Pokiwał delikatnie głową na jej reakcje. Przygoda jako samotnik sprawiła, że Kozioł tak jakoś… wydoroślał. Nie często to widać ale niekiedy bywał poważny i taki cichy. Nic dziwnego. Pewnie każdy by taki był jakby przeszedł to samo co on.
– Tęczowej Łapy… Kojarzę ją ale jeszcze nie miałem okazji rozmawiać. To w takim razie jesteś córką Dzikiej Róży tak? –dopytał bo Kozioł czasem potrafił coś poknocić. Miał słabą pamięć do tego kto jest spokrewniony z kim. Za to o miocie Dzikiej Róży chyba każdy słyszał. Plus ten miot był dość sporawy. Ciekawe jak to było mieć tyle rodzeństwa. No niby Kozioł też takowe miał ale teraz był tylko on i Ślimak. Tak wiec… Miał słabe doświadczenie jeżeli chodziło o pełną rodzinę. Co z tym się wiąże? Za bardzo nie wiedział jak to jest być kochanym przez rodziców czy mieć mocne relacje z rodzeństwem. To wszystko po prostu skończyło się tak szybko jak się zaczęło.
– W sumie nie tak dużo. Rzeczą wspólną tych wszystkich technik jest pozycja łowiecka i te zasady co teraz mówiłem. Tylko na przykład gdy polujesz na ptaka to musisz przede wszystkim nie zostać przez niego zauważona. Dlatego najlepiej schować się w trawie czy gdzieś. Dodatkowo jak się rzucasz na ptaka to najlepiej uderzać w grzbiet czy w skrzydła. – mruknął do Sokolej Łapy. - Przy myszach musisz przenieść swój ciężar ciała na tylnie łapy przy skradaniu a przy królikach musisz wyciszyć oddech. To takie chyba najważniejsze rzeczy, tak sądzę.

Błękitek podszedł niechętnie do Kamiennego Kręgu aby coś zjeść, czuł na sobie spojrzenia innych kotów pomimo że nikt na niego nawet nie zerknął, pomimo tego że nikt nie zwracał na niego uwagi zawsze czuł na sobie wiele spojrzeń nienawiści.
Kiedy kociak podszedł do stosu wziął jedną z mniejszych zdobyczy, nie angażował się w polowanie w klanie przez wielki lęk przed innymi, usiadł on w jednym z ciemniejszych kotów obozu, zawsze siedział w takich miejscach starając się nie przykuć uwagi innych. Wtedy zobaczył spożywającą swoją porcje jedzenia Batalion, była ona kociakiem tak samo jak i on, była ona od niego o wiele młodsza. Aby pozbyć się lęku Błękitek musiałby zacząć rozmawiać z innymi a nie czekać aż oni się odezwą, po rozmowach z Rozżarzonym Krokiem oraz swoją siostrą, Tęczową Łapą które odbył się dość niedawno, kociak przybrał więcej odwagi aby rozmawiać z innymi, może i był to tylko dwie rozmowy ale zawsze coś. Błękitek nie musiał teraz aż tak bać się o to że zacznie się jąkać albo coś pomyli.
Kocurek wziął swoją nietkniętą, małą myszkę i podszedł do młodszej od niego kotki, usiadł obok niej i przywita się odkładając zwierzynę przed sobą.
- Witaj Batalionie.
Przywitał się z kotką próbując zachować spokojny i miły ton, wiedział że kotka nic nie zrobi mu przez jego lęk czy pomyłkę podczas wypowiedzi ale z drugiej strony, bał się popełnić błąd, zależy też to jaki błąd popełni, nie wie jak zachować się w przypadku pomyłki czy czegoś w tym stylu. Wiedział że Batalion niedawno wyszła z lecznicy, dość często słyszał jak inni mówią o tym podczas oglądania wyjścia z kociarni i słuchania wszystkiego na około, nie wiedział lecz dlaczego siedziała tam przez ostatni czas, jej trening również był opóźniony lecz w tym przypadku tylko o kilka księżycy.
Błękitek po przywitaniu się wziął pierwszy kęs zdobyczy którą wziął z Kamiennego Kręgu, nie chciał wypaść przed kotką jako ten który wszystkiego się boi, chociaż raz chciałby pokazać się z tej strony jaką wyobrażał sobie siebie w swoim drugim świecie, nie wiedział jaka kotka jest z charakteru więc nie za bardzo wiedział jak zareaguje na przywitanie z jego strony. Kiedy skończył przeżuwać pierwszy kęs, przełknął kawałek mięsa i spojrzał na kotkę oczekując jej odpowiedzi, o ile będzie chciała odpowiedzieć i nie ucieknie przerażona plotkami na temat Błękitka, o ile owe są.

Błękitek ucieszył się kiedy usłyszał odpowiedz ze strony kotki, ta na szczęście nie uciekła ani nic nie zrobiła kocurowi, patrzył na nią przez chwilę zastanawiając się co odpowiedzieć swojemu rozmówcy.
- Masz rację jest dość surowa w tym roku.
Odpowiedział na pierwszą wypowiedź kotki, kiedy ta nagle zadała mu pytanie, kociak nie zjadł jak na razie nic oprócz tego co ma przed sobą, jadł wyjątkowo mało ponieważ wiedział że koty w klanie strasznie ciężko pracują aby zapewnić wszystkim odpowiednią ilość pożywienia, jako iż kociak przez lęk nie angażował się w klanie, nie chciał żyć z pracy innych więc jadł mało, nie zasłużył nawet na dach nad głową.
- Nie, nie jadłem nic prócz tego, to mój pierwszy posiłek dzisiaj.
Rzekł w odpowiedzi na pytanie rozmówcy, po czy wziął kolejny kęs myszy, jego dzisiejsze "śniadanie" nie było wielkie ale to nie z tego powodu że nie był głodny ale z tego powodu że wstydził się zjadać jedzenie na które inni ciężko pracowali, kiedy przełknął swój drugi kęs, znowu spojrzał na kotkę.
- Jak tam u ciebie?
Zapytał, chciał pociągnąć tą rozmowę jak najdłużej i jak najlepiej tylko umiał, miał już minimalne doświadczenie w rozmowach które bardzo ułatwiało Błękitkowi rozmowie z Batalionem, nie znał jej ale bardzo chętnie dowiedziałby się dlaczego siedziała w lecznicy przez ten czas, zapewne ona tak samo chciała dowiedzieć się dlaczego Błękitek siedział w kociarni ;przez 8 księżycy, o ile kotka odpowie mu pierwsza to on odpowie jej, kiedy powie mu o chorobie będzie wiedział że nie ma złych zamiarów i że ufa kocurowi, będzie to bardzo dobry znak dla kocurka, będzie wiedział że znajomość ta może utrzymać się na dłużej, w końcu razem zaczną trening, możliwe że kotka będzie jedną z przyjaciół Błękitka których wyobrażał sobie w drugim świecie! Czy możliwe jest to że jego idealny świat pojawi się w prawdziwym świecie?? Byłoby wspaniale! A może wszystko co kociak sobie wyobrazi mogłoby pomóc mu do tego dotrzeć a wtedy jego życie byłoby o wiele, wiele lepsze! W końcu mógłby pomagać klanu i zostać jego prawowitym członkiem, nie musiałby wstydzić się przed swoją rodziną i jeść bez strachu tak samo jak poruszać się pewniej po obozie. Błękitek nie mógł jednak być tego pewien i robić sobie wielkiej nadzieję, zapewne kociak straci ją kiedy coś się zniszczy albo kiedy wszystko na co tak ciężko pracował rozpadłoby się na kawałki, wtedy jego lęk znowu wróciłby tak jak ostatnio, Błękitek musiał być teraz idealny aby niczego nie rozwalić, musiał pracować najlepiej jak mógł i słuchać się swojego pierwszego mistrza najlepiej jak tylko umiał, byłoby to trudne z lękiem po drugiej stronie myśli ale jeśli zapomni o lęku mógłby być najlepszym z najlepszych! Chciałby tego bardziej niż opuszczenia klanu co kiedyś prawie zrobił, gdyby nie pomyślał wtedy o swojej siostrze możliwe że byłby już martwy i zapominamy przez klan już na zawsze, klan zapewne przypomniał by sobie o nim dopiero gdyby jakimś magicznym cudem znaleźli by jego martwe ciało w lesie. Ale teraz, nie pomyślałby nawet o opuszczeniu tego miejsca kiedy ma już tyle planów na posiadanie idealnego życia którego tak długo oczekiwał, na które tak długo czekał. Jego jedynym marzeniem na ten momenty było dobre życie i kochająca się rodzina, ta druga opcja nigdy nie spełniła by się pewnie przez go że jego rodzice wcześniej pozabijali się nawzajem niż kochali, jego rodzeństwo natomiast zawsze było dla niego dobre, Błękitek zawsze próbował z powrotem spiknąć swoich rodziców aby znowu byli razem, po kilku księżycach dowiedział się że jest to niemożliwe, no niestety tak jak często mówię nie można mieć wszystkiego.

Błękitek na pierwszą odpowiedź zareagował czymś w stylu "paniką"? Sam dokładnie nie wiedział jak zareagować więc szybko odpowiedział.
- Nie martw się, kiedy będę miał ceremonię na terminatora na pewno będę jadł więcej.
Rzekł do kotki patrząc na nią, jego posiłek był już w połowie zjedzony, kociak schylił się aby zabrać kolejny kęs kiedy nagle usłyszał jak Batalion odpowiada na jego pytanie, w odpowiedzi było słychać że jak na razie u jej rozmówczyni wszystko gra i jest w jak największym porządku. Po odpowiedzi dodała tym razem wypowiedź, mówiła ona o pogodzie która ostatnio strasznie męczy klanowiczów i przeszkadza im w codziennych pracach, Błękitek nie zbyt często wychodził na zewnątrz kiedy padał deszcz, zazwyczaj po prostu wpatrywał się jak piękny, biały puch spada na ziemie i zbiera się w gęstą warstwę śniegu który przyklejał się innym do futra. Kiedy w nocy było na tyle zimno aby puch zamarzł w pewnym stopniu, mieni się on jak małe kryształki pokrywające całą powierzchnię obozu. kiedy słońce raz do czasu wychodziło zza chmur (co nie było zbyt częste) mieniący się śnieg błyszczał i raził swoim blaskiem koty, większość z nich nie lubiła takiej pogody lecz Błękitek nie zwracał uwagi na to czy wygodne dla niego będzie pracować w takich warunkach ale za to zwracał uwagę na piękny wygląd mieniących się, twardych kryształków.
- Masz rację, teraz może nie mamy dużo pożytku z pogody ale za to jest przepięknie, tym bardziej porankami.
Stwierdził cytując kawałki swoich myśli, śnieg był dla kociaka piękną rzeczą i nigdy nie widział w nim przeszkody, może zmieni on zdanie kiedy zacznie swój trening lecz nie zmienia to faktu że puch jest ciągle przepiękny dla Błękitka co nigdy się nie zmieni. Zawsze kiedy przyglądał się płatkom śniegu widział ich piękny kształt i to że każdy z nich jest inni, tak, Błękitek nie miał zbyt dobrego wzroku ale nie był ślepy, aby skupić się na małych elementach musiał dość mocno się napracować i skupić na danej rzeczy ale z płatkami śniegu było odwrotnie, szczegóły ich piękna mógł zobaczyć od razu! Możliwe że to przez takie wielkie zamiłowanie do ich różnorodności, były tym samym lecz wyglądały inaczej, niektóre były okrągłe z małymi haczykami, niektóre był strasznie koślawe i nierówne a niektóre były gładkie po bokach i okrągłe. zazwyczaj wpatrywał się on w płatki śniegu kiedy lądowały na jego futrze, w ten sposób nie roztapiały się one od razu ale po jakiś czasie, Błękitek miał wtedy więcej czasu aby skupić się na nich i ujrzeć ich kształt.

Błękitek uważnie słuchał swojej rozmówczyni, mówiła ona o treningu który ich czeka oraz wyników małych i dość rzadkich posiłków w ciągu jednego dnia, może kotka ma racje ale nie zmienia to faktu uczucia podczas jedzenia czegoś na co inni ciężko pracowali, Błękitek nawet nie machnął łapą w sprawie pomocy klanu co stawiało go w złym świetle. Kiedy Batalion mówiła o treningu, o walce oraz kodeksie kociak coraz bardziej nie mógł doczekać się najbliższej ceremonii, nie był pewny czy zostanie podczas niej mianowany na terminatora ale zawsze trzeba sprawdzić, kociak był tak podekscytowany możliwością zaczęcia treningu że zapomniał o tym co go przez cały czas powstrzymywało przed pójściem na ceremonię.. Tak.. Mam na myśli jego lęk dość dużo o nim wspominam ale chcę jak najlepiej pokazać wam jak powoli lęk jest pokonywany przez Błękitka który męczy go po dziś dzień, ciągle czuł delikatne przerażenie i niechęć do kotów otaczających go ale jak już zaczął to musiał to skończyć raz na zawsze, nie wiedział również czy uda mu się to ale zawsze warto spróbować, jak nie uda mu się tego przezwyciężyć w 100% to trudno, będzie musiał nauczyć się z tym żyć, teraz nie przeszkadzało mu to tak bardzo jak wcześniej, jeszcze kilka dni temu nie był w stanie podejść do żadnego kota lub zacząć rozmowy z nim, spodziewał się że pokonanie lęku zajmie mu o wiele dłużej i trudniej, a tu proszę! Wystarczy po prostu rozmawiać więcej innymi i otwierać się do nich oczywiście posiadając świadomość że może ten kot zdradzić jego informacje komuś innemu, Błękitek wiedział jak szybko różne informacje rozchodzą się po klanie i jak przyjmują je inni, po dość długiej obserwacji klanu wiedział o kotach dość dużo, nie rozpowiadał on jednak rzeczy na temat innych kotów powiewa nie miał komu i po co je rozpowiadać, nie czuł nienawiści do jakiegokolwiek kota, nie miał do tego żadnego powodu.
- Obserwacja z dystansu jest dobra podczas każdej pory, nieważne jaka jest pogoda, każdy dzień ma swój urok tylko trzeba go dostrzec.
Rzekł z miłym uśmiechem na pysku po czy schylił się po kolejny kęs posiłku, wyprostował on plecy i szybko przeżuł i połknął kawałek. Znowu swój wzrok skierował na Batalion posiadając delikatny lecz miły uśmiech na pysku, jego o smutnym kształcie zielone oczy dodawały temu uśmiechowi delikatną nutkę współczucia i słodkości. Był ciekawy jak odpowie mu kotka, dziwieniem, śmiechem a może lekką irytacją? Nie znał kotki za dobrze więc spodziewał się wszystkiego.