Stos zwierzyny był miejscem w którym kocurek często się pojawiał. Nie przyciągało go tam jednak jedzenie, bo był jeszcze w wieku kiedy często przynosili mu je rodzice, terminatorzy lubiący się bawić z kociętami, czy w sumie ktokolwiek inny. Za to lepszego miejsca do obserwacji zachowań innych kotów nie było. Zawsze ktoś plotkował przy jedzeniu i nawet, jeśli point rzadko się do tego włączał, to słuchał, zapamiętywał, powtarzał.
Tym razem było tu dość nudno. Chyba większość kotów wyszła na patrole, treningi lub była zajęta innymi Bardzo Ważnymi Sprawami, które Błotka jeszcze nie dotyczyły. Z obecnych tu kotów najbardziej zwróciła jego uwagę złota kotka, która co prawda nie rozmawiała, a jadła. A raczej… coś w tym stylu. Kocurek podszedł bliżej i w ciszy nachylił się nad kotką oraz jej myszą.
— ... — nie wiedział, co powiedzieć. Raczej nie to spodziewał się zobaczyć. Jednak i jego to szczególnie wzruszyło, widział już martwe zwierzęta i zostało mu wytłumaczone, że nie czują bólu. Nie wyglądało to za to apetycznie i pewnie nikt już nie zje takiej rozszarpanej zwierzyny. O co więc chodziło?
— Dlacego to zrobiłaś? Jedzeniem się nie bawi, mój tata tak mówi — odezwał się. Co innego Miodowy Nos, która znajdowała dla zdobyczy inne zastosowanie niż zjedzenie. Lecz kocurek był już nauczony szanowania go, gdyż nigdy nie wiadomo kiedy go zabraknie i koty będą głodne. A on nie chciał być głodny, nie znosił tego uczucia na równi z zimnem.

Nie bawi się. No, jak na jego to grzebanie łapami w jedzeniu wyglądało na zabawę, lecz może faktycznie ona tak jadła. Zresztą, powiedział już co wiedział na temat najważniejszej zasady związanej ze zwierzyną i czuł się z tym dobrze, a czy kotka weźmie ją do serca to już jej sprawa. Kocurek odsunął się o krok od kotki i usiadł tam.
— Oh, nie wiedziałem. To smacnego — rzekł do niej, nie dlatego by ją jakoś sprowokować to jedzenia tego bardzo… nieapetycznego kąska. Po jej słowach myślał po prostu, że zamierza zjeść tę mysz, jednak to co powiedziała później… jeszcze bardziej go zmieszało. Czyli nie chodziło o jedzenie, ani o zabawę? Złota po prostu chciała samodzielnie się przekonać, jak wygląda mysz od środka. Cóż, miał nadzieję, że ją to usatysfakcjonowało, choć na jej miejscu zapytałby najpierw kogoś starszego.
— Oh. Cyli… co teraz nią zlobisz? — zapytał. Nie oceniał jej jednak, wbrew temu czego oczekiwała. Może i nie byłoby to coś, co on by zrobił, ale odzrobić się tego nie dało, nie? Miał za to pomysł, co można zrobić z taką myszą, żeby nikt nigdy nie dowiedział się o jej zmarnowaniu, a przynajmniej nie przez córkę Dzikiej Róży. No, chyba że ta mimo wszystko miała apetyt na mysz, co by już kocura nie zdziwiło. Czekał jednak na jej odpowiedź.

Radość, którą kotka czerpała ze swojej zabawy, była dla kociaka z tego wszystkiego chyba najbardziej zagadkowa. Ale koty były różne. Innych fascynowały motylki i wschody słońca, a innych martwa zwierzyna. Póki czarny point nie miał jeszcze pojęcia o tym, co jest dobre a co złe, uważał że może tak powinno być. Choć z tyłu głowy miał wrażenie, że jego opiekunom nie spodobałoby się to, że uczestniczył w… tym. Kocurek, gdy tylko usłyszał kolejny pomysł złocistej, już miał otworzyć pysk, kiedy sama się zreflektowała i zmieniła pytanie. Uf.
— Nie cę — odparł stanowczo na propozycję. No, jeśli kotka pozbawi piszczkę oczu, wąsisk, ogona i czego to jeszcze ona nie miała, to prawdopodobnie nawet kruki jej nie zjedzą. A już na pewno nie on, który gestu kotki nie uznał za jakkolwiek uprzejmy. Dostanie zwierzyny, która wyglądała na w połowie przeżutą nie było miłe. — Jesteś trochę dziwna, wies? Ee… w sumie to jak się nazywas? — oh, no tak, nie poznał nawet jej imienia. Lecz nie był to dla niego problem by zapytać teraz, zaraz po oznajmieniu że uważa ją za lekko dziwaczną.

— Błotko — odparł od razu. Lubił swoje imię, bo nie zawierało sobie żadnych trudnych do wymówienia dźwięków. Choć niektórzy uważali je za śmieszne, czego nie rozumiał. Co do rozmówczyni, zanotował w głowie, że nazywa się Pszczoła, choć akurat do takich rzeczy pamięci nie miał. Raczej zapamięta ją jako tą kotkę, która była zainteresowana martwymi myszami. Gdy o tym tak pomyślał, przypomniało mu się coś co raz powiedziała mu Mała Mrówka.
— Wies, że mysy umieją naprrawdę daleko skakać? — zagadnął zatem po chwili niezręcznej, jak dla kogo, ciszy podczas której oboje wpatrywali się w piszczka. Nie wiedział, o co mógłby zapytać kotkę, bo chociaż zaintrygowało go to, co robiła, to był niezbyt zainteresowany samą jej osobą, póki co. Lecz pomyślał, że może ją zainteresować taka ciekawostka.

Przyznawać się do niewiedzy kocurek… nie lubił. A niestety nie był pewien dlaczego akurat myszy tak robią. Sam też musiał robić dużo rzeczy, na przykład spać i choć akurat na tę czynność nie narzekał, to nie wiedział czemu. Jednak z tego co usłyszał, potrafił wydedukować już jakąś odpowiedź. Na pewno lepszą od “bo tak” lub wzruszenia ramionami.
— Bo są małe, nie mają ostrrych zębów i pazulów, więc muszą się blonić jakoś inacej. Ale nie wiem, cy się męcą. Może trroszkę — odparł. Dla niego podskakiwanie przez dłuższy czas było męczące, ale myszy są inne. Kocurek chciałby czasami zamienić się w jedną. Mógłby obserwować wszystko spod jakiegoś kamyka i nikt by go nie widział, ani nie przeszkadzał. — Mosze sama zobacys na tym no… polowaniu — dodał. Tak myślał, że kotka pewnie nie mogła się doczekać na to, aż sama będzie mogła złapać coś na stos, skoro martwa zwierzyna ją tak interesowała; miałoby to sens. On za to nie czuł się komfortowo z tym, że jego pazurki mogłyby posłużyć do krzywdzenia innych stworzeń. Jednak niektóre rzeczy trzeba po prostu przełknąć i iść dalej.

Ich rozmowa nie była ani długa, ani owocna w jakieś ciekawe informacje. Znaczy, on jej powiedział super ciekawostkę o myszach, ale nie wydawała się zaciekawiona. Inaczej by coś powiedziała, podłapała chociaż o tym polowaniu. Chyba. Sam nie był mistrzem w prowadzeniu rozmów, no więc nic już nie mówił. Jeśli pozwoliła, przesiedział w milczeniu, kiedy jadła… modląc się przy okazji, by nie zaproponowała mu gryza, heh. Kiedy sobie już poszła, mruknął smętne "okej" i chwilę jeszcze tam został. Pszczoła, nieco starsza od niego kotka. Zainteresowana zwierzyną, ale tylko taką martwą. Niezbyt rozmowna, trochę dziwna. Ogółem dość interesująca osoba, lecz następnym razem będzie musiał pomyśleć, czym może ją faktycznie zainteresować. Po zanotowaniu sobie tego wszystkiego w głowie, mógł już odejść i poszukać innego zajęcia.

[zt]

Kozioł jak tylko przerobił z mistrzem polowanie to teraz to najczęściej robił w wolnych chwilach. Ciężko pracował by szybko stać się wojownikiem. Troche go nie było w klanie i musiał nadrobić stracone księżyce. Dlatego też często ćwiczył i prosił mistrza o dodatkowego treningi. Nie było to jednak łatwe bo uczył go sam zastepca i nie mógł ciągle go trenować. Miał swoje inne obowiązki. Więc musiał Kozioł albo ćwiczyć sam lub wcale. A jakoż iż był zdeterminowany to rzadko kiedy siedział na tyłku a jak już to najczęściej spał.
Udało mu się upolować grubego królika. Był bardzo z tego łupu dumny bo długo musiał go tropić by wreszcie go pochwycić.
Z wysoko uniesioną głową wszedł do obozu. W pysku miał tłustego królika, który niedawno co stracił życie. Zadowolony z siebie, rzucił go na stos zwierzyny. Nagle poczuł, że ktoś się na niego patrzy. Odwrócił swój pocharatany łeb i spostrzegł czarną kocice.
- Hej. - przywitał się krótko a potem się uśmiechnął miło. - Pewnie wyglądam jak siedem nieszczęść co? - zaśmiał się a następnie zabrał się za mycie swojego pyska z krwi i łap. Potem zabrał się za futro które sterczało we wszystkie strony.

Kozioł tak bardzo nie przywiązywał wagi do wyglądu. Jednakże uważał, że jego blizny dodawały mu męskości i uroku. Był z nich dumny i nie wstydził się ich.  Dzięki nimi wyglądał tak… poważnie. A bardzo chciał być brany przez innych jako dorosłego kocura z doświadczeniem. Jeżeli chodzi o jego wygląd teraz… Jakoś nie przejmował się tym, ze po robocie przychodził brudny. Zawsze potem się czyścił gdy wracał bo było mu tak wygodnie. Poza tym chciał zawsze jak najszybciej przynieś łup. Bo im cieplejszy posiłek tym lepszy co nie? Poza tym też takim był kotem. Lubił szybko wszystko załatwić a potem się zająć sobą. Bo wtedy miał więcej czasu dla siebie heh.
- Dobrze wiedzieć. Nie chciałbym nikogo przestraszyć.-zaśmiał się i znów zajął się za czyszczenie. Wylizał całą krew z siebie a następnie otrzepał futro z kurzu i ładnie ułożył. Teraz wyglądał jak no… kot. – Chyba teraz jest dobrze.-mruknął trochę ciszej a następnie skupił się już w całości na … Właściwie to nie miał bladego pojęcia z kim rozmawiał. Pierwszy raz ją widział na oczy. Na całe szczęście tajemnicza nieznajoma przestawiła się pierwsza. Sokół… Nic mu nadal to imię nie mówiło. Jednak było to dziwne, że nadal miała kocięce imię w takim wieku. Czyżby przegapiła swoją ceremonie? Nie minęła chwila a już Kozioł dowiedział się czemu miała takie a nie inne imię. Czytała w myślach czy co?
– Mam na imię Koźla Łapa. Miło mi cię poznać, Sokół.-uśmiechnął się sympatycznie w jej kierunku. Czyli miał okazje poznać jednego z chorowitków. No proszę…
– Oh… No ale dobrze, że już wyzdrowiałaś. Na pewno się szybko połapiesz kto jest kim. Sam chwilę musiałem się na nowo przyzwyczaić do normalnego życia w klanie. Ale wierz mi, że szybko ten czas zleci i no… Będziesz znów czuła przynależność do tego klanu.-pocieszył ja trochę bo kiedyś on sam miał z tym problem. A teraz? Teraz było spoko. Poznawał koty i żyło mu się dobrze.

Oj gdyby Sokola Łapa poznała Kozła jak był młodszy… To nie wiadomo czy by go polubiła. Był bardzo gburowaty i skupiony tylko i wyłącznie na swoich celach i marzeniach. Miał wtedy gdzieś wszystko i wszystkich. A teraz? Cóż… Sporo przeżył i zrozumiał, że cele są ważne ale nie aż tak. Zrozumiał, że warto dać innym szanse i nie być od razu na nich źle nastawionym. Możliwe, że był taki bo stracił swoich rodziców i zazdrościł innym? Zazdrościł szczęśliwej rodzinki i idealnego życia. Ogólnie to zazdrościł wszystkim, wszystko. Teraz miał to pod ogonem. Zajmował się sobą i nie przejmował się innymi. Niech mówią co chcą, niech żyją jak chcą. On zamierzał osiągnąć swoje cele i ułożyć sobie życie na nowo. I zamierza to wszystko osiągnąć samodzielnie.
Więc teraz nie był tak mocno spięty jak kiedyś. Nadal ciężko pracował ale nie zmuszał siebie do czegoś niemożliwego.
Takie myślenie sprawiło, że czuł się o niebo lepiej. Życie stało się fajniejsze i weselsze. Nie było sztywnym egzystowaniem a korzystanie ze wszystkiego co go otaczało. Poznawał nowe koty, tworzył relacje i pracował. Dopiero teraz to zrozumiał. Najwidoczniej czasem trzeba przeżyć coś strasznego by zacząć to doceniać.
–Tak, rozumie Cię. Nie było mnie chwilę w klanie. Sporo przeszedłem jako samotnik. Nazbierałem blizn a nawet o mały włos nie straciłem życia. No i przez to mój trening również stał. Do tego moja pierwsza mistrzyni zniknęła i musiałem czekać na ceremonię by mi przydzielili kogoś innego. Więc dopiero wtedy znów wróciłem do terminatorskiej normy. – odpowiedział, lekko przy tym kiwając głową na początku.
No… Stracił trochę cennego czasu. Nie da się tego zaprzeczyć. Dlatego też jeszcze trochę minie zanim otrzyma upragnioną rangę.
– To dobrze, że nie siedzisz bezczynnie. Cenie to sobie w kotach. Sam też tak robiłem i w sumie dalej robię. Chcę jak najszybciej dopracować swoje umiejętności. No i… Dlatego rzadko kiedy jestem w obozie. – uśmiechnął się delikatnie a potem postawił wyżej uszy.
– Oh? Pewnie. Nie widzę problemu. - mruknął a następnie chwile się poruszał by usiąść sobie wygodniej. - A co tak najbardziej chciałabyś wiedzieć? – zapytał.

– No… Łatwo nie miałem. – zaśmiał się krótko a następnie kiwnął delikatnie głową na zgodę. – Każde doświadczenie czegoś uczy. Ja jako samotnik… Wiele się nauczyłem. Choćby na przykład… trzeba zawsze liczyć tylko na siebie lub bądź taki jak inni chcą to nie będziesz chodził głodny. – ruszył barkami. Musiał cały czas oszukiwać i kraść. Był młodym kurduplem co nie umiał polować więc tylko tak mógł jakoś przetrwać. – Teraz uczy mnie Rozżarzony Krok. Taki rudawy i wysoki? – mruknął a następnie pokazał łapą jego wysokość łapą. – Gdzieś taki.- dodał.
– Same ugięte łapy nie wystarczą w twojej pozycji łowieckiej. Trzeba ułożyć grzbiet, ogon i głowę w tej samej pozycji. Dodatkowo brzuch nie może dotykać podłoża więc go trochę wciągasz. – poinformował Sokół. – Oprócz bycia cicho i nie robienia hałasu trzeba zwracać uwagę na parę rzeczy. Przy polowaniu musisz uważać na wiatr. Zawsze musi Ci wiać na pysk bo w innym wypadku zwierzyna Cię no… wyczuje i ucieknie. No i jeszcze musisz wcześniej wywnioskować na co polujesz. No bo na każdy rodzaj zwierzyny jest inna technika łowiecka. - mruknął