Osiem księżyców... Osiem? Nie pamiętała dobrze, kiedy dokładnie powróciła do klanu. Czas leciał dla niej niezauważalnie i już kompletnie nie orientowała się w tym, jak mijały kolejne księżyce jej nowego starego życia. Raz zdawało jej się, że minęła cała wieczność, a raz - jakby zaledwie wczoraj została ponownie przyjęta do klanu. Jej... domu? Dlaczego czuła się w nim tak obco?
Minęło osiem księżyców i za te osiem księżyców nie zmieniło się nic. Absolutnie. Wszystko było dokładnie takie samo, jak za dawnych czasów, nie licząc parę drobnych zmian. Zmienił się lider, zniknął Puszczykowy Lot, a jej rodzeństwo zostało wojownikami... tyle? Niby zmiany, ale czy były one aż tak znaczące, jak się powszechnie uważa? Przecież to działo się od zawsze, w absolutnie każdym klanie, już od ich założenia. Nieskończony cykl, w którym jedne osoby odchodzą, a drugie - przychodzą na ich miejsce.
...
A może problem w niej? Może w rzeczywistości klan się zmieniał i tylko Pszczoła pozostała taka sama. Zacofana i niewychodząca poza swoje granice i która przez całe swoje życie nie osiągnęła niczego wartościowego. Osiem księżyców, przez które zrobiła okrągłe zero progresu. Nadal nie znała większej części Gromu, a rozmowy z tymi, kogo już poznała, były rzadkie i ograniczone. Każdy jej przeklęty dzień był taki sam. Wstać, zjeść, pójść na patrol, zapolować, zasnąć... Jej własna rutyna sprawiła, że straciła poczucie czasu. Została wojowniczką, ale czy to coś wniosło do jej życia? Czy zmieniła się jako osoba? Czy wciąż była tą samą Pszczelą Łapą, tylko z innym imieniem?
– Kim jesteś, Pszczeli Pyle? – neutralny szept złocistej kotki wtrącił się w szum tutejszego wodospadu, ledwo przebijając jego donośny hałas. Sama kocica siedziała już dobrą chwilę przy brzegu strumienia, wpatrując się oceniająco w swoje odbicie. Tego dnia naszły na nią wyjątkowo filozoficzne myśli...

//Tęcza :>

Tęczowa Chmura również miała swoją rutynę. Wstać, opiekować się kociętami, zjeść coś, odpocząć, położyć kocięta spać i spać samemu. W różnej kolejności. Nie przeszkadzało jej to jednak. Zawsze była perfekcjonistą i nie lubiła odskoczni od codziennych zajęć. W taki sposób spędzała również ten dzień. Nadeszła właśnie chwila jej odpoczynku. Wyszła z kociarni i rozejrzawszy się po obozie pierwsze co dojrzała to złociste futerko przy Wzburzonej Wodzie. Od razu jednak zauważyła, że owym kotem nie jest Zaćmione Słońce a Pszczeli Pył! W zasadzie to odkąd kotka wróciła do Klanu Gromu nie rozmawiały zbyt wiele. To była idealna okazja, by to zmienić!
- Wojowniczką Klanu Gromu, między innymi moją siostrą - zaśmiała się delikatnie, uznając odpowiedź na zadane sobie przez Pszczołę pytanie za bardzo ciekawy sposób rozpoczęcia rozmowy. - Dzień dobry, Pszczeli Pyle - dodała, tym razem witając się już właściwie. Usiadła przy tym obok niej, owijając łapy puchatym ogonem.

- Noo... nie do końca tak naprawdę - stwierdziła, w zamyśleniu mocząc prawą łapę w strumyku.
Co prawda kociąt w żłobku już nie było i normalnie jedyne co by mogła robić to siedzieć i spędzać czas z Mrówką i Żółw, ewentualnie wybrać się na polowanie. Teraz jednak narzekać na nudę nie mogła. - Stokrotkowa Łapa zapełnia mi wolny czas - stwierdziła ni to z rozbawieniem, ni to zmieszaniem. Z jednej strony bowiem cieszyła się, że znów ma terminatorkę, z drugiej jednak, ciężko było ukryć - wolałaby, by Stokrotka widziała i mogła przechodzić normalny, wojowniczy trening. W tym wypadku jednak nie można było nic z tym zrobić. Pozostawało jedynie szukać pozytywów i zrobić wszystko, by Stokrotka wyrosła na samodzielnego kota.
- No, a co u Muszelkowej Łapy? Cieszysz się, że masz już pierwszego terminatora? - zapytała, stwierdziwszy, że nie powinny mówić tylko o niej. Od dawna nie rozmawiała z Pszczołą i była szczerze ciekawa co u niej, jak czuje się w klanie po powrocie, jak idzie jej trening, tym razem w roli mistrzyni.

Próba kotki zwrócenia kierunku rozmowy na Pszczołę niezbyt poskutkowała. Ta niemalże od razu odbiła piłeczkę ponownie sprowadzając tory na niebieską matkę. Tęczowa Chmura zawsze miała wrażenie, że podczas większości rozmów tematem była właśnie ona i niezbyt się to jej podobało. Nigdy specjalnie nie lubiła rozmawiać o samej sobie. Bardziej interesowały ją inne koty... Nie chciała być jednak niemiła i ostatecznie odpowiedziała na zadane pytania.
- No... nie ukrywam, że ten trening będzie na pewno cięższy i dłuższy niż gdy trenowałam Konwaliowy Sen - przyznała nieco zmieszana, nadal wodząc łapą w chłodnej wodzie.
Zadrżała nieco wąsiskami na kolejne pytanie siostry. Miała ochotę nieco skrzywić się na niedelikatny ton siostry, ale ostatecznie udała, że nie zwróciła na to uwagi. Pszczeli Pył już chyba taka była i nic się nie zmieniło, więc ostatecznie stwierdziła, że nie ma sensu robić o to problemu.
- No, pewnie już znasz odpowiedź, ale generalnie rzec ujmując - ciężko. Takiemu kotu nie pokarzesz wyglądu danych miejsc na naszym terenie, trzeba wszystko opisać ze szczegółami. Również trzeba więcej czasu poświęcić na trenowanie słuchu i węchu - stwierdziła w końcu nieco zamyślona, zastanawiając się, co jeszcze może do tego dodać. Nic jednak teraz nie przychodziło jej do głowy.

Tęczowa Chmura już nic nie powiedziała w temacie treningu Stokrotkowej Łapy, gdyż nie widziała dalszego sensu w prowadzeniu tego teamtu. Wyczerpał się. Nim więc Pszczeli Pył ponownie otworzyła pyszczek, niebieska pręguska wyjęła łapę z zimnej wody by zacząć ją wylizywać.
Oho. No... to było ciekawe pytanie. Co matki robiły gdy nie było kociąt? To dla złotookiej była dość... niezręczna kwestia. No bo tak naprawdę to w takich sytuacjach nie miały zbytnio obowiązków, co tak po prawdzie niezbyt się jej podobało.
- No, wiesz... Wtedy staramy się pomagać w inny sposób. Osobiście lubię czasem wyjść w wolnej chwili na polowanie, czy dołączyć się do jakiegoś patrolu - wyjaśniła, lekko wzruszając ramionami.

- Noo... możemy - odparła z lekka zmieszana stwierdzeniem Pszczelego Pyłu. Skąd w ogóle to zdziwienie? Przecież matki miały takie same umiejętności, co cała reszta klanowych kotów, no i również takie same prawa. Ale w sumie, chyba nie mogła się reakcji siostry dziwić? Tak naprawdę dorastała poza klanem, mogła nie rozumieć paru rzeczy. No i przecież to była... no, Pszczoła. - Każda z nas ukończyła trening na wojownika. Nie ma powodu, by ktoś miałby nam zabraniać polowania czy chodzenia na patrole.

- O, no jasne, musimy się kiedyś wybrać - odparła entuzjastycznie. Wspólne polowanie z kimś z rodziny zawsze było miłą odskocznią od siedzenia w Gęstym Buszu. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że będzie na to chwila. Kto wie, czy ktoś z Gromu nie planował teraz gromadki kociąt?
- W zasadzie to nie rozmawiałyśmy zbyt wiele odkąd wróciłaś. Jak się czujesz w klanie, po tak długim czasie? Przyzwyczaiłaś się już? - zapytała po chwili przerwy.

Matka poruszyła nieco uchem, słuchając odpowiedzi Pszczelego Pyłu. Nic się nie zmieniło? Ona nigdy nie zniknęła z klanu i z łatwością mogła stwierdzić, że gdy złotofutrej nie było zmieniło się wiele. No chyba, że Pszczole chodziło o większe zmiany, takie, które dotyczyłyby nie tylko ich klanu. Bo takich to rzeczywiście raczej nie było.
- To... dobrze? Czy źle? - dopytała, niezbyt pewna przekazu siostry.
Czyżby Pszczeli Pył wolała, by klan był zupełnie czymś innym po jej powrocie? To chyba dobrze, że nie zmieniło się na tyle wiele, by nie mogła się odnaleźć w rodzimym klanie, prawda?
- Ja bym chyba nie działa, by dużo się zmieniło w razie mojego powrotu do klanu. Pewnie nie mogłabym się odnaleźć - stwierdziła, z lekkim zamyśleniem kręcąc na ziemi okręgi łapą.

Słysząc stwierdzenie złotofutrej, Tęczową Chmurę zatkało na kilka chwil. Nie wiedziała co tu robi? Gdzie jej miejsce? To przecież był jej dom, miejsce, w którym się urodziła, a reszta klanowiczów to była jej rodziną na rzecz której pracowała. A może to było tylko podejście niebieskiej do tego? Tylko jej pogląd na świat i życie? Może Pszczeli Pył miała inne priorytety i marzenia? Może to życie samotnika skłoniło ją do takiego myślenia?
- Noo, wiesz, Pszczeli Pyle... każdy musi sam znaleźć swoje miejsce na świecie i jakiś cel, huh... - odezwała się w końcu nieco zmieszana. - Ale chyba nie chcesz mi powiedzieć, że czujesz się tu niechciana? - dodała po chwili z delikatnym niepokojem.

Tęczowa Chmura patrzyła przez dłuższą chwilę na siostrę uważnie. Nieco zmartwiła ją ta rozmowa, ta nieczytelność w odpowiedziach Pszczelego Pyłu. Niby pokręciła przecząco głową na jej pytanie, jednak niebieską nie do końca to przekonywało. Czyżby złota źle czuła się w klanie?
- Hm... - zamruczała z lekkim zamyśleniem, starając się cofnąć do wspomnień z przed kilku...nastu księżyców. - No wiesz, w zasadzie to wyszło tak samo z siebie... Hm, jakoś tak to się stało, że gdy miot Roztrzaskanej Tafli przyszedł na świat, to czasem z nimi rozmawiałam. Potem były kolejne mioty z którymi też spędzałam czas i po prostu to polubiłam, jak widać teraz to nawet bardzo. Doszło do mnie, że spędzając czas z kociętami czuje się lepiej, niż chodząc dzień w dzień na polowania i patrole - wyjaśniła nieco zmieszana, nie do końca pewna, czy wojowniczce chodziło o właśnie taką odpowiedź.

- Huh, no wiesz, nie robiłam tego w sumie umyślnie. Na początku te wszystkie zabawy z kociakami i rozmowy z nimi były przypadkowe. Dopiero w miarę upływu czasu poczułam, że to to coś - naprostowała z zamyśleniem przystawiając jedną z przednich łap do pyszczka. - Aleeee generalnie myślę, że na tym to polega. Trzeba po prostu próbować nowych rzeczy aż w końcu się poczuje, że do czegoś ma się wyjątkowe odczucia. Nawet niekoniecznie musi być to rzecz, która mocno oddziałuje na życie, typu zmiana rangi jak u mnie. Praca to przecież nie wszystko. Masz przed sobą jeszcze wiele księżyców, by odkryć jakieś nowe zainteresowania czy powołanie, albo nawet kogoś, dzięki któremu spojrzysz na wszystko inaczej - dodała, zerkając na siostrę z miękkim uśmiechem na pysku.