Było późne popołudnie; Konwaliowy Sen wskoczył na Słoneczny Kamień, żywiąc nadzieję, że promienie roztapiającego śniegi, choć niepowodującego jeszcze upałów słońca ogrzeją jego pokryty onyksowoczarnym futrem grzbiet.
Między łapami ułożył dorodnego kruka, którego upolował Falująca Trawa podczas ich wspólnej wyprawy z Płomienistym Uchem. W ostatnich czasach zauważył, że długouchy kocur często spędza czas z Sokolim Skrzydłem, kotką, o której w niedawnej ich rozmowie wspominała Zaćmione Słońce. Zastanawiał się, czy relacja ta zaowocuje z czasem kociętami - żywił nadzieję, że tak właśnie się stanie. W interesie Konwaliowego Snu był Klan Gromu silny i liczny, nowe pokolenie zaś pozwoliłoby mu na wywarcie odpowiedniego wpływu na kolejnych szkolonych przez niego terminatorów.
Pochłonięty swoimi przemyśleniami, rozpoczął niespieszne usuwanie piór z ciała ptaszyska.

Ah, Pora Zielonych Liści! Czas ciepła i dostatku. Nie była to ulubiona pora Tęczowej Chmury, głównie ze względu na grube futro, przez które było jej okropnie gorąco. W dodatku ostatnio mogłaby przysiąc, że futro jakby zrobiło się jeszcze grubsze... Tak czy inaczej, pogoda póki co nie była aż tak gorąca. Tego dnia było po prostu ciepło. Słońce grzało w przyjemny sposób. Gdy tylko doszło do szczytu kocica udała się na swoją chwilę przerwy od opieki nad kociętami i postanowiła powygrzewać się w jakimś wygodnym miejscu. Szybko wybrała Słoneczny Kamień, który nie dość, że był idealny do grzania grzbietu to było z niego widać znaczną część obozu i przechadzające się po nim koty.
Po krótkiej chwili popołudniowej toalety ułożyła pyszczek na łapach i wodziła złotymi oczami po poruszających się po obozie kotach.

//Okoń

- Tęczowa Chmuro! - Zawołałem, a mój głos zdawał się nie brzmieć tak donośnie jak chciałem. Rozszedł się za to powoli po obozie sprawiając, że wszyscy poza samą Tęczową Chmurą nawet nie podnieśli ucha. Maszerowałem w jej stronę żwawym krokiem, wysoko niosąc rudawą kitę. Oczywiście w pozytywnym nastawieniu.
Dlaczego zatem Tęczowa Chmura? Przypadkiem spostrzegłem jej niebieskawe futro, kiedy wylegiwała się w najlepsze na słońcu. Wiadomo, nie chciałem jej niepokoić jakimiś złymi wieściami. Najwidoczniej moja chęć poznawania klanowiczów a co za tym idzie wyjście z swojej strefy komfortu ( którą byli Kozioł i Zaćmienie, zaiste dobrałem najbliższe mi koty na zasadzie przeciwieństw ) bardzo odżyła. Przysiadłem naprzeciw kocicy i przyjrzałem się jej bliźnie na plecach. Mh robiła wrażenie. O ile moja pamięć mnie nie zwodziła, nabyła ją kiedy ratowała .. swoją siostrę? Moją ukochaną Zaćmienie. Właściwie nie spodziewałbym sie po nich pokrewieństwa. Raczej nie były podobne z wyglądu. Może i z charakteru również, szczególnie patrząc na wykonywane przez nie rangi. Jednak czy mógłbym oceniać koty po ich bliznach i obowiązkom? Skądże.
- Pozwól, że przeszkodzę ci odpoczynek moją osobą. Jak miewa się sytuacja w kociarni? Doprawdy podziwiam twoją cierpliwość do tych łobuzów. Ja z własnym terminatorem bym nie wytrzymał, z pewnością dlatego go jeszcze nie dostałem. Dziękuje gwiezdnym! -

Kocica niemalże podskoczyła, słysząc nagle donośny głos wołający jej imię. Ehh, a już prawie udało jej się zasnąć. A co począć? Skoro już chciał z nią rozmawiać, to nie wypadało go odtrącać, prawda? Miała jedynie nadzieję, że ten ktoś nie miał jej do przekazania jakiś złych wieści.
Szybko tym ktosiem okazał się Złoty Okoń. Przyjaciel, terminator i od niedawna parter jej siostry. Jakoś się tak jednak złożyło, że nigdy nie miała okazji porozmawiać z rudzielcem. A była szczerze ciekawa, jaki jest wybranek Zaćmionego Słońca. Musiał być kimś specjalnym, skoro doceniła go nawet jej wymagająca siostra.
- Oh... Dzień dobry, Złoty Okoniu - miauknęła, po czym jej pyszczek rozwarł się w ziewnięciu.
Nie umknęło jej, jak wzrok kocura przywarł na chwilę do jej rany. Powstrzymała się od spłaszczenia uszu, gdy tylko poczuła mieszankę zirytowania i zawstydzenia.
- Myślę, że całkiem dobrze... miło, że pytasz - odparła po chwili na pytanie z lekkim uśmiechem. - Wiesz, nie jest tak źle jak można by się spodziewać. Trzeba tylko wiedzieć, jak podejść do takich młodziaków - dodała, nieco rozbawionym głosem.

- W takim razie mogę tylko odpowiedzieć, że się cieszę. - Mruknąłem kiwając głową. Ciekawe czy gdybym i ja się zgłosił, zostałbym przyjęty na rolę... Matki? Zostałbym matkiem? Jednak wolałbym nie próbować, te kocięta szybciej by potraciły głowy niż wyszłyby z żłobka. Ogonem lekko poruszałem na boki, przyglądając się złocistym ślepiom kocicy. Były niczym oczy Zaćmionej Słońce, a jednak się różniły. Te przypominały mi bardziej.. Złote liście na drzewach gdy las przygotowuje się do zimnej pory roku. Natomiast oczy zastępczyni przybierały barwę tafli wody, która odbijałaby zachodzące słońce. Też mi spostrzeżenie Okoniu! - Wybacz mi ponownie, hah moją wścibskość. Czy jako matka będziesz się spodziewać kociąt? W przyszłości. Intryguje mnie po prostu fakt, że mając taką łapę do młodocianych klanowiczów nie miałaś przedtem własnych. Jednak to nieuprzejme z mojej strony. Nie musisz odpowiadać. - Powinienem trzymać język za zębami. Głupia rybo! Czasu nie cofnę mogłem jedynie.. łapać się i próbować wybrnąć z niezręcznego pytania. Mam nadzieję, że nie wie o moim związku z Zaćmienie. Gdyby odbiła piłeczkę.. Na pewno nie, za dużo myślisz Okoniu. Tęczowa Chmura jest bardzo uprzejmą kotką. Nie to co ty.

Kotka spojrzała na Złotego Okonia szczerze zdziwiona jego pytaniem. Z jednej strony, nie było ono niczym niezwykłym. Wiedziała w końcu, że wiele członków klanu się nad tym zastanawiało. Nikt dotąd jednak jej o to wprost nie zapytał, no może jedynie poza Małą Mrówką, gdy dowiedziała się o jej chęci zmiany rangi. Ale w tym nie było nic nietaktownego, w końcu musiała się upewnić, co niebieską kieruje. W ustach innych jednakże, to pytanie brzmiało nieco... dusząco. Zdawała sobie sprawę, że co niektórzy mogli od niej oczekiwać urodzenia kociąt ze względu na rangę opiekunki, sama jednak nie czuła takiego przymusu. Owszem, bardzo chciała mieć kocięta, ale przecież ciągle miała wiele czasu na związanie się z kimś i stworzenie rodziny. Nie zamierzała się z tym śpieszyć. A i nie uważała, by wcześniejsze posiadanie dzieci było wymagane do opieki nad nimi.
Ostatecznie pokręciła głową i wymusiła uśmiech, nie chcąc, by Złoty Okoń zauważył jej zmieszanie.
- Nic nie szkodzi - stwierdziła szybko. - Ale jeśli cię to tak interesuje to odpowiem. Owszem, zamierzam mieć kocięta... kiedyś. Ale tylko jeśli znajdę kogoś odpowiedniego. A i nie uważam, by posiadanie ich byłoby czymś wymaganym do bycia matką z rangi - wyjaśniła zgodnie z prawdą.

Dzisiejszy dzień był jak każdy poprzedni - irytujący.
Śnieg nie topniał, na jego nieszczęście, więc nie miał nawet co liczyć na to że przez najbliższych parę wschodów słońca będzie się miał gdzie włóczyć. Niby wszędzie lepiej niż poza obozem, ale wszędzie indziej śniegu było więcej niż tutaj. Nieśmieszny żart ze strony Gwiezdnych, czy ktokolwiek władzę nad śniegiem w ogóle miał.
Maruda i niszczyciel uśmiechów wyszedł z legowiska, marszcząc delikatnie brwi. Słońce świeciło, odbijało się to od śniegu i raziło po oczach... ugh, najgorsza pora roku na świecie. A mimo to, jeść musiał, więc smętnie zabrał piszczka ze stosu i położył się z nim gdzieś na uboczu. Tak, by chociaż móc w spokoju jeść.

[cierń]

Okoń wyłożył się w pewne słoneczne popołudnie, na kamieniu pod którym znajdowało się jakieś opuszczone legowisko. Popołudnie było słoneczne, jednak co jakiś czas jego kryzę muskały przyjemne podmuchy wiatru. Ostatnio trochę czasu spędził w lecznicy, dlatego tak cieszył się z zwykłego nic nie robienia na powietrzu, gdzie do jego uszu dochodziły rozmowy innych kotów. Przymknął ślepia i rozciągnął się praktycznie na całą długość skały.

Bocian

Korzystając z ładnej pogody, nie siedziałem za długo w swym legowisku, tylko wybrałem się na mały obchód obozu Klanu Gromu. Moje łapy same mnie niosły po już tak dobrze mi znanych miejscach. W pewnym momencie jednak skręciły gdzieś, gdzie jeszcze nigdy mnie nie było. Miejsce to wyglądało jak opuszczone legowisko, chwilowo jednak zajęte przez czyjąś jasną sylwetkę. W rudobiałej sierści rozpoznałem Złotego Okonia, kocura, z którym ostatni raz gadałam, będąc ledwie kocięciem. Uśmiechnąłem się przyjaźnie do dawno niewiedzianego znajomego.
- Witaj, Złoty Okoniu! Dawno żeśmy się nie widzieli. Pamiętasz mnie jeszcze? To ja, Bociek, teraz już Bociania Łapa. Miło znów się z tobą spotkać. Co żeś porabiał przez te ostatnie księżyce? - odparłem, nie kryjąc swojego entuzjazmu.

Otworzywszy oczy, słysząc zupełnie nie znany mu głos Okoń spostrzegł czarno białą sylwetkę. Przez chwilę próbował przypomnieć sobie kocura, skoro ten uważał, że dawno się nie widzieli. Mógł mieć rację, okoń nie był kotem, który specjalnie przykuwa uwagę do kotów. Jednak dopiero kiedy usłyszał gdzieś w oddali świtające imię Bociek rozpoznał w nim małego szkraba, z którym prowadził rozmowę na temat imion.. podajże? - Kopę lat, przyznam zastanawiałem się gdzie cię wcięło przez ostatnie księżyce. No teraz możemy porozmawiać jak równy z równym. - Uśmiechnąłem się do kocura radośnie. - Czego ja nie porabiałem, no głównie to grzałem tyłek w lecznicy. Zdrowie nie rozpieszcza. Lepiej ty mi na to odpowiedz brachu. Kiedy będę cie widzieć w legowisku wojowników? -

W pierwszej chwili Złoty Okoń wyglądał, jakby mnie nie rozpoznawał, jednak po dłuższej chwili na jego pyszczku można było wyczytać cień zrozumienia. Trochę mu zajęło wydobycie mego obrazu ze swej pamięci, ale w sumie nie dziwota, gdy od naszego ostatniego spotkania minęło paręnaście księżyców, a ja byłem tylko małym, sepleniącym berbeciem. Od tego czasu nieco się zmieniłem i złoty wojownik miał prawo mnie nie poznać.
- Ja również ostatnio trochę chorowałem, ale teraz jest już lepiej. Liczę, że lada dzień Wroni Cień uzna mnie za godnego dołączenia w poczet wojowników i pełnoprawnych członków klanu. Już prawie kończymy mój trening, bo chyba wszystko, co najważniejsze, zdążyliśmy już przerobić. Polowanie, walka, no i parę innych aspektów wojowniczego życia, w tym również teorię. - odparłem, odpowiadając na pytanie starszego kocura.

Razem z Pszczelim Pyłem, Tygrysicą i Chudym wrócili do obozu; powiedziała Chudemu, że może już pójść do kociarni, chyba że ma jakąś niesamowicie ważną rzecz do dodania… ale patrząc na to, jaki był udział w tej sytuacji, raczej w to wątpiła. Pokierowała siostrę i koteczkę na bardziej ustronne miejsce - w końcu nie chcieli robić afery na środku obozu, po czym usiadła przed nimi obiema.
— Dobrze, więc… może najpierw Pszczeli Pył. Co dokładnie się wydarzyło przed chwilą?

Zastępczyni uniosła brwi w lekkim zaskoczeniu, gdy kocię - zamiast stanąć przed nią - schowało się za jej plecami, ale… nie zamierzała już się tym przejmować, tak długo, jak wyciągnie od obu z nich wyjaśnienia. Tylko co takiego Pszczoła zrobiła tej biednej Tygrysicy, że aż chowała się za innymi? Zaćmienie przygryzła wargę.
Według Pszczoły - nic. No, może poza złapaniem jej za kark… ale przecież tak się nosi kocięta, nie powinno to być dla Tygrysiczki takie traumatyczne. Nie powinno, ale może było, przecież nie wiedzieli, jaka dokładnie była przeszłość przyjętych kociąt. Ważniejsze od łapoczynów była właściwie wspomniana przez Pszczołę motywacja Tygrysiczki - by znaleźć Hankę. Zaćmienie spojrzała na kocię z nieco zmartwioną ekspresją. Zaćmienie dość wcześnie wiedziała, czym była śmierć, ale czy to samo mogło być powiedziane o szylkretce?  
Szylkretce… która zaprzeczyła słowom Pszczoły, opowiadając zupełnie inną wersję wydarzeń, brzmiącą wręcz nierealnie; zastępczyni nie była pewna, jak miała to wszystko ugryźć. Wszystko to brzmiało naprawdę głupio, ale zależało jej na tym, by kocięta Hanki poczuły się tutaj dobrze, jak w domu, szczególnie, że teoretycznie była teraz ich starszą siostrą… uch. Chociaż jej serce chciało wierzyć Tygrysicy, w końcu była kocięciem, tak umysł bez dwóch zdań sugerował, że Pszczoła mówi tutaj prawdę. Westchnęła.
— Nie wiem, która z was wymyśla, choć się domyślam, ale… Tygrysico, nikt nie uważa, że poza Klanem Gromu jest twoje miejsce. Obiecuję. A jeżeli uważa, to się myli… jednak wydaje mi się, że mogłaś po prostu źle zrozumieć intencje Pszczelego Pyłu. Niemniej jednak, jeśli to co mówi Pszczeli Pył jest prawdą, i wyszłaś z obozu sama - muszę Cię poprosić, byś już tego nie robiła. Nie chodzi o ograniczanie ciebie, tylko o twoje bezpieczeństwo. …Widzisz, że nie mam oka, prawda? To sprawka drapieżnika, którego możesz spotkać poza obozem. Dlatego tak ważne jest, by wychodzić z niego z kimś, a póki co najlepiej w ogóle, bo nawet wytrenowani wojownicy nie wychodzą z tego cało. …I jeśli naprawdę szukałaś Hanki, to… przepraszam, Tygrysico, ale Hanki już nie ma, nieważne jak daleko pójdziesz — wyjaśniła spokojnie. — Za to ty, Pszczeli Pyle, myślę że doskonale wiesz, że… uch, wyprowadzanie kociąt poza obóz mimo ich woli nie jest zbytnio dozwolone — proszę, Pszczoła, domyśl się, że nie jestem poważna, — A twoje traktowanie Tygrysicy ją skrzywdziło. W związku z tym proszę Cię, abyś przeprosiła Tygrysicę za to wszystko — proszę, Gwiezdny Klanie, niech metoda podania łapek na zgodę podziała. To nie tak, że nie brała Tygrysicy czy kociąt na poważnie, ale nie wyobrażała sobie dawać Pszczole jakiejś niesamowitej kary za coś, co równie dobrze mogło się nie wydarzyć i być wymysłem kocięcia.

Puszy się lekko na początek, naturalnie uznawszy, że Zaćmione Słońce ma na myśli to, że to Pszczoła wymyśla, a nie ona. Przecież ona by nigdy nie kłamała! Heh. Dalszych słów Zastępczyni słucha, wpatrzona w nią niczym obrazek, dalej bowiem myśli sobie, że trzeba się jej trzymać, bo jest miła i ważna i rozsądna. Co prawda słowa jej wylatują w większości jednym uchem, by drugim wypaść, z wyjątkiem najważniejszej informacji, że ma nie wychodzić z obozu, i ciekawostki w postaci powodu, dla którego kotka nie ma oka, ale… cóż, przynajmniej udaje. Dopiero na słowa złocistej kocicy o Hance posyła jej puste spojrzenie, w którym nie widać nawet śladowych ilości zrozumienia – albo przynajmniej akceptacji – tego, co ta właśnie mówi.
Wreszcie Zaćmione Słońce kończy mówić i nawet Pszczeli Pył ma ją przeprosić, hehe! No i elegancko. W duszy szylkretka gratuluje samej sobie. Kłamstwo co prawda przyszło jej bezmyślnie i gdzieś w głębi nawet Tygrysiczka jest świadoma, że nie jest to najlepszy sposób na… cokolwiek, podobnie jak robienie z siebie ofiary poprzez wyciąganie karty pod tytułem „na pewno chciała się mnie pozbyć, bo uważa, że moje miejsce nie jest w Klanie Gromu” – zwłaszcza że zaczyna z niej schodzić brawura i adrenalina, i powoli uświadamia sobie, że te dwie tutaj to tak naprawdę jej starsze siostry, i może lepiej byłoby nie robić sobie z żadnej z nich wroga. Tak jakby siostry. No, córki pani Róży, w każdym razie, więc tak trochę rodzina, ale wcześniej nie gadały, więęęęc właściwie to jaka to tam rodzina! W każdym razie, to wszystko może nie jest specjalnie w porządku, ale hej: podziałało. Została tylko poproszona o pozostanie w obozie i… w zasadzie tyle. Działa – działa, więc git. Kotka jednak utrzymuje poważny, a nawet lekko niezadowolony wyraz mordki, jakby spodziewała się jakiejś kary dla Pszczelego Pyłu – i w sumie to tak, to w ogóle byłaby rewelacja.
– Mm… no dobra, przyjmuję przeprosiny. I może już nawet nie będę chciała wychodzić z obozu! Już nigdy – oznajmia bezmyślnie od razu po tym, jak kotka mówi, uznawszy, że ta brzmi, jakby faktycznie żałowała swoich STRASZNYCH CZYNÓW, po czym odwraca się i z zadartym ogonkiem idzie do kociarni.

zt??? XD

Ułożył się wygodnie na słonecznym kamieniu, wyciągając łapy daleko przed siebie i ziewając przeciągle, by następnie lewą przednią kończynę ugiąć i ułożyć u swej piersi, zaś prawą pozostawić wyprostowaną. To tę łapę właśnie postanowił w tej chwili pielęgnować, szorstkim językiem przesuwając po jej grzbiecie.
W ostatnim czasie jego życie układało się zgodnie z oczekiwaniami kocura. Patrole i treningi terminatorów nadzorował z należytą skrupulatnością i nie mógł oskarżyć się o popełnienie jakichkolwiek błędów.

[Liliowa Łapa]

Liliowa Łapa, jak zawsze, pozostawała przepełniona energią i gadatliwością, których on sam nie rozumiał i nie podzielał. Powitał ją skinięciem głową, nieszczególnie zadowolony jednak ze sposobu jej wypowiedzi.
- Zadowalająco - odparł zgodnie z prawdą. - Rola zastępcy mi odpowiada.
Naturalnie nie zamierzał pozostać dłużny. On również posiadła pytania, które zamierzał zadać kotce, te jednak wymuszone były pośrednio posiadanymi przez niego obowiązkami.
- Jak oceniasz swój dotychczasowy trening? - spytał kotki o to samo, o co spytał się wcześniej jej mistrzyni.