Taka forma spędzania czasu była... ciekawa. Inna, niż jak planował ją sobie z Żywicą, ale oglądanie gwiazd - szczególnie tych spadających (gdzie one lądowały?!) - brzmiało kozacko. Zbieranie rzeczy trochę mniej. Cień bawiłby się super, ale miał wrażenie że Szycha już nie. Chociaż może...?
- Nie ma za co! Mogę znaleźć ci ich więcej. W sensie, nie kamieni, ale ogólnie, fajnych rzeczy. Wiesz - mruknął cicho, parząc na Robak. - Koty chyba lubią dostawać. W sensie, wiesz, takie rzeczy znikąd. A jakby tobie to miało sprawić przyjemność, mógłbym ci je zbierać cały czas.
I każdemu innemu też, bo czemu by nie? Jeśliby faktycznie mieli się cieszyć z tego, że Cień im coś daje - same plusy.
- Aha! To superancko - mruknął krótko. Tu nie musiał nic więcej mówić, chociaż w środku - okropnie się cieszył.

Robak... trochę to przytłaczało, że ktoś chciałby nu coś dawać. Ktoś, kto nie był Wiatr. Cieszyło to no, ale jednocześnie miało ochotę odmówić. Lubiło dawać. A brać... było trochę dziwnie. Nie czuło, żeby na to zasługiwało. W końcu jedyne co dało Cieniowi to trening pełen przerw z powodów zdrowotnych. Nic poza tym. Czuło, że powinno zapracować jakoś na taką życzliwość. Zadrżało uszami parę razy, ale na pysku wymalowany był cały czas ten sam, pełen życia i radości uśmiech.
- To bardzo miłe! Robak z chęcią doda te rzeczy do legowiska. Ale Cień też coś dostanie od Robak!
Tak było chyba najmilej. Że będą się jakby... wymieniać. Inaczej czułoby się po prostu źle. Uśmiechnęło się jeszcze szerzej, gdy kocurek ucieszył się, że niedługo wrócą do wspólnych treningów. Robak miało nadzieję, że choroba znowu no nie dopadnie.

Cień, rzecz jasna, nawet o tym nie myślał. Bo jemu, w jego małym, głupim łebku, nie pojawiały się myśli typu "ktoś może czegoś nie chcieć". Lub, że ktoś mógł coś chcieć. Ot, niektórym się dawało i niektórzy dawali, i nie było w tym żadnej większej filozofii.
- Tak!! Co dostanę!!! - wykrzyczał zaraz, chyba odrobinę aż zbyt bardzo podekscytowany. Ale czy to ważne? Nie. Ni trochę. Cień był taki i... kiedy byłby zbyt cicho, każdy mógłby się domyślić, że coś jest nie tak. Że jest chory, lub że mu smutno. - Albo nie, nie mów. Bo jak to będzie niespodziewajka, to będę się bardziej cieszył jak już ją będę miał!
Dorzucił po chwili, uśmiechnął się szerzej. Bo to prawda, nagły prezent byłby lepszy od takiego, na który by czekał. Wtedy by się niecierpliwił i być może - nawet złościł, że jeszcze nie może tego czegoś widzieć!

Robak nie wiedziało na razie co da Cieniowi. Nie było orginalne, więc mogło rzucić odpowiedzią typu kwiatka lub piórko, ale Nowicjusz szybko wycofał się. Jednak nie chciał wiedzieć co dostanie. Czarne zadrżało wąsami radośnie i poczochrało kocurka po głowie. Lubiło Cienia.
- Dobrze to będzie niespodziewajka. Robak idzie coś zjeść jak Cień chce to może z niem iść.
Zgarnęło kamyk w pysk i ruszyło w stronę stosu zwierzyny. Za głośno burzczało nu już w brzuchu. Nowicjusz musiał wybaczyć.
//Zt

Tego dnia nie miałem treningu z Reniferem. Dlatego, z racji iż pogoda poza jaskinią nie była zbyt piękna, cały dzień przesiedziałem w swoim legowisku, w głębi obozu. Głównie spałem. Bo kto mi zabroni? Rzadko zdarzają się takie wolne dni.
W końcu jednak nawet spanie mnie zmęczyło. W dodatku nadmiar mchu w mojej szczelinie, zwanej legowiskiem, sprawił, że zrobiło mi się gorąco. Rozciągnąłem się, otrzepałem, i nie zważając na to, że wyglądam jak kupa zlepionego futra, ruszyłem na środek obozu, w stronę stawu. Przez zaspanie nawet nie zwróciłem uwagi na to, kto siedzi przy owym zbiorniku. Prawdę mówiąc, pierwsze co przyszło mi do głowy, to ten no.... eeee... Niedźwiedź? Na wiecznych, muszę nauczyć się imion większości plemienia. Tak więc, bez zastanowienia, przycupnąłem przy owym szylkretowym kocie i zacząłem chłeptać zimną wodę ze stawu.

Słysząc głos Wieszcza niemalże nie odgryzłem sobie języka ze zdziwienia. Praktycznie od razu się rozbudziłem. Mój mózg zdawał się kompletnie zatrzymać na kilka uderzeń serca. Dyskretnie zerknąłem to na Wieszcza, to na taflę wody, i tak kilka razy. ku*wa, to na prawdę był Wieszcz. Może zazwyczaj miałem większość plemienia gdzieś, ale przywódcę jednak w jakiś specyficzny sposób szanowałem. A teraz nawet mu dzień dobry nie powiedziałem.
W końcu, po tych kilku chwilach, w których moja dusza opuściła ciało, schowałem jęzor i się wyprostowałem.
- Haah, dzień dobry... Wieszczu - zamruczałem, pośpiesznie wygładzając łapą wystające kłaki na głowie. - Wybacz... pomyliłem cię z innym kotem.

- Pomyliłem cię z kotem, którego ledwo znam. Nie witałbym się z kimś takim, bo uznałem to za bezcelowe, skoro i tak miałem się tylko napić i od razu odejść - odparłem, wzruszając lekko ramionami. Dziwnie się czułem tłumacząc się Wieszczowi. Jakbym miał jakieś kłopoty. Nie podobało mi się to uczucie. Trzeba było jakoś wybrnąć z tematu. Czas wyciągnąć z trzewi całe to kulturalne gadanie, którego chyba zapomniałem już jak używać.
Odchrząknąłem, chcąc oczyścić głos z podrzemkowej chrypki, otrzepałem nadal roztrzepane futro i przejechałem językiem kilka razy po piersi, by wygładzić zlepione kędziory.
- Mało istotne. A co ty tu robisz, Wieszczu? Jak mija ci ten mroźny dzień? - zapytałem już o wiele spokojniej.

Wyglądało na to, że miałem właśnie okazję dowiedzieć się na własnej skórze co to znaczy wykład od Wieszcza, o których na początku Pory Białych Zasp wspominała mi Żywica. Przy okazji sam mogłem sam siebie zbesztać za tak złe pierwsze wrażenie. Pozostawało tylko spróbować to odkręcić i mieć nadzieję, że Wieszcz nie będzie teraz na mnie patrzeć jak na jakiegoś niedojrzałego gówniarza. Jeszcze by uznał, że trzeba mi przedłużyć trening, albo nie da żadnego nowicjusza po awansie. Nie no dobra, tak źle chyba jeszcze nie było. Niemniej trzeba było jakoś odkręcić te potknięcia i ratować własny wizerunek.
- Dużo kotów ostatnio choruje? - zapytałem, podchwycając temat chorujących kociąt. Wypadało się chyba jakoś zainteresować kwestią plemienia, prawda?

Słysząc westchnięcie Wieszcza zerknąłem jedynie na niego niewinnie. Szylkretowy kocur wyglądał w tej rozmowie na raczej pasywnego, jakby zmęczonego. Nie wydawało mi się, żeby chciał kontynuować wykład o kulturze osobistej, albo tym bardziej przejść do besztania mnie za moje podejście. Chyba raczej po prostu odpuścił ten temat. Lepiej dla mnie.
- Myślisz, że kocięta, które przychodzą u nas na świat mogą być coraz słabsze? - zapytałem, już nieco bardziej zainteresowany tematem chorowania.
Czyżby nasze plemię robiło się z miotu na miot słabsze? Taka była pierwsza teoria, jaka przyszła mi do głowy. A może jedynie taki był okres, że kocięta częściej chorowały? Ale czy wtedy też dorośli nie powinni chorować nieco częściej?

Moje ucho drgnęło w zainteresowaniu, gdy Wieszcz zamruczał z zamyśleniem. To spowodowało, że temat jeszcze bardziej mnie zainteresował. Najwyraźniej i szylkretowy musiał chwilę pomyśleć nad tym zagadnieniem.
- Hm... Coś sam o tym wiem - zamruczałem, nieco dramatycznie spoglądając w sklepienie jaskini nade mną. Chyba nie dane mi będzie kiedyś zapomnieć o tylu księżycach dzieciństwa zmarnowanych w lecznicy. Nawet nie dane mi było bliżej poznać większości rodzeństwa. Czasem, gdy nachodziły mnie o tym myśli, robiło mi się szkoda samego siebie. Dobrze, że przynajmniej jeszcze Grom mi się ostał.
- A zdarzyła się w plemieniu jakaś większa epidemia? Znaczy się, za twojego życia? - zapytałem po chwili, chcąc podtrzymać temat.

Nastawiłem uszu, słuchając Wieszcza. Szczerze mówiąc spodziewałem się większego rozwinięcia tematu, posłuchania o jakiś epidemiach czy większych problemach ale trudno. E, chyba to nawet lepiej dla plemienia, nie?
- Hmm, kleszcze chyba też przenoszą jakąś groźną chorobę, prawda? - zapytałem starając się pociągnąć rozmowę, która w sumie niezbyt się kleiła.

Rożek spędza sporo czasu na zabawie przy stawie w obozie. Zawsze kończy mokry, ale i tak uważam to za małą cenę za tyle radości! Gdy ciapie się akurat w błocie zauważa sylwetkę kota, który świta mu coś w głowie. Czyż to nie jest ta cała Żywica, o której ostatnio słyszał dużo dobrego? Czas sprawdzić! Wygrzebuje się z Gęstej Ziemi i podbiega do kocicy zostawiając trop małych, błotnistych łapek na ziemi.
- Ceść. Jesteś Zywica?
Unosi ogon do góry czekając na jej odpowiedź.
//żywica