Ona też jest duży kot, oj tak, no po prostu gigantyczny!
— A JA JESTEM WIĘKSZY KOT, WYGRAŁAM — prosta logika, chłopski rozum, można by rzec; skoro obie uznałyśmy dużość kota za wyznacznik wyższości i dominacji, to I TAK JA TU MAM RACJĘ! Och, i gdy proponuję jedzenie, to na chwilę milknie… ? Zgódźsięzgódźsięzgódźsięzgódźsięzgó — NOSZ!!!!!!! DWIE PORCJE! DWIE!! TWOJA MAMA NIGDY BY CI TYLE NIE DAŁA, WIESZ ILE TO SĄ DWIE PORCJE? PORZUCONE KOCIAKI GŁODUJĄ A TY NIE CHCESZ ZAAKCEPTOWAĆ MOICH DWÓCH PORCJI!

– NIE BO JA! – odpowiada w najgłupszy możliwy sposób, jaki się da. I pewnie pyskowałaby dalej, gdyby nie to, co słyszy jako następne.
Oczy Tygrysicy otwierają się szeroko na słowa starszej, kiedy ta trafia w jej czułe punkty. Kotka nie ma pojęcia, jak dużo wiedzą inne koty o jej pochodzeniu i historii, to znaczy – inne niż Trzask i Róża, ale zaraz układa sobie historyjkę, że ta na pewno mówi to wszystko specjalnie, bo doskonale WIE, że jej mama była TAKA i że ją porzuciła i oddała i była okropna niemiła i chce żeby ją to zabolało dotknęło i-!
– JA… TY… SAMKNIJSIEM MOZE CO!!! MOJA MAMA NIC BY MI NIE DAŁA TY GŁUPIA… DZDZOWNICO! I MNIE POZUCILA WIĘC BĄDŹ CICHO I DAJ MI ZNALEZC MOJOM LEPSOM MAME HANKĘ I MNIE ZOSTAF I SOBIE IĆ!! – drze się ze łzami w oczach, po czym wbija zęby w łapę terminatorki.

 — NIE BO JA! — DLACZEGO TEN MAŁY… PULPET CHCIAŁ PRZECZYĆ LOGICE I PROSTEMU ROZUMOWI, JA BYŁAM WIĘKSZA, JA WYGRAŁAM! — MOGŁABYM W SOBIE ZMIEŚCIĆ JAKIEŚ PIĘĆ TAKICH KOCIAKÓW JAK TY, CHYBA PROSTE, ŻE JESTEM WIĘKSZaAa-a? — moje darcie zostaje przerwane, gdy ta nagle jakoś sztywnieje, rozszerza oczy, i… i zaczyna się na mnie drzeć jeszcze bardziej, ale tym razem z jakimś większym wyrzutem w tonie, nazywa mnie dżdżownicą i… hę? Chwila, co, chwilka, JA NIE MÓWIŁAM POWAŻNIE, NAWET NIE WIEM, CZYJE TO DOKŁADNIE KOCIĘ, MÓWIŁAM TO JAKO PRZYKŁAD, BO CZASEM MI TAK MÓWILI, JAK JADŁAM ZA DUŻO! Y. Yy. CO JA MAM TERAZ ZROBIĆ? I-
 — AŁAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAŁAŁ — piszczę w bólu, gdy ta mnie GRYZIE! Już i tak nieco zmniejszyłam ucisk na jej ciele, choć nieświadomie, ale teraz puściłam ją zupełnie, zbyt skupiona na AGONIZUJĄCYM, OKROPNYM, PRZERAŹLIWYM BÓLU W MOJEJ ŁAPCE. — EJ NO EJ MAŁA JA NIE WIEDZIAŁAM NOO PRZEPRASZAAAAAM PRZEPRASZAM OKEJ NIKT CIĘ NIE PORZUCA MOŻESZ MIEĆ CAŁE JEDZENIE W OBOZIE PO PROSTU NIE UCIEKAaa-aaaj… — mój głos zaczyna się aż przyciszać, trochę ze zmęczenia, a trochę ze zrezygnowania całą tą sytuacją. No tak, nie umiem przytrzymać kociaka w obozie, zaraz ona ucieknie, i to będzie moja wina, i dostanę karę, i wyrzucą mnie z Klanu Gromu pod pretekstem zaplanowanego sabotażu kociątek, i potem cała moja rodzina będzie gnębiona, a ja umrę z głodu pod najbliższym granic drzewem.

Pora Nagich Drzew...Niezbyt lubiłem ten czas, bo wiązał się on z zimnem i mniejszym dostępem do żywności, a przede wszystkim - z chorobami. Pora ta miała jednak swój urok, jak chyba każdy sezon w obiegu pór. Cały świat pokrywał się wtedy białym puchem i wyglądał jak z jakiejś bajki czy dziwnego, ale przyjemnego snu. Właśnie dziś zaczął padać pierwszy śnieg, nawet jeśli towarzyszył mu niechciany przez nikogo deszcz. Nie zmieniało to faktu, że miło było sobie przysiąść i popatrzeć jak spokojnie spada w dół na twardą, zmrożoną chłodem ziemię. Zająłem sobie miejsce tuż przy wyjściu z obozu, by mieć jak najlepszy widok na rozgrywające się za nim widowisko. Hmm, ciekawe, czy ktoś postanowi do mnie dołączyć, bo miło by było mieć do kogo pysk otworzyć...

Bajka srajka, to nie tutaj żołnierzu. Błoto i zimno i wszystkie możliwie najgorsze warunki atmosferyczne. Z pierwszym śniegiem chyba nastała ta przeklęta Pora Nagich Drzew, eugh
Przechadzałam się po obozie, nieco bez celu. Skończyłam pomagać w naprawie jednej z ścian obozu bo przed jeszcze większym pogorszeniu się pogody warto pozałatwiać takie ceregiele.
Przysiadłam do siedzącego przy wyjściu z obozu Bocianiego Klekotu. - Co tam? - zagadnęłam spoglądając w niebo, już mi tęskno do zielonych liści.

Szczerze? Nie spodziewałem się, że ktokolwiek się do mnie przyłączy, a już w szczególności nie spodziewałem się tu...jej. Jeżynowy Cierń, kotka, która była dla mnie jedną wielką zagadką, zaszczyciła mnie dziś, właśnie tu i teraz, swoją obecnością. Bardzo mnie tym zaskoczyła, nie dałem jednak tego po sobie poznać. Skinąłem jej głową na powitanie, z lekkim uśmiechem zadowolenia na swym pyszczku.
- W porządku, a u ciebie? Podobno byłaś ranna. - odparłem, powtarzając zasłyszane w obozie plotki. Na ile były one prawdą, musiałem dowiedzieć się od tej, którą owe pogłoski dotyczyły.

Sapnęłam nieco rozbawiona stwierdzeniem że byłam ranna. - Pf, małe zadrapanie nic więcej. - wzruszyłam barkami. Pobawiłam się trochę z psem w towarzystwie Konwaliowego Snu i tyle. Czasem trzeba się rozerwać (lub kogoś ale to mniejsza.) - Mentorujesz teraz kogoś? Nie ogarniam trochę jak z tymi przybłędami, dużo ich dość i każde w innym wieku... i o bardzo różnorodnych wyglądach. - to ostatnie oczywiście nie było żadnym problemem, gorzej z ich samotniczą krwią. Po mojej terminatorce i jej rodzeństwie widać jak wygląda przywiązanie do klanu takich osobników.

A więc plotki okazały się prawdą, nawet jeśli nieco wyolbrzymioną. Jeżynowy Cierń potwierdziła, że istotnie została zraniona, nie zdradzając mi jednak okoliczności powstania jej, jak ona to określiła, "małego zadrapania". Wzruszyłem ramionami, wiedząc, że od niej raczej szybko się tego nie dowiem.
- Skoro tak uważasz... - miauknąłem mimochodem. - Tak, dostałem pod swoje skrzydła Niezapominajkową Łapę, jedno z kociąt przygarniętych przez Roztrzaskaną Taflę. W czasie szkolenia próbuję ją nieco ośmielić, gdyż młodej brakuje pewności siebie, ale poza tym jest z niej całkiem mądra i urocza koteczka. Pewnego dnia wyrośnie na wspaniałą wojowniczkę i będę dumny, gdy choć trochę się do tego przyczynię. - odparłem, wypinając do przodu swą klatkę piersiową. - A ty? Szkolisz jakąś młodą duszę, która stanie się przyszłością Klanu Gromu? - dodałem, puszczając oczko w stronę swej rozmówczyni.

Wpatrywałam się w kocura uważnie słuchając co ma do powiedzenia o swojej terminatorce, i o dziwo nie było mowa o żadnych wielkich wadach. Kiwnęłam głową nie zmieniając wyrazu pyska. - A co sądzi o życiu w klanie? Skarżyła się na coś? - spytałam, chcąc się upewnić czy wszystko jest tak sielankowe tak jak uważał Bociani Klekot. Dobrze że trafił na kotkę z tak miękkim typem charakteru, bo z kimś bardziej upartym i twardym pewnie by sobie nie poradził. A zawsze lepiej tego jednego ucznia mieć wytrenowanego.
- Córka Barwnego Nieba, ale chyba się gdzieś zapodziała, nie wiem. - wzruszyłam barkami w bezsilności - Nie szło jej, przygłupia jakaś była... więc może i lepiej że już jej nie ma, szkoda tylko że zmarnowała mój czas. - gdyby się postarała chociaż trochę, miałaby już trening za sobą a ja wyuczonego terminatora... więc marzenie o zostaniu zastępcą byłoby już bardziej realne.

Nie rozumiałem, dlaczego Jeżynowy Cierń chciała ze mną gadać akurat o naszych uczniach. Na pewno było tysiąc lepszych tematów do rozmowy niż to, jak idzie nam jako mentorom. Ale nie mogłem pozostawić jej bez odpowiedzi na pytania.
- Nie, jest raczej...cicha. Na naszych sesjach treningowych to głównie ja gadam, ona tylko daje mi znać, że moje słowa do niej docierają. - odparłem, wzruszając ramionami. Wolałem już niemą uczennicę, niż taką, która skarżyłaby się na wszystko i wszystkich, zachowując się jak jakiś rozkapryszony i rozpieszczony kociak. - Przykro mi. - rzuciłem tylko w reakcji na wyznanie szylkretki. Przez dłuższy czas milczałem, układając w głowie swą następną wypowiedź. Chciałem zdradzić przyjaciółce swe prawdziwe uczucia, nie wiedziałem jednak, jak mam je obrać w słowa tak, aby jej do siebie nie zrazić. Musiałem to zrobić, póki byliśmy sami, bo nie wiadomo kiedy trafi się inna okazji, a na pewno nie będę otwierała swego serca przed całym tłumem gapiących się kotów. Teraz albo nigdy, uda ci się, Bociani Klekocie! ~ tymi słowami starałem się dodać sobie w myślach odwagi, pełen obaw o możliwą reakcję burej wojowniczki. - Jeżynowy Cierniu...jest co, co chciałem ci powiedzieć już od jakiegoś czasu. Proszę, wysłuchaj mnie, a po wszystkim postaraj się mnie za to nie znienawidzieć, dobrze? - miauknąłem, dając sobie jeszcze trochę czasu do przygotowania swojego wyznania.

- Hm, to dobrze. - Gwiazda była rozgadana, ZBYT rozgadana, trajkotała bezsensu zamiast po prostu chłonąć wiedzę którą próbowałam jej przekazać. No ale cóż, było minęło.
Nic nie odpowiedziałam na "słowa wsparcia", mi nie było przykro... czułam się nijako, może jedynie lekko zirytowana właśnie zmarnowanym czasem.
Przyglądając się spadającym śnieżynkom i kroplom deszczu zastrzegłam uchem gdy wojownik po dłuższej ciszy postanowił zmienić ton rozmowy. Nie skierowałam na niego swojego wzroku od razu - zrobiłam to dopiero po wysłuchaniu tego co ma do powiedzenia i ułożeniu w głowie swojej odpowiedzi.
- Bociani Klekocie - zaczęłam równie formalnie co dymny. - Jeśli nie działasz na niekorzyść klanu raczej cię nie znienawidzę, możesz stracić mój szacun.. ale no, dajesz. - odpowiedziałam odwracając łeb w jego stronę z nieco zawadiackim uśmieszkiem. Zaciekawił mnie, może dostanie w morde jak palnie coś NAPRAWDĘ głupiego.

Zaśmiałem się nerwowo, słysząc uwagę Jeżynowego Ciernia. To, co teraz powiem, raczej nie zaszkodzi Klanowi Gromu,...prawda? A z czasem może nieco pomóc mu urosnąć w siłę, czyż nie? Zresztą, skupmy się lepiej na chwili obecnej, gdyż to od niej zależeć będzie moja przyszłość.
- Jeżynowy Cierniu... - odparłem nieco piskliwym tonem, spoglądając w błyszczące, zielone oczy kotki. Odkaszlnąłem, żeby pozbyć się zdenerwowania ze swojego głosu, po czym zaczęłam od nowa. - Jeżynowy Cierniu, wiesz, jak bardzo cenię sobie naszą przyjaźń. Już od dnia, w którym pierwszy raz się spotkaliśmy, gdy ty byłaś jeszcze kocięciem, a ja młodym, nieopierzonym uczniem, pragnąłem bliżej cię poznać i zostać twoim przyjacielem. Ostatnio jednak czuję, że twoja przyjaźń to dla mnie za mało. Ja...chciałbym, żeby łączyło nas coś więcej. Chyba po prostu w tak nieudolny sposób próbuję ci powiedzieć, że... - przerwałem, aby złapać oddech przed najtrudniejszą częścią tego wyznania. - Zakochałem się w tobie, Jeżynowy Cierniu. Tyś jest panią mych snów, marzeń, myśli i pragnień. To właśnie z tobą chcę iść przez kolejne księżyce, nim Klan Gwiazdy nie wezwie mnie do siebie. Dzielić z tobą czas zarówno w chorobie, jak i zdrowiu. Kroczyć tymi samymi ścieżkami, którymi kroczysz ty. Słyszeć, jak nasze serca biją jednym rytmem. Każdego dnia podarowywać ci wszystkie najlepsze kąski, które uda mi się złapać na polowaniu. Czy zatem uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz mą partnerką na resztę mojego kruchego, kociego życia? - miauknąłem z nadzieją. - Wiedz, że zrozumiem, jeśli ty nie czujesz do mnie tego samego i nadal będę cię wspierał we wszystkim jako twój serdeczny przyjaciel. Twoja odmowa nie złamie mi serca, gdyż dopiero twa nienawiść mogłaby to uczynić. Moje serce zawsze było, jest i będzie należeć do ciebie, nie ważne, co postanowisz. - odparłem, licząc, że szylkretka potraktuje mnie jak najłagodniej potrafi.

Oho, zaczyna się.
Pierwsze ważne słowo które do mnie dotarło to "przyjaźń." Dalekoidąca teoria... bo ja nie mam przyjaciół. Może najpewniej czuję się przy Konwaliowym Śnie czy ojcu, ale na pewno nie przy Bocianie. W sensie był dla mnie... neutralny. Pozytywnie neutralny, to chyba dobre określenie. Przestał odwalać jak w czasach terminatorskich co było na plus ale nadal był miękką kulą futra.
"Chciałbym, żeby łączyło nas coś więcej." Na Gwiezdnych, Bociek, błagam, skończ bo oszaleje.
ALE NIESTETY ON NIE SKOŃCZYŁ. KONTYNUOWAŁ, A JA WALCZYŁAM ZE SOBĄ ŻEBY NIE WYBUCHNĄĆ ŚMIECHEM I GO NIE OPLUĆ (w sensie dosłownym.) Starałam się trzymać dość poważny wyraz pyska ale im bardziej poetyckich słów zaczął używać tym bardziej moje kąciki ust kierowały się ku górze.
Gdy dymny skończył swoją wypowiedź próbowałam uspokoić się przez kilka uderzeń serca i potraktować go poważnie. JESTEM DOROSŁA, TAK? No ale nie wyszło, zaczęłam nieco się dusić by ostatecznie wybuchnąć dziwnym piskośmiechem nieco się przy tym opluwając.
- BOCIAN. GhhhhhFfgh. NIE. Nie. Oczywiście że nie, skąd taki pomysł? - odpowiedziałam kładąc łapę na czole.

Byłem przygotowany na wszystko - odmowę, przyjęcie mojej deklaracji, a nawet przemilczenie moich słów - ale nie na to, że Jeżynowy Cierń zaśmieje mi się prosto w pysk. Jej niepoważna reakcja mnie zaskoczyła i strasznie zasmuciła. Nie miałem jednak złamanego serca, a jedynie nieco się ono wyszczerbiło. Było mi głupio, że się tak przed nią zbłaźniłem, ale czego nie robi się z miłości? Nawet tej nieodwzajemnionej. Teraz jednak wolałem pobyć sam na sam ze swoimi myślami, niż patrzeć dłużej na tą, która w tak okropny sposób zbagatelizowała moje szczere wyzwanie. Wstałem więc i odwróciłem się do niej plecami, żeby nie zobaczyła moich zwilgotniałych oczu.
- Ja...przepraszam. Myślałem, że istnieje choć cień szansy, że mnie zechcesz, ale widocznie nie miałem u ciebie czego szukać. Lepiej, żebyśmy przez jakiś czas się nie widywali. Wybacz, ale chciałbym teraz zostać sam, żeby znaleźć odpowiedź na pytanie, co takiego zrobiłem źle, żeby nie zasłużyć sobie na twą miłość. - rzuciłem przez bark do kotki, po czym odbiegłem w poszukiwaniu ustronnego miejsca, gdzie w samotności mógłbym się wypłakać, nie niepokojony przez nikogo.

[zt?]

Skrzywiłam mordkę unosząc brew na odpowiedź kocura. Że on tak na serio? To było dziwne. Ale przejdzie mu za dzień czy dwa... bo co jeśli zostaniemy wysłani na wspólny patrol, obrazi się? Ucieknie z podkulonym ogonem?
Odprowadziłam wojownika wzrokiem by następnie skierować się do wyjścia z obozu. Polowanie po tak dziwnej rozmowie dobrze mi zrobi.

/zt

Usiadł nieopodal wyjścia z obozu obserwując otaczające go codzienne życie. Śmierć Jeżynowego Ciernia stała się faktem, nie zaś nierealnym wrażeniem, nie oznaczało to jednakże, że nie zamierzał wyciągnąć konsekwencji wobec Bocianiego Klekotu.

Ściółkę świerzbiło! Dni mijają, a ceremonii jej oraz jej rodzeństwa ani widu, ani słychu! Chociaż może nie była najlepsza w liczeniu, to była dosyć pewna tego, że już to ten czas. Rozglądając się po obozie w oczy rzuciła jej się sylwetka długowłosego czarnego kocura. Chodź chwilowa niepewność odwiedziła Ściółkę, szybko zastąpiła ją determinacja. Czemu ma się bać zagadać do zastępcy? W końcu taka jego rola w klanie, być przejściem dla obozowiczów do przywódcy czy coś. Pewnym krokiem podeszła do Konwaliowego Snu, a następnie schyliła pokornie swój łepek na przywitanie.
- Przepraszam, że ten no, przerywam ci, Konwaliowy Śnie, cokolwiek istotnego teraz robisz, ale mam sprawę! Chyba dosyć oczywistą! No bo po mnie już widać, widać też po tym, jak tłocznie jest w kociarni.. Powinniśmy mieć już swoją ceremonię. Ja wiem, że nasz przywódca jest chory, no ale nie powinniśmy tyle czekać, prawda? - od razu przedstawiła sprawę, mając nadzieje, że to może trochę przyśpieszy odpowiedź Konwaliowego Snu.

- Do waszej ceremonii istotnie nie pozostało wiele czasu... ten jednakże jeszcze nie nadszedł - rzekł zgodnie z prawdą, uważnie przypatrując się Ściółce. - Zdrowie Rozżarzonej Gwiazdy natomiast uległo poprawie. Zamierza poprowadzić waszą ceremonię osobiście, a zatem jej punktualność zależy wyłącznie od niego.
Zielonooki mógł jedynie próbować ponaglać płomiennofutrego, ostatecznie jednak całkowita władza nie należała do zastępcy. Rad byłby, gdyby w istocie ją otrzymał, mogąc zaprowadzić w klanie odpowiedni w jego opinii ład.