Szczerze, on też nie myślał że Łapcia kiedykolwiek wyzdrowieje. Myślał że Owca trzyma ją przy życiu tylko z sentymentu, bo był przekonany że po takim czasu nie ma szans na wyzdrowienie. Znowu będzie się spotykał z tymi spojrzeniami pełnymi litości. Ojoj, najpierw dwie córki mu zniknęły, a teraz Łapcia. Taka tragiczna historia. Był przekonany że gdy Gwiazdka zniknęła, to stracił wszystkie kocięta. Jedyny powód dla którego nie przestał przychodzić do lecznicy był Mniszkowy Płatek. To on przekonywał, że potem będzie tego żałować, jak tylko młoda wyjdzie z lecznicy. To Mniszek mu przekazał że Łapcia w końcu zaczyna wyglądać lepiej i zdrowieje. Nie żeby był z tego powodu niezadowolony, ale gdy to usłyszał, to nie poczuł jakby go to dotyczyło. Kolejny koty po prostu opuszczał lecznice. Ciężko mu było to wyjaśnić. Wpatrywał się przez chwilę w sylwetkę, która przypominała mu ducha, a nie kota i podszedł bliżej.
- Wiewióra wygląda na tłustą - podpowiedział, zerkając jej przez ramie i siląc się na ciepły uśmiech.

Wzdrygnęłam się unosząc łapę nad ziemię kierując wzrok na głos za mną. Jednak gdy ujrzałam kto jest przy mnie od razu się rozluźniłam. Sapnęłam posyłając mu uśmiech i wróciłam wzrokiem na stos zwierzyny.
- Czyli mówisz że nie polecasz? - spytałam rozglądając się za czymś innym. Idzie ciepła pora więc dodatkowego tłuszczu mi nie trzeba... poza tym muszę trzymać linię, chyba. I tak miałam nieco więcej tłuszczu po siedzeniu w lecznicy... który mam nadzieję że zgubię.
Po krótkiej chwili wzięłam mysz, taką nieco mniejszą, klasyczną i wskazałam kocurowi miejsce nieco dalej od stosu w którym moglibyśmy pogadać.
- To... w końcu wyzdrowiałam. - zaczęłam niepewnie siadając w cieniu krzewu.

- Zależy czy chcesz zachować rodzinny tłuszczyk - powiedział pół żartem, pół serio. Jeżeli Łapci marzyło się zostać szczupłą, to mogła już porzucić wszelkie nadzieje, bo w tej rodzinie nikt taki nie jest. Jeżeli jej się poszczęści to mogła co najwyżej dostać w genach zwinne łapy swojej babci. Ewentualnie po Sobocie, ale teścia nigdy nie poznał, a Sobota też należała do tych większych. Można było, wiec co najwyżej zainwestować energie w zbudowanie dobrych mięśni, zamiast smukłego ciała. - Dobrze to słyszeć. Marzy ci się jakiś konkretny mistrz? - tylko nie mów że twój staruszek, bo tatuś się pogryzie, zanim do jakiejkolwiek ceremonii dojdzie. Wytrzymał z wami w kociarni i na razie wystarczy.

- Szczerze mówiąc nawet nie pamiętam czy Płomień i Cierń były pulchne... - od ich zaginięcia minęło już sporo czasu. Poza tym nie spędziłam z nimi go aż tyle żeby ta wiedza utkwiła w mojej pamięci. Już nie mówiąc o mamie której nie znam, i raczej nigdy nie poznam. Dziadek jest w sumie podobny z budowy do taty.
- Ciężko powiedzieć... - odparłam nieco zawstydzona. Było mi głupio że pomimo tylu księżycy na karku nie znam w klanie praktycznie nikogo. - Gdybyś miał kogoś zasugerować to kto to by był? - spytałam i pochyliłam się nad myszą wgryzając w nią swoje kły.

- Nigdy nie wiesz co się kryję pod długim futrem - Cierń już tak szczerze za dobrze nie pamiętał, poza tym że była i jej długie białe futro. Wszystkie jego córki miały długie białe futro, więc łatwo było zapamiętać. Poza Łapcią. Ona najbardziej wyróżniała się z miotu z swoimi uszami i czarnym futrem. Przynajmniej z wyglądu, bo z charakteru to Rozgwieżdżona Łapa wyrywała się przed szereg. Zawsze i wszędzie.
- Bociani Klekot. Jest sympatyczny i odpowiedzialny. Niedawno został wojownikiem, więc tym bardziej będzie mu zależało by szybko kogoś wyszkolić - starsi wojownicy nie musieli tym przejmować, bo z reguły mieli wytrenowanego terminatora albo nawet kilku. Za to tacy świeżo upieczeni, jeżeli chcieli się wspinać w klanowej hierarchii dopiero nad tym pracują.

- Dopiero jak dopadnie cię ulewa to wszystko staje się jasne. - kiedy ja ostatnio raz czułam deszcz na swoim futrze? Nie spieszy mi się na pewno bo wilgoc sama w sobie jest nieprzyjemna i gdy osadza się na futrze to trzeba śledzić sporo czasu aby je ułożyć. A o moją aparycję starałam się dbać najbardziej jak umiałam.
- O, a jak wygląda? Może zagadam jeszcze przed ceremonią i poznam go bliżej. - Bocian Klekot mógł dogadywać się z moim ojcem, ale to nie znaczy że my znajdziemy nić porozumienia... oczywiście wątpiłam w to że rozmowa pójdzie tak źle ze kocur mnie skreśli, no chyba że byłby strasznym bucem... chyba nie powinnam tak nawet myśleć.

- Ach, deszcz, mój największy nemesis - powiedział dramatycznym tonem. Żarty o pogodzie nie były na najwyższym poziomie, ale to takie były najbardziej w jego stylu. Takie suche i tatuśkowe. Jedyny plus posiadania potomstwa. Żarcik. Albo i nie. Szczerze nie bardzo przejmował się stanem swoich kłaczków. Ważne żeby nie były brudne, a to czy ułożone było już mniej ważne, więc nie mógł się z córą utożsamić. A tusza przeszkadzała mu chyba tylko w tedy, gdy był w ciąży. Przemoczone futro przeszkadzało mu chyba tylko dlatego że robiło się cięższe. Czuł się trochę jak w tedy gdy szczenięta dwunożnych rzucały na niego kawałek materiału i przyglądały jak się spod niego wyczołguje. Tylko z własnego futra się nie wyczołga.
- Hmm, wysoki, puchaty, ma takie specyficzne futro ciężko go przeoczyć. Bliżej skóry jest jasne, a dalej robi ciemniejsze, czarne. Trochę jak u twojej mamy. Ma trochę białej sierści tu i ówdzie. No i ma złote oczy - w sumie jak teraz tak o tym myślał to Sobota bardzo przypominała Bociana. Wysoka, o dymnej sierści z białym, tylko jej była krótka i miała zielone oczy, a nie złoty. Miał swój typ. Żarcik.

Sapnęłam z rozbawienia unosząc kącik ust. Żarciki. Szkoda że nie miałam tych suchych kawałów na co dzień dorastając z nim.
Kiwnęłam głową na opis Bocianiego Klekotu. - Jak mama, dobrze wiedzieć. - zerknęłam kątem oka na tatę i pochyliłam się po kolejny kęs posiłku -W sumie... czemu nie przyszła tutaj z tobą? Do klanu? - spytałam nieco niepewnie. Dwóch rodziców jest na pewno lepszą opcją niż jeden. Szczególnie widząc że zostałam tylko ja z mojego rodzeństwa.

/wygaszona

Mysikrólik jest jedynie kociakiem i można by sobie pomyśleć, że w związku z tym nie ma żadnych problemów, ale nic bardziej mylnego. Ma jeden problem i to bardzo, bardzo poważny: jest GŁODNA. Tego dnia była tak zafascynowana lataniem w tę i ówdzie po obozie, że nawet nie zaobserwowała, jak robi się późno, a że Miodowy Nos nie musi już jej karmić i tylko czasem upomina ją, żeby wzięła sobie coś ze stosu... no to zdarza się, że jej słowa spływają po koteczce jak po kaczce – czy mogłyby spływać po mysikróliku?? – i ostatecznie zapomina, żeby faktycznie to zrobić, ups!
Tak długo, jak mogła, nie zwracała więc zupełnie na konieczność jedzenia uwagi, ale teraz jest późne popołudnie, a ona nie miała nic w pyszczku od samego poranka i w ten oto sposób wylądowała tutaj: przed stosem zwierzyny, gapiąc się na niego oczami jak talerze. Czemu po prostu nie weźmie nic do jedzenia? A dlatego, że przy takiej ilości opcji zwyczajnie nie może się zdecydować! Czy powinna wziąć wiewiórkę, którą ostatnio spróbowała i całkiem polubiła, czy może spróbować czegoś nowego? O, jeden z tych ptaków wygląda ciekawie... albo królik, ale czy sama zje całego królika? Opcji jest tak dużo, a żadna z nich nie trafia do niej Tak w Sam Raz, więc wpatruje się w stos zwierzyny, jakby się do niego modliła i sama do końca nie wie, co ze sobą zrobić. Hm.

pajonk

Pora Nowych Liści miała nadejść już wkrótce. Gdyby Jeżynowy Cierń żyła zgodnie z ustaleniami które poczynili pewnej nocy w jego leżu teraz spodziewaliby się kociąt. Mimo faktu że było to nieproduktywne czasem zastanawiał się, jakie imiona ostatecznie nadaliby swym potomkom. Tojad, Bieluń i Cis wydawały się być odpowiednie jednakże wiedział że teraz pragnąby nazwać jedną ze swoich córek Jeżyną.

Ostatni czas był zimny i ponury, nawet nie ze względu na pogodę a po prostu śmierć mojej mamy. Światu brakowało jej ciepła, dopiero od kilku dni słońce zaczynało wychodzić zza chmur nieco odważniej.
Musiałem coś zjeść, starałem się pilnować tego obowiązku, żeby nie zasłabnąć z głodu (a zdarzało mi się to krótko po pogrzebie Tęczowej Chmury.)
Nie zwróciłem uwagi na zastępcę podchodząc do stosu, kiedyś na pewno przywitałbym się głośno i radośnie... ale teraz nie miałem na to ochoty. Rozmawianie było trudne.

Zamierzał natychmiast przejść do interesującej go kwestii. Niespiesznie usunął ze stosu kruka. Ptaki te były na nim rzadkością jeśli jednakże zdarzyło mu się jakiegoś dostrzec nie omieszkał zagarnąć go dla swej osoby.
- Ojciec rozmawiał z tobą na temat wydarzeń z ostatniego zgromadzenia? - spytał się terminatora. Nie był zadowolony z braku powitania go przez Wilczą Łapę jednakże w chwili obecnej koncentrował się na innej, bardziej istotnej w jego opinii kwestii.

Westchnąłem cicho nawet nie kierując wzroku na kocura. - Tak. - spierałem się z nim, porównał sytuacje ze zgromadzenia do sytuacji Jeżynowego Ciernia i Bocianiego Klekotu o której wspominał wcześniej w trakcie naszego treningu. Ale wiedziałem że to nie było to samo. Nie nękałem Kasztanowej Łapy, chciałem pogadać, już nie pogadamy bo ma kija w dupie... niech się wali. To ja oberwałem nie ona. Ona pewnie została jeszcze pochwalona przez zastępczynie z Wichru. Hmpf. Poza tym przeżyła spotkanie ze mną. To ja mogłem oberwać tak że dostałbym wstrząsu mózgu, i co wtedy?

- Osobiście uważam że w momencie w którym złamany został rozejm i w momencie w którym władze Klanu Wichru odmawiają omówienia sytuacji nie zasługujesz na karę - rzekł w zgodzie z własnymi poglądami - ostateczna decyzja należy jednakże do twego ojca, przywódcy.
Poświęcił pięć uderzeń serca na milczenie.
- Żywię nadzieję że nie zdołała zadać ci dotkliwego ciosu.

Wpatrywałem się w stos słuchając Konwaliowego Snu, ale nie umiałem się skupić na wybieraniu posiłku przez to że poruszył akurat ten temat. Irytowała mnie ta sprawa, ale dobrze że chociaż nasz zastępca jest mądrzejszy od tego z wichru.
- Powiedział że nie wyciągnie konsekwencji. - zacytowałem wręcz słowa Rozżarzonej Gwiazdy. A gdyby faktycznie wyciągnął na pewno nie odpuściłbym tak tego płazem.
Wziąłem jakąś małą mysz i spojrzałem na zastępcę... nie wiem czy chciał coś jeszcze omówić czy chciał mi już dać spokój, ale zjeść musiałem.

On sam zabrał ze stosu leżącą na nim kawkę. Zwierzę było intrygujące - część jego piór była w niektórych miejscach biała, odróżniając się od szarawej zwyczajności ubarwienia ptaka. Ciekaw był dlaczego wyglądał on nieco inaczej od pobratymców.
- Rad jestem że tak właśnie stwierdził - odparł zgodnie z prawdą by następnie zastanowić się nad poruszeniem tematu który zamierzał.
- Jak radzisz sobie ze stratą?

Kiwnąłem głową zgadzając się z kocurem. Dobrze że byli po mojej stronie. Utwierdzało mnie to w przekonaniu że nic złego nie zrobiłem, a Klan Wichru sobie przeskrobał. Bo skoro najważniejsze koty w klanie są po mojej stronie to w sumie reszta klanu też.
Zmarszczyłem brwi wpatrując się w Konwaliowy Sen. Jak sobie radzę? - Świetnie. - odparłem stanowczo niemalże to wysykując wypuszczając z pyszczka mysz.
Moja sierść jest w gorszym stanie niż wcześniej, schudłem, mam dość wszystkich momentami nawet nie wiem czemu. Jestem zły na świat, a on się mnie pyta jak sobie radzę.

Zdawało się że swego pytania nie potrafił zadać w sposób taktowny - nie dziwiło go to z resztą, nigdy wszak nie potrafił doskonale odnajdywać się w sytuacjach społecznych. Władanie klanem było prostsze - opierał się na wyznaczonych zasadach i określonej strukturze. Rad byłby gdyby podobną strukturę posiadały również interakcje między poszczególnymi kotami.
- Gdyby jego obowiązki lub żałoba uniemożliwiały ci rozmowę z ojcem wiedz, że zarówno ty i twoje rodzeństwo możecie udać sie do mnie. Brak mi jego umiejętności społecznych, nie jestem również waszym ojcem, straciłem jednakże rodzica będąc w wieku podobnym do waszego - rzekł zachowując typowy dla siebie cichy ton głosu. - Bywaj, Wilcza Łapo - rzekł by następnie podnieść swój posiłek i udać się w kierunku w którym dostrzegł Roztrzaskaną Taflę.

[z/t?]

Westchnąłem kiwając głową i pochylając się po piszczke. Z teraz było mi głupio za tą złość. Skierowałem się gdzieś na ubocze próbując powstrzymać łzy i iść nie uderzając o nic przy załzawionych oczach. To wyznanie Konwaliowego Snu nieco zmieniło mój pogląd na jego osobę. Może nie stracił matki, ale ojca... tak wnikało z tego co mówił. Czy był z nim tak blisko jak ja z Tęczową Chmurą? Ale na pewno do niego nie pójdę... nie potrzebuje tego.

/zt