A jednak. Róg drga wąsami nieznacznie, gdy z pyska Echa pada kolejne ,,nie''. I o ile najchętniej by mu przywalił że znowu to powtarza, to nie mógł. No i też nie wypadało, gdy brat właśnie wyrażał, że nie chce by sobie poszedł. Więc inaczej mówiąc, woli żeby został? Przynajmniej tak odbierał to Rożek biorąc pod uwagę ton głosu Echa. Był jakiś taki dziwny. Spięty. Nie podobał mu się temat, co w sumie kociak o niebieskich oczach potrafił zrozumieć.
- W porządku. Szanuję twoją decyzje - odpowiedział spokojnie i lekko zerknął na brata.
Nie wiedział o czym mogliby na razie porozmawiać... więc siedział w ciszy. Nie czuł się z tym niezręcznie. Po prostu czuł że ta przerwa była potrzebna też w jakiś sposób.

Róg nie zamierzał brnąć dalej w namawianie Echa by zmienił zdanie. Wiedział, że natarczywość nie działa. Nie trzeba powtarzać mu czegoś dwa razy. Więc po ostatnich swoich słowach nie sądził by powrócili do tematu. A jednak.
- Z nim akurat rozmawiałem. Mówił, że ślady wykonane przez obcego dorosłego kota są lepsze niż żadne. A skoro on jest też Wieszczem to chyba musi dbać o koty z Plemienia, więc może dlatego nam to zaproponował.

- Słucham? - dopytuje Róg nie do końca słysząc co mówi dymny kociak.
Jego słuch miał swoje granice. Jak się bardzo skupi to słyszy cichsze dźwięki... ale bez przesady. Kociak nie ma pojęcia co właściwie wycedził z pyska Echo. Ta cała sytuacja wydaje mu się niesamowicie głupia. Nie do końca rozumie dlaczego brat ma taki charakter i czemu się w dany sposób zachowuje. Ale chyba już to dawno przyjął do wiadomości. Nic poza tym nie zrobi, niż trochę męczyć się nad humorzastym Echem.

Na pysku Rogu dostrzec można było nieznaczną zmianę w spojrzeniu. Nie podobała mu się złość Echa. A przynajmniej nie to, że go wyzywa z powodu czegoś, na co nie ma wpływu. Najchętniej by pewnie mu się odgryzł, ale nie chciał być taki. Nie łatwo sięga po coś takiego.
- Nie usłyszałem - odparł nie zmieniając tonu głosu, ale przestał patrzeć się na Echo na jakąś chwilę.
Spoglądał jakiś czas na jezioro w jaskini. Co to tak właściwie miało znaczyć? Dymny kocur nie chciał iść na ceremonię? Dlaczego? Róg... nie rozumiał. Nie był Echem. Chciał zostać mianowany. Czemu nie? Przecież ma do tego prawo, jak każdy inny członek Plemienia. To, że jego ojcem jest samotnik nie ma znaczenia. Wieszcz mu to powiedział. Więc tak było. Nikt nie ma prawa tego kwestionować.
- Nie chcesz iść na ceremonię? - spytał, gdy już namyślił się co chce powiedzieć.

Echo jest dalej niezdecydowany co do tego co robić. Po co więc się tak na niego złości? Bezsens. Mógłby się choć raz w życiu uspokoić. Przecież Róg nic mu nie robi. Tylko rozmawia i nie dosłyszy zbyt cichych odpowiedzi. Nie wyzywa go, nie wyśmiewa, nie namawia.
- Nie chodzi o to czy mi się będzie podobać czy nie. Chce iść do przodu - odpowiada bratu.
Nie chce już siedzieć w kociarni, gdy może zostać Nowicjuszem, dorastać i uczyć się. A nie osiągnie tego dalej będąc kociakiem. Złoszcząc się na świat jak Echo. Trzeba sobie w życiu radzić z różnymi wyzwaniami. Tak już chyba po prostu jest. Nie chce się poddawać tak szybko. Nawet jeśli jakaś jego część tego by chciała.

Ugh. No i na co jest to całe rozmawianie z Echem. Aż Rogu zaczął udzielać się zły humor. Nie rozumie też co niby ma mu teraz odpowiedzieć. Chce, że od niego, czy od życia? A może to stwierdzenie faktu? Eh w nosie było, odpowiedź i tak pasuje jedna do wszystkich opcji.
- Nie wiem - odpowiada krótko i wzrusza barkami nie patrząc się nawet na Echo.

– To nara – odpowiada obojętnym tonem, podnosząc się na równe łapy. Odchodzi spiesznym krokiem, zupełnie jakby miał ważne sprawy do załatwienia – a w przypadku Echa to spanie, przerywane dalszym tonięciem w nienawiści do Pajęczyny, niechęci do samego siebie i ogólnym zniechęceniu do świata wokół.

zt

- Pa - rzucił nieco zdziwionym tonem głosu.
Obejrzał się jeszcze za Echem, gdy ten nerwowo szedł przed siebie, a potem zwrócił pysk przed siebie. Spojrzał się na taflę jeziora i zmarszczył czoło. Cóż za nieprzyjemne spotkanie z bratem. A już myślał w pewnym momencie, że obejdzie się bez takiej złości. Może też powinien nie ukrywać negatywnych emocji? Nie ma pojęcia. Ale zdenerwował się nieco przez brata. Rozmowa z nim była bez sensu. Nie doszedł do niczego. Nawet normalnie z nim nie mógł paru słów zamienić.
//Zt

Lilia niezbyt przepadała za wodą i wszystkim, co było mokre. Może był to jakiś objaw małej paranoi, która zaczęła kiełkować w jej głowie przez księżyce spędzone na smarkaniu w mech? Może, ale na pewno była w tym dość niekonsekwentna. W końcu nie miałaby nic przeciwko spacerowi w śniegu, ale myśl o zanurzeniu łap w wilgotnym błocie czy samej kałuży, przyprawiała ją o dreszcze dyskomfortu. Mimo to jakimś cudem znalazła się w pobliżu Gęstej Ziemi; jednym z mokrzejszych miejsc przy stawie. Oczywiście nie podchodziła do jego brzegu, wybierając miejsce na suchym piachu, ale... wciąż. Jednak nie przyszła tu bez większego celu. Kiedy przechodziła niedaleko, dostrzegła jak jeden ze Strażników właśnie wrócił z patrolu i przysiadł przy stawie. Była to Niedźwiedź, a Lilia postanowiła wykorzystać okazję i... zagadać.
— Jak patrol? — zapytała spokojnie, dosiadając się obok Niedźwiedź, ówcześnie sprawdzając, czy przypadkiem nie ubrudzi sobie przez to futra na zadzie.

/Niedźwiedź

Patrol. Patrol. Patrol.

Patrolami Niedźwiedź zabijał pustke, którą odczuwał od sporego czasu. Ktoś mógłby rzec pracoholik, ktoś, że paranoja w temacie bezpieczeństwa. Jednak sepia nie potwierdzała ani nie zaprzeczała, tylko...Czekała. A czekanie zjadało jej wąrobe. Czy Renifer się zgodzi? Czy będzie musiała coś wymyśleć na poczekaniu?
Siostra podsunęła jeden pomysł, który obrzydził sepie, gdy o tym pomyślała. Jednak szylkretka miała troche racji....Gdzieś, pod warstwami niepokoju Niedźwiedź.
Spędzał czas z Wieszczem już częściej - czy to na zwykłym posiłku, czy posiedzeniu wraz z matką.
Patrol, rozmowa z matką lub ojcem, patrol, jakaś akcja czy spacer z siostrą, patrol, doglądanie omszonych stopni i młodych, których było tyle, co nic, więc to akurat odpadało z listy rzeczy do zrobienia u sepii.

Nieszczęściem losu był poranny patrol. Mgła, a na powrocie lekka mżawka, która osiadła się na futrze sepii, bo ta chociaż strząsła z siebie krople, tak jeszcze odczuwała wilgoć na nosie. No cóż, taki mieli klimat, choć ten zdecydowanie się poprawił.


Ironio losu, Niedźwiedź podszedł do wilgoci w jaskini, do stawu, by zaczerpnąć liza wody.
Niemal wode wypluł, słysząc głos córki Jeż. Z nosa wydobył się świst, a sepia chrząknęła, zanim przywitała kotkę skinieniem łba, miaucząc spokojnie.
-Bezpieczny, bez żadnych strat czy dodatków w zespole. - Koniuszek ogona szylkretki stuknął o piach.
-Tereny czyste. Zauważyliśmy młodego jelenia. Piękny widok, choć krótki.

Przyglądał się swojemu odbiciu w wodzie. Marszczył pysk, przygryzał język i starał się wypatrzeć czy coś się zmieniło. W końcu... był już łowcą. Oznaczało to, że osiągnął jakiś ważny etap w życiu, a mimo to... Nie czuł się jakoś inaczej. Dlatego też wysilił się bardziej, patrzył i patrzył, aż westchnął pełen zrezygnowania. No nie! Na wszelki wypadek popatał łapą swoją głowę, ale nie wyczuł, aby wyrosły mu rogi. Czyli nie był prawdziwym jelonkiem? Jego odbicie przypominało mu... kota.
A co jeśli... On był kotem?! To tłumaczyłoby wszystko! Od braku zrozumienia ptaszków, z którymi chciał się skomunikować, po ich obrazę za to, że na nie polował.
O nie! Co powiedzą rodzice, gdy zdradzi im swoje przypuszczenia?! A rodzeństwo?
Szybko rozejrzał się po otoczeniu, jak gdyby szukając kogoś kto mu pomoże.

//Promyk

Od mojego ostatniego spotkania sam na sam z ukochanym Wieszczem Promieni Słońca nie było dnia, w którym bym o nim czule nie myślała. Całe dnie chodziłam też uśmiechnięta szczerzej jak nigdy dotąd. Jeśli wszystko zrobiliśmy tak, jak należy, to za parę dni mogę się spodziewać pierwszych oznak ciąży. Po dość głębokiej rozmowie z Jeż byłam na nie wszystkie przygotowana. Spacerując dziś po jaskini Plemienia Niedźwiedzich Kłów, rozmyślałam o tym, co może przynieść mi przyszłość. Jak będą wyglądać nasze przyszłe kocięta? Czy dobrze sprawię się w roli matki czy może jednak zawiodę swą rodzinę, jak i całe plemię? Te i wiele innych pytań kręciło mi się po głowie, gdy zmierzałam przez Gęstą Ziemię. Po kilku kolejnych krokach natknęłam się na swego byłego ucznia, Jelenia. Brat tęsknie wpatrywał się w swe odbicie w wodzie ze stawu, co było do niego niepodobne. Młody kocur zawsze tryskał pozytywną energią i dobrym humorem, zarażając nimi cały świat, więc czyżby teraz miało się to zmienić? Podeszłam do niego spokojnie, zaniepokojona jego odmiennym nastrojem.
- Hej, młody, co jest? Co to za smutna minka? Nie taką mają zazwyczaj ci, którzy dołączają do kręgu pełnoprawnych członków naszego plemienia. - odparłam pół żartem, pół serio, szczerze zmartwiona jego obecnym stanem ducha.

— Siostrzyczko! Bo stała się straszna rzecz! — powiedział, raz jeszcze sprawdzając swoje odbicie w wodzie. — Myślałem, że jak zostanę już łowcą to wyrosną mi rogi jak jelonkowi, a wcale do tego nie doszło! Spójrz! Widzisz?! Wyglądam jak... jak... — jego głos zmienił się na cichszy, przechodząc w szept. — Kot. Tak! Nie wiem jak zareagują rodzice na tą wieść! W końcu jestem Jelonkiem, prawda? Nadali mi to imię nie bez powodu! Ale to tłumaczy wszystko, wiesz?! — od razu powróciła jego werwa i prawie się zapowietrzając, zaczął tłumaczyć kocicy wszystkie swoje przypuszczenia odnośnie kotowatości. — Bo podczas treningu i polowań nie rozumiałem ptaszków! Myślałem, że one są obrażone za to, że bawimy się z nimi w gryzionego berka, ale nie! One nas nie rozumieją i na odwrót, bo mówimy inaczej! Podczas mojego czuwania starałem się nawiązać kontakt nawet z sową! Sowi język jest trudny! Trzeba hukać. Tak ho, ho — zaprezentował. — No, ale z hukania jedyne co się rozumie to ho ho, nie ma w tym słów, tak jak to w przypadku kotów! Dlatego jestem kotkiem! Dasz wiarę?!