Kolejne przepraszam sprawiło, że kotka poczuła się jeszcze bardziej niezręcznie. Mało tego. Była... przytłoczona. Ta taka otoczka z komfortu powoli zaczynała się uginać i czekoladowej naprawdę sprawiało to uczucie, którego wolałaby unikać. A przecież jej strefę naprawdę bardzo ciężko naruszyć w ten sposób!
- No wiesz, swoją drogą Niedźwiedź też miała swój odpał na pogrzebie, więc nie byłaś jedyna - Rzuciła żartem, chcąc jak najszybciej wyjść z tego dołka. Szybko więc rozprostowała łapy przednie, od nowa zamieniając się w kiełbasę. To przecież na pewno nie była poważna pozycja, prawda?
- No, skoro tak mówisz. To przeprosiny przyjęte. CHOCIAŻ nadal utrzymuje, że nie ma się czym przejmować - Wyłożyła się na bok, może trochę na plecy, kierując swój wzrok na pysk lilowej. Wreszcie normalny temat! Chociaż uczniów to mogła sobie oszczędzić.
- Cóż, jedyna uczennica zniknęła jakiś czas temu, więc no, z pozytywów to więcej czasu! No... I trochę kiepsko, że z nią nie porozmawiałam... Ale nie będziemy przymulać nie? Skupmy się na lepszych aspektach. Byłam w tej jaskini starym obozie z Cieniem! Iiii i w sumie nic ciekawego się nie stało przez ten czas, a przynajmniej nie pamiętam. U ciebie chyba działo się trochę więcej, więc chętnie posłucham - Poddała, dając Wiatr całą paletę możliwości tematów do rozmowy. Sama niby mogła ale... wydawało się, że Lilowa w sumie bardziej tego potrzebuje, a z racji, że ostatnio właśnie zbyt wiele to nie rozmawiały, to czekoladowa nie miała pojęcia, jaki temat mogła poruszyć.

Przewróciła ukradkiem oczami na słowa siostry odnośnie niepotrzebnego przejmowania się. Może Żywica właśnie tak to postrzegała, aczkolwiek dla Wiatr jednak było to coś dość istotnego. Nie wspominając już o tym, że przecież to właśnie te przeprosiny miały być dla niej początkiem nieco innej ścieżki. Miała tylko nadzieję, że później Tafla nie zapyta na treningu jak jej poszło, gdyż ciężko będzie jej to wszystko skrócić. Ale na razie robiła to dla siebie a nie dla mentorki. Chociaż jej też nie chciała zawieść.
Mimo, że zadała pytanie tak właściwie z grzeczności, no bo kto przeprasza i do razu odchodzi, to uważnie słuchała odpowiedzi. I dzięki temu tylko nieco bardziej dobiło ją to jak mało czasu spędzała z rodzeństwem. Musiała przyznać, że nawet nie pamiętała o nowicjuszu Żywicy.
- Duszo kotóf f takim fieku ucieka aby szukać... f sumie nie fiem czego. Nafet nasze lodzeństfo pszeciesz.. Ale no nie pofinnaś się tym sadlęczać. - miauknęła chcąc pocieszyć siostrę, chociaż doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Żywica raczej tego nie potrzebowała. Nie była typem kota co by się jakoś przejmował za dużo. Wiatr tego nie rozumiała, aczkolwiek wiedziała, że pewnie czasami wychodzi to szylkretce na dobre.
- F tej jaskini? - jej oczy niemal rozbłysły z podekscytowania. Sama chciała się tam zabrać od jakiegoś czasu ale jakoś nie miała na to jeszcze dobrej okazji.
- Chcesz mnie tam mosze sablać? Snaczy nie musisz telas jeśli nie chcesz ale chciałam tam pójść jusz od dłuższego czasu tylko no... Jakoś mi nie fyszło. - wyrzuciła z siebie w końcu. Wydawało jej się to nawet dobrym pomysłem, jednak nie chciała zmuszać szylkretki do niczego.
Musiała przyznać Żywicy rację, kiedy ta powiedziała, że raczej więcej się u niej działo, chociaż mówiąc szczerze, nie do końca wiedziała jak ubrać to w słowa. Czy naprawdę miała aż tyle rzeczy, które były godnymi podzielenia się?
- Snaczy no... Trochę się poglysłam s tatą, saczęłam nofy tlening u Taflii i Królika... No i póśniej sachorofałam i pszesiedziałam f lecznicy. Taksze duszo ale mało jednocześnie. - zaśmiała się, starając się obrócić jej ostatnie... niefortunne zachowanie w żart.
Wtedy też przypomniało się jej o jeszcze jednej sprawie. Było to w sumie najważniejsze z tego wszystkiego, aczkolwiek liliowa nie do końca wiedziała jak się tym z siostrą podzielić.
- A i jeszcze... No tak trochę ja i Robak olganisujemy Głos Selca... I no jeszcze nie fiem dokładnie kiedy bo telas była ta cała moja choloba i f góle, ale się sastanafiałam czy mosze nie chciałabyś pszyjść... To nie będzie nic fielkiego, ot taką tam kolację planujemy i no... -

Cóż, z tym przejmowaniem się to Wiatr nie trafiła. Żywica się przejmowała sporo, tylko zwyczajnie nie chciała tego pokazywać i smęcić. Nie lubiła smęcić. Męczące, irytujące uczucia, zatruwały wtedy część jej umysłu i wtedy koty dookoła też zaczynały się martwić. Niepotrzebne no. Z nowicjuszem też trochę miękki grunt był. To była pierwsza taka szansa dla Żywicy i kotka chciała to zrobić... dobrze. Miała nadzieję, że szybko przebiegną przez trening i będzie no, fajnie. A tu lipa. Rozmaryn nie dość, że zniknęła, to czekoladowa nie zdołała z nią porozmawiać. Może by wtedy jakoś zareagowała i... po prostu nie pozwoliła, by nowicjuszka zniknęła.
- Rzeczywiście, nie mam pojęcia co takiego ich ciągnie poza tereny. Kto był pierwszy, Jarzmianka? Czasem się zastanawiam, czy pamiętam ich pyski - Mruknęła niby na poważnie, niby marudząco a niby pół żartem.
- Nie no jasne! Wezmę cię przemycę na plecach, hehe. Ale powiem ci, że mało ciekawego tam jest no, w sensie, jaskinia. Jakby zrobić tam legowiska, dodać koty i więcej światła, to byłoby nawet fajnie! No, a tak to to tak trochę szaro. Mimo wszystko fajnie się woła z takiej uciętej skały. Poleca Żywica. - Miauknęła z entuzjazmem. To była jedyna bardziej satyswakcjonująca rzecz, w tej szarej skalnej norze. No, i schowek na graty, który Żywica zrobiła sobie w jednym z zagłębień.
- A no to to wiem. I szczerze, nie jestem pewna, czy ktoś o tym nie wie, wiesz, była grubsza sprawa z... no, a nie, czekaj, potem było coś jeszcze. Ale żeby się z ojcem pożreć? Coś ty mu nagadała, kłótnia z nim wydaje się być niemożliwa do zrealizowania - Przekręciła nieco głowę na bok. Wyglądało to dziwnie w jej odczuciu, w końcu tata z nastrojem do kłótni? Albo czegokolwiek negatywnego? Znaczy, czasem wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale końcowo tego nie robił. Ale potem... potem w wypowiedzi Wiatr robiło się bardziej ciekawie. Już przy pierwszych słowach uszy Żywicy stanęły na sztorc, a paczałki się rozszerzyły. Głos siostry cichł, jednak czekoladowa wyłapała wszystko co chciała. Zerwała się szybko, prawie przerywając kotce wypowiedź.
- COO?? - Głos Szyszy rozległ się po całym obozie, a czekoladowy pysk niebezpiecznie przybliżył się do pyska lilowej, ubarwiony szeroko otwartymi migoczącymi oczyma.
- Jak? Gdzie? Co? KIEDY? ... ZOSTANĘ CIOCIĄ? - Tak, usłyszała wiadomość, że nie wie kiedy. Z resztą był problem, ale w sumie już i tak zapomniała połowy informacji. Ważne, że tu się nowa para szykuje! Phhh, co to było w ogóle za pytanie, czy chce przyjść. Oczywiście, że przyjdzie! Nawet jakby miała być umierająca!

Wiatr zamilkła kiedy Żywica wspomniała o zaginionej siostrze. Mówiąc szczerze, liliowa do teraz jakoś nie przetworzyła tej informacji. A przecież luki w jej rodzeństwie się coraz bardziej powiększały. Chociaż stwierdzenie szylkretki też zabolało przez fakt, że uświadomiła ona sepii, iż istotnie ona też prawie nie pamięta zaginionej siostry.
- Ja sama Jaszmiankę pamiętam jakby pszes mgłę. Jaskółkę trochę lepiej ale nadal... - westchnęła ciężko. Nie lubiła o takich rzeczach myśleć.
- Mosze jeszcze kiedyś będzie nam dane się s nimi sobaczyć. Mam taką nadzieję. - miauknęła finalnie. I rzeczywiście miała. Odkąd zaginęli. Pamiętała jak jako nowicjusz walczyła ze sobą czy wychodzić samotnie aby ich szukać. Niestety strach wtedy wygrał. A kto wie gdzie teraz byliby Jaskółka i Jarzmianka gdyby zrobiła cokolwiek. Gdzieś tam w głębi wiedziała, że ich zaginięcie nie było jej winą. Ale nie umiała się winić. Przecież była ich siostrą... Było dokładnie tak samo jak z Płatkiem. A obiecała sobie, że już nie będzie tak myśleć.
Zacisnęła zęby i przybrała na psyk nieco wymuszony uśmiech słysząc o jaskini. Jasne, interesowało ją to, aczkolwiek myśl o brakującym rodzeństwie nieco ją dobiła. Wiedziała, że powinna przestać o tym myśleć, ale nie umiała.
- Chyba nie umiałabym pszespać chociasz nocy gdzieś gdzie kiedyś sginęło tyle kotów. - miauknęła. Początkowo chciała żeby brzmiało to bardziej jako żart, ale finalnie niezbyt jej się to udało.
- Ty tam kszyczałaś- chciała zapytać, ale Żywica przerwała jej kolejną falą pytań. Chociaż w sumie Wiatr jej się nie dziwiła, w końcu ostatnio dużo działo się u niej rzeczy, które rzeczywiście wymagały wytłumaczenia. Szkoda tylko, że liliowa nie umiała ich nijak wytłumaczyć.
- Mosze nie to co nagadałam ale jakie było moje podejście. Ale no. Pszemyślałam kilka splaf i muszę s nim snowu polosmafiać. Ale fiesz, najpief folałam podejść do ciebie. - wiedziała, że jej wytłumaczenie było raczej marne, aczkolwiek nie umiała lepiej go ułożyć.
Na szczęście jednak Żywicę o wiele bardziej zdawała się zainteresować ostatnia sprawa, którą poruszyła Wiatr. Liliowej aż futro stanęło na grzbiecie, słysząc głos siostry, który na pewno rozbrzmiał po całym obozie. Spanikowana, niemal odruchowo, przyłożyła do pyska szylkretki łapę, starając się ją uciszyć.
- Nie ma opcji, szadną ciocią. To tylko Głos Serca... Snaczy tylko... Ale na pewno nie kociaki. Nienafidzę ich i są takie... No nie. Ufiesz mi, prędzej któleś s nas sostanie Fieszczem nisz ja matką. A ojciec pofiedział, sze nie chce wybierać nikogo s nas. Taksze nie. - zaprzeczyła niemal od razu, rzucając nerwowe spojrzenia kotom, które na dźwięk donośnego głosu odwróciły się w ich stronę.
- Co do daty... To jeszcze nie fiem do końca. Fszystko skomplikofało się pszes moją chorobę i f ogóle. Ale chcieliśmy slobić go jakoś pszy bszegach stafu i kamiennej siemi. Tak szeby nie tszeba było fychodzić posa obós i f ogóle... Ale no... Czyli przyjdziesz? - wiedziała, że jej ostatnie pytanie było bezsensowne, zwracając uwagę na reakcję szylkretki. Ale zawsze lepiej zapytać.

Czekoladowa kiwnęła tylko potwierdzająco głową. Czasem nawet potrafiła zapomnieć o istnieniu Jerzyka, a przecież brat ani nie zaginął ani nic i przypominała sobie o nim dopiero w momencie, w którym mignęło jej w oczach lilowe futro. Trochę się tego faktu wstydziła, ale jednocześnie co chwila to uczucie maskował fakt, że jeszcze głębiej, gdzieś w tyle głowy kotka była świadoma, że kocurek sobie gdzieś tam istnieje i ma się dobrze. Losy zaginionego rodzeństwa były dla niej bardziej nieznane.
- A bo ty to boidupa jesteś, zginęli to zginęli, przeciez nawet ich nie znałaś. A to przecież fascynujące, bo teraz są przodkami! W sensie wiesz, takie to trochę tajemnicze, poza tym, na pewno by raczej nie pozwolili, żeby coś nam się tam stało- Miauknęła z przekonaniem w głosie. Żywica postrzegała zmarłych trochę jak takiego miłego świętego mikołaja z tą różnicą, że zmarli nie rozdawali prezentów. No i nie byli jednym bytem, ale to swoją drogą. Kotka zignorowała niedokończone pytanie, całkowicie je olewając i skupiając się na dalszej części wypowiedzi i wyjaśnień.
- O, a to coś nowego - Miauknęła niby do siebie niby do lilowej, odnosząc się do tego ,,przyszłam wpierw do ciebie". Było to dość rzadkim zjawiskiem, jeśli w ogóle chodziło o dzieci wieszczowe - Tylko może wyczaj jakiś wiesz, lepszy dzień i aury czy coś? Trzeba tak go podejść pod kątem, bo trochę ostatnio się wydaje taki nie swój. Więc może ten no wiesz. I ten, uh, powodzenia? - Miauknęła dość niezdarnie próbując dać jakąś radę. Szczerze powiedziawszy nie była w tym dobra. Ale teraz ważniejsza rzecz (przynajmniej dla szylkretki). Odsunęła się trochę, kiedy na jej pysku wylądowała jasna łapa, a na jej własnej mordce pojawił się wyraz rozczarowania i takiego jakby trochę smutku, jak dzieciak nie dostanie pod choinkę tego co chciał.
- Ah, czyli muszę się pożegnać z posadą tej fajnej samotnej ciotki co przynosi dzieciakom prezenty - Westchnęła teatralnie, zatrzymując się na chwilę myślami przy temacie wybierania nowego wieszcza. W sumie to Żywic miała to gdzieś. Kiedyś może chciała, ale im dłużej żyła tym bardziej ta posada ją odpychała. Męczyłaby się na niej i dusiła. A też nie chciała, by ojciec wybierał jakiegoś randomowego młodego kota na to miejsce. No... Po prostu nie.
- Pytasz dzika czy sra w lesie. Oczywiście, że tak! Czemu miałabym się nie pojawić? Chodźbym się czołgać miała to będę na miejscu. No, ale powiesz jak coś kiedy jak już będziecie wiedzieć, a z tym miejscem to nawet spoko myśl. - Urwała na moment, kiedy jej mózg nie chciał puścić wcześniejszego wątku.
- Myślisz, że będziemy mieć młodsze rodzeństwo? - Spytała po chwili, odwołując się do wcześniejszego tematu - Ja to bym chciała! Ciekawe, czy jakiś wyglądałby jak ja. Skoro nie mogę być fajną ciocią, to byłabym starszą siostrą - No, myślmy pozytywnie, nie?

Wywróciła oczami słysząc określenie "boidupa". Ona? Bać się zmarłych? Przecież zmarli tylko zesłali jej traumatyczną sno-wizję, który zmienił całkowicie jej postrzeganie świata, czego tu się bać?
- Nie chodzi mi o smarłych tylko o no... Nie sądzisz sze skoro jeden ras się coś safaliło to ma jakieś fiększe szanse na safalenie się ponofne? - zapytała niby sarkastycznie, ale w sumie to rzeczywiście nie wiedziała. No bo z jednej strony, skoro już zawaliło się coś raz, to chyba nie powinno po raz drugi. A z drugiej strony... Zostawi to chyba do przemyślenia Żywicy. Oby tylko kotka znalazła na to pytanie odpowiedź do czasu aż się tam wybiorą na spacer. A Wiatr dzięki temu zyska czas na przemyślenie tego co chciała powiedzieć ojcu. Skinęła tylko lekko głową na życzenia powodzenia od siostry. Wieszcz ostatnio wyglądał nieco lepiej niż do tej pory. A przynajmniej na tyle ile może wyglądać ktoś kto dopiero co stracił swoje dziecko. Każdy co prawda opłakiwał stratę na swój sposób, ale liliowa nie umiała pozbyć się wrażenia, że kocur udaje i stara się wyglądać na dobrze utrzymanego tylko ze względu na to, że jest Wieszczem. Jednak nawet jeśli rzeczywiście tak było, to niestety nie była to sprawa Wiatr i nie mogła zrobić nic więcej ponad zapytanie się szylkreta czy wszystko u niego w porządku. W pewien sposób ją to dobijało, aczkolwiek wiedziała, że jedyne co mogła zrobić w tej sytuacji to pracować nad sobą, aby przynajmniej móc w końcu zdjąć z głowy ojca ciężar własnych błędów i potknięć.
- No.... safsze moszesz tesz pomęczyć Niedźfiedź i Jeszyka odnośnie ich partneróf. - zaśmiała się, chociaż mówiąc szczerze nie widziała i nie słyszała niczego o jakichkolwiek drugich połówkach tej dwójki. Z drugiej jednak strony ostatnio miała okropny kontakt z rodzeństwem tak też, nie zdziwiłaby się gdyby po prostu okazała się niedoinformowana.
- Czy dzik co- zatkało ją na chwilę. No bo nigdy nie widziała jeszcze dzika srającego w lesie. Ani gówna dzika w lesie. Gdzie w ogóle srają dziki? Z jednej strony wydawało jej się logiczne, że w lesie, a z drugiej najzwyczajniej w świecie o tym nigdy nie myślała. I nie sądziła, żeby ktokolwiek myślał.
- Mniejsza s tym, najfaszniejsze sze będziesz. - posłała siostrze ciepły uśmiech, jednocześnie starając się zaniechać zastanawiania się nad poprzednią kwestią.
Na szczęście jednak, Żywica potrafiła zadać pytania jeszcze trudniejsze i wzięte znikąd, które dość szybko pozwalały jej na przekierowanie myśli na inny tor.
- Rodzeństfo... Ja... - czy chciałaby mieć w ogóle młodsze rodzeństwo? Mówiąc szczerze nie wiedziała. Z jednej strony wydawało się to być ciekawym doświadczeniem a z drugiej... Nie sądziła czy umiałaby chociaż trochę zająć się kimś o tyle młodszym od niej. A czułaby się okropnie gdyby nijak nie pomogła matce.
- Nie fiem czy rodzice by się na to sdecydofali po ostatnich wydaszeniach mófiąc szczesze... Ale s dlugiel strony... ciekafie by było mieć jakieś. Ale no. To nie nasza decysja. - miauknęła w końcu, po czym wstała i przeciągnęła się powoli.
- Będę się pofoli sbierać. Tafla sapofiedziała sze jeszcze dzisiaj mamy mieć trening a ja jeszcze chciałam słapać Niedźfiedź. Ale czekam na nasze fyjście do jaskini! - posłała siostrze pożegnalny uśmiech, po czym oddaliła się w głąb obozu, starając się namierzyć inne, równie znajome jej futro.


//zt

Tafla nie potrafiła odpoczywać; a przynajmniej nie jakoś długo. Ona po prostu musiała coś robić i chociaż ten stan niesamowicie ją bawił gdy obserwowała go w zachowaniu Królika, doskonale rozumiała dlaczego brał tyle patroli, dlaczego tak lubił treningi i wszelakie potyczki na granicach i terenach. To tak jak ona i jej wypady na polowania; dzięki nim czuła, że żyje, że ma kontrole nad własnym życiem i jest po prostu przydatna. Gdy więc chorowała i była zmuszona do siedzenia w lecznicy, lub po prostu w obozie, czuła się niczym ptak w klatce. Nic więc dziwnego, że i teraz Tafla wytrzymała ledwo krótką chwilę na faktycznym odpoczynku i oszczędzaniu się nim zaczęła robić cokolwiek w obozie.
Dzisiaj podczas zanoszenia ciepłych piszczek do kociarni, usłyszała, że należy dołożyć trochę mchu, gdyż w niektórych miejscach zaczyna robić się nieprzyjemny. No i proszę, oto ona przy Mchowych Ogonkach wybierająca co lepsze kawałki mchu, by zanieść je prosto do Miękkich Półek. Starała się odrywać kawałki mchu na tyle nieinwazyjnie by pozostało go na tyle dużo, by wciąż stanowić przyjemne miejsce spotkań i posiłków. W planach również miała oskubać przyuważoną na stosie kuropatwę, by zanieść wraz z mchem trochę ptasiego, miękkiego puchu. Tak, miała teraz ambitne zadanie i zajęcie własnych łap, ale i myśli. Siedziała grzbietem do wyjścia, pazurami delikatnie podważając płaty mchu i odkładając je na bok, po tym, jak sprawdziła, czy się nadają.

/Echo

Sposób na odpoczynek.. na chwilę obecną wydaje mu się to dziwne, zwłaszcza w kontekście zajmowania się mchem i legowiskami, ale nie wyraża tego na głos. Wydaje z siebie tylko cichy pomruk, który nie sugeruje za bardzo, co myśli kociak.
– Normalnie – odpowiada obojętnie. – Staram się poznawać dorosłe koty w Plemieniu – dodaje jednak po chwili, patrząc w oczy kocicy po odłożeniu mchu tam, gdzie należało.

Wwierca spojrzenie w Łowczynię, szczególnie kiedy ta odzywa się na temat jego matki. Zaciska lekko zęby.
– Sugerujesz, że jest plotkarą? – pyta od razu, nie udzielając odpowiedzi na pytanie Tafli. W jego głosie czai się nutka złości, ale postanawia najpierw dać szansę kocicy na wycofanie się z tych słów i nie rozpowiadanie takich opinii na temat jego matki. Głównie to samej sobie daje tym świadectwo, nie Pajęczynie, hmpf.

— Plotkarą? — powtórzyła, unosząc delikatnie brew. Cóż, z jednej strony uważała ją za taką, a z drugiej... nie do końca. Pajęczyna nie była typową plotkarą; była zdystansowana i małomówna, a to się trochę gryzło z obrazem prawdziwej plotkary, której nie zamykała się mordka i brała każdy temat który tylko zasłyszała i mówiła o nim każdemu kotu, który miał uszy. Pajęczyna była w tym subtelniejsza i wlewała swoje mądrości w uszy tych, którzy byli najbliżej niej, nie chcąc psuć sobie reputacji. Zresztą, niedźwiedziowi nie przystoi tak nisko widziana czynność jak plotkowanie. Pf. Mogła się założyć, że właśnie w ten sposób sama Pajęczyna by to skwitowała. — Nie. Powiedziałabym, że raczej jest dobrze zorientowana i ma twarde zdanie na wiele tematów w tym i kotów — wyjaśniła spokojnie, zerkając na widocznie oburzonego kociaka. Cóż, chyba tak wyglądało przywiązanie do matki. Sama... niegdyś w podobny sposób broniła własnej. Czemu się dziwić, kocięta Pajęczyny nie znały niczego innego niż to, co sama im wpoiła i powiedziała.  Ciekawiło ją jak szybko wyjdzie im to uszami i zorientują się, że to wszystko było obrzydliwym bełkotem kogoś, kto za bardzo zapatrzył się w nie to co powinien.
— Mimo wszystko to nie jest to samo. A zresztą, nawet jakby ci o kimś powiedziała to sam możesz to zweryfikować, hm? Wydajesz się inteligentnym kocurkiem, który chyba woli sam ocenić sytuację niż opierać się jedynie na spojrzeniu innego kota? — mruknęła, posyłając mu ciepły uśmieszek.

Futro Echa najeża się automatycznie, kiedy czeka na odpowiedź kotki, która swoją wypowiedzią zbliża się do cienkiej granicy obrażania jego matki, a fakt, że powtórzyła jego słowo, dodatkowo go oburza. Uspokaja się nieco na kolejne słowa Tafli, z którymi akurat łatwiej jest mu się zgodzić, ale wciąż nie podoba mu się stwierdzenie, którego użyła wcześniej. Marszczy lekko nos, słysząc kolejne słowa Łowczyni. Czy ona, uciekając się jeszcze do pochlebstwa, żeby mu się przypodobać, próbuje właśnie zasugerować mu, że opinie jego matki na temat innych kotów są nieuzasadnione i nie powinien ich słuchać?
– Mogę zweryfikować, ale wierzę swojej mamie – odpowiada prosto, chłodnym tonem, nie spuszczając z niej spojrzenia.