobra w kontakty rodzinne, a już na pewno nie z nią. Ale… ech, była ciekawska. Ale zanim do tego przejdzie, nieważne, jak bardzo by tego nie chciała, poprawić ją powinna: — Niestety już nie Słońce. Rozżarzona Gwiazda zrobił ze mnie Łapę — rzuciła, ni to narzekając, ni to oznajmiając, jakoś tak… po prostu. CO WAŻNIEJSZE, zamilkła i przez chwilę patrzyła się na Pszczołę.
— … Z kim.
Przecież Pszczoła nie miała partnera, nie ostatnim razem, gdy była w tym klanie.