Oto ono, wielkie i groźne Błoto, dzielnie strzegące wejścia do obozu. Z wyjątkowym dla siebie grymasem na pyszczku siedziało i wpatrywało się przed siebie, jakby coś mogło zaraz ukazać się na horyzoncie. Wilk praktycznie skończył trening i dawało nu to wiele czasu na wykonywanie obowiązków, których udawało nu się od dłuższego czasu unikać. Dlatego właśnie odmrażało sobie łapy strażnikując przy wejściu. Nie tylko było to zajęcie nudne, ale dawało też bardzo dużo czasu na przemyślenia. Zdążyło opowiedzieć już sobie try różne historie, gdzie zostaje wielkim strażnikiem doliny, cztery, gdzie zwiedza dalekie tereny Myszolandii i jedną, gdzie wyrastają nu płetwy i zamieszkuje w obozowym stawie. Przejechało wzrokiem po horyzoncie, ale nic się nie działo. Owinęło łapy dokładniej ogonem, próbując je ogrzać.
Co ono zrobi bez Wilka? Jasne, szkolenie to wiele roboty, no i będzie jeszcze Koszatka. Ale Koszatka to nie Wilk, a Wilk to nie jest Koszatka. Nie było pewne czy będzie umiało przyzwyczaić się do Wilka jako dorosłego i pełnoprawnego członka plemienia. No i... No, co jeśli Wilk nie będzie chciał z nią spędzać czasu? Już nie będzie do tego zmuszany. Czuła się jak kilkunastoksiężycowe kocię martwiąc się o takie rzeczy, ale nie mogła się powstrzymać!
Zamrugała, kiedy powiał zimny wiatr i wymusił łzy w jej oczach. Odwróciła niezadowolona pyszczek od wejścia i zajrzała na chwilę do obozu. I oto jej wzrok padł na jedną, jedyną, wyjątkową i niezwykłą Mysz.
- Mysza! - wydarła się niewiele myśląc. Jeśli jej się poszczęści, to kotka podejdzie. A wtedy Błotko po prostu nie pozwoli jej odejść. Takim będzie zaradnym strażnikiem, towarzysza sobie ogarnie. Wieszczka miała długie, puszyste futro, musiało jej być znacznie cieplej, niż Błotku. No i miała jej tyle do powiedzenia! Tak, Mysz była zdecydowanie świetną ofiarą. Było jej cieplej na samą myśl o przytuleniu się do przyjaciółki. Zdążyła się stęsknić za nią od ich ostatniego wspólnego wyjścia. W ogóle szybko za nią tęskniła, ale cóż poradzić. Takich kotów jak Myszka w życiu ma się niewiele i niezwykle ją sobie ceniła.

//Mysz :D

Mysz nie zawiodła od razu podchodząc do niej. Wiedziała, że mogła na nią liczyć. Od razu wysiedzenie na straży wydało się osiągalne. Gdyby musiała jeszcze kilka chwil spędzić w samotności, to chyba postradałaby zmysły.
- No - potwierdziła, jakby kotka powinna była już to wiedzieć i rzuciła jej uśmiech - Ciebie - być może nie powinna rozpraszać wieszczki sprawiając, że ta myśli, iż wypatrzyła jakieś zagrożenie. Być może. Nie przejmowała się tym za bardzo. Jeśli Mysz będzie dalej chodzić z takim zmarszczonym pyszczkiem, to jej tak zostanie. Jako strażnik musi temu zapobiec, to jest interwencja dla dobra ich wszystkich.
- Nie przysiądziesz się na chwilkę? - spytało robiąc najsłodszą minkę, jaką było w stanie. Na pewno nie miało czaru, który mają kociaki, ale i tak się starało.
- Widok jest śliczny, ale przysięgam, posiedzę jeszcze trochę i będę musiała zlizywać lód z łap - miauknęło z westchnieniem, ale jeno narzekaniu brakowało powagi. Rzadko zdarzało się, aby Błotku nie podobało się siedzenie i nic nie robienie.
- Zamienię się w lodową statuę, będziecie mnie mogli postawić w kociarni jako głaz do wspinaczki dla maluchów. Historie o dzielnej Błotko, zamarzniętej podczas ciężkiej pracy, przetrwają wieki. Aż moja statua zajmie miejsce gwiazd i to ją zaczną wychwalać i błagać o pomoc. Stanę się martwym bogiem powstałym z czystego oddania plemienia, lodu i wspomnień - w obecnej chwili taka przyszłość wydawała się wcale prawdopodobna. Już czuło się marginalnie lepiej. No nadal nu zimno, ale przynajmniej może opowiedzieć głupią historię komuś, a nie tylko gadać do siebie. Od razu życie robi się łatwiejsze do wytrzymania.

Chwila wahania Myszy trwała zdecydowanie zbyt długo w jeno mniemaniu. Ono tutaj zamarzało na śmierć! Wieć jak tylko przyjaciółka przysiadła się, to przywarło do jej boku. Jejku, żeby mieć takie długie, piękne futerko! Ale zadowoli się przytuleniem. W dorosłym żuciu nie miało za bardzo okazji się przytulać, w sumie tylko Mysz musiała znosić jeno potrzebę przytulasów. I raczej to się nie zmieni. Z każdym momentem Błotko ciągnęło do dotyku tylko bardziej. Może było to spowodowane jakąś cehcą charakteru, może deficytem z dzieciństwa, w każdym razie Błoto nie mogło nacieszyć się bliskością Myszy.
Zrobiło wyolbrzymiony, oburzony wyraz twarzy, jednak w jeno oczach błyszczało rozbawienie. Pomyśleć, że Mysz nie postawiłoby martwego ciała Błota w kociarni!
- Gdzie, jak nie w kociarni? Na środku obozu bym przeszkadzała - zaśmiała się. Mysz pomagała jej się rozproszyć, co zazwyczaj wcale nie bylo problemem. A jednak jej myśli dalej szły w kierunku Wilka. A potem Lilii, a potem-- Nowicjusz okazywał się być idealnym przykładem każdego jej strachu, najgorszego rpzerażniea, jakie obejmowało ją, na myśl o porzuceniu. Starała się tak bardzo, tak okropnie bardzo, żeby jego trening był jak najprzyjemniejszy. I za żadne skarby nie mogło rozgryźć tego dzieciaka. Może to głupie. Nie pwowinno nizego oczekiwać po Wilku. Ale desperacko chciało, żeby się dogadywali.
- Mysz, myślisz, że jestem fajna? - spytała nagle przerywając wieloletnie przedstawienie, które prowadziła. Ile można udawać, że zawsze jest się pewnym siebie? Przy Wilku nigdy się tak nie czuło. Naprawdę nienawidziło pracować, właśnie wtedy dopadały no takie nieprzyjemne myśli! A nie chciało się smucić czy analizować rzeczy za bardzo, wolało żyć w słodkiej ignorancji.
- Jakbyś była dzieckiem, co? Jesteś dzieckiem, czy jestem fajna? Czy ja się robię stara? - jej słowa ubrane były w bezpeiczną otoczkę żartobliwości, chociaż jej strach był jak najbardziej prawdziwy.

To głupiutkie, ale zapiekły no oczy na słowa Myszy. Może ciążyło nu to bardziej, niż zdawało sobie sprawę. Oczywiście wiedziało, że przyjaciółka tak uważała. Inaczej by się raczej nie przyjaźniły. A i tak ukoiło to trochę jeno zmartwienie. Chociaż znały się od wielu księżycy, to wiedza, że kotka naprawdę myśli, że jest fajna, przyjemnie ogrzała jeno serduszko. Błotko też uważało ją za fajną. Świetną. Cudowną. Świadomość, że zawsze mogło znaleźć w niej oparcie, była niesamowicie cudowna.
Pytanie nie powinno jej zdziwić. Każdy by pewnie o to spytał widząc ją w tak niecodziennym dla siebie nastroju. Westchnęło cicho. Nie lubiło gadać o swoich sprawach. To nie tak, że było szczególnie skrytym osobnikiem, ale wyciąganie emocji na wierzch było niebezpieczne. Obawiało się, że jak skupi się na nich, to wymkną nu się one spod kontroli. A nikt nie chciał widzieć beczącego Błotko. Brzydki i wkurzający widok. Z drugiej jednak strony miało wielką ochotę wyrzucić swoje niepewności z siebie. Wilk był tylko ich częścią, okazem zawierającym w sobie ból sięgający aż jeno najmłodszych lat. Było zbyt zabiegane, zbyt uparte, aby po prostu pozwalać sobie na anlizowanie takich rzeczy. Może to był ten moment, kiedy powinno się przełamać. Nie chciało okłamywać Myszy i udawać, że jest wszystko w porządku. Kilka razy otworzoyło pyszczek, nim udało nu się znaleźć odpowiednie słowa.
- W sumie to nic - bruknęło w końcu. Czuło wzbierającą w nim frustrację na siebie i całą sytuację.
- To głupiutkie - nie mogło nie ostrzec kotki. Czułoby się źle udając, że nie zdaje sobie sprawy z tego, jak błaha jest ta cała sprawa.
- Wilk jest już gotowy być strażnikiem i ja... No przyzwyczaiłom się do niego - samo nie wiedziało, czemu krąży wokół tematu, czemu tak ciężko wyrazić nu swoje obawy - Ja się tak strasznie starałom Mysza - powiedziało w końcu i teraz jeno oczy naprawdę były gorące od niewypuszczonych łez - I ja nie umiem go odczytać kompletnie. I robiłom wszystko, żeby jego trening był jak najfajnieszy, ale on mu się chyba w ogóle nie podobał. Nie wiem, on raz się ze mną śmieje, raz zachowuje się jak stara kotka po kłótni z partnerem. I ja, no, to głupie, ale chciałom no wiesz - łapą jeździło po lodowatej ziemi, jakby to mogłoby nu pomóc się zrelaksować - Żebyśmy się polubili. A teraz on skończy trening i pewnie zniknie z mojego życia jak każdy inny - wyrzuciło z siebie z żalem. To był okropny pomysł, teraz czuje się tylko gorzej przez narzekanie Myszy. Zawsze tak bardzo starałosię zadbać o to, żeby ona się odstresowała, a teraz co? Marnuje cały swój wysiłek. Na głupstwo. Lilia na pewno nie płakała za żadnym swoim nowicjuszem. A Błotku nie udało się stworzyć wyjątkowej więzi z Wilkiem pomimo wszelkich prób. Co jeśli Koszatka, tak jak on, uzna, że jej trening ssie?
Błotko naprawdę nienawidziło treningów. Nie z powodu wczesnego wstawania, wysiłku czy swoich podopiecznych, ale przez tą okropną niepewność. Może za bardzo się angażuje. Jeno trening wcale nie był jakiś niesamowity. Z Huragan było świetnie, ale nie potrwało długo. Niedźwiedź natomiast musiała zbeirać rozbite kawałki młodego Błota.
Ssie to wszystko. A najbardziej te walone emocje, które jak dotąd bezpiecznie trzymało pod kluczem.

Mysz, oczwyiście, była dla niej boleśnie miła. Chciała jej zaufać, ale czy naprawdę powinna? Te uczucia były do wyrzucenia, zniszczenia, zapomnienia. Nie lubiło ich przeżywać, a już na pewno nie lubiło się nimi dzielić. Błotko było zawsze szczęśliwe, zawsze gotowe do zabawy. Ten skrawek siebie, który teaz pokazała, nie był Błotkiem, tylko czymś dawnym i skrzywdzonym, czymś, czego imienia nie miała odwagi sobie przypomnieć.
Jak małe kocię miała ochotę tupać łapką i krzyczeć, że nie chce, aby to było ważne. Chce po prostu móc cieszyć się tym dniem i każdym kolejnym z Myszą. To nie w porządku, że ostrożnie zakopane rzeczy miały czelność wracać silniejsze niż przedtem. Nie umiało znieść jej wzroku. Odwzajemniła uśmiech, bo jakże mogłaby nie, nawet jeśli nie patrzyła przyjaciółce w oczy. Musiała jej jakoś pokazać, jak bardzo to docenia. Bo nie robiła... tego, cokolwiek to jest, od wielu obiegów pór. I była jej za to tak niewyobrażalnie wdzięczna. Ściskało ją coś w klatce piersiowej, chociaż miało to chyba do czynienia z emocjami, a nie z jej ciałem.
Słowa Myszki były roztropne, ale nienawidziła myśli, że miałaby pójść z tym do Wilka. Nie chciała o to walczyć przekonana, że wie jak to się wszystko skończy. Nie chciała dzielić się czymś tak delikatnym z Wilkiem. Nie chciała działać przeciw tym uczuciom, chciała je zakopać gdzieś głęboko i udawać, że ich nie ma. Oczywiście, że pewnie gdyby spojrzało na to logicznie, to wieszczka miałaby absolutną rację.
Dotyk zdecydowanie pomagał. Przynajmniej dawał otuchę w tej chwili. Czemu, kiedy wszystko w jej życiu idzie dobrze, to nagle się tak załamuje? Głupie to wszystko. Na pewno mogłaby znaleźć na to bardziej wymyślny przymiotnik, ale to było po prostu GŁUPIE! I tyle i kropka.
- Ty musisz. Obiecałaś - miał to być żart, nawiązanie do luźniejszej rozmowy, ale wybrzmiało bardziej jak błaganie - Nie wiem, czy chce pytać - mruknęło niepewnie - Czasem jest łatwiej... kiedy oboje udajecie, że nie ma zagadnienia - tak było ze Szczytem, czyż nie? Nie może uwierzyć, że kocur nie wiedział, że nie wróci. Zresztą brak znalezienia ciała podpowiadał oczywiste. Wilk przynajmniej nie wydawał się bardzo zainteresowany odchodzeniem z plemienia.
- Ja... Zepsułobym sobie reputację, gdybym pobeczało się na oczach mojego nowicjusza - zaśmiało się. Wcale nie było nu do śmiechu.
- Argh jesteś dla mnie zbyt dobra - łapą otarło sobie twarz, po której jedna niesforna łza zaczęła płynąć. Wolało myśleć o Myszy, niż o sobie i przyszłości. O Myszy, która obiecała, że jeno nie zostawi. O tym jak bardzo było jej wdzięczne, jak bardzo miało ochotę na zawsze zatrzymać się nawet tu, byle z nią. I kochało ją za to, naprawdę. Za pomoc, za to, że słuchała jeno lęków. Wolało myśleć o niej, niż o tym, co będzie.

Obiecała. I Błoto było gotowe dać z siebie wszystko, aby jej uwierzyć. Przynajmniej w tym całym chaosie zostanie Mysz i ono. Było to zaskakująco pocieszające. Bardziej, niż się spodziewało.
Pomimo tych wszystkich negatywnych emocji, na jeno pyszczku ukazał się minimalny uśmiech na pytanie Myszy. Była ona, jak zawsze, czarująco inteligentna. Miała oczywiście rację, poddając w wątpliwość to, czy rozwiązanie Błotka było najlepsze. Wiedziało, że nie. Mogło wiele, ale zwalczyć pewnych strachów po prostu nie mogło. A już na pewno nie potrafiło nagle zmienić tego, jak radziło sobie z wszystkim dookoła od kociaka. Zdawanie sobie sprawy z tego, że nie jest to najbardziej optymalny sposób na życie, nie sprawiało, że łatwiej było cokolwiek zaradzić.
- Na pewno nie - mruknęło z przekonaniem, wyjątkowo jak na tą rozmowę rozbawionym tonem. Nie było najmądrzejsze, ale trochę o sobie wiedziało. To, że nie chciało zwracać uwagi na swoje wady, nie znaczyło, że było na nie ślepe. Takie już życie. Będzie się zamartwiać, ale nie mogłoby błagać Wilka o cokolwiek.
Mysz wydawała się naprawdę starać się jej pomóc i ciężar na jej barkach tylko rósł. Przyjaciółka się produkowała, wątpiła w swoje umiejętności pomocy, a to wszystko przez nią. Nie, tak być nie może. Był jeden, jedyny plus tego wszystkiego - myśląc o Myszy, nie myślała o Wilku. Zresztą nie o to w tym wszystkim chodziło.
- Przecież nie musisz mi dawać rozwiązania wszystkich moich problemów na wyciągniętej łapie - miauknęła ciepło - Dobrze mi zrobi ruszenie trochę łbem samodzielnie. Ja... - zaschło jej w gardle. Kompletnie nie spodziewała się, że na tym się zatrzyma. Że będzie jej ciężko się do tego przyznać, ciężej niż do całej sytuacji. Może nie chciała tego mówić w obawie, że sama zrozumie gigantyzm problemu.
- Ja od zawsze miałam problemy z takimi rzeczami. Wiesz... emocje - zrobiło bliżej nieokeślony ruch łapą, jakby miało to przedstawić przyjaciółce koncept wszystkich jej problemów psychicznych. Bleh. Musi zamknąć pysk. Gada o zdecydowanie zbyt bliskich sercu rzeczach. Mysz jest blisko jej serduszka, ale pewnych granic nie lubiła przekraczać. Nie wiedziała jak miałaby poradzić sobie z taką rozmową bez żartów lub eksplozji, więc chętnie złapała się kurczowo kolejncyh słów przyjaciółki.
- Ja lubię cię słuchać! Jako twój strażnik i fan numer jeden, to mój obowiązek dbać o ciebie. A ty robisz to wszystko z dobroci serca - rzecz jasna, Błotko nie spędzałaby z nią tyle czasu, gdyby jej nie zależało. Ufała, że Mysz domyśli się, że jej stanowisko nie ma tu tak naprawdę żadnego znaczenia.
- Ale serio - odchrząknęła nieprzyzwyczajona do bolesnej szczerości - Wiele dla mnie znaczy, że sluchasz moich głupot. Czy to o potworach, czy pokręconych sytuacjach z niesfornymi nowicjuszami. Wielu by się dawno znudziło. I cokolwiek stanie się z Wilkiem, dobrze wiedzieć, że będę mogła pójść do ciebie - próbowała, ale nie mogła dobrze tego przekazać. Tej ogromnej wdzięczności. Nie miało wcześniej kogoś, komu by się aż tak zwierzało, kto usłyszałby o jej strachu, kto widziałby jej łzy. Nie kogoś, kto zostałby na dłużej. Przodkowie, musi się z tego otrząsnąć. Może zacznie obrzucać Mysz śniegiem. Ucięłoby to zbyt ważną konwersację raz i może na dobre. Bleh. Uczucia.

Rzucony szybko komentarz Mysz szybko przysłonił Błotku własne zmartwienia. I tak wolała się skupić na czymś, co mogła naprawić. Do takich rzeczy należały problemy wieszczki, a nie jej samej. A to brzmiało tak... smutno. Jej przyjaciółka była taka mądra, musiała wiedzieć, że nikt nie oczekuje od niej pomocy we wszystkim?
- Jesteś Myszą, która jest tylko kotem. Koty z plemienia muszą umieć sobie radzić bez mamusi patrzącej im przez ramię - mruknęła cicho, ciepło. Nikt nie mógł robić za nieomylnego przywódcę, bo takich po prostu nie było. I tak dobrze, że zaczęli kłaść to brzemię na dwóch kotach, zamiast na jednym. Żyli w grupie. Grupa miała wspierać siebie nazwajem, nie opierać się na jakimś wieszczu. Dlatego mieli swoje rangi, dlatego każdy robił swoje.
To głupie, ale miło było usłyszeć, że Mysz rozumie jej problemy. Emocje były ciężkie. Przynajmniej nie była jedyną osobą, która sobie z nimi nie do końca radziła. Pomimo prób pomocy z różnych źródeł, tylko jeden kto wyraził zrozumienie i było to cenniejsze niż jakakolwiek porada.
Może powiedziało coś źle, a może oboje nie ptorafili przejść przez to suchą łapą, bo Mysz oparła łeb o jej bark i teraz Błoto naprawdę, naprawdę musiało ostro walczyć z łzami pchającymi się nu do oczu. Zamknęło oczy bojąc się, że nie da rady utrzymać... siebie w całości. Że rozpadnie się na kawałki bo nie wiedziało co zrobić z tym, że komuś zależy. Tak po prostu.
Zapanowała chwila ciszy i desperacko chciało ją przerwać. Nie wiedziało, jak powinno zareagować na te wszystkie emocje kotłujące się w jeno ciele. Na miłość, którą czuło teraz i może od zawsze, do Myszy. Na kłujący zimnem śnieg, na ciepłe futro u boku. Co zrobić z tym wszystkim. Gdyby tylko się odezwało, mogłoby pozbyć się tej niepewności. Odepchnąć od siebie tą odsłonioną wrażliwość. Wiedziało, jak przejść przez interakcję ze śmiechem. Nie wiedziało natomiast, jak przejść przez to nie niszcząć... tego.
- No to oboje lubimy się słuchać, dobrana z nas para - rzuciło w końcu z lekkim rozbawieniem próbując ukryć drżenie głosu. Kiedy skupiło się na wypowiedzianych słowach, to na to wychodziło. Mogło sobie z tym poradzić. Tak. Poradzi sobie. W końcu ono lubi słuchać Myszy, a Mysza jej.
- Dobrze, dobrze się składa, bo ten, inaczej średnio wychodzi przyjaźń. Jak się, się nie lubi się słuchać - bąkało szybko tracąć pewność siebie. Przodkowie, jak inni to robią? Jak zrobiłby to Szczyt czy Huragan?

Prychnęło krótko śmiechem na pytanie Myszy. Dobrze, że była w stanie z tego żartować. To znaczy, że da się nad tym popracować. Nie może przecież pozwolić, aby kotka kładła na siebie taki nacisk. Poza tym lubiło słyszeć żarciki od Myszy. Jak na kogoś, kto często mógł wydawać się dość poważnym osobnikiem, zawsze trafiała idealnie w gust Błotka i sprawiała, że się uśmiechało.
Boleśnie odczuło brak przytulonego pyszczka przyjaciółki. Zimne powietrze wydawało się jeszcze chłodniejsze i zadrżało od niego. Miało ochotę poprosić kotkę o powrócenie do poprzedniej pozycji, ale nadal zbierało słowa po emocjonalnym szoku, którego doświadczyło. Kiedy ostatnio zostało szczerze przytulone w momencie rozpaczy? Chyba jeszcze za kociaka. Otworzyło pyszczek, prawie pozwoliwszy sobie, aby podzielić się tym faktem. Powstrzymało się jednak, bo czemu ma dzielić się z Mysz tymi wspomnieniami? Czemu zatruwać ich obecne życie jeno brzydką przeszłością? Miało ochotę się tym wszystkim podzielić. Wiele kotów, które znały jeno historię od malucha, już dawno zmarło lub zniknęło. I może to trochę dziwne, ale chciało, aby przynajmniej Mysz wiedziała. Nie mogła pamiętać wiele ze swoich kocięcych lat, kiedy jeszcze egzystencja Błota kompletnie jej nie interesowała. Jak wyrazić tą wdzięczność, tą prośbę, to wszystko? Bez zrzucania na nią ciężaru swoich wspomnień?
Nie dało się usiąść bliżej Myszy, ale i tak spróbowało pochylając się w stronę jej futerka. Szukało brakujących słów. Odpowiednich słów.
- Niby to oczywiste, ale wcale nie. Nie miałom jeszcze nigdy nikogo takiego jak ty czy Lilia, wiesz? - miauknęło w końcu. Lilia i Mysz, tak różne od siebie, ale obie przedstawiały nu coś zupełnie nowego.
- Jak byłom młodsze to... - odstawało. Było wyzywane i patrzyli na nie krzywo. Czekali na moment, aż się potknie i będzie można się no pozbyć. Lub umierali.
- Nie było za bardzo kotów w moim wieku i dopiero ty... Tobie zależy - uśmiechnęło się - To dość niesamowite. - ona była niesamowita. To wszystko, nie wymarzyłoby sobie czegoś tak dobrego, tak skomplikoawnego i prostego zarazem. Te wszystkie problemy, strachy, mimo wszystko były piękne. I czasem zapominało o tym, że powinno je doceniać. Bo plemię było najcudowniejszym, co mogło się nu przytrafić.

Nie mogła powstrzymać smutnego uśmiechu. Mysz miała chyba bardziej optymistyczne przekonanie o jej życiu, niż zdawała sobie z tego sprawę. To... miłe. To dobrze. Takie wrażenie chciała sprawiać. Nigdy jakoś nie zależało jej na pokazywaniu swoich niepewności czy nieszczęścia, cieszyło ją więc, że wydaje się, jakby naprawdę miała wielu przyjaciół od zawsze. Prawda była jednak taka, że, nawet jeśli nie chciało się do tego do końca przyznać, to przez długi czas czuło się niesamowicie samotne w plemieniu. Z nikim nie była do końca blisko. Promyk była sympatyczna, ale nie mogłaby jej się wyżalić. Nie lubiła się żalić i poczucie winy już kiełkowało w jej sercu, ale teraz przynajmniej miała tą opcję. I kogoś kto naprawdę jej wysłucha.
- To... Lubię Promyk - szukała słów, nie do końca pewna jak wytłumaczyć, że Mysz to co innego niż Promyk - Z wszystkich młodych wtedy była chyab najmilsza, ale ona to nie ty - mruknęła w końcu ciszej - Ty mnie naprawdę... No... No to nie to samo! - westchnęła lekko sfrustrowana. Oczywiście ona lubiła każdego w plemieniu. Ale wiedziała, że to się różni. Że inni niekoniecznie myślą o niej tyle, ile ona myśli o nich. Nie było dla nich aż tak ważne. Może to samolubne, ale marzyło jej się, że kiedyś będzie dla kogoś najważniejsza. Był czas, kiedy tak się czuła, ale już dawno te koty odeszły.
Nie spodziewała się kompletnie tak szczerych słów od Myszy. Chciała jedynie przekazać jej, ile dla niej znaczy. Nie oczekiwała, że kotka odpowie jej czymś tak prawdziwym, tak ważnym.
- Trudności? - spytała zaskoczona. Przodkowie, nigdy nie pozwoliłaby sobie na nazwanie ich w ten sposób. Nigdy, przenigdy, nie mogłaby spojrzeć w odbicie w wodzie i przyznać się, że kiedyś było jej naprawdę ciężko. Plemię spadło jej z nieba, nie mogła go tak źle potraktować, nawet tylko w myślach.
- Może masz rację - mruknęła zrezygnowana, mimo iż się wcale z Myszą nie zgadzała - Cieszę się, że jestem tu gdzie jestem i z tym, z kim jestem - posłała Myszy ciepły uśmiech. Pokręcone to wszystko. Nie do naprawienia. Na pewno nie dziś i nie tu. Ale mogła to zaakceptować. Póki mogła siedzieć tu z Myszą i obserwować ośnieżone tereny, które wiedziała, że należą do nich i są ich domem.

Nie mogła powstrzymać uniesienia brwi i rzucenia Myszy dość rozbawionego spojrzenia na jej ciche mamrotanie. Nie dało się zaprzeczyć, Mysz to nie Promyk. I dobrze, że tak było. Promyk była miła, ale coś nie widziała jej w roli wieszcza. W sumie to nikogo nie umiała sobie wyobrazić w tej roli oprócz właśnie Dęba i Myszy.
Odłożyła na bok rozmyślanie o przyszłych planach, wieszczach, nie-wieszczach i wszystkim innym. Nie na tym powinna się skupiać, nawet jeśli jej myśli rwały się, aby zamartwiać się o głupotki. Zapanowała chwilowa cisza między nimi. Było... spokojnie. Po wcześniejszej podłamce emocjonalnej zdecydowanie tego potrzebowała. Z obozu słyszała niewyraźne odgłosy życia pozostałych kotów, a one siedziały przy sobie oglądając zaśnieżone, plemienne tereny. Wzięła głęboki wdech, a zimne powietrze uspokoiło ją jeszcze bardziej. Ruszyła ogonem, na oślep szukając ogona Myszy, aby następnie owinąć go w swego rodzaju uścisku. Miały być przyczepione do siebie jak rzepy na ogonie, akcja więc wydawała jej się absolutnie naturalna.
Wyjątkowo nie czuło się jakoś okropnie w tej ciszy. Może dlatego, że wiedziało, że zaraz przerwie ją czymś błachym. Nie było w niej zamknięte, znało drogę do wyjścia. Było po prostu zrelaksowane. Niby norma, a z Myszą nabierała nowego znaczenia. To dziwne. Bo teraz rzeczywiście czuło się lepiej. Zmęczone i nadal przytłoczone swoimi emocjami, ale lepiej, niż wcześniej. Jak w domu.
Cisza.
I nagle.
- Chyba przeze mnie kilkanaście gąsienic zostanie poprzecinanych na pół. W mojej obronie powiem, że myślałom, że tak się rozmnażają - głupia sprawa. Zapomniało o całej sytuacji w Płatek.