Tak samo jak Pszczeli Pył postąpił i Stokrotka. Nie odzywał się już w ogóle w stronę złotej kocicy i skupił się na posiłku. Spożycie wiewiórki zajęło mu dłużej niż dokończenie zwierzyny przez wojowniczkę, ale w sumie to dobrze. Córka Dzikiej Róży odeszła już dużo wcześniej, niż on posprzątał resztki i sam udał się zająć czymś innym.
//Zt

Kolejny dzień nudnej rutyny. To naprawdę zaczynało dobijać Zamglone Jezioro. Nadal nie miała terminatora, całymi dniami można powiedzieć, że się obijała, mimo że polowała, trenowała na własną łapę, no i bynajmniej nie leżała i nie pachniała, ale jej praca można powiedzieć szła na marne. Jak miała polepszać się w byciu zaufaną wojowniczką, jak nawet nie miała póki co szans, by się starać o zastępczy stołek? Jak nikt nie brał jej na Zgromadzenia? Jak wszyscy ważniejsi zdawali się mieć ją w dupie?
Zagryzając kły, ze zirytowania przez spływające na nią myśli, na króliku, którego trzymała w pysku, weszła do obozu, rzuciła nim dosłownie na stos i odeszła kawałek, by przelizać futro na piersi, na którym widać było plamy zaschniętej już krwi. Ten durny uszak nie dość, że walczył o życie jak dziki, to jeszcze miał więcej krwi, niż normalny uszak i zalał jej piękne, niebieskie futro. Tsk.

[Okoń]

Dzisiaj, siedziałam na środku obozu - tam, gdzie dzieją się ceremonie - i swoją głowę miałam wysoko uniesioną, zaś pierś - dumnie wypiętą. Co robiłam, zapytacie? PRZYGOTOWYWAŁAM SIĘ DO CEREMONII, RZECZ JASNA! W końcu już niedługo! Chyba! Tak mówi Tęcza! Ale najbardziej te przegrywy muszą być mianowane, ech… przegrywy, czyli miot Zamieci, i w ogóle.
No, ale siedziałam! Na pewno będę siedzieć lepiej niż oni!

Spałem dziś krótko, jednak nie zmieniało to faktu, że w pełni się wyspałem. Po przebudzeniu się jeszcze jakiś czas przekręcałem się z boku na bok na swoim posłaniu, licząc na to, że znów zmorzy mnie sen, jednak moje wysiłki okazały się być bezowocne. Nie wiedząc, co ze sobą zrobić, wstałem i wyszedłem z legowiska uczniów. Skoro byłem już na nogach, mogłem przynajmniej coś zjeść, zanim inni nie wyjedzą mi co lepszy kąsków. Udałem się więc do stosu zwierzyny, znajdującego się na klanowej polance. Widok białego kocięcia w dumnej pozie nieco mnie zaskoczył. Czy ten maluch nie powinien siedzieć teraz w żłobku pod czujnym okiem swej rodzicielki? Zbliżając się nieco, dostrzegłem, że białą istotką była tak właściwie młoda kotka, na oko mająco 2-3 księżyce.
- Hej, co tu robisz, maleńka? Wszystko w porządku? - odparłem w ramach powitania. Nie znałem jeszcze jej imienia, nie wiedziałem więc, jak mam się do niej zwracać.

 Jakiś czarny kocur do mnie idzie, ale… staram się nie zwracać uwagi, stoję dumnie! W końcu na mojej ceremonii to byłby straszny wstyd, gdybym przestała stać dumnie i z przodu, bo usłyszałam czyjś głoś, nie? …Rzecz w tym, że moje próby ignorowania go szybko się skończyły, bo powiedział takie jedno słówko. JEDNO ZA DUŻO!
 — SAM JESTEŚ MALEŃKI FRAJERZE — krzyczę, wyraźnie zdenerwowana przymiotnikiem, którym zostałam potraktowana. Przez chwilę myślałam, że może nie mówi do mnie, bo przecież ja wcale mała nie jestem, ale… no, innych kotów tu nie było. — JESTEM DUŻA!! NIE WIDZISZ? ZARAZ BĘDĘ TERMINATORKĄ!!! LEPIEJ SIĘ SIEBIE SAMEGO SPYTAJ CZY WSZYSTKO W PORZĄDKU Z… NO… TWOIM WIDZENIEM!

Zaśmiałem się pod nosem, słysząc pewny siebie ton koteczki. Swoim zachowaniem przypominała mi Jeżynową Łapę. Czemu zawsze musiałem trafiać na takie zarozumiałe okazy? Cóż, moja rozmówczyni była jeszcze całkiem młoda, może z czasem przejdą u niej te niezbyt dobre maniery. Przewróciłem jeszcze oczami, nim odezwałem się do kotki.
- Właśnie widzę, żeś wielka i potężna niczym góra. - odparłem, tym samym żartując sobie z małej. - I co ja, mały i zwykły Bociania Łapa, mam uczynić w obliczu takiego wyzwania, jakim jest stawienie tobie czoła? - dodałem po krótkiej chwili.

 A teraz gada zupełne przeciwieństwo poprzednich słów… ? Przez chwilę cieszę się, że mój krzyk przemówił mu do rozsądku, ale potem ogarniam, że on chyba się ze mnie śmieje. Śmieje. Ten frajer się ze mnie śmieje. Mój ogon lata na boki jak oszalały, a moje nogi niekoniecznie świadomie zaczynają tupać niezadowolone, chyba czekając, aż wybuchnę.
 — NOSZZZZ BO JESTEM!! CZEGO NIE ROZUMIESZ!!! A NAJWyżej będę… kiedyś, w przyszłości! — piszczę w niezadowoleniu. — JAK TAKI JESTEŚ WIELKI TO CZEMU SIĘ ZE MNĄ NIE POBIJESZ, CO? POCZUJ MÓJ GNIEWWWRRRRRRRRRRRRRRRRR — oznajmiłam, jednocześnie rzucając się czołem w stronę kocura i warcząc, napierałam na niego z całej siły moją głową, przebierając nożkami.

Bezowocne wysiłki kotki, starającej się zrobić mi jakąkolwiek krzywdę, bardzo mnie bawiły. Uśmiechałem się pod nosem, w duchu również przewracając również oczami. Ach, kociaki...Tylko jedno im w głowie. Nie rozumieją, że są teraz w najlepszym okresie swojego życia i chcą jak najszybciej dorosnąć. Nie wiedzą, że im się jest starszym, tym więcej ma się obowiązków i pracy do wykonania własnymi łapami. Powinni się cieszyć z tego, że są młode, niewinne i beztroskie. A i nie muszą jeszcze spełniać tego, czego się od nich wymaga. Zresztą ta mała biała sama się o tym przekona, gdy już nieco podrośnie. Jeszcze zatęskni za byciem kociakiem. Tymczasem jednak będę udawał, że ma nade mną pewną przewagę. Ot, taka niewinna, mała zabawa.
- Łał, co za siła! A jaka gracja! Marny już mój koniec! Nawet wielki Klan Gwiazdy mi już nie pomoże w starciu z takim przeciwnikiem! - odparłem, przybierając nieco przesadzony ton głosu. W pewnej chwili położyłem się na ziemi, udając, że padłem pod "mocniejszym" ciosem małej białej bestii. - Brawo, pokonałaś mnie, o wielka i potężna! Czy uszanujesz ostatnią wolę pokonanego i zdradzisz mu swe imię? - miauknąłem żałośnie, symulując wielki ból.

 Tak w sumie to nie sądziłam, że powalę go tak łatwo. Oczywiście wiedziałam, że go powalę, i będzie to tylko kwestia czasu, aż zacznie błagać o litość, ale najwyraźniej byłam silniejsza, niż mi się wydawało… ! Do głowy niespecjalnie mi przyszło, że mógł po prostu udawać. Może to i lepiej!
 — HEHE — zaśmiałam się, zadowolona z siebie i rozbawiona całą sytuacją; uśmiechałam się, pokazując ząbki. — HMPH, powinieneś je znać od początku, głupcze, ale no dobra… JESTEM PŁOMIEŃ!!!! — oznajmiłam, ale nie zamierzałam na tym kończyć, — NAJSILNIEJSZY, NAJLEPSZY KOCIAK W KLANIE GROMU, OBROŃCA GĘSTEGO BUSZU I IDOL WIELU.

Dalej udawałem padniętego, przysłuchując się paplaninie młodej kotki. Mała przedstawiła mi się jako Płomień. Hmm, faktycznie potrafi wygłaszać płomienne mowy... Coś czułem, że mam obecnie do czynienia z ambitną i zbyt pewną siebie jednostką. Takie koty zawsze śniły o tym, że pewnego dnia będę rządzić całym klanem jako jego przywódca. Lecz ten mógł być tylko jeden, więc większość z nich czeka niestety gorzkie rozczarowanie. Płomień w niczym się od nich nie różniła. Może warto było nieco ostudzić jej zapał? A najlepszą i najzabawniejszą opcją było nieco ją przestraszyć. To będzie tylko mały, niewinny kawał, nic więcej. Spłycając swój oddech, zacząłem odgrywać rolę truposza, dla efektu wywalając jeszcze jęzor z pyska. Miałem chytry plan, aby w odpowiednim momencie odstawić scenę powstania z martwych.

 Czarny kocur nic mi jednak nie odpowiada? Przekręcam łeb, zdezorientowana… i oczywiście niezadowolona tą obrazą mojego majestatu, bo jak to tak… tak… tak mi nie odpowiedzieć niczym, tylko milczeć, jak jakiś gbur! I do tego jakiś taki niemrawy się zrobił, cichszy, wywalił język?!, i… nie oddycha? Huh?
 Mrugam dwa razy gapiąc się na moją ofiarę i próbuję zrozumieć, co tu się wydarzyło. On… on tak tylko zasnął, co nie? Albo zmęczył? Jestem silna, ale przecież bym go nie zabiła, i… i w ogóle gdybym miała go zabić to pewnie już wcześniej byłby martwy i nie pytał się mnie o imię. Chociaż, czy nie mówił czegoś o ostatniej woli pokonanego? Ale że serio-serio ostatniej? Przygryzłam wargę.
 — Ej! Frajer! WSTAWAAAAAJ — ryczę i zaczynam zdzielać go moimi łapami w policzki, przekonując sama siebie w myślach, że nie zostałam właśnie mordercą. Ale strach niepewności pozostał. — SYMULANCIKU WALONY, PADŁEŚ PO JEDNYM UDERZENIU!

Czułem, że biała kulka futra powoli traci swoją cierpliwość. O ile w ogóle jakąś miała... Zaśmiałem się w duchu z własnego żartu. Kotka wyglądała na szczerze przerażoną swoim czynem, więc może nie powinienem już dłużej ciągnąć tą grę? Nawet, jeśli nie można mi odmówić aktorskich zdolności. Dlatego nie hamowałem już dłużej swego dobrego humoru i wybuchnąłem głośnym śmiechem, po czym przeturlałem się na brzuch, aby w końcu powstać do pozycji siedzącej. Wreszcie uspokoiłem się na tyle, aby jakoś wytłumaczyć się przed kotką.
- Przepraszam, mała. To znaczy Płomień. Gdy się nudzę, to do głowy wpadają mi głupie pomysły i to chyba był jeden z nich. Nie chciałem cię aż tak wystraszyć, naprawdę. To miał być tylko mały, niewinny żart. - odparłem, teraz już pełen wyrzutów sumienia, że zrobiłem straszny kawał biednemu kociakowi. Niezły będzie ze mnie ojciec, nie ma co...Jeśli w ogóle kiedyś nim zostanę.

Dzisiejsze polowanie zielonookiego zaliczyć można było do tych owocnych. Niespiesznym krokiem udał się w kierunku stosu zwierzyny, by następnie ułożyć na nim bażanta, zająca oraz kreta.

Początek dnia spędziła na owocnej rozmowie z mamą, Żółwią Skorupą. Temat, wokół którego ich energiczna wymiana zdań się toczyła, dotyczył kwiatów wszelkiego rodzaju - Pyłek marzyło się, że gdy tylko się ociepli, znajdzie łąkę pełną barwnych roślinek, wśród których zanurkuje i spędzi cały dzień, aż po zachód słońca. Ot, po prostu czując się dobrze wśród pięknych zapachów i bzyczących pszczółek. Prędko jednak zgłodniała, toteż pożegnała się z matką, czule liznąwszy ją po policzku (kotka była bardzo wylewna w okazywaniu uczuć, odkąd tylko wyzdrowiała), po czym skocznym kłusem udała się w stronę Kamiennego Kręgu.
Oblizała się, oceniając dostępne opcje, po czym wzięła do pyska zająca i klapnęła z nim kilka kroków dalej. Wgryzła się łapczywie w zwierzynę, zajadając się z głośnym mlaskaniem.

/ wysoka łapa!!!! :0

Od kiedy dni są dłuższe i słońce nie zachodzi tak szybko, moja chęć do treningów poszybowała jeszcze bardziej w górę. Po skończeniu go mogłem cokolwiek porobić dla siebie!! Bo jak było ciemno to nic się nie chciało... szaro i ponuro, ew. Poza tym, widziałem po sobie efekty pracy! Nie tylko te w głowie a również w ciele - nie męczyłem się tak szybko i dzięki moim łapom które się wydłużyły. podróże wzdłuż terenów nie były tak powolne i wyczerpujące.
Przeciągnąłem się po wejściu do obozu i rozejrzałem po nielicznych kotach które najwyraźniej jeszcze nie powracały z patroli czy polowań (lub przeciwnie, pochowały się na popołudniowe drzemki w swoich legowiskach.) Moją szczególną uwagę przykuła biała kotka której nie kojarzyłem... albo może widziałem ją już gdzieś tylko nie pamiętam? Przekrzywiłem głowę próbując połączyć nieznajomą z konkretnym imieniem... ale nie umiałem. Dlatego postanowiłem po prostu do niej podejść jak zwykle skocznym krokiem. - Hejka! Smacznego. - zagadałem i usiadłem obok śnieżnofutrej w niewielkiej ale nadal komfortowej dla nas odległości.

Tak była pochłonięta mlaskaniem i ciamkaniem, pożerając kolejne kęsy zając jakby nie jadła od księżyców, że nie spostrzegła początkowo obecności kogoś innego. Dopiero, gdy do jej uszu dotarł przyjemny głosik, pośpiesznie połknęła ostatni kęs, po drodze zaczynając mówić coś, co brzmiało jak "dzięki ", ale przerwała sama sobie w połowie słowa, gdy zwróciła swój wzrok ku rozmówcy. Przez chwilę pozostawiła swój pysk szeroko otwarty, zawieszając się na widok bardzo wyjątkowych, wielkich...
– USZYSKA! O rajuśku, ale ty masz USZY! – wypaliła, zupełnie zapominając o swoim jedzeniu.
Minął moment, a Pyłek już skróciła dystans między nimi,  podziwiając wyjątkowe uszy kocurka, zatrzymając swój pysk ledwie długość wąsa od nich. Musiała się troszkę nawet wyciągnąć, bo Wysoka Łapa był, cóż, wyższy od niej.
– O ja cie, z takimi uszami to ty słyszysz chyba wszystko, nie? Uhuhu~ – zamruczała nieco za głośno. Po tych słowach dmuchnęła psotliwie w uszko towarzysza, chcąc zobaczyć, czy podobnie jak ona strzepnie nim charakterystycznie, gdy napotka ono powiew powietrza.
Chichocząc odsunęła się trochę, teraz spoglądając na jego pysk.
– Uh-uh, fajne są. Ja to cię chyba jeszcze nie widziałam, aj, aj!  Hehe, w sumie nic dziwnego, praktycznie mieszkałam w lecznicy ostatnie dłuuugie księżyce. Mów mi Pyłek! A tobie jak jest na imię, o uszaty? – powiedziała, przechylając okrągły łebek na bok.

Cofnąłem nieco łeb unosząc brwi na wybuch koteczki. - E, e no, no mam! - palnąłem w odpowiedzi na tak intensywną reakcję na moje uszy. W pierwszym momencie mimowolnie napiąłem ciało i uniosłem jedną łapę nieco nad ziemię, no mam uszy przecież!
- Eee, w sumie ciężk- -nie zdążyłem nawet dokończyć myśli bo kotka dmuchnęła w jedno z moich uszu. UGH! Strzepnąłem uchem poprawiając je łapą. Co ja chciałem powiedzieć? Nie pamiętam... kurczę! Teraz będę myślał o tym przez resztę rozmowy... bo to było coś ważnego!
- Ooo... to dobrze mi się wydawało że cię nie kojarzę! A głupio mi było przyznać hehe... - odetchnąłem nieco z ulgą - Wysoka Łapa, lub po prostu Wysoki. - przedstawiłem się - Pyłek? Czyli masz na imię Pylista Łapa? Bo nie jesteś już chyba kociakiem no nie...? - spytałem nieco zbity z tropu. Pamiętam jak na ceremonii mojego starszego kuzynostwa, Chudy nawet zaczepił przywódcę o wcześniejsze mianowanie dla mnie ale ten upierał się że to jeszcze nie czas.

Zupełnie jakby miała klapki na oczach, Pyłek nie udawało się dostrzegać dyskomfortu, czy zaskoczenia kocura. W danym momencie po prostu była pochłonięta swoim odkryciem, wręcz zaczarowana wyjątkowością rozmówcy. Nie miała złych intencji, po prostu brakowało jej wyczucia, kiedy powinna się trochę hamować. No, nie wspominając o tym, że nie wiedziała JAK to zrobić!
– Ach, ale nas wszystkich lubię. Wiesz, koty! To jak każde z nas potrafi się tak wyróżniać, nie? Jesteśmy tak fascynującymi stworzeniami, różnimy się od siebie czasem tak bardzo, a czasem tylko odrobinę, że ciężko jest to zauważyć! Ciebie na pewno ciężko przeoczyć, hehe, będę wiedziała już jak cię znaleźć, jak będę chciała pogawędzić – mruknęła, gdy kocur zbierał się po dmuchnięciu w ucho.
Uśmiechnęła się szeroko, słysząc jest imię, po czym pokiwała zgodnie.
– Mmm, zabawne, faktycznie wysoki jesteś, uszatku. Wysoki Uszatek! Słodkie i pasuje tobie – oznajmiła, szturchając go psotnie w boczek. Potem przerwała sobie, drapiąc się jedną z tylnych łap za uszkiem, kiedy nagle zachichotała. Wyprostowała się, kręcąc łebkiem niezwykle rozbawiona tym, jak bardzo zagubiony zdawał się Wysoki w tej kwestii.
– Nu-uh! Wciąż kociak, najstarszy na świecie! – zamruczała, zupełnie nie czując się z tym źle. – Najpierw jak byłam malutka, no, wiesz, MALUTKA to złapałam jakiś katarek, czy inny kaszel. No i, siedzenie w lecznicy bardzo mnie niecierpliwiło, więc jak tylko wyzdrowiałam to przed moją ceremonią poszłam się wdrapać na drzewo. Musiałam jakoś nadrobić siedzenie na zadku, nie? No i co, no wspięłam się, ha! Nawet nie było tak źle, łapy mi piekły ze zmęczenia, ach, czułam każdy mięsień, więc pomyślałam, że sobie klapnę na jakąś gałązkę, no, odpocząć. Jak siadłam, tak gałązka zrobiła TRZASK i poooleciaaaałam w dół. Złamałam łapę, heh, nie polecam. Potem znowu trochę smarkałam, dopiero niedawno udało mi się w końcu wyzdrowieć w pełni. Ach, nie dawałam spokoju Owczemu Runie, oj, nie, hehe. Także no. Pyłek, ale już niedługo...chyba że znowu się połamie – zaśmiała się w końcu, dając mu chwilę na przyswojenie lawiny informacji.

- E.. no no. - pokiwałem twierdząco głową. - Jasne, klanowicze muszą ze sobą rozmawiać... bo jakby nie rozmawiali to było by ciężko w klanie. Wyobraź sobie klan niemów, myślisz że dałoby radę w takim funkcjonować? - by każdy machał łapami i każdą częścią ciała próbując coś zakomunikować. W sumie śmiesznie by to wyglądało. Na takiej ceremonii przywódca musiałby przynosić rzeczy żeby pokazać jak chce nazwać nowego wojownika. A co z takim na przykład członem wilk? Albo ryś? Chyba można tak dać na imię komuś... ale jak to pokazać?
- Nie no wolałbym inne imię niż Uszatek... Ucho byłoby okej! Ale mamy już Płomieniste Ucho w klanie, fajny się wydaję. - albo taki klan gdzie każdy ma ten sam drugi człon! Uszaty Klan? To Pyłek miałaby na imię Pyłkowe Ucho, dziwne, trochę jak Konwaliowy Sen lub Ogórkowąsy ale tutaj jest chociaż jakiś sens bo przecież to klanowa zasada! Uszata zasada.
- O kurde, to lepiej nie, już lepiej się połamać chyba będąc terminatorem... bo wtedy może cię pouczy mentor w lecznicy czegoś! Chyba... bo to by miało sens. Ja bym tak robił. - uniosłem brew spoglądając w górę jakby próbując poskładać myśli.

W końcu wyszłam z lecznicy, i szczerze mówiąc lekko niedowierzam. Trochę zajęło mi zebranie w sobie sił żeby wyjść na zewnątrz ale gdy już słońce górowało nad obozem, przezwyciężyłam swój strach i zrobiłam pierwsze kroki. Niepewne, ale nadal kroki.
Zaciągnęłam się świeżym powietrzem i ruszyłam w kierunku Kamiennego Kręgu, przy którym miałam wykonać też czynność dla mnie nową - wybranie posiłku, samej. Zazwyczaj przynosiła mi go medyczka lub ojciec... bo siostry niestety zniknęły. Ale ważne że ze mną już nieco lepiej, i że mam Barwne Niebo, razem damy radę, racja?
Przystanęłam przed przykrytą liśćmi stertą piszczek nie wiedząc na co konkretnie mam ochotę.

/barwn