Kocurek już na początku odpowiedzi Tafli decyduje, że nie będzie jej słuchać. Musi jej przyznać, że całkiem sprytnie próbowała się wykręcić i uniknąć obrażania jego matki, ale nie z nim takie numery; nie będzie go pouczała. To jedna z (całkiem dużej ilości) rzeczy, których dymny młodzik wprost nie znosi, więc po prostu wyłącza się na czas jej wypowiedzi i leniwie kiwa głową pod koniec. Jedynie powtarzające się drgnięcia końcówki ogona sugerują jego prawdziwą irytację.
– Szczyta, Ważkę, Słonecznik, Księżyc. – Nikogo ciekawego. – Gałązkę, Wodospada, Jaszczurkę, Brzaska, Jeż, Mżawkę, Kaczkę – dodaje po chwili starsze koty, niż te wymienione wcześniej, i w sumie to te bardziej się wyróżniły w jego głowie… może poza Brzaskiem, on jest akurat nudny. Z dużą częścią kotów nie miał w ogóle do czynienia, a wielu unikał z powodu opinii matki, na przykład całkowicie obrzydzał go Żaba, Czosnka unikał jako syna samotników, a Nurt według Pajęczyny był nudny… przykłady można by mnożyć.

Słucha odpowiedzi Tafli z… umiarkowanym zainteresowaniem; nie jest ono zbyt duże, ale jednak uznaje, że znajomość takich powiązań może się kiedyś okazać przydatna. Kiwa więc lekko głową, kiedy kocica kończy wypowiedź, ale kiedy to się staje, dymny stwierdza, że nie ma już ochoty kontynuować tej nudnej rozmowy i się zmuszać do wymyślania czegoś, co ją podtrzyma. Dlatego po krótkim pomruku przypominającym „muszę iść” oddala się od Łowczyni.

zt

No cóż, czasami tak bywało, że rozmówca się nudził i odchodził. Tafla nie miała kocurowi za złe, że pod sam koniec nie bardzo skupiał się na jej słowach i wyglądał na szczerze obojętnego jej towarzystwem. Kociaki bywały dość kapryśne w tej kwestii, dlatego, gdy mruknął coś pod nosem i zaczął odchodzić, łagodnie go pożegnała i wróciła do swoich poprzednich zajęć, tym razem chcąc pomóc ojcu w legowisku starszyzny. Słyszała od Kaczki, że zaczął marudzić na ból stawów z powodu twardego posłania. Zamierzała wymienić mu mech i przejść się do Wieszcza po coś na te stawy bo Potężny Nurt Bystrego Strumienia był zbyt dumny by iść do kocura osobiście.

/zt

Zakończyłem jeden z patroli, przechodząc przez przejście i żegnając się ze swoim towarzyszem, po czym oddalił się w stronę Mchowych Ogonków, by usadowić się na miękkim legowisku i rozpocząć toaletę. Nie chciałem przebywać tutaj dłużej. W głowie miałem zbyt dużo myśli, żeby obserwować jeszcze życie innych kotów. Chciałem się odizolować, ale... To za moment. Doczyszczałem cierpliwie swoją długą sierść, wyciągając z niej wszelkie nieczystości i układając je w porządku. Chociaż moja sierść będzie zachowana w czystości, nie wspominałem o moich myślach.


//mysz!

Kotka sporo myślała, ostatnio coraz więcej rzeczy w niej się zmieniało i było niespójnych. Nie potrafiła sobie dobrze z tym poradzić, nie rozumiała tego. Mimowolnie zmarszczyła nos, krążąc po obozie. Sama nie była pewna dokąd zmierza i dlaczego. Teraz już niczego nie była pewna. Głęboki wdech, jeden i drugi. Mruknęła coś niezrozumiale pod nosem niby do siebie, ale w sumie to nie wiedziała do kogo. Do tej drugiej siebie. Zatrzymała się, nawet nie zwracała uwagi czy ktoś ją obserwuje, czy nie, ale zatrzymała się w takim miejscu, że zaraz obok zobaczyła rosłego, białego kocura. Na pewno już go widziała, ale nie mogła sobie przypomnieć.
- Skąd wiesz kim jesteś? - zapytała, zanim zdążyła przemyśleć wszystkie za i przeciw. W głowie miała za dużo, może jeśli posłucha kogoś starszego i bardziej doświadczonego w życiu to będzie jej łatwiej zrozumieć to, co się z nią dzieje.

Po popołudniowym polowaniu jakie zorganizował sobie Łabędź wraz z ojcem, wrócił do obozu dość zmęczony. Trochę nabiegał się tego dnia za dwoma wnerwiającymi zającami, po to by jeszcze się bić z jednym z nich. Dlaczego te bydlaki były tak uparte? I jakim cudem zwierzyna mogła być tak wielka? Ale przynajmniej oba udało mu się złapać.
Gdy tylko wraz z Czosnkiem przytaszczył oba cielska do obozu, od razu poszedł na zasłużony odpoczynek. Na szczęście jego ulubiona miejscówka z najbardziej miękkim mchem była akurat wolna, więc wskoczył na półkę i ułożył się na niej wygodnie. Nim jednak ułożył się do drzemki, zaczął układać niesforne futro, które roztrzepało mu się w czasie "walki" z zającem.

//Lilia

Ucho łowcy zwróciło się ku znajomemu głosowi. Odwrócił głowę w bok, zaprzestając na chwilę wylizywanie futra, by spojrzeć na siostrę. Poczuł w klatce mimowolną iskierkę dumy, gdy kotka pochwaliła jego dzisiejsze wyniki polowania. Nigdy jakoś mu szczególnie na pochwałach nie zależało, ale miło było usłyszeć, że ktoś docenia to co robił.
- Raczej ze zmęczenia nie zemdleje - odparł na jej pytanie. Właściwie planował teraz się zdrzemnąć zanim wstanie by ponownie iść spać, ale nie miał w zwyczaju odmawiania kontaktu z rodziną, choć sam nigdy go nie szukał. Z kim jak z kim, ale z rodzicami i rodzeństwem zawsze mógł pogadać, no chyba, że już naprawdę nie miałby ochoty. To chyba była jego jedyna cecha, która zgadzała się z jego znakiem przodków. A poza tym, rzeczywiście, nigdy dłużej nie udało mu się pogadać z Lilią.

- Nie, po staremu - odparł krótko na jej pytanie, wyciągając nieco zdrętwiałą, tylną łapę. - Powiedziałbym nawet, że nudno - dodał. W plemieniu, poza wyborem nowicjuszy Wieszcza, nic specjalnego się ostatnio nie działo. Przynajmniej nic, co mogłoby go zainteresować. Co prawda urodziły się kociaki tego gbura Wodospadu, ale to niezbyt go interesowało. Nie lubił dzieci. Choć w zasadzie był coraz bardziej skłonny do rozmyślań, czy dostanie jednego na nowicjusza. Wcześniej jakoś nie widział się w tej roli ale teraz zwykłe obowiązki łowcy zaczynały być monotonne.
- A u ciebie? Idzie ci trening? - zapytał, choć wiedział, że było to pytanie równie sztywne co uschnięte drzewo. Ale właściwie był ciekaw jak jego siostrze idzie nauka. Póki co jako jedyny z ich miotu go ukończył. Chciał wiedzieć, czy reszta go dogania.

Słowa łaciatej o Porze Białych Zasp jednym uchem wpuścił a drugim wypuścił. On jakoś bardzo się o to nie martwił. Ostatnio chyba nie była zbyt mroźna. Polować potrafił, więc o siebie i swoją rodzinę zadba, jeśli zajdzie taka potrzeba. Nie było co martwić się na zapas. Poza tym też gadanina o pogodzie nie była jakoś specjalnie fascynująca. Na szczęście Lilia szybko podłapała temat treningu.
- Super - odparł z uśmiechem, ale i spokojnym tonem. Pewnie by się do tego otwarcie nie przyznał ale czuł lekką dumę, słysząc że jego siostra może niebawem skończyć trening. - Będzie mi miał kto pilnować tyłka na polowaniu - stwierdził. Nie żeby sam nie potrafił się obronić, w końcu ćwiczył walkę z Dębem, ale w czasie polowania wolał się jednak skupić na szukaniu zwierzyny a nie na rozglądaniu się za drapieżnikami.

Point poruszył wąsami z lekkim rozbawieniem. Dla Lili mógł być to wyraz zadowolenia z ich rozmowy, ale w prawda była taka, że w lwiej części po prostu kocura rozbawiło jej stwierdzenie. Nie oszukujmy się, Lilia zbyt postawna czy wielka nie była i żaden drapieżnik by się jej raczej nie przestraszył. No ale przecież nie musiała tego wiedzieć.
- Kilka razy wyczułem tylko zapach, a raz czy dwa widziałem jakiegoś ptaka drapieżnego ale to z daleka - odparł. Z jednej strony fajnie byłoby opowiedzieć o jakiś spotkaniu z drapieżnikiem, ale z drugiej chyba cieszył się, że z żadnym nie miał bliższego spotkania. Pomimo wszystko lubił oddychać i żyć.

- Czegoś takiego lepiej nie chcieć - stwierdził, słysząc jej westchnienie. Wolałby by kotka na żadne psisko ani nic podobnego nie wpadała. Nie chciałby kiedyś wrócić z polowania i zastać jej pogrzebu, albo gorzej, zbierać jej truchło z leśnego poszycia. Mógł jednak trochę zrozumieć pragnienie kotki. Trenowała na strażniczkę, pewnie chciała się wykazać. Większość kotów w ich wieku chciało. On sam lubił być chwalony, gdy przykładowo złapał takiego wielkiego zająca jak dziś, ale nigdy za specjalnie do ich otrzymywania go nie ciągło.
- Z tego co mówił mi Dąb, to nie jest to obowiązkowe, ale ja przerabiałem - odparł. Myślał przez kilka uderzeń serca, zanim ponownie otworzył pysk. - Jak chcesz to możemy kiedyś wspólnie poćwiczyć walkę - zaoferował trochę niezręcznie. Nie żeby mu się chciało, ale skoro kotka skarżyła się, że nie ma na kim ćwiczyć, a ćwiczenia z Echem na treningu najwyraźniej jej nie wystarczały...

Na jej słowa o strachu przed walką nic nie odpowiedział. Czy w takim razie twierdziła, że to on bałby się spotkania z kuną, skoro powiedział, że lepiej nie prosić się o spotkanie z nią? Nie chodziło mu przecież o strach, po prostu uważał, że pchanie się w zęby drapieżnika to głupota.
Przez chwilę, gdy widział reakcję kotki na jego propozycję nie wiedział jak się zachować i spojrzał na nią zmieszany. To jej zaskoczenie na początku wyglądało trochę niepokojąco i już myślał, że palnął jakąś głupotę, ale na szczęście Lilia się ucieszyła... najwyraźniej. W sumie to miał cichą nadzieję, że odmówi ale już trudno. Nic mu nie będzie, jak chwilę się poklepią nawzajem.
- Spoko - odparł na propozycję miejsca i czasu. - I tak, jestem zmęczony, więc jeśli pozwolisz... - dodał, delikatnie klepiąc łapą mech na którym leżał, wymownie spoglądając przy tym na siostrę.