Zdecydowałem się podczas swojej przerwy w obowiązkach wyjść na spacer. Nie było to nic dziwnego dla mnie, często bywałem samotnie na terenach, błąkając się bez większego celu, jednak od czasu rozpoczęcia szkolenia na strażnika, częstotliwość moich wypraw zmalała, bo byłem zajęty poznawaniem tajemnic życia kota zajmującego się bezpieczeństwem plemienia. Na mojej sierści zostały jeszcze pozostałości Lśniących Śladów, chciałem je nosić jak najdłużej, by patrząc na nie czuć ponownie przyjemne ciepło, które towarzyszyło mi podczas mianowania na strażnika. Przeszedłem przez Głuchą Knieję, kierując się w stronę Cichej Skały, poruszając się spokojnym, niespiesznym krokiem i rozglądając się dookoła, podziwiając piękno Pory Złotych Liści. Powoli zmierzała ku końcowi, jednak liście nadal były o pięknym, złocistym kolorze. O podobnej porze urodziłem się ja z bratem. Nawet trochę później, ale przez mroźne podmuchy wiatru i opady śniegu można było pomyśleć, że Pora Białych Zasp już się rozpoczęła, stąd wahania podczas określania Znaku Przodku dla mnie i dla mojego brata. Ciekaw również byłem, czy w jednym miocie mogą być kocięta spod dwóch różnych znaków, część z nich urodzona, gdy jeszcze przeważała Pora Złotych Liści, a część, gdy nastała już Pora Białych Zasp. Ciekawe.

Mgła również często wędrował po terenach Plemienia. Lubił mieć czas dla siebie, a żeby cieszyć się spokojem i samotnością, nie mógł siedzieć w gwarnym obozie. Swoje przechadzki łączył oczywiście z wykonywaniem patroli oraz traktował je jako trening kondycji.
Dzisiaj udało mu się zajść niemal na granicę, bo aż do Cichej Skały. W zasadzie to planował już drogę powrotną i w tęże ruszył, gdy wyczuł zapach obecności innego kota. Nie zląkł się, bo wyraźnie czuł, że to ktoś z Plemienia. Zresztą, nawet jeśli by tak nie było, na pewno by się nie przestraszył. Nie był żadnym boidudkiem! W każdym razie niekoniecznie w smak było mu teraz kogoś spotkać, ale chyba nie miał wyjścia, bo osobnik nadchodził z naprzeciwka. Jak się okazało, był to świeżo mianowany Strażnik. Mgła zatem zadarł dumnie głowę i kroczył dalej przed siebie, utwierdzając wzrok w białym kocurze. Odezwał się, gdy był już wystarczająco blisko, by nie musieć krzyczeć, jednocześnie uważnie przyglądając się współplemiennikowi i jego wciąż widocznym Lśniącym Śladom.
- Reniferze Pędzący przez Śnieżne Zaspy - przywitał się z nim z uprzejmości, jak zwykle wypowiadając pełne imię rozmówcy. Jego ton głosu był beznamiętny, a może nawet i nieco... chłodny. Jego nastawienie do kocura było odrobinę nieprzychylne. Miał ku temu kilka powodów, bardzo osobistych. Czuł pewne uprzedzenie na myśl, że Renifer tak późno otrzymał nową rangę, w dodatku nawet nie taką, do której szkolił się przez większość czasu. Budziło to we Mgle mieszane uczucia i nieufność. Poza tym, już całkiem osobiście - czuł urazę, że kocur został uczniem Pąk o wiele później, a otrzymał nową rangę szybciej. Oczywiście dało się to logicznie wyjaśnić, ale Mgła był bardziej pochłonięty zazdrością, a przez to i złością, że dalej musiał trenować. Niekoniecznie więc był skory do rozmów, no chyba, że Renifer zacznie coś mówić. Srebrzysty, mimo swojego chłodnego usposobienia i pewnej dozy zarozumiałości, miał klasę i nie zamierzał zgrywać obrażonego dzieciaka i minąć białego bez słowa.

Do mojego nosa również doszedł zapach, jednak od razu rozpoznałem współplemieńca. Trudno było nie, skoro każdy z nas, pomimo posiadania indywidualnego zapachu, miał również część zapachu należąca do każdego z naszej grupy, co ułatwiało nam rozpoznawanie się siebie nawzajem. Nie potrafiłem jednak dokładnie powiedzieć, kto to mógł być, dlatego obstawiałem, że to ktoś, z kim rozmawiam mało lub praktycznie w ogóle. A o takie osoby w plemieniu nie jest ciężko. Po chwili ujrzałem srebrzystego kocura, który był nowicjuszem szkolącym się na strażnika pod okiem Pąk.
- Mgło Wędrująca wśród Oszronionej Trawy - odpowiedziałem na jego przywitanie w podobnym tonie, starając się zachować spokojny ton głosu. Nie mogłem jednak powstrzymać lekkiego spięcia mięśni spowodowanego dziwną atmosferą między nami. Była ona ciężka i nieprzyjemna, sprawiła, że musiałem lekko schylić głowę, odwracając wzrok od przyszłego strażnika, nie chcąc mu wchodzić w drogę. Zacisnąłem szczęki, zastanawiając się, o co może chodzić i czemu okoliczności były... Takie. Może Mgła nic takiego nie zrobił, jednak sam jego wzrok na moim ciele spowodował, że miałem ochotę się zgarbić, opuszczając głowę i po prostu odejść. Nie miałem głowy nawet zapytać, którą stronę granic kocur patrolował i czy znalazł jakieś zagrożenia, po prostu... Po prostu spatroluję je jeszcze raz. Nic się przecież nie stanie, jak zrobię parę dodatkowych długości, może lepszą kondycję będę miał po takim spacerze czy coś. Same plusy, prawda? Postarałem się minąć przyszłego strażnika w komfortowej dla siebie odległości, która wynosiła długość zająca, może nawet lisa. Jeśli Mgła nie chciał się ze mną kontaktować, to myślę, że nie powinno być problemu... Chyba że sam by szukał zaczepki, jednak nie byłem dzisiaj w nastroju do radzenia sobie z taką sytuacją.

Każdy łowca czasami potrzebował zapolować. Dodatkowo chciałem doszlifować swoje umiejętności łowieckie! Co, gdyby Grom okazał się być lepszy w polowaniu niż ja? Oj byłoby śmiesznie hehe. I niezręcznie. Znaczy dla mnie. Dlatego pomyślałem, że wybiorę się porankiem dość daleko od obozu, na polowanie. Było tutaj ładnie, cicho, i w ogóle przyjemnie. No, było zimno, ale prócz tego przyjemnie!
Stanąłem, wziąłem głęboki wdech. W końcu jednak zacząłem iść pod wiatr, zaczynając szukać jakiegokolwiek tropu zwierzyny.

Zauważając tropy ptaszyny drgnąłem delikatnie uchem, po czym ułożyłem ogon wzdłuż grzbietu, a nogi ugiąłem. Zacząłem iść pod wiatr wzdłuż tropu zwierzęcia, zerkając pod łapy, czy na nic nie nadepnę. Nie wiedziałem, gdzie był ptaszek, ale nie chciałem go przestraszyć. Moje kroki były powolne i spokojne. Miałem nadzieję, że prędzej czy później zwęszę zwierzę lub je zobaczę.

Bażant! Będzie to trudne do upolowania, ale miałem szczerą nadzieję, że mi to się powiedzie. Dlatego przystanąłem, ugiąłem delikatnie łapy, a ogon zrównałem z linią grzbietu. Nie chciałem popełnić żadnego błędu! Upewniłem się, że wiatr dalej mi wieje w pyszczek, po czym zacząłem iść przed siebie, zerkając raz na jakiś czas pod łapy. No i oczywiście zatrzymywałem się lub kryłem, aby podejść blisko do ptaszyny. Gdy byłem w dobrej odległości - wyskoczyłem! Z pazurami wyciągniętymi chciałem się rzucić na ptaka i szybko pozbawić go życia.

Wziąłem szybki wdech powietrza, gdy bażant zaczął uciekać. Szybko rzuciłem się do pogodni za zwierzyną, nie chcąc stracić takiej ładnej zwierzyny, jaką był bażant! Dlatego biegłem za ptakiem ile sił w nogach, aby może go dogonić, a później rzucić się na ptaszysko i szybko je zabić swoimi zębami na gardle. Chciałem to złapać, kurde bele.

Skoro miałem okazję go gonić, to goniłem! Nie chciałem stracić tak ładnej zwierzyny, tylko dlatego, że się poddam. A jak jej nie złapię, to chociaż z myślą, że z honorem to zrobiłem... Ale mogłem jednak złapać tego bażanta! Chciałem zanieść coś ładnemu Plemeniu! Biegłem dalej, a jeśli byłbym na tyle blisko, zabiłbym szybko zwierzę. Wrr.

Cholera. Jasna.
Biegłem dalej, bo co miałem zrobić. Chciałem się wytężyć jeszcze bardziej, przyśpieszyć, jeśli tylko mogłem, aby złapać zwierzynę. Dogonić ją i szybko zabić. Błagam no, na Plemię Wiecznych Łowów! Już nie pomyślę nigdy brzydko o Króliku, że jest nudny czy coś, ale dajcie mi to złapać!

Burknąłem pod nosem, gdy w końcu poczułem w pysku krew bażanta. Na Plemię Wiecznych Łowów, eh! Co to było. Beznadziejstwo. Zaciągnąłem bażanta pod drzewo, aby następnie zacząć kopać dołek, i tak zakopać ptaszysko. Chociaż tyle, że wykarmi Plemię, i to dobrze. Wziąłem kilka szybkich wdechów, po czym zacząłem iść szukać kolejnej zwierzyny.

Zając. Dobra. Spokojnie. Oddychaj Szczyt. Oddychaj. Tylko to może cię uratować. Zgiąłem delikatnie łapy, a głowę i ogon zrównałem z grzbietem. Kiedy zacząłem iść, upewniłem się, że idę pod wiatr, oraz to, że patrzę raz na jakiś czas pod łapy, czy czasami na coś nie nadepnę. No i ściszyłem oddech. Bardzo mocno. Aby mnie zając nie słyszał. Gdybym się zbliżył wystarczająco blisko wyskoczyłem w stronę zająca, aby go szybko zabić.