Chodziła niezadowolona w ostatnim czasie, a powód był prosty: treningi. Krucza Gwiazda chyba chciał zrobić jej na złość, przydzielając KOLEJNYCH dwóch terminatorów i wiedząc, że ona raczej na coś takiego nie byłaby chętna. Nie lubiła za dużo pracować, a trzy treningi? To już przesada! Co jednak miała zrobić? Doigrała się w końcu, cena za wygodne życie w Klanie Gromu? Th.
Nic z tego nie oznaczało jednak, że zamierzała jakoś bardzo wziąć się do roboty. A w życiu. Przeciągnęła się leniwie i usiadła niedaleko wyjścia z obozu. Nie miała nic na razie zaplanowane - chociaż trening z Zaćmioną Łapą szedł powoli i nie musiała się jakoś za bardzo wysilać.
Na razie też jeszcze nie zdecydowała, czy wyjdzie z obozu, czy nie, więc po prostu czyściła swoje futro w zamyśleniu, nie zwracając większej uwagi na otoczenie.

[Cicha Łapa]

Cicha również była niezadowolona, jednak nie okazywała tego aż tak bardzo. W sumie ona sama nie wiedziała czemu tak jest. Może dlatego, że jej trening strasznie jej się dłużył. A w dodatku jej brat JUŻ został wojownikiem. Nie żeby coś, była dumna ze swojego brata, to oczywiste. Czuła wstyd, że mimo tego samego wieku została tak w tyle z nauką.
Tak zamyślona wpadła na Mewi Krzyk. Wojowniczkę, która zdecydowanie za późno została wojownikiem. Oh, a co jeśli Cicha skończy tak jak ona?!?!?! Jako staruszka wśród terminatorów?! Uh, nie wolno tak myśleć, to niemiłe, Cicha Łapo! Pewnie miała jakiś powód do przedłużenia treningu, tak tak!
– Oh, przepraszam, nie zauważyłam cię haha! – jeju czemu ona jest taka...onieśmielająca? Uh, terminatorka czuła się jak kociak w jej obecności. – Gratuluję nowych terminatorów tak przy okazji, ahahah! Krucza Gwiazda na pewno bardzo sobie ceni twoje umiejętności...albo brakuje mu wojowników – ostatnią część wymruczała pod nosem. Ano właśnie, może zapyta Mewę o jakieś rady co do treningu? Późno ale jednak, skończyła przecież swój.
Już miała otworzyć pyszczek aby coś dodać, jednak kultura nie pozwalała jej zalać starszą masą słów zanim ta zdąży odpowiedzieć. Czekała więc na odpowiedź wojowniczki, czując jak ją mrowi futro. Mimo ciepłych, brązowych oczu, spojrzenie Mewy było zimne. Cicha to czuła, jakby oczy kocicy były lodowym soplem, przedzierającym się przez ciepłe futro terminatorki.

Być może niezwracanie uwagi na otoczenie było dla Mewy błędem, gdyż coś postanowiło na nią wpaść. Tym czymś okazał się być kot, i to całkiem drobny, jak ona sama, o niebiesko kremowym futerku. Spojrzała na nią przelotnie wielkimi, brązowymi oczami, jakby zamyślona — nie wiedziała, czy odpowiedzieć w jakichś opryskliwy sposób z racji tego, iż terminatorka w głupi, nieuważny sposób na nią wpadła — czy też może skusić się na coś łagodniejszego.
- Cicha Łapa, nieprawdaż? Musisz następnym razem uważać. Teraz jesteśmy w obozie, ale poza nim... Lepiej być uważnym - odparła delikatnie, z uśmiechem na pysku, zupełnie szczerze i z dobrymi intencjami, tak właśnie było, nie zmyślam! Zaśmiała się lekko, słysząc jej następne słowa. Tak, Kruk z pewnością ceni sobie jej umiejętności! Dobre!
- Gdybym wiedziała, że coś takiego mnie czeka, przedłużyłabym swój trening o następne dziesięć księżyców! - rzuciła i wzruszyła barkami. Tym razem już naprawdę tak właśnie myślała i byłaby gotowa to zrobić. Nie podobało jej się trenowanie terminatorów - nudy i w najgorszym wypadku użeranie się z jakimiś gówniarzami. Chociaż - o dziwo - do tej pory z Zaćmioną Łapą nie było tak źle. Znaczy, nie spieszyły się jakoś, a i terminatorka nie była jakaś bardzo upierdliwa. Nie ma co narzekać.

– Tak, tak, będę bardziej uważać – odparła speszona, kładąc po sobie uszy. Zrelaksowała się na dźwięk śmiechu kotki. Miała przyjemny śmiech, jak na kota o jej charakterze. Szkoda, że rzadko kiedy da się go słyszeć w kontekście innym niż nabijanie się.
Zdziwiły ją jednak słowa Mewy. Pewnie, młode koty mogą być bólem kuperka, ale na pewno lepiej się z nimi użerać niż być wieczną...Łapą. Przynajmniej sama Cicha tak sądziła. Terminatorka czasami wyobrażała sobie siebie w roli takiej mentorki. Była to przyjemna fantazja, jednak nigdy nie wiadomo na jakiego terminatora trafi. – Są aż tacy źli? – zmarszczyła brwi – myślałam, że świeżo mianowane kocięta są bardziej skore do nauki.
Podwinęła łapy pod siebie, gestykulując, aby wojowniczka zrobiła to samo. – Sama jestem terminatorem, więc mogę ci trochę pomóc! Opowiedz mi o nich, proszę – powiedziała uśmiechając się promiennie. Mewi Krzyk mogła nie być najmilszym kotem, jednak nadal była członkiem Klanu Gromu i to się dla Cichej liczyło.

- Nie wszystkie. Co mnie wcale nie dziwi... - sama za młodu była utrapieniem dla swojego mistrza. W podobny sposob była bezczelna i unikała treningów. Jej mistrz jednak nie wiedział kiedy odpuścić, co jeszcze bardziej zaogniało konflikt. Sama nie zamierzała powielać tego typu błędów i wdawać się w niepotrzebne dyskusje. Bo po co? Nie czuła żadnej odpowiedzilności za tych terminatorów jako mistrz. Jeszcze czego.
- Och, Cicha Łapo, obawiam się, że ty już możesz nie rozumieć tego typu problemów. Zresztą, czemu i ja miałabym się przejmować? Nikt nie jest zmuszany, by zostać wojownikiem, prawda? Inna sprawa... Co z takim kotem się dzieje. Z kotem bezużytecznym - mruknęła tajemniczo, jakby zastanawiając się, jak Cicha zareaguje na tego typu słowa. Kremowa kotka zdawała się być bardzo łagodna, mogła nawet nie pomyśleć nigdy o czymś takim jak użyteczność kota dla klanu i całej społeczności.
Chwilę jeszcze pogadały, a później Mewi Krzyk sobie poszła.

/zt

Zacząłem popadać w rutynę. W momencie, gdy zrezygnowałem z treningu miałem w sobie dużo złości, dużo emocji. Nadal miałem. Nadal nienawidziłem Mewiego Krzyku, nadal nie chciałem mieć z nią nic wspólnego. Z początku podobała mi się wizja nic nie robienia, warczenia na wszystkich, krzyczenia. Teraz... też nic nie robiłem. I to zamieniło się w problem, a nie zaletę. Nie rozmawiałem z nikim, bo z każdym miałem spinę, nie wykonywałem obowiązków bo ich... nie miał. Moje życie było monotonne do takiego stopnia, że powoli zaczynało mnie to męczyć. Do czego bym się w życiu nie przyznałem, oczywiście.
Siadłem przed wejściem do obozu, patrząc na las zaraz za nim. Nie zamierzałem wychodzić, bo byłaby to misja samobójcza, a jeszcze nie upadłem tak nisko by zamierzać na własne życzenie trafić do miejsca umarłych, starych pryków, którzy byli za starzy by żyć wraz ze mną na jednym świecie.

lód

Mamrot miał takie nieszczęście, że przechadzałem się. Nie, żebym go szukał, a po prostu przechadzałem się, rozglądając się dookoła. Mamrot przykuł moją uwagę, gdy tak siedział sam. Podniosłem wyżej jedną z brwi, po czym monotonnym krokiem zacząłem iść w stronę syna Dzikiej Róży. Mój ogon był spokojny, i raz po raz zamiatał śnieg za moimi nogami na boki.
Kiedy zbliżyłem się już odpowiednio do młodego kocura zlustrowałem jego pysk wzrokiem, przez chwilę się zamyślając.
— Witaj, Mamrocząca Łapo — mruknąłem, spoglądając na kocura spokojnym wzrokiem. Mój ton też był spokojny, po prostu, ot, dziad zagadał do młodszego pokolenia, bo przecież musi być jakoś na bieżąco.

Nie, żebym spodziewał się dzisiaj gości. Absolutnie.  Kiedy więc usłyszałem swoje imię za plecami, dreszcz przeszedł mi wzdłuż kręgosłupa. Czyżby ktoś w końcu ogarnął, że dosłownie nie robię NIC w tym klanie, jedynie pasożytuje na pracy innych i chciał mieć wyrzucić na zbity pysk? Z obawą więc odwróciłem się, a kiedy zobaczyłem Lodowy Potok, uniosłem brew do góry. Co tym razem? Może właśnie zrozumiał, że moja choroba jest niewyleczalna i znowu chciał mieć zamknąć w lecznicy? Jeśli tak, byłem gotowy uciec w każdym momencie.
- Lodowy Potoku, siemka! Nawet nie wiesz jak DOBRZE że cię widzę - uśmiechnąłem się. Zaraz potem w mojej głowie przepłynęło kilka genialnych myśli i okazało się, że serio dobrze że znów rozmawiamy. Lodowy Potok mógł mi pomóc, i to jak! - Wiesz co? Bo ty jesteś medykiem, a skoro tak, to musisz znać... Kruczą Gwiazdę. Nie chcesz mi trochę o nim opowiedzieć? Mam z nim do przeprowadzenia wyjątkowo WAŻNĄ rozmowę, musze być, wiesz, przygotowany.

Zdziwił mnie fakt, że terminator chciał rozmawiać z Kruczą Gwiazdą. O ile pamiętałem, to od długiego czasu nie miał on terminatora, dlatego Mamrocząca Łapa nie mógł przynależeć do przywódcy Gromu. Delikatnie zmarszczyłem brwi, przez chwilę myśląc, czy nie powinienem dłubać trochę w łańcuchu przyczynowo-skutkowym myślenia Mamrotu.
— Kruk jest dość... specyficzny. Ale jest w porządku, jest inteligentny, chociaż dość chłodny... w moim mniemaniu — mruknąłem, zamyślając się, po czym spoglądnąłem na czarnego jak wrona kocura. — Czy mogę znać powód twojego pytania i dlaczego chcesz rozmawiać z Krukiem?

Dzisiaj upewniła się, że zapolowała, zanim zrobili to wszyscy jej… rywale. Wrogowie? Koźlorogi, Tęczowa Chmura… i ona, śmierdząca Sokole Skrzydło. Na szczęście zaczynało być coraz to cieplej; śnieg już się roztopił, Zaćmienie nie musiała drżeć z zimna na dłuższych przechadzkach. W nocy nadal było chłodno, ale przynajmniej dzień nie dawał w kość!
A z racji, że szybciej znalazła się w obozie, to i też szybko znaleziono dla niej robotę. Warta przy wejściu… nieszczególnie ciekawa praca, ale czy odmówi? Naturalne, że nie. Siedziała więc czujnie przy Wyrwie, pilnując, kto wchodzi i wychodzi, przypominając sobie czasy nie-tak-odległego milczącego czuwania.

lew

Ledwo co wyślizgnął się z kociarni, a już już słyszy ,,tylko nie wychodź z Obozu!" Jego największym pytaniem było, dlaczego?! Jak tylko o to pytał, i mama i tata odpowiadali, że tam jest niebezpiecznie i coś go może zjeść, czy coś. Już prędzej ON zje TO coś, niż ONO JEGO. Poza tym, co może być takiego niebezpiecznego? Przecież tyle się nasłuchało, że ci Wojownicy idą na patrol, a ci idą na polowanie, a ci jeszcze idą se na spacerek. NA SPACEREK! A KORMORAN NIE MOŻE NAWET POPATRZEĆ NA WYJŚCIE!
Gruba kulka futra była tym wielce sfrustrowana. Tak nie może być. Nie, nie! Kociak zaczął więc wymyślać plan. Najpierw upewni się, czy nikt go nie obserwuje. A potem fu! Śmignie jak strzała i pójdzie sobie za pierwszym lepszym patrolem na wycieczkę. A nawet jak się zgubi, to mama na pewno przyjdzie i go zabierze z powrotem, nie? Tak, na pewno mu wyjdzie! To zupełnie inna sytuacja, niż tamten korytarzyk w Kociarni, to wyjście jest o wiele większe, żeby zaklinował się nawet największy kot w lesie! Teraz tylko musi zrealizować swój plan...

//Gołębia Łapa. ^^

Kotka właściwie to, jakimś cudem, zaczęła robić swoje obowiązki, może i na przekór i po łebkach, ale jednak Gołębia Łapa zdawała się przynosić mech. Właściwie, to terminatorka zdecydowała się na przyniesienie świeżego mchu, aby zatkać nim pysk Żmijowego Syku, która to narzekała bezpośrednio do niej, że upodobniała się do kocięcia, który tylko ssie z klanowego sutka, ale niczego więcej nie robi. Terminatorka jej ojca zasługiwała a na to, aby otrzepać ją niczym stary kawałek mchu. Gołąbek nie miała zamiaru się bawić czy patyczkować z tłustą, brązową krową, więc tylko przyniesie trochę mchu, zapełni nim jakiś kąt i będzie dobrze. Tak właściwie zrobiła, przywlekła ze sobą mech i postawiła go gdzieś w kącie. Tyle powinno starczyć. Jakby ktoś potrzebował, miękkie łożę, to mógł sobie to wziąć.
Gdy już skończyła, Gołębia Łapa usiadła gdzieś przy wyjściu z obozu, gdzie wiał wiatr. Po drodze do miejsca wypoczynkowego zgarnęła sobie srokę, aby zjeść. Za czyim pozwoleniem? Jej własnym, oczywiście.

Wszystko szło zgodnie z planem Kormorana. Po upewnieniu się, że nikt nie obserwuje dymnego kociaka, skradał się kucakiem powoli w stronę wyjścia, gibając się na obie strony, gdyż ledwo udało się kulce zachować równowagę ze swoim tłuszczykiem na brzuszku. Wszystko szło zgodnie z planem... Zgodnie z planem.
Po paru uderzeniach serca coś jednak do kociaka dotarło. Chwila, przecież to nie mogło być takie proste, nie? Dosłownie NIKT go nie obserwował. Lekko zdezorientowany maluch rozejrzał się raz jeszcze. Wszyscy jakby ignorowali poczynania Kormorana... Ruszył pośpiesznie, ale wciąż w przykucu dalej. Gdy tylko dotarł na odpowiednią odległość, zauważył przeszkodę. Jakaś kotka siedząca przy wyjściu z Obozu, najwyraźniej go pilnując. O nie! Co to to nie! Co to ma być za ochrona? Kormoran odchylił uszy do tyłu, próbując coś wymyślić. Ogromny kot siedział w samym środku wyjścia. Może spróbuje się prześlizgnąć obok? Nie... Na pewno go zauważy i powstrzyma. Zaatakować? Hm, miałby szanse na wygraną, ale przecież wtedy zbiegną się Wojownicy...
Wzrok Kormorana spadł po chwili na srokę, która wyjadała ze smakiem Gołębia Łapa. Aha! Do główki malucha wpadł po chwili idealny pomysł. Kociak przycisnął się do ziemi, brudząc piachem biały pyszczek i pierś, natomiast pupcie zwrócił do góry, machając nią na boki i atakując powietrze ogonem. Przygotowywał się na atak, namierzył cel i...
- AJA! - Pisnął, rzucając się jak najszybciej jak potrafi przed siebie, po czym wylądował zaraz obok sroki i popchnął ją lekko, może raptem kocięcy krok w bok. - Pać! Pfag tam usieha! - Wypaplał mało zrozumiałym miauknięciem, po czym próbował jak najszybciej ominąć kotkę... Jednak zanim zdążył sprintem wybiec, z pośpiechu potknął się o własne łapki i runął pyszczkiem na ziemię przed Terminatorką.

Gdy usiadła, położyła sobie zwierzynę pomiędzy przednimi łapami i ogonem obtuliła lewą część ciała. Spojrzała na chwilę na srokę, zastanawiając się, o ile gotowa była, aby bawić się w wyrywanie piórek. Samo miejsce, jakie wybrała, było kiepskie -wiatr z pewnością będzie rozwiewał te mniejsze pióra ptaka. Ech, może jakiś kociak się nimi pobawi i nie będzie musiała ganiać po obozie, zbierając je. Przymrużyła lekko oczy. Od kiedy ona się martwiła takimi rzeczami? To całe wymienianie mchu i wykonywanie obowiązków jej dobijało do głowy. Otrzepała się lekko, płosząc wszystkie swoje myśli, aby schylić się w końcu w kierunku sroki i wyrwać jej ogon, a najdłuższe pióra schowała pod ogonem. Były czarne, ale ten zielony odblask się jej spodobał.
Podczas tego całego wyrywania piór nie była zbyt uważna, miała pod ogonem to, co działo się dookoła niej. Było to wyjście z obozu, na osty i ciernie, to normalne, że koty przechodziły tamtędy. Nie miała obowiązku odwracać się do każdego, co jest z lisi ogon od niej. Jej spokój jednak został zakłócony, gdy to jakiś bękart Burzowej Nocy krzykną coś i odbicie serca później był przy jej pokarmie. Terminatorka Rwącego Strumienia wystawiła kły do kociaka, niezadowolona tym całym cyrkiem, a kiedy spróbował ją omamić i przejść koło niej -co, swoją drogą i tak się mu nie udało, a Gołębia Łapa nawet nie musiała kiwnąć pazurem- wystawiła ogon przed nim.
— Dzieciaku, wracaj do matki — warknęła, zmrużając ślepia. Gdyby kociak tylko podszedł, to córka byłego przywódcy nie miałaby nic do tego. Nawet by ją nie obchodziło, że czyjeś dziecko wyszło. Był odpowiedzialnością Burzowej Nocy i Mroźnego Poranka. Jak sobie narobili, to niech sobie dbają o nie, nikt ją o to nie prosił, a nieproszona pomagać nie będzie. — A ten ptak jest MARTWY. To się NIE ruszy — syknęła, kładąc łapę z wysuniętymi pazurami na jej jedzeniu. Żaden śliniący się kociak się nie tchnie. Trzymała swoje niebieskie tęczówki na dymnym dzieciaku, była niezadowolona, o czym świadczyły jej cofnięte uszy i puszysty ogon, który ruszał się niczym wściekły wąż.

Chuckles, I'm in danger.
Kociak podniósł się powoli, wydając z siebie cichy jęk bólu, gdyż spadł na ziemię dokładnie pyszczkiem. Słysząc jednak warknięcie starszej kotki, zupełnie zapomniał o bólu i spojrzał się prosto w niebieskie oczy kotki. Na Kormorana tak fukasz? Zaraz sama będziesz biec do mamusi!
- Sama wlasaj do matki! - Miauknęła, naburmuszając przy tym poliki. Oa, ale pocisnęła. Kormoran machnęła z frustracją ogonem. To nie tak miało być! Miała uciec niezauważenie i eksplorować tereny poza Obozem! Nie miała być przez nikogo zauważona! Kurczaczki!
- Jaki maltfy, ne jes maltfy! Ne fizis, ze ucieka! Otfus ocy, pac tam, pac jak spiepsa! - Machnęła łapką w stronę uciekającego w miejscu ptaka, po czym bez chwili namysłu, skoczyła prosto na puchaty ogon pointki. A masz! Na pewno nie spodziewała się ataku, nie, nie! Myślała, że Kormoran od tak wróci do mamusi i zostawi ją z wiedzą, że nie udało się jej uciec z obozu? Jeszcze czego! Będzie tak zajęta bronieniem się przed tak niesamowitym atakiem, że zupełnie o tym zapomni, haha!
- A mas! A mas! - Popiskiwało kocię, atakując łapkami puchatą kitę. Tym NA PEWNO pokona wszystkich wrogów! Nikt przecież nie chce mieć rozczochranego futerka, a zwłaszcza nie na ogonku!

Okopcona Łapa miała chwilę by sam na sam pozostać ze swoimi myślami. Analizowała dobrze to, co powiedział jej Konwalia. Może to czas by przestać użalać się nad sobą? W końcu, brak oka to nie koniec świata. Nie wszyscy muszą na to uwagę zwracać od razu i szemrać za jej pleckami. Żyją długo, nie takie rzeczy widzieli. Ale inny głos cały czas siał niepokój w Kopeć. Jak go powinna przyćmić. W ten dostrzegła czarne futro wysokiego kocura. Rozpozna je wszędzie, również ten pysk. Kruczy Cień! To jest to!
— T-Tato! - zawołała zbierając się na łapki i popędziła w jego stronę, w stronę wyjścia z obozu.

/

Nie była do końca pewna, czy powinna przerywać ojcu w obowiązkach wojownika, ale najwyżej teraz się dowie. Ale Kruczy Cień też by od razu powiedział, że jest bardzo zajęty i nie ma czasu i by poszedł. Kiedy pointka do niego dobiegła, niepewnie przestąpiła z łapy na łapę.
— B-Bo wiesz, tak pomyślałam. Bo mamy mieć na trreningu niedługo coś z polowania. I nie chcę by Zaćmione Słońce cały czas mi wszystko mówiła, i też chcę coś pokazać, że umiem. I-I tak pomyślałam, jeśli masz czas oczywiście... - wzięła głęboki wdech, aby uspokoić oddech i mówić spokojniej. — Że mógłbyś mi powiedzieć trrochę o polowaniu. W końcu, byłeś przywódcą i pewnie umiesz polować, prrawda? - czuła się lżej jak to powiedziała. Zdecydowanie lżej.

Trochę się wystraszyła na odpowiedź kocura. Spodziewała się, że ten się zgodzi. Będą mogli spędzić razem czas, porozmawiają co u jednego i drugiego, pocieszą się swoją obecnością. A tu... Klapa. Wojownicy aż tak potrafią być sobą zajęci? Cofnęła się o krok niepewnie patrząc na ojca. Nie no... Może to pociągnie.
— Chciałam spędzić trochę z tobą czasu i sądziłam, że mógłbyś mi trochę o tym opowiedzieć. W końcu... Chce być wojowniczką, tak jak ty - powiedziała nie śmiało spoglądając na wyjście z obozu. — O-O, a idziesz może na patrol? Mogłabym pójść z tobą i porozmawialibyśmy... Co ty na to? - spytała postępując krok na przód.