Sarny nie chodziły po drzewach? Prawda... Jak miałyby się w końcu tam wdrapać? Ale ten kocurek był śmieszniutki, że o tym wspomniał. Sądził, że szukał tam sarenek? Pytał tylko ślimaczki o informację. Zaraz i siostrzyczka skomentowała jego próby kontaktu z naturą. Hm... sarenki jadły drzewka? O, to ciekawe. Rzeczywiście niektóre drzewka bywały takie pozbawione kory, gdy bywało zimno. Teraz jednak nic takiego nie dostrzegł. Żadnych sarenek, tylko miło śpiewające dla uszu ptaszki.
Dlatego też widząc, że wszyscy inni skupili się na wywęszeniu śladów, sam wziął się do roboty. Korciło go, aby poskakać jak sarenka, bo może to sprawi, że dojrzałby coś ponad krzakami, ale jego towarzystwo było tak dziwnie poważne, że aż trochę czuł się nieswojo, gdyby to zrobił.
Przecież... Sarnia Gonitwa to była zabawa! Wspaniały berek! Ale może to przez skupienie? On jak polował to też nie myślał o niczym innym jak o wytropieniu jedzonka. Może radość przyjdzie wraz z pojawieniem się sarenki? Oby. Dlatego też sam się skupił, najmocniej jak potrafił i zaczął przyglądać się ziemi, sprawdzając czy przypadkiem sarenka nie zostawiła jakichś śladów kopyt.

Obrócił głowę w stronę Wieszczki, gdy ta się odezwała i przez chwilę patrzył na nią, jednak ostatecznie uznał, że powinien wrócić do poszukiwań, jeżeli mają jakąkolwiek sarnę dziś przepłoszyć z terenów plemienia. Nie znalazł niczego, więc po prostu ruszył dalej, szukając jakichkolwiek śladów sarniej obecności; wciąż jednak starał się pozostawać w zasięgu wzroku całej reszty grupy, by w razie czego móc zareagować, gdyby ktoś coś znalazł.

Węszyła najbardziej skupiona jak mogła, aż w końcu coś wyczuła! Ten zapach był inny niż wszystko co do tej pory czuła. Mokry, nieco śmierdzący, przypominający trawę. Nie wiedziała czy to sarna, ale na pewno był to trop czegoś ciekawego!
- Coś wyczułam! Chodźcie! - zawołała odwracając się w stronę, gdzie myślała że są jej towarzysze i zaczęła podążać za tropem.

Rozglądała się i nasłuchiwała, jednak nic nie widziała ani nie słyszała. Na ich szczęście to Meduza poczuła trop zwierzęcia, więc Mysz ruszyła za nowicjuszką bez większego pośpiechu, zachowując czujność. Przy okazji zerkała za Jeleniem, bo o ile Chaber na pewno będzie podążał za nimi, to jej brat, mógł zainteresować się czymś innym. Wolała sprawdzać czy idzie razem z nimi, mimo wszystko jednak większą uwagę zwracała na to, gdzie prowadziła ich Meduza. Wciąż pozostawała czujna i próbowała wyłapać wzrokiem jakiś ruch lub usłyszeć szelest krzaków lub traw.

Słysząc wołanie Meduzy, w tę pędy za nią podążył. Ha! Ale ona miała nosa! Znaleźli ślady sarenki! No to teraz będzie z górki.
— Chodźmy cichutko za śladami — rzucił szeptem do swoich towarzyszy, czując rosnącą ekscytację. — A potem... Potem jak już będziemy ją widzieć, zrobimy wspólną wrzawę, aby zaczęła biec. Musimy ją skierować na Orlą Przełęcz, więc ktoś musi pilnować boków, by przypadkiem nie uciekła w inną stronę — dzielił się z nimi swoim pomysłem nie mogąc się już doczekać pościgu. — Pamiętajcie, że nie wolno jej skrzywdzić. To bardzo ważne, bo inaczej nie przyniesie do naszego obozu już więcej kociąt.

Już niedługo i do jej nosa trafił zapach, który pozostawiło po sobie zwierzę, później też dało się zobaczyć inne ślady. Zachowywała się cicho i starała nie zwracać zbyt dużej uwagi, wyjaśnienia Jelenia miały sens i w sumie sama o nich wiedziała, jednak postanowiła nie komentować, jedynie przytaknęła mu głową.
- Mogę wziąć bok - zaproponowała na jego słowa. Sama była podekscytowana, jednak nie tak bardzo jak Jeleń, który był jej zdecydowanym przeciwieństwem. Czuła jak mięśnie były napięte, jakby tylko czekały na to, aż ukaże im się sarna i rzucą się za nią w pogoń.

Podążył za siostrą, której najwidoczniej udało się coś znaleźć; gdy zbliżył się, również i on wyczuł woń, którego do tej pory jeszcze nie miał okazji poczuć. Nawet nie wiedział, że ekscytacja sprawiła, że sierść na jego karku uniosła się. Już prawie! Byli tak blisko znalezienia sarny i przepędzenia jej z ich ziem.
- To ja wezmę ten drugi - dołączył się do słów Wieszczki, nawet jeżeli podejrzewał, że nie będzie w stanie nadążyć prędkością za sarnami; mogli jednak w ten sposób mieć minimum pewności, że uda im się poprowadzić sarny tam, gdzie chcieli, by biegły.
Szedł dalej za śladami, rozglądając się i nasłuchując, mimowolnie naśladował przy tym też napięcie mięśni i gotowość do biegu Wieszczki, na którą zerkał co jakiś czas, by upewnić się, że wciąż idzie w grupie i nie robi czegoś głupiego.

Znaleźli sarnie odchody oraz ślady raciczek. Byli już blisko znalezienia sarny! Meduza z ekscytacją obejrzała znaleziska, ale trzeba było iść dalej. Wieszcz i Chaber zdecydowali że będą pilnować boków sarny, więc Meduza mogła z ekscytacją być po prostu goniącym kotem. Szła dalej za tropem i swoimi towarzyszami.

Dostrzegając sarnę spojrzał po swoich towarzyszach. Udało się! Znaleźli ją! Teraz zaczynała się dopiero zabawa! Kiedy się upewnił, że każdy był gotowy na swoich pozycjach, dał im znak do ataku. Wyskoczył z kryjówki i zaczął hałasować, by sarenka poderwała się do biegu.

W końcu ukazała im się sarenka, Mysz uśmiechnęła się pod nosem na jej widok i zajęła odpowiednie miejsce, tak, by zwierzę na pewno biegło po wyznaczonym torze, a nie gdzieś zboczyło. Czekała na sygnał od brata, a kiedy go dostała - ruszyła z miejsca. Również hałasowała, tak, by sarna zaczęła uciekać, wciąż pilnując jej boku. By jednak nie zwiała w zupełnie innym kierunku.

Meduza po zobaczeniu sarny czuła się jakby mogła eksplodować w każdej chwili. Nigdy nie widziała tego zwierzęcia, było piękne. Musiała na prawdę się powstrzymywać by poczekać na to, by reszta drużyny się ustawiła i była gotowa na pogoń. Gdy wszyscy ruszyli, wystrzeliła do przodu i biegła najszybciej jak potrafi, starając się nie przeszkadzać Wieszczowi i Chabrowi, którzy mieli pilnować boków. Adrenalina wypełniała jej ciało, a mimo wysiłku miała jeszcze siłę żeby śmiać się radośnie.

Sarna! Prawdziwa sarna! Serce Chabra zabiło jeszcze mocniej, gdy zobaczył, że udało im się odnaleźć zwierze, którego szukali. Chciał wystrzelić w przód od razu, bez żadnego zastanowienia, ale zatrzymał się w połowie kroku; nie, miał przecież pilnować, by sarna nie odbiegła w bok, musiał upewnić się, że na pewno uda im się przegonić ją tam, gdzie chcieli. Dlatego też odbił w bok, podobnie jak Wieszczka, i gdy Jeleń rozpoczął sarnią gonitwę, Chaber również wyskoczył ze swojej kryjówki i starał się biec na równi z Wieszczką, która mknęła przy przeciwnym boku sarny; musiał skupić się na tym, by faktycznie rozwinąć tak dużą prędkość, więc był tak naprawdę jedynym, który nie wydawał żadnego dźwięku, a jedynie biegł i mierzył sarnę wzrokiem, by na pewno nie odbiła w jego kierunku.

Kiedy sarna dotarła do celu, odetchnął z ulgą. Udało się! Był z siebie taki dumny!
Zatrzymał się, a następnie odwrócił się z szerokim uśmiechem do zebranych.
— Dobra robota kochani! — pochwalił ich. — Sarnia Gonitwa się powiodła. Możemy wracać i to ogłosić wszystkim! — miauknął z entuzjazmem, a następnie zaczął kierować swoje kroki w kierunku groty.

//zt

Widziała jak sarna zbliża się do Chabra, ale w momencie nie mogła nic zrobić, na szczęście jeśli by się coś stało, to była na miejscu i mogłaby zadziałać. Zwierzę jednak nie zrobiło krzywdy nowicjuszowi, a kamień spadł jej z serca. Mimo biegu miała wrażenie, że na chwilę wstrzymała oddech.
Niedługo później zwierzę zostało przegonione. Uśmiechnęła się w stronę kotów, zdyszana.
- Dobra współpraca - powiedziała - świetnie nas poprowadziłeś - pochwaliła brata, po czym ruszyła wraz z innymi do obozu.

z/t

Biegł najszybciej jak potrafił, próbując dorównać prędkości, jaką rozwijali pozostali, by nie zostać w tyle i nie dać sarnie możliwości ucieczki przez lukę, którą stworzył. Przez chwilę miał wrażenie, że przez niego sarna zboczy z trasy; była tak blisko niego i miał wrażenie, że była ogromna, większa niż się spodziewał, tętent jej racic rozbrzmiewał w jego uszach jak grom. O mały włos nie wpadła na niego, jednak wyglądało na to, że gdy krzyknął, zorientowała się, że biegnie obok małego drapieżnika i odbiła znów na właściwy tor, a stamtąd - poza tereny Plemienia. Gdy się zatrzymał, serce waliło mu w piersi i płuca płonęły żywym ogniem, ale czuł olbrzymią satysfakcję, zwłaszcza że czuł mrowienie w boku, który niemalże musnęła sarna. Nawet jeżeli go nie dotknęła, emocje zrobiły swoje i miał wrażenie, że uniknął kopnięcia jedynie o grubość wąsa.
Chciał coś powiedzieć, ale kompletnie brakowało mu tchu i jedyne, co byłby w stanie powiedzieć, to kompletnie niezrozumiały bełkot. Uśmiechnął się więc i trącił Meduzę ogonem w bok, by zaraz podążyć za starszymi kotami w stronę obozu, choć miał wrażenie, że jego łapy były miękkie jak zrobione z mchu.

zt

Meduzie bardzo podobała się Sarnia Gonitwa. Nigdy chyba nie przeżyje już czegoś tak wyjątkowego! Skakała z radości, gdy zwierzę przekroczyło ich granicę. Była zmęczona i ziajała parę dobrych chwil, ale trochę bólu w łapach to było nic w porównaniu do tego co było jej dane doświadczyć. Zamruczała, gdy Chaber dotknął jej boku ogonem, mimo że nie było to dla niej w pełni komfortowe. Nie lubiła dotyku i swojego ciała, ale takie gesty zawsze były takie sympatyczne, że aż szkoda było je odtrącać. Z radością wróciła do obozu z resztą ekipy i pewnie przez tydzień śniły jej się sarny.
//zt

Sam nie wiedział, po co tu przyszedł. Przecież nie miał teraz treningu.
Ale jednocześnie, paradoksalnie, ziemie treningowe w okolicy Ślimaczych Drzew były spokojne i ciche, pozbawione kotów. Widocznie ci, którzy obecnie byli na treningach, przerobili już materiał, który omawiało się, siedząc w miejscu... i było tu pusto, cicho. Samotnie. Usiadł nieopodal jednego z pobliskich drzew.
Nie tak dawno temu w tym miejscu zaczęli Sarnią Gonitwę. Jego pierwszy wkład w Plemię, chociaż był tak naprawdę ledwo mianowanym nowicjuszem. To było... ekscytujące i ciekawe i bardzo, bardzo miłe. Uśmiechnął się do siebie krótko. Hm. Gdzie się podziały wszystkie te pozytywne emocje, które zdawały się ulecieć z niego w ciągu ostatnich kilku księżyców?

kruk

wygaszone. shrug emoji.