W końcu jak coś znalazł to musiał to być znowu nieszczęsny drapieżnik. Nie chciał igrać z losem walcząc z lisem. Był on jednak trochę większy od niego. Miał też taki długi pyszczek, pewnie pełny ostrych zębów, nie, podziękuję. Wycofał się bezpiecznie z otoczenia lisa i szukał dalej zwierzyny. Szukał bażanta.

Meduza podskoczył parę razy z irytacji i zamachnął się głową. No na prawdę ile tej zwierzyny trzeba szukać! Szedł dalej, w nieco gorszym humorze. Gdzie te jego bażanty!!!!

Drapieżnicy zaczęli go coraz bardziej kusić, gdy tak spotykał ich na każdym kroku. Może jak zacznie ich szukać celowo to nagle spotka bażanta? Płomykówkę, w każdym bądź razie zostawił w spokoju. Niech sobie śpi. Może i Chaber jedną kiedyś zabił, ale był chyba dwa razy bardziej doświadczony i pokaźny co Meduza. On sobie poszuka, hm, łasicy.

Nie udało mu się przechytrzyć systemu, przez który nie mógł znaleźć bażanta. Myślał, że ze złości już dłużej nie wytrzyma, więc co zrobił? Będzie teraz bić tą nieszczęsną łasice. Jakoś musi wylądować złość, a tego drapieżnika się tak bardzo nie bał. Zresztą pewnie nawet jakby spotkał teraz i lisa z wcześniej to i na niego by się rzucił. Ugiął łapy i zaczął się skradać pod wiatr, jakby łasica była niczym więcej jak dużym piszczkiem. Uważał pod łapy i pilnował nieustannie drapieżnika. Ogon miał zrównany z grzbietem, a ciężar ciała przeniesiony na tylne kończyny. Chciał się zakraść, by następnie skoczyć na grzbiet łasicy i ją podrapać.

Udało się! Krew trysnęła z grzbietu łasicy, a zwierzę zapiszczało. Podobało mu się to. Jego ciało przepełniała adrenalina, od razu pchał się do tego, by zaatakować zwierzę drugi raz. Otworzył pysk i chciał złapać kark łasicy kłami i nim szarpnąć.

Pokonanie łasicy było... prostsze niż mu się wydawało. Ich walka trwała zaledwie chwilę, skończyła się ruchem, który wykonałby podczas zwykłego polowania. Miał u swoich łap po prostu trochę większą wiewiórkę. Burą, niby niebezpieczną, ale jednak w jego przypadku niegroźną. Nie wiedział czy czuł satysfakcję, gdy adrenalina zaczęła opuszczać jego ciało. To wszystko było takie... zbyt proste. Czy tak samo będzie wyglądać walka z jego ojcem? Wątpił. Ale co jeśli tak? Przecież wtedy nie odczuje zadowolenia z dokonanej zemsty.
Przynajmniej nie był już taki zły, czyli łasica spełniła swoje zadanie. Zaczął kopać duży dół, żeby wrzucić tam zwierzę i je zakopać. Nie wiedział co strażnicy robili z drapieżnikami. Ale po jednym kęsie łasicy stwierdził, że jest ona niesmaczna i nie warto przynosić ją na stos zwierzyny. Więc postanowił ją zakopać, żeby nikomu nie wadziła. Pewnie i tak jakiś inny drapieżnik ją wykopie, ale to już nie będzie jego problem. Zakopał zwierzę i powrócił do polowania. Może tym razem znajdzie bażanta..?

W końcu! Jego źrenice rozszerzyły się, natychmiast ugiął łapy i wyrównał ogon z linią grzbietu. Zaczął się skradać w stronę bażanta, idąc pod wiatr. Uważał pod łapy i zastygał w miejscu co jakiś czas. Starał się też chować za tym, za czym mógł. Chciał podejść jak najbliżej do swojej ofiary, a następnie skoczyć w jej stronę i ją udusić.

No i elegancko! Zacisnął mocniej kły na martwej zdobyczy. Miał nadzieję, że to nie będzie ostatni bażant na dzisiejszym polowaniu. Wykopał dołek na zdobycz i zakopał ją tam. Potem ruszył dalej szukać po prostu, ogólnie, zwierzyny.

No i to mu się podoba! Ugiął łapy i zrównał ogon z linią grzbietu. Zaczął się skradać pod wiatr w stronę kuropatwy, uważając pod łapy i zachowując pełną ciszę. Chował się za krzewami i innymi elementami otoczenia oraz zastygał w razie potrzeby w miejscu. Chciał podejść jak najbliżej do ptaka, a potem na niego skoczyć i złapać go za gardło.

Co za uparte zwierzę! Musiał się namęczyć nad tym szarpiącym się ptakiem. Ale udało się go dobić, więc nie było sprawy. Gorzej, że pewnie nie ma teraz w okolicy niczego innego do upolowania. No trudno. Zakopał kuropatwę i spróbował swojego szczęścia przechodząc bardziej w stronę lasu.