_______

Na wszystko co święte, jakim cudem Błotko mogło tak przechorować wszystkie ważne sprawy? Nie było nawet w stanie wygrzebać się z legowiska, aby pożegnać odpowiednio zmarłych. Chociaż nie ukazywało tego, było nu z tym ciężko. Jasne, nikt nu szczególnie bliski nie odszedł. Ale... No nie do końca. Dla Błota wszyscy byli nu bliscy. A Szakal... Chciało móc się pojawić. Naprwdę. Nie kłamało, kiedy mówiło Myszy, że lubiło ją choćby dlatego, że nikt inny jej nie lubił. Kotka zasługiwała na to, aby ktoś, kto darzył ją szczerą sympatią, przyszedł ją pożegnać. Już nie mówiąc o tym, że powinno było tam być, aby wspierać Wilka. Miało wrażenie, że zawiodło. I jeszcze fakt, że podobno to samotnik... Ściskało je w żołądku na samą myśl. Nie powinno się skupiać teraz na sobie, ale nie mogło powstrzymać tworzących się pytań. Czy znowu zostanie poruszony temat jeno krwi? Czy znowu dzieci będą uczone, że jest niebezpieczne i dziwne? Większość takich afer przeżyło w młodości, wraz z czasem komentarze przycichły. Zastanawiało się, czy któryś z jeno znajomych to zrobił.
Wieszcz też zmarł. I było to... dziwne. W pewien sposób uważało go za ojca. Nie miało z nim bliskiej relacji. Ale gdyby nie on, nie mieszkałoby w plemieniu. Gdyby nie on zamarzłoby gdzieś w lesie, porzucone i niechciane. Decyzja, która dla niego pewnie utonęła w morzu innych wyborów, uratowała nu życie.
I nie mogło ich pożegnać. Osłabione nie było w stanie robić nic, oprócz modlenia się do przodków, w których nie wierzyło. Przyzwyczajenie do straty pomagało w radzeniu sobie z nią, ale poczucie winy i tak ciążyło nu na sercu. No i jeszcze tak nagle i tak wiele... Miało nadzieję, że nie dojdzie do tego, co zaszło w jeno nastoletnich czasach. Kiedy koty umierały i znikały na lewo i prawo. Kiedy każdego dnia budzili się bardziej zmęczeni i przerażeni.
Lilia w sumie spadła jenu z nieba. Z wielką ochotą przywdziało uśmiech, przyozdobiło pyszczek wesołością i swobodą, a ciało ułożyło w rzeźbę prawdziwego relaksu. Po raz pierwszy od dawna dusiło się w obozie i spacer był idealną wymówką na wyjście. Kiedy nie dusiło się z każdym oddechem, to nawet chłodny, górski wiatr był przyjemny. Nie wspominając nawet o towarzystwie jeno przyjaciółki.
- Ja też - mruknęło ziewając, bardziej po to, aby w pełni poczuć świeże powietrze, niż ze zmęczenia - Nowicjusze zajmują tyle czasu, zaczynam myśleć, że przypisują nam ich, żeby powstrzymać nas od spotykania się i brojenia - mimo odrobiny narzekania, ton kota wcale nie wskazywał na jakieś szczególne niezadowolenie. Wskoczyło za Lilią na skałę i z zadowoleniem zauważyło, że jest wilgotna. Z szerokim uśmiechem również położyło się na grzbiecie, aby po chwili zacząć tarzać się lekko, jakby wilgoć mogła zostać wtarta w jeno futerko. Było to trochę niebezpieczne, mogłoby się trochę przeziębić, ale tęskniło za tym. Mmmmm wilgoć. Tylko błota brakuje.
Mruknęła w zamyśleniu na pytanie Lilii. Nie chciało nawet myśleć o atmosferze. Zaraz czuło się źle z tym, że nie wiedziało jak ją przezwyciężyć. Zawsze stawiało sobie za cel poprawianie humoru kotom naokoło, traktowało więc całą sytuację jak porażkę.
- Ciężko się tą atmosferą nie zakrztusić - zgodziło się - Robi się naprwdę źle Lilia, kiedy nawet mi każą pracować - westchnęło cierpiętniczo - Myślę, że lepiej sprawdzałobym się organizując animacje dla kociąt, niż odmrażając sobie łapy na patrolach. Wszyscy wiedzą, że najgorszy chaos sprowadzają na grupę znudzone dzieciaki - próbowało żartobliwym tonem rozładować własny stres, zaraz spoważniało jednak delikatnie. Nawet z jeno luźnym podejściem, chciało upewnić się, że jeno przyjaciółka ma się dobrze, nim rozpocznie procedurę pocieszania.
- Jak ty się trzymasz? - spytało ze szczerym zmartwieniem. Nie uszło jeno uwadze, że kotka wydawała się ostatnimi czasy coraz bardziej zmęczona. Jak dotąd nic nu nie mówiła i nie zamierzało naciskać. Ale może potrzebowała tylko zapytania? Wymówki, by wylać swe problemy? Kto wie.

Llilia utwierdziła ją w przekonaniu, że ich czas rozłązki jest odgórnie planowany. Gdyby spędzały razem więcej czasu byłyby poteżniejsze niż całe plemię razem wzięte, muszą o tym wiedzieć i starać się temu zapobiec! Była to przyjemniejsza wersja rzeczywistości, niż ta prawdziwa. Ta, w której zwiększona ilość obowiązków była wynikiem brakiem łap do pomocy i ostatnich, okropnych wydarzeń. Miło było poudawać. Nawet jeśli rzeczywiste problemy doganiały nawet zawsze pogodne Błotko i podgryzały jej tylne łapy.
Z chwiloweo zamyślenia wybiła je niespodziewana propozycja Lilii. Zajmować się kociarnią? Tak codziennie? Zdecydowanie podobał nu się taki pomysł. Nigdy wcześniej nie wzięło czegoś takiego pod uwagę, głównie dlatego, że plemię miało bardzo klarowny podział ról. Ale w sumie? I tak spędzało już mnóstwo czasu wśród młodzieży bawiąc się, rozmawiając i wkręcając każdego dzieciaka, na jakiego akurat się natknęło.
- Coś ty, ty! - podniosło się energicznie, nagle zaaferowane pomysłem - To jest świetny pomysł! Myślisz, że naprawdę by mi pozwolili? Że też wcześniej na to nie wpadłom, Llilia ty masz łeb jak nikt inny! Ja, przecież to by było zajebiste! - musiało zwalczyć w sobie nagłą ekscytację na prospekt takiej roboty. Będzie absolutnie musiało pogadać o tym z Myszą. Głównie dlatego, że było pewne, że ją uda się nu przekonać. Dąb był... staromodny. Poważny. Dobry w tym co robił, ale nie ufało w jego chęć do zmian. Teraz jednak były ważniejsze rzeczy do omówienia, nie mogło więc w pełni zaplanować swojej nowej przyszłości.
Chwila ciszy po zadanym przez Błotka pytaniu początkowo nie wzbudziła w nim zbyt wielkich obaw. Już wiedziało, że Lilkę coś zżera. Rzecz jasna trochę się martwiło, ale przyjaciółka była otoczona rodziną i przyjaciółmi i wierzyło, że cokolwiek się dzieje, dadzą radę ogarnąć to razem. Jeśli tylko kotka zechce się zwierzyć. A jeśli nie, to i tak poprawi jej humor! Z takim nastawieniem więc czekało na wspomnienie o pogrzebach, może o treningu, może o jakiejś kłótni, która spędzała jej sen z powiek.
Kompletnie nie spodziewała się zdrady, której dopuściła się Lilia.
Informacja o partnerce kompletnie zszokowała Błoto. Wlepiało w przyjaciółkę niedowierzające spojrzenie szukając słów, próbując przetrawić to w sobie. Jej Lilia ma dziewczynę. To. To super. To jest dobra informacja, nie?
- Super - wydusiło z siebie, a na pyszczku dalej miało szok. Zamrugało próbując zebrać myśli, kompletnie wybite z rytmu.
Wiecie, co jest super ciekawe? Wszystkie najbliższe nu osoby uciekły. Jasne, wiele zmarło. Ale te naprawdę najważniejsze, wszystkie wyszły z obozu i nie wróciły. Wszystkie w pewnym momencie po prostu cicho usunęły się z jeno życia. Z własnej, nieprzymuszonej woli.
Partnerka? To świetnie, że sobie kogoś znalazła. Tak, to na pewno. Więc czemu wzbiera w nim gniew? Czemu czuje się tak okropnie przerażone? Nigdy nie należało do mądrych, ale wiedziało z czym wiązać może się taki związek. Partnerka poza grupą. Plemię nie należało do tolerancyjnych jeśli o takie sprawy chodzi, wystarczy spojrzeć na sytuację Pajęczyny. Więc stawiało to Lilię w trudnej sytuacji. A Błoto świetnie znało najlepsze jej rozwiązanie, które było powodem wszystkiego, co właśnie odczuwało.
Patrzyło na przyjaciółkę, ostrożnie analizowało każdy detal jej pyszczka i ciała. Cała sytuacja przypominała nu odejście Szczytu. Ten ostatni moment, kiedy oboje udawali, że kocur wróci. Czy istniał świat, w którym Lilia nie znikała z jeno życia? Ciężko było nu w to uwierzyć. W pewnym sensie czuło się, jakby już ją straciło. Nawet jeśli spyta, to zapewni, że zostanie. Tak jak Szczyt, kłamca i zdrajca, powie, że no nie opuści. Uwierzy jej, a potem znowu zostanie samo. I chociaż nie chciało się przed samym sobą do tego przyznać, to było z tego powodu na nią wściekłe. Czemu nie mogła znaleźć sobie kogoś u nich? Błotko nie należało do najmądrzejszych, ale umie rozpoznać tendencję, wzór za jakim podążają jeno najbliżsi. A Lilia zaczynała się świetnie w tenże wzór wpasowywać.
Powinno się cieszyć. Cieszyć z zaufania, jakie nu okazała. Powinno szczerze jej pogratulować. Powinno ją zatrzymać, donieść wieszczom byle tylko uchronić się od kolejnej straty. Powinno ją wspierać.
Wszystko je bolało. A może tylko się bało. Nie chciało być złym przyjacielem. Nie chciało, żeby Lilia odeszła. Nie chciało całej tej skomplikowanej sytuacji. Nie wierzyło, że może jakoś z tego wyjść. Nie wierzyło, że to wszystko skończy się inaczej, niż każda inna jeno relacja.
Bez słów wpatrywao się w nią, może za długo. Przełknęło ślinę, bolało je gardło. Nie, to coś parło, jakaś gula w gardle. Nieważne. Zmartwi Lilię milczeniem, powinno.... Powinno coś powiedzieć.
- Jak się nazywa? Który klan? Musisz mi, musisz mi wszystko powiedzieć! To, to niesamowite - czy jeno głos się łamał? Chyba nie, chyba brzmiało normalnie. Szumiało nu w uszach. Musi znaleźć tą partnerkę. Musi ją znaleźć i przegonić. Musi ją znaleźć i się jej pozbyć. Musi ją znaleźć i błagać, aby nie odbierała jej rodziny.
- Kurde nie, nie oczekiwałam tego - mruczało gorączkowo - Nie, że to ten, źle. Znaczy no nie wygląda to dobrze z ostatnimi sprawami, ale to nic takiego. Głupie sprawy. Ktoś wie? Będziesz się wyprowadzać? - w końcu zamknęło pyszczek. Musi. Musi odpocząć.

Cholera już widziało, że źle to poprowadziło. Lilia ewidentnie nie uwierzyła, że przyjęło to dobrze. Cóż, jeno aktorstwo pozostawiało wiele do życzenia. Przerażony głosik w głowie krzyczał, że przez to tylko przyspieszy jej odejście. Czy miało to znaczenie? Wiedziało jak się to skończy. Powinno się było domyślić! Nie umiało tego wyjaśnić, zazwyczaj było takie pełne nadziei i optymizmu. Ale kiedy przychodziło do najbliższych, to nagle wszystko zdawało się dążyć ku jednemu. I to nawet nie tak, że nie wierzyło w Lilię! Ona na pewno będzie miała jak najlepsze intencje. Po prostu jakaś kosmiczna moc, los czy przodkowie, zmuszą ją do odejścia.
Mimo tylu emocji, Błotko odetchnęło bezgłośnie z ulgą słysząc, że Lilia powiedziała tylko Myszy. Tan wewnętrzny konflikt doprowadzi je do szaleństwa, ale na przodków, nie chciałoby, aby ktoś miał jakieś wyrzuty do przyjaciółki. Nawet jeśli miało ochotę ją powstrzymać, to nie zniosłoby krzywych spojrzeń rzucanych w stronę młodszej strażniczki. Nie, Lilia zasługiwała na szczęśliwy i wolny od stresu związek. I to chyba było najgorsze. Bo już wiedziało, jakie akcje powinno podjąć. Wspierać. Nawet jeśli rozdziera to serce, to udawać, że jej wierzy.
Pokiwało głową. Zupełnie nie wierzyło Lilii. Co nie było do końca jej winą, na pewno ona święcie wierzyła w swoje słowa. Po prostu jeszcze nie wiedziała, jaki los ją czeka. Że koniec końców najlepszym rozwiązaniem wyda się odejście. Nie mogło jednak nic poradzić na ten proces. Lawina wydarzeń ruszyła, nawet jeśli jej przyjaciółka jeszcze tego nie wiedziała.
Pozostawało się poddać. Nie dałoby rady stanąć przeciw temu wszystkiemu. Nie, nie mogło zdradzić zaufania Lilii, nie zniosłoby myśli, że ją skrzywdzi. Tak samo jak z Huragan i Szczytem, będzie udawać do samego końca, żeby te wspomnienia pozostały nieskażone smutkiem.
Głęboki wdech, delikatny uśmiech na pyszczku. Tym razem stabilny. Jeśli wtopi się w tą rolę, zapomni, że ją ogdrywa, to może udawać, że się nie boi. Pogodzić się z tym w samotności, w ciemnościach chłodnych nocy.
- Sprytna z tym jesteś, nie powiem - zaczęło już powoli, kiedy kotka skończyła odpowiadać na jej pytania - Cóż, jeśli potrzebujesz pomocy w przekonaniu Dęba, to wiesz. Masz mnie - pomimo całkowitej pewności, że zna zakończenie tej historii, nikt nie zakaże nu walczyć o nieistniejącą przyszłość - Skoro taki dzikus jak ja się u nas odnajduje, to przekonanie go do kota z klanów nie powinno być problemem. Oni tam mają podobne zasady co my nie? Życie w grupie i w ogóle - mówiło, jednocześnie trochę analizując sytuację na głos - No, ale chyba najważniejsza sprawa, to to, czy twoja laska jest gorąca czy nie. Byle kogo do plemienia przecież nie wpuścimy - rzuciło, jakby żart mógł wyżreć z jeno serca strach.