Wyciągnęło Promyk z obozu pod pretekstem wspólnego polowania. Często łowcy dobierali się ze strażnikami, była to więc niewinna i prosta do uwierzenia wymówka. Kotka niedawno oddała swe dzieci w okrutne ramiona życia nowicjusza, a więc uznało to za świetny moment, aby podpytać ją trochę o życie i kociaki, których nie miało za bardzo okazji poznać bliżej.
Nie utrzymywało teatrzyku polowania długo, bo szczerze powiedziawszy w tak zimną pogodę ostatnim o czym myślało, było stanie w miejscu i próba znalezienia myszy w kupie śniegu.
- Lubisz śnieg, Promyk? - rzuciło, aby zagaić rozmowę. No i dlatego, że było to ważne pytanie. Kota można i powinno się oceniać na podstawie jego podejścia do każdej z czterych pór. Błotko rozumiało, jak poważne jest to pytanie. Ciekawe tylko, czy Promyk to rozumiała?

//Promyk

Poglądy Promyk na temat śniegu miały sens i Błotko uznała je za zadawalające. Zawsze myślała, że im dłuższe futro, tym bardziej lubiło się śnieg. W końcu musiał być znacznie przyjemniejszy, kiedy nie odmrażał ci łap. Nigdy nie wzięła jednak pod uwagę problemów czystości. Ona całkiem lubiła moczyć futerko, więc nie przyszłoby jej do łba, że innym może się to nie podobać. Z takim zadbanym futerkiem jak Promyk musiało to być coś  do rozważenia każdego dnia.
- Jest cudowny - miauknęła z uśmiechem - Tylko szkoda, że za każdym razem odmrażam sobie w nim łapy. Wiesz, z takim krótkim futrem, zaczynam się trząść w przeciągu 30 uderzeń serca. Jakbym miała takie futerko jak ty, to bym mieszkała w norze w całości zrobionej ze śniegu - może brakowałoby jej trochę kwiatów, ale nie umiała wybrać, którą porę lubiła najbardziej. Każda miała wiele do zaoferowania. Przez chwilę milczała zbierając myśli. Uhhh nie, nie może ciągnąć rozmowy o niczym, musi wiedzieć.
- Promyk nie potrafię udawać, proooooszę powiedz mi co tam i jak tam z twoimi dzieciakami - no dobra próbowała przejść do tego bardziej naturalnie i wyszło jak zawsze - Byłam taka zalatana z nowicjuszami, że nie miałam okazji z żadnym z nich zagadać, a ja muszę wiedzieć co u młodzieży - zrobiło słodkie oczka. Nie oczekiwała, aby przekonanie kotki do gadania o swojej rodzinie było szczególnie trudne. Mimo to lepiej dać z siebie wszystko. Nie umiała udawać, że to nie po to ją głównie wyciągnęła.

Słuchała uważnie Promyk, szczerze ciekawa wszystkiego o jej dzieciach. Naprawdę żałowała, że nie miała okazji się z nimi bliżej zapoznać. Jasne, nadal mogła zacząć z niektórymi romowę i relację, ale najłatwiej było to zrobić za kociaka. No cóż.
Ciekawa była, jak to jest być matką. Lubiła bawić się z kociakami, ale nie do końca wyobrażała sobie jak to jest być dla nich kimś tak ważnym. Nie miała przykładu, za którym mogłaby podążać. Jej matki odchodziły zbyt szybko. Nikt nigdy nie nauczył jej jak regulować swoje emocje, a co dopiero jak wspierać w nich kogoś bliskiego. Kogoś, kto miałby na niej polegać. Błotko po prostu lepiej sprawowała się jako fajna ciocia lub koleżanka do zabaw, niż biorąca czyjąś egzystencję na poważnie mama.
- Chyba im starsi, tym fajniejsi nie? - spytała przekrzywiając łeb z zaciekawieniem - Możesz sobie wychodować własny gang przyjaciół, jako matka. Teraz będzie z nich banda rozbrykanych nastolatków, miejmy nadzieję. Ktoś musi przeszkadzać starszyźnie i nie mogę to być ja, bo jestem już za stara - czy mówiła poważnie? To wie tylko Błoto. W każdym razie zdrowo dla każdej grupy było mieć grupę wkurzającej młodzieży. Tak po prostu powinien wyglądać ekosystem, który w plemieniu był od dłuższego czasu popsuty. Dzieciaki powinny denerwować starszych swoimi wygłupami i tyle, taki był porządek tego świata.

Zdaniem Błota przyjaciół nigdy za wiele, ale kiedy Promyk zaczęła wyliczać to zrozumiało, że może kotce tyle wystarczy. Chociaż wliczenie zmarłych nie miało za bardzo sensu, no ale cóż, nie jeno sprawa. Jeśli Promyk dalej czuła się blisko tych, co odeszli, to jej sprawa.
Słuchało początkowo z uśmiechem, który stopniowo zanikał zastąpiony zmarszczonymi brwiami. Nie do końca wiedziało, skąd u Promyk takie dziwne poglądy. Nie można przecież zabraniać dzieciom być dziećmi i kłaść na nie presji spowodowanej tym, kim się urodziły. Było to nie lepsze, niż złe traktowanie Błota za jeno urodzenie. Przecież te kociaki nie wybrały sobie rodziców. Jak Promyk mogła mówić o wzajemnym zrozumieniu swoich potrzeb i w tak oczywisty sposób ignorować nastoletnią potrzebę rebelii i dobrej zabawy? Było to jak cios w twarz dla Błota, które jak dotąd miało niezwykle dobrą opinię o Promyk. Kotka była taka miła, była partnerką Dęba i w ogóle, skąd to się wzięło? Oblizało usta, nagle zbite z tropu niespodziewaną wypowiedzią i emocjami.
Nagle wzrosła w niej złość. Jak tak można? Nie potrafiła zrozumieć, co mogłoby spowodować wypowiedzenie takich słów. Oczywiście, że matki chcą, aby kocięta się dobrze zachowywały. Ale nie wolno, absolutnie nigdy, łączyć tego z jakimś dziwnym naciskiem spowodowanym krwią płynącą w ich żyłach. Krzyk zbierał się w jej gardle i nie wiedziała co zrobić z tak niespodziewanym uczuciem. Spróbowała się zebrać, ale i tak jej słowa brzmiały co najmniej stanowczo, jeśli nie ostro.
- Coś ty, Promyk. Dzieci muszą być dziećmi, trzeba im na to pozwolić. Nie możesz karać ich za ich urodzenie - wzięło wdech, próbując opanować nagłe emocje - Nie prosiły, aby urodzić się jako dzieci wieszcza. Tak jak ja nie prosiłom, aby urodzić się poza plemieniem - gdzieś z tyłu głowy zdawała sobie sprawę, że podnosi głos, ale nie mogła tego do końca opanować - Nie możesz- Nie wolno kłaść na nie presji przez ojca! - powiedziało wręcz błagalnie - To dzieci - patrzyła uważniena kotkę modląc się, że ta jakoś to wytłumaczy. Przeprosi? Nie wiedziała co w nią wstąpiło. Wie, jak to jest, kiedy oceniają cię po tym, kim się urodziłaś. Wie, że zbyt wiele dzieci w plemieniu dorasta pod niewyobrażalną presją, że od najmłodszych lat zakazuje się im próbowania i badania świata na własny sposób. Że tak wiele z nich wyrasta na nieszczęślie koty łamiące się pod presją, którą nauczyli się sami na siebie kłaść. Nie, nie mogło tego tak zostawić. Nienawidziła się z kimś nie zgadzać. Ale po prostu tego nie może puścić płazem.

Patrzyło na Promyk tak, jakby tej właśnie wyrosły rogi. Nie wiedziało, czy kotka uważa je za takie głupie, czy naprawdę zupełnie nie zrozumiała jeno słów. Promyk dawała nu wszystkie możliwe znaki ciałem wskazujące na żal i smutek, a jednak w jej słowach nic się nie zmieniło. Błoto... Nie wiedziało co zrobić. Jak ma się czuć. Złość, żal, dziwne uczucie zdrady kotłowały się w jeno serduszku. Chciało rzucić się do przeprosin, uspokoić kotkę, bo taki miało naturalny odruch na widok kogoś, kto nie był szczęśliwy. Ale ugryzło się w język. Tak po prostu być nie może, nawet jeśli postawienie na swoim wydawało się nu czymś niemiłym.
- Kompletnie mnie nie wysłuchałaś - stwierdziło nagle niezwykle zasmucone. Wierzyło w dobre intencje Promyk, nie mogłoby nigdy założyć sobie jakiejkolwiek negatywnej chęci z jej strony. Ale zostało zignorowane. Może świadomie, może nie, ale jednak.
- Mówisz, że źle się wyraziłaś, ale powtórzyłaś to samo! - wyrzuciło z siebie z żalem - Mówisz, że nie kładziesz na nich presji, ale w następnym zdaniu zamartwiasz się o opinię publiczną na temat Dęba - niepewnie poruszyło się w miejscu. Chciało sobie pójść. To spotkanie w ogóle nie miało się tak skończyć.
- To jest dokładnie ta presja! Sam taki komentarz przecież da dziecku znać, że całe plemię ocenia każdy jego ruch - jeno ruchy były oceniane. Jeśliby zrobiło coś głupiego, to nie tylko ono by za to beknęło, ale też dawny wieszcz, który podjął decyzję o jeno przyjęciu. Czuło się, jakby gadało do konika polnego.

Łzy. Przez to, co powiedziało? Jak to? Coś nieznanego chwyciło je za gardło i mieszając się z zdenerwowaniem tworzyło iskry. Zrobiło zaskoczony krok w tył. Ono. Ono nie powinno było do tego doprowadzić. Nie, przecież miało rację! Miało totalną rację. A jednak Promyk beczała i okropne poczucie winy truło jeno trzewia. Nie wiedziało co ma zrobić jednocześnie chcąc zganić kotkę i zamknać ją w ciepłym uścisku. Nie lubiło tego. Nie chciało zostać tu ani sekundy dłużej. Ze zmarszczonym z niezadowolenia nosem wpatrywało się Promyk, jakby jej rozpłakana twwarz mogła odpowiedzieć jenu na pytanie: co teraz?
Słowa Promyk wywołały w niej tylko większą złość. Oczy zapiekły ją od łez, ale nie powzoliła im spłynąć. Chyba po raz pierwszy czuła się tak znieważona. Tak... pominięta. Nie wiedziała co się robi, kiedy jest się złym. Tak długo uciekała przed tym uczuciem, teraz miała ochotę zrobić to samo. W tej chwili nie miała miejsca na współczucie, chociaż jakaś cichutka jej część już wiedziała, że tego pożałuje. Czuła się jak dzieciak. Zagubiony i niepewny dzieciak. Co się robi? Co się mówi? Powinna podejść do tego spokojnie. Rzucić żartem. Rzuć żartem, Błoto. Na co czekasz?
- Oczywiście, że wiem! - jej usta poruszały się bez jej zgody - Do śmierci nie pozbędę się oczu z mojego grzbietu. Koty z plemienia zawsze będą patrzeć mi na łapy, zawsze będą czekać, aż się potknę. Tylko po to, żeby wyrzucić mnie na zbity pysk, kiedy zrobię coś nie tak. Nie mam kociąt, masz rację. Mam brudną krew, której cienia nie strzepnę z siebie dopóki każdy kot z plemienie nie umrze! - odwróciło się zezłoszczone gotowe do odejścia, ale zaraz odwróciło ponownie czując, że wcale nie chciało zostawiać tak tej konwersacji - Nie chcę, żeby twoje dzieci dorastały tak jak ja. Nie chcę, żeby czyjekolwiek dzieci tak dorastały. Jesteśmy dorośli Promyk. Naszym zadaniem jest zrobić cokolwiek będzie trzeba, byleby ochronić kocięta przed tą presją, którą czujemy my - przez sekundę jeszcze mieliło słowa w głowie - Jestem zła. Nie będę tak z tobą gadać. Jeszcze powiem coś głupiego - burknęła w końcu i ruszyła prędkim krokiem w swoją stronę. Ogień pod powiekami robił się nie do zniesienia. Strzepnęła niezadowolona ogonem. Do kitu to wszystko. To nie jest to, kim Błotko jest. Kim powinno być. Błotko nie krzyczy, Błotko nie zna złości. Musi się wysilić bardziej, aby wrócić do bycia Błotkiem. Obecnie była rozgoryczoną, skrzywdzoną i samotną Długą.

//zt chyba że promyk ją powstrzyma