Wróciła z patrolu, który powoli zaczynał śmierdzieć rutyną. Ale i tak o dziwo dopiero po takim czasie! Zazwyczaj szybciej nudzą jej się rzeczy. I już nastawiała się na jakiś kolejną nudną resztę dnia, zastanawiając się, czy nie zgłosić się do jakiegoś następnego wyjścia, kiedy to podbiło do niej jakieś małe, dymne i- oh, dodatkowo mokre stworzenie. Przypatrzyła się kocięciu na chwilę. Było tak dziwne ze swoim futrem... widziała gdzieś podobne? Co robiły te śmieszne rozjaśnienia.... Mimowolnie przyrównała młodego do deszczowego dnia, chociaż nie było to nic złego!
- Hej! A no jestem. Czyżbyś ode mnie czegoś potrzebował? - Spytała przyjaźnie z uśmiechem na pysku, nieco przekrzywiając łeb na bok i czekając na odpowiedź. W końcu nie pogardzi nową znajomością!

Unosi nieznacznie ogonek do góry, gdy szylkretowa kocica mu odpowiada. Rzeczywiście jest ona Żywicą. Wyśmienicie! Chociaż Róg szczerze wątpi czy Cień mówił samą prawdę o kocicy. Chyba bardzo ją lubi. Może jest jej partnerem? Tak, chyba musi nim być. W końcu on był kocurem, ona była kotką. Przyjaźnili się. To jest miłość!
- Naucys mnie walcyć?
Powstrzymuje się od dodania, że jej partner opowiadał mu o tym, że Żywica wyśmienicie walczy. Róg woli zachowywać rzeczy dla samego siebie. Nie chce być niemiły, bądź wtykać nos w nie swoje sprawy. Skupia się więc tylko na walce. Po to chciał z nią porozmawiać.

Żywica tym czasem o najświętsi jak dobrze, że nie umiała czytać w myślach. Była jednym z tych beznadziejnych przypadków, których się chyba odratować już nie da i po prostu nie umiała myśleć w kategorii ,,partnerstwo". Zamiast jednak niekomfortowego tematu, z pyska dymnego wyszło zupełnie inne pytanie. Szylkretowa unosi czoło w zdumieniu, z iskierkami wesołości w oczach.
- A co to, już taki chętny do zdobywania wiedzy? Celujesz w pozycję strażnika? - Spytała siadając w miejscu, z ogonem ułożonym w tyle wraz z linią kręgosłupa. Nie będzie walczyć z pchiełką odsuniętą od matki (a może przy matce jeszcze siedzącej?) ale chętnie może podzielić się teorią. W końcu to nic nie będzie kosztować, a młody się czegoś nauczy kiedy ona sama będzie miała wypełniony czas.

Wypina dumnie pierś na pytanie Żywicy szukając się do odpowiedzi.
- Wiesca. Ale jak nie to Stlaznika - Rożek nie ukrywa swoich ambicji, wręcz chce, żeby wszyscy wiedzieli, że celuje wysoko - to naucys mnie?
Jest nieco niecierpliwy bo nie zna Żywicy, a ma wyrobioną dosyć dziwną opinię. Jedyne fajne co o niej wie to, że umie walczyć. Te całe Szyszki to już są nie ważne. Ciekawe czy Wieszcz też tak na nią mówi, bo mama mu powiedziała, że to jej tata.

,,Wieszcza? Bhahah, powodzenia mieszańcu". Kotka pomimo wytworzonych myśli zaraz się jakby w środku zawstydziła, że w ogóle się pojawiły, przy okazji przepraszając kocurka w myślach. Chociaż nie specjalnie wiedziała, czemu w ogóle powstały. Może po prostu miała nadzieję na kolejny miot Wieszcza, młodsze rodzeństwo? By to JEJ rodzina kontynuowała tradycję? W końcu na to, by to któreś z jej rodzeństwa przejęło pałeczkę po ojcu już nie miała nadziei. A Pajęczyny pomimo bycia ładną nawet nie lubiła! A tu po obozie pałętają się jej dzieci. I jeszcze jeden z nich wyraża chęć zastąpienia miejsca jej rodzeństwa. Nie. Nie, nie.. po prostu nie. Ona się na to nie zgadza.
- Wieszcza? Hoh, to całkiem wysoko! Może porozmawiasz z obecnym? Jeśli tylko nie będzie zajęty i zmęczony, to jestem pewna, że ucieszy się z rozmowy - Poddała przyjaźnie, całkowicie zaklepując pod warstwą fluidu swoje wcześniejsze, w jej odczuciu wręcz haniebne myśli.
- Hmm, mogę przekazać ci teorię i pokazać co i jak, a potem... spróbujesz poćwiczyć z rodzeństwem? Tylko bez pazurów! Dają one większe możliwości, ale zrobicie sobie wtedy krzywdę - Wyjaśniła, mając nadzieję, że nie zachęciła kocięcia do przeprowadzania masowych mordów na kotach z jednego miotu.

- Polosmafiam, lubiem pośnafać innych, go też chcie pośnać.
W szczególności, że chce zostać Wieszczem. Musi go poznać!! I to jakoś lepiej. Ale najpierw musi zacząć się prezentować jako dojrzały kocurek, zanim pogada z szylkretowym na ten temat. Przynajmniej taki jest plan. Najpierw będzie po prostu próbować go poznać.
- Dobze - kiwa głową.
Chce poznać teorie! W szczególności skoro ta cała Żywica była dobrą Strażniczką to nauczy się od kogoś porządnego. A, że walczyć z rodzeństwem nie wolno z pazurami to wie. Nie chce nikomu zrobić krzywdy.

Kotka pokiwała głową w aprobacie, po czym uniosła wzrok ku sklepieniu jaskini w zamyśleniu. Hmmm... od czego by tu zacząć? Nie była pewna. Uh, dawno nie wykładała teorii, a jedynie.. uh, myślała mięśniami? Mało to mądre, ale cóż, taka była Żywica.
- Podczas walki najlepiej celować w takie miękkie, wrażliwe miejsca. Wiesz, takie jak nos, oczy, pachy, szyja, brzuch... ale też starać się je chronić u siebie. No, i trzeba pamiętać o swoich mocnych stronach i umieć je wykorzystać. - Zmieniła tor patrzenia na podłoże. Co tam jeszcze... - Możesz zawsze spróbować wykorzystać otoczenie! O, właśnie. Dla przykładu rzucić komuś w oczy piaskiem, ziemią... albo spróbować ustawić się tak, żeby oślepiło go słońce. Ogólnie tak wiesz, oprócz swoich cech wykorzystać również cechy miejsca w którym się znajdujesz - Przerwała na moment, patrząc przez chwilę na mniejsze stworzenie.
- Nie za szybko? - spytała, chociaż połowa pytania była skierowana do samej siebie. Trudno jej było teraz stwierdzić, czy czegoś nie ominęła. Znaczy, wiedziała co chciała jeszcze powiedzieć, ale czy to co przekazywała teraz nie było za krótkie?

Róg unosi głowę do góry naśladując kocicę. W końcu może na suficie jaskini coś jest? Też chce zobaczyć. Ale nie dostrzega tam niczego ciekawego. Bez sensu. Nie mówi jednak nic, gdy wraca wzrokiem do czekoladowego pysku kocicy.
Strażniczka zaczęła w końcu opowiadać o walce, na co kociak postawił sztywno uszy. To co mówiła miało dużo sensu. Miękkie miejsca łatwo zranić. Na pewno boli jak się kogoś podrapie po brzuchu. Analogicznie też trzeba uważać na to, by ktoś nie zrobił Rogowi krzywdy akurat w takie miejsce. Musi się chronić, nie być zbyt pewny siebie. A co do mocnych stron... to nie wie jakie one są. Musi je dopiero poznać. Ale zapamięta tą radę. Jeszcze można wykorzystać otoczenie, to wymaga trochę kreatywności. Średnio więc sobie to na razie wyobraża. No ale dobra. Kocica mówi szybko, owszem, ale kociak stara się nadążać. Nie ma z tym problemu.
- To wszystko? - dopytuje się zamiast udzielać odpowiedzi na pytanie Żywicy.

Zbył jej pytanie. No trudno! Wyraźnie już wszystko wie, więc jest git. Poruszyła jedynie wąsami z rozbawieniem, by chwilę potem kontynuować. Ciekawe, czy to wszystko zapamięta, jak taki jest hop do przodu! No, ale to nie jej problem, pewnie i tak wszystko jeszcze raz usłyszy u swojego mistrza i sobie to utrwali, a taka nauka na raty jest na pewno lepsza.
- Otóż nie. Siedź i słuchaj to się dowiesz - mruknęła teatralnie, wesołym tonem - By zmylić przeciwnika można wykorzystać dla przykładu takie markowanie ciosu - w momencie w którym brała wdech, dała sobie czas na myślenie. Markowanie? Tak to się nazywało? Duh, dobra, nie ważne, nie to było teraz istotne - Tak w skrócie, polega to na tym, że próbujesz atakować jedno miejsce, a tak naprawdę atakujesz jakieś inne. Jest wtedy szansa, że zmylisz przeciwnika i ten nie zdąży się obronić przed tym ciosem właściwym. Wiesz, taka dezorientacja trochę jak z oślepianiem. Tylko to drugie bardziej skuteczne. No i nie można zapomnieć o podejściu do przeciwnika. Niby o to nie pytałeś, ale też bardzo ważne. Dzięki odpowiedniemu skradaniu, można takiego zaskoczyć i większe sobie szanse na wygraną stworzyć. Wtedy musisz pamiętać, by patrzeć pod łapy, iść cicho, pod wiatr, na schyłku i zrównać ogon z grzbietem, ale tak to robić, by nie szurać brzuchem po podłożu, bo drapieżnik usłyszy i będzie klapa. No, albo twoje rodzeństwo, wtedy też masz mniejsze szanse na zasadzkę - I to już chyba... było wszystko? Chyba o niczym nie zapomniała. Jakby dzieciak miał jakieś pytania, to oczywiście postara się na nie odpowiedzieć, ale jak na razie miała pustkę w głowie. To było tyle. Chyba...?
- I jak, rozumiesz wszystko? - spytała, zerkając na kocię.

Kocie pewnie jeszcze nie raz wypyta kogoś o teorię walki. A własną matkę to już z pewnością. Więc nie martwi się tym, czy spamięta dokładnie wszystko czy nie. Mu się wydaje, że wyłapuje wszystko. Siedzi i słucha, tak jak mówi mu Żywica, gdy ta wykłada dalej teorię. Markowanie ciosu brzmi ciekawie, ale Róg na razie nie jest pewny czy będzie umiał w przyszłości wykonać taki skomplikowany manewr. Jeszcze kocica uczy go o tym, że do drapieżnika trzeba dobrze podjeść, żeby zdobyć przewagę. Mówi mu też o tym jak to robić, ale tu już jest dużo, krótkich, na raz poleceń, więc spamiętuje tyle ile potrafi. Ale to w sumie już ostatnia rzecz jaką musi wiedzieć by dobrze walczyć. Trochę tego jest. Ale nauczy się z czasem.
- Tiak - odpowiada na pytanie czy wszystko rozumie.

Kotka kiwnęła więc głową i.. uh, to chyba tyle? Jeszcze przez chwilę milczała, jednak nie przychodziło jej nic innego do głowy.
- No, i to tyle - Odparła w końcu - Jeśli masz jeszcze jakieś pytania, to chętnie na nie odpowiem. - Dopowiedziała, bo... uh, sama szczerze nie miała pomysłu, jaki temat by jeszcze kocurka interesował i co by mogła sama z siebie dodać.

Róg nie ma żadnych pytań do szylkretowej kocicy. Musi teraz przenalizować tyle skomplikowanych słów, że żadne wątpliwości nie przyjdą mu do głowy tak szybko. Przez jego ogonek przechodzi pobudzający do ruchu dreszcz.
- Niem, pa - odpowiada i wstaje skocznie na równe łapy.
Później odchodzi spokojnym, normalnym krokiem w stronę kociarni.
//Ztx2

Róg zdążył nieźle zamknąć się przed innymi od momentu wyznania Pajęczyny. Przesiadywał głównie samemu, pogrążony w rozmyśleniach. A o czym myślał. O wszystkim tak na prawdę. Nie miał pojęcia co chce zrobić ze sobą w przeszłości. Dalej naiwny głosik w jego głowie chciałby być Wieszczem. Ale mówił mu też, że nie może, bo jest ''brudny''. Ale nie wiedział teraz w ogóle w co wierzyć. W to czym jest dobro, czym jest zło. Które nauki matki były prawdziwe, które nie. Bo wpajała im przez całe życie wartości, które sama złamała. Musiał o tym z kimś pogadać. Najlepiej byłoby z kimś adekwatnym, ale nie miał pojęcia kto miałby taki być. Wieszcz? Pewnie tak, ale matka wmawiała mu, że jest frajerem w porównaniu do ojca. Więc trochę... wstyd. Ale zbierze się do tego jakoś niedługo. Bo ile można być w takiej niewiedzy co jest prawdziwą wartością, a co jest kłamstwem Pajęczyny.
Róg okazało się, że siedział przy jeziorze, gdy rozległ się odgłos kamieni wpadających do stawu. Moczył sobie łapy, bo woda o dziwo przynosiła mu spokój. Takie fałszywe poczucie, że nic się nie dzieje w jego życiu. Plusk kamyczków był dla niego bardzo cichy, więc nie zwróciłby na to większej uwagi, gdyby nie zapach Echa w pobliżu. Ten siedział już jakiś czas pewnie nas stawem, ale Róg nie zwrócił na niego po prostu uwagi. W sumie to może porozmawiałby z bratem. Dymny kocur był bardzo zły na wszystkich od momentu wyznania Pajęczyny. I o ile Róg pewnie nie miał szans poprawić mu humoru, to wśród jego rozmyślań trafiło się coś, czym chętnie by się z Echem podzielił. Kociak o błękitnych oczach więc wstał i podszedł do naburmuszonego brata.
- Hej - przywitał się z Echem i usiadł obok - myślałeś o Lśniących Śladach na ceremonię?
Przeszedł od razu do tematu, żeby nie wkurzać brata tym, że nie mówi po co przyszedł. Chociaż chętnie zmieni potem temat, jeśli szybko się skończy. Potrzebował kontaktów z rodzeństwem, z Echem, z Dębem. W szczególności teraz, gdy nie mieli matki.

Kociak westchnął i owinął ogonem łapy. Echo wyglądał na sfrustrowanego i obojętnego jednocześnie. Po prostu jakby jego głos nie odpowiadał ruchom ciała, które mówiły mu by wbijać pazury w kamienie. Brat Rogu nie wyglądał w humorze na rozmowę. Zresztą jak zawsze, gdy się z nim chciało pogadać. Mruknął nie wiedząc jak pociągnąć temat. Miał pojęcie co chce przekazać Echu. Ale w jaki sposób to zrobić już nie.
- To już niedługo. Możemy o tym pomyśleć razem. Tolerujesz kogoś, kto mógłby ci je namalować, bo jest od nas starszy? - odzywa się w końcu przerywając ciszę.
Nie mówił nawet o tym, czy Echo kogoś lubił. Bo to raczej już inny poziom niż po prostu akceptowanie czyjejś osoby. Brat był raczej humorzasty, więc Róg nie miał pojęcia czy umiał kogoś lubić.

Echo skierował w jego stronę tą samą odpowiedź co wcześniej. Eh to była dosyć trudna sytuacja. Trudno było się dobić do brata, bo ten dalej był jak słup w ich dzisiejszej rozmowie. Bez emocji, bez większej reakcji. Nawet się nie złościł i nie obrażał! Może chociaż zareaguje na kolejną sprawę, którą Róg poruszy. Chociaż niebiesko-okiemu dziwnie było być tą rozmowną osobą w konwersacji. A ostatnio robił to zaskakująco często. Chociaż tyle, że potem będzie mógł się zamknąć bo Echo nie wyglądał na kota, którego dało się na coś namówić, jeśli odmówi propozycji jaką zaprezentuje mu Róg.
- Myślałem wcześniej że moglibyśmy namalować sobie je nawzajem, alee nie miałyby one swojej symboliki, że ktoś starszy posyła nas w dorosłość, więc to nie ma sensu - zaczął i drgnął wąsem, bo dalej trochę było mu szkoda, że tak się nie da - Wieszcz zaproponował że zrobi nam Lśniące Ślady jeśli byś chciał.
Spojrzał w pysk Echa i czekał na reakcję. Taką, która brzmi ,,Nie" lub inną.

Róg westchnął cichutko i przymknął oczy. Cóż. Komunikacja z Echem dzisiejszego dnia była wyjątkowo nieznośna. Nawet jak na dymnego kapryśnego brata. Usilnie powtarzał jedno słowo. No i można by pomyśleć, że po prostu należałoby sobie pójść, bo to jedno, krótkie ,,nie" wyraża ,,odczep się", ale Róg dalej siedział przy Echu. Jak już przyszedł to nie chciał by było to tak, że zrobił to dlatego, by namówić kocurka na Lśniące Ślady bo gadał z Wieszczem. Przyszedł do Echa, spędzić z nim czas na jakiejś pogawędce, bo jest jego bratem. Ale o czym mają tak właśnie innym gadać? Róg nie był dobrym inicjatorem rozmów. Jedyna głupia myśl chodząca mu teraz po głowie to ,,chodź się bić", ale osobiście wolał inne sposoby na kontakt z drugim kotem. Ale do Echa nie umiał w sumie inaczej dotrzeć niż poprzez sparing. Pewnie mógłby się zapytać czy złoto-oki nie chce z nim zjeść. Ale już teraz mógł zgadnąć jaką odpowiedź by dostał. Więc to było bez sensu.
- Mam sobie pójść? - odzywa się w końcu.
Plan jego pytania był taki, że dostanie odpowiedź inną niż ,,nie" na nie. Echo by go nieźle zaskoczył jakby znów powtórzył to słowo w tej sytuacji. Nie wyglądał na chętnego na Rogowe towarzystwo. Więc kociak o białym pyszczku był niemal pewny, że Echo powie ,,tak". To już nawet nie chodziło o to, że wtedy powinien sobie pójść, bo ma zostawić dymnego kociaka samego, ale żeby po prostu usłyszeć coś innego od Echa. Bo to było denerwujące, że ten powtarzał usilnie ,,nie", ,,nie" i ,,nie".