– Przebywanie z nim odpowiada mi tak samo, jak i z każdym innym kotem naszego klanu. – rzekła neutralnym tonem. "...z wyjątkiem Puszczykowego Lotu" dodała w myślach. Z ojcem nigdy nie miała dobrych stosunków, ale o tym chyba nie musiała mówić. Po udzieleniu tej odpowiedzi Pszczoła wstała i zastrzymała jeszcze na kocurze krótkie spojrzenie, zanim oddaliła się od niego bez słowa w stronę wyjścia z obozu. Nie rozumiała, skąd u Konwalii nagle takie zainteresowanie jej relacją z jego bratem.

//zt

- Rozumiem - odparł, by ostatecznie życzyć kotce owocnych łowów. W przeciwieństwie do jego rozmówczyni, zielonooki odznaczał się kulturą... choć zdarzało mu się powitać innego kota w niestandardowy sposób.
Słowa kotki rozwiały jego nadzieję na fakt, że w przyszłości stać by się mogła partnerką Wroniego Cienia. Zawróciwszy, oddalił się w bliżej nieokryślonym kierunku.

Powróciwszy z porannego patrolu, na który wysłał mnie Rozżarzona Gwiazda wraz z paroma innymi i nieco starszymi wojownikami, pobrałem sobie jedzenie ze stosu i udałem się nad brzeg strumyka, aby tam w spokoju spożyć swój posiłek. Akurat trafiłem na nornicę, swój ulubiony przysmak. Gdy dotarłem na miejsce, ułożyłem się wygodnie na ziemi i wpatrując się co jakiś czas w wodę, począłem zajadać się mięsem gryzonia.

//Szpaku

Głupi mentor. Głupi i nic niewarty... Przeklinał go, gdy właśnie wracał ze swojej kary, która polegała na tym, że zbierał ten zasrany mech i wywalał na zewnątrz, by wymienić go na jakiś miękki dla jego spasionego tyłka. Kusiło go, aby wrzucić tam jakieś kolce, które przeorają go, a on poczuje ten ból jaki mu sprawił tą decyzją. No ale czego się spodziewał? Był w końcu spokrewniony z liderem, który też miał łeb jak mysi móżdżek. Obaj byli siebie warci.
Podszedł do strumienia, aby obmyć łapy z resztek mchu, który zaplątał mu się w pazury. Humor to miał istnie parszywy i wystarczyła chwila, by zaczął prychać i syczeć na każdego.
— Przesuń się — rzucił do jakiegoś wojownika, wpychając się bezceremonialnie obok, by zaraz zacząć wymywać kończyny po pracy.

Jakim głupcem żem się okazał, licząc na spokojny i cichy posiłek we własnym towarzystwie? Otóż, nie minęła nawet chwila, a w zasięgu mego wzroku pojawiła się sylwetka młodego przedstawiciela kociej rodziny. Szarobłękitnego kocura o zielonych oczach, jeśli już chcecie i potrzebujecie jego dokładny odpis. Po zapachu poznałem, że to jeden z moich współtowarzyszy z Klanu Gromu. W końcu to byłoby nieco dziwne i niecodzienne, gdyby po naszym obozie jak gdyby nigdy nic spacerował sobie ktoś obcy. Młodziak od razu zwrócił się do mnie bez ani odrobiny szacunku w swoim głosie. Ach, ta dzisiejsza młodzież...Jakaś taka niewychowana i mająca się za lepszą od innych... Zwróciłem swoje złote spojrzenie na przybysza, chcąc nauczyć go nieco pokory wobec starszych.
- Mama cię nie uczyła dobrych manier i savoir-vivru? Powinno się zwracać do innych grzecznie i za pomocą takich słów, jak proszę, dziękuję, dzień dobry i do widzenia. - odparłem, przyjmując nieco moralizatorski ton swej wypowiedzi.

Przestał wykonywać swoją czynność, unosząc wzrok na typa, wręcz gapiąc się na niego tak, jakby dopiero co go zauważył. Dlaczego się czepiał? Nie miał nic lepszego do roboty? Nudziło mu się w życiu, że zaczął go pouczać?
— Ty się nie czepiaj mojej matki — powiedział oburzony. — Lepiej spójrz na siebie. Tarasujesz całą przestrzeń, a ja chciałem umyć łapy po pracy, bo niektórzy w tym klanie nie mają czasu na zjedzenie posiłku i odpoczynek. — Zmierzył jego jedzenie dość krzywym spojrzeniem. — Jak masz problem to proszę bardzo. Donieś na mnie do lidera. Już gorzej być i tak nie może. Taki z ciebie współklanowicz. Jedynie co umiecie robić to dobijać słabszych, bo wasza duma wam nie pozwala zrozumieć tego, że ktoś ma własny rozum i nie skacze wokół z miłym uśmieszkiem na pysku, liżąc wam tyłki, słodząc na prawo i lewo. Takie życie to tylko bajka opowiadana kociętom. Rzeczywistość jest brutalna, a nie przepełniona dobrem. Gdybyś spotkał wroga i zaczął go przepraszać skamląc jak zbity pies, to nie dość, że przyniósłbyś sobie wstyd to zdechnąłbyś szybko, mając nadzieję, że ten nad tobą się ulituje.

Przewróciłem oczami, słysząc słowa, jak i przemądrzały ton młodszego kocura. Nie miałem pojęcia, czyim był uczniem, a tym bardziej synem, jednak miałem nadzieję, że nie byliśmy w jakiś sposób ze sobą spokrewnieni lub spowinowaceni. Nie chciałbym mieć w rodzinie kota, który pozjadał chyba wszystkie rozumy świata i ma się za kogoś lepszego od innych. Nie wiedziałem, co mam mu na to odpowiedzieć poza zwykłym:
- Nie pouczaj mnie, młody. Wystarczyło poprosić, abym się przesunął, a z wielką rozkoszą bym to uczynił. Poza tym nie jest ze mnie jeszcze aż taki gruby kot, żeby zajmować całym sobą tak długi brzeg strumienia. - odparłem, ale i tak przesunąłem się nieco, robiąc terminatorowi trochę więcej miejsca. Nie chciałem wszczynać kłótni na środku obozu, choćby nie wiem jak bardzo działało mi na nerwach zachowanie i postawa przedstawiciela młodszego pokolenia Klanu Gromu.

Prawda, że miał więcej miejsca nad strumieniem i mógł skorzystać z innej jego części, ale chodziło o jedno - o oszczędzanie czasu i sił. Gdyby wybrał się gdzie indziej, musiałby wydać na to więcej energii, a po prostu mu się nie chciało. Tak więc szedł na przód i przegonił wojownika, byle nie robić tych kilku kroków więcej. Ale czarno-biały tego oczywiście nie zrozumie. Pewnie to był ten typ, co cieszył się z ruchu, a nie uważał go za przykrą konieczność.
— Proszę o przesunięcie się, dziękuję — prychnął pod nosem, widząc że ten i tak to zrobił, nawet bez jego kłapania językiem. Nachylił się nad wodą i wrócił do mycia łap, gapiąc się na swoje odbicie, które pokazywało jedno - zmarnowanie życiem. Położył po sobie uszy, po czym zmącił powierzchnie, nie chcąc na to patrzeć. Rzucił kątem oka na typa, który dalej tu tkwił. Czy powinien pytać o tak ważne sprawy kogoś, kogo właśnie zwyzywał? I tak w zasadzie nie było nikogo innego, a mu się nie chciało wracać do pracy. Potrzebował przerwy. Jak mentor się dowie, że się obijał to zwali to na Bociani Klekot, który go wziął na słowo i tyle. Tak. To genialny plan.
— Wiesz może jak wyjąć mentorowi kija z tyłka bez szkody na zdrowiu? — rzucił w końcu dość markotnie. — Albo jak z kimś takim rozmawiać? — No i już pożałował, że o to zapytał. Bociani Klekot pewnie nie da mu i tak rady. Wątpił, aby miał doświadczenie z Konwaliowym Snem albo kimś jego pokroju.

Perkoz nie lubił tłumów, a w szczególności tłumów nieznajomych kotów, których w klanie jak się okazało... było wybitnie dużo, a przynajmniej zbyt dużo dla młodzika. Intuicyjnie wybrał lewy brzeg Wzburzonej Wody, gdzie kotów zdawało się być trochę mniej.
Przybłęda przykucnął przy wodzie i zajął się powolnym chłeptaniem. Fakt faktem, że nie zapominał przy tym o dokładnym nasłuchiwaniu i obserwowaniu wszystkiego dookoła. W myślach zastanawiał się czy tylko on tak się czuje ze swojej paczki? Czy reszta również odnosi wrażenie zupełnie jakby tu nie pasowali, to nie było ich miejsce mimo wszystkich zapewnień "opiekunek"? Perkoz nie chciał przebywać w kociarni, nawet jeśli była tam reszta, to był wtedy skazany na obecność kogoś starszego, a to chyba ostatnie czego chciał gdy mógł leciutko odpocząć, chociaż szczerze powiedziawszy znacznie bardziej wolałby uciec poza obóz i zdrzemnąć się chociażby w tej norze gdzie po raz ostatni widział Hankę...

Choć Owcze Runo nie była najlepsza w te klocki to musiała zacząć działać jeżeli chciała w najbliższym czasie wybrać sobie następcę bądź następców. Tak dobrze usłyszeliście, następców bowiem medyczka mocno zastanawiała się, czy nie wziąć przypadkiem dwójki terminatorów, tylko że...co najwyżej miała na razie jednego kandydata i to w dodatku niepewnego, gdyż nie miała pewności, że kocięca ciekawość przetrwała w nim dotąd. Ale skoro zamierzała kogoś wybrać i upatrzyła sobie już znajdki, by to w nich (być może kierując się Wysokim) odnaleźć tych wyczekiwanych terminatorów to musiała w końcu zebrać się w sobie i...no zacząć szukać. I chociaż było jej dosyć ciężko się do tego zebrać mając z tyłu głowy ile będzie ja to kosztowało, tego dnia skierowała swoje kroki do stosu zwierzyny. Wzięła jakąś mniejszą myszkę co by nie siedzieć przy Wzburzonej Wodzie bez sensu i czekała, od czasu do czasu oglądając okolicę w nadziei, że któryś z podopiecznych Rotrzaskanej Taflii i Dzikiej Róży pojawi się niedługo w centrum obozu.

I w końcu doczekała się kogoś. Chociaż głównie zajęta była skubaniem myszy, nie umknęła jej kątem słonecznikowego oka wychwycona sylwetka cynamonowego terminatora. Podniosła głowę i uniosła delikatnie oklapnięte uszy, nadstawiając je w kierunku kota, który poprzez przywitanie zwrócił na siebie jej uwagę.
— Witaj Ognista Łapo? — lekki wyczuwalny znak zapytania tlił się w głosie medyczki, której lekko zmrużone oczy sugerowały, że gromiaczka zastanawiała się, czy aby na pewno dobrze przyporządkowała zasłyszane imię do odpowiedniego kota. Po chwili jednak zniosła ciężar wzroku z młodzika i z powrotem skupiła się na posiłku leżącym między jej łapami. Nie znosiła wlepiać oczu w nieskończoność. Sama bowiem miała okropny problem z utrzymywaniem kontaktu wzrokowego, który nawet po takim czasie, wciąż był dla niej w dużym stopniu niekomfortowy. — U mnie…dobrze. — raczej, dodała w myślach głównie dlatego, że nie chciała ściągać na siebie dodatkowe pytania, które z pewnością pojawiłyby się. Nie potrzebowała dzielić się terminatorem problemami ze znalezieniem swojego następcy, tym bardziej że on mógł stać się jednym z jej uczniów. Z tego też powodu posłużyła się najbardziej ogólnikową odpowiedzią. — ..i nie, nie jestem szczególnie zajęta. Właściwie to…rozglądałam się za jakimś towarzystwem. — przyznała, chociaż brzmiało to, jak na nią nader dziwnie. Kiedy jeszcze żył Mroźny Poranek medyczka odwiedzała go i rozmawiała z nim na różne tematy. Podobnie, teraz gdy do starszyzny przeszła jej matka. Ta w szczególności dymna szylkretka uważała, że potrzebuje teraz jej wsparcia. Od śmierci partnera mocno podupadła na zdrowiu dlatego też nie chciała zostawić ją samą sobie, nawet jeżeli w legowisku miała towarzystwo pod postacią Falującej Trawy i Żmijowego Syku. To jednak w niczym nie równało się w porównaniu z jej towarzystwem. Jako ostatnia córka z pierwszego miotu poczuwała się, by być przy matce w tak trudnym czasie. Ale większość czasu mimo wszystko Owca spędzała w swoim legowisku lub robiąc oględziny po lecznicy. Mało widać jej było w obozie, no, chyba że w momencie, gdy wychodziła na posiłek, a ten i tak zabierała do siebie. Nic więc dziwnego, że wiadomość o tym, że medyczka szukała towarzystwa…bardzo nie pasowała do jej osoby. A jednak. Chcąc wybrać terminatora musiała się rozglądać, musiała trochę więcej zacząć uczestniczyć w bardziej towarzyskim życiu klanu i z tego też powodu zapytała.
— Jakiś czas temu rozpocząłeś trening, prawda? Jak.. jak ci się podoba?

Uniosła lekko kącik pyska zadowolona, że udało jej się przyporządkować do młodzika dobre imię. Wzięła niewielki kęs w chwili, gdy odpowiadał na jej pytanie. Przy okazji też przytakiwała głową, tak aby upewnić Ognistą Łapę, że mimo braku kontaktu wzrokowego, medyczka z pełnym skupieniem słuchała jego wypowiedzi. Znała Koźlorogiego. Może nie miała z nim wielkiej styczności ani nie wytworzyła się między nimi trwała relacja, jednakże Owca go lubiła. Nawet jeżeli ich ostatnia większa rozmowa była istne wieki temu, a ona była wówczas jeszcze bardziej zamknięta w sobie niżeli teraz, to i tak go polubiła. Uśmiechnęła się więc na jego wspomnienie.
— Cieszę się, że w takim razie, um ci się podoba. — rzekła. Gdy zjadała kolejny kęs myszy, aby zająć się czymś podczas trwającej ciszy - nagle Ognista Lapa ponownie się odezwał, z tym że tym razem kierując pytanie do niej. Lekko zaskoczona spojrzała na dwa uderzenia serca w kierunku cynamonowego, po czym skinęła głową pozwalając mu zadać dręczącego go pytanie. — Cóż...tak. Kiedy zostawałam terminatorką i gdy otrzymywałam pełne imię. — wypaliła po dłużej chwili, w której to zastanawiała się, czy powinna dzielić się takimi informacjami. Ale z drugiej kocur nie zapytał jej, czy miała sny albo omeny, czy przepowiednie, a jedynie o to, czy kiedykolwiek widziała prawdziwego Gwiezdnego. Wydawało jej się wiec, że mogła odpowiedzieć na to pytanie.

Wpatrywała się we Wzburzoną Wodę, gdy Ognista Łapa zaczął opowiadać swoją...niecodzienną historię. Słuchała jej w milczeniu, delikatnie nawet nie świadomie unosząc łuki brwiowe do góry z każdym kolejnym słowem, które wypadało z jego ust. Błyski na niebie? Dużo błysków na niebie? Cóż, początkowo dla Owczego Runa brzmiało to, jak zwyczajna...burza. Podczas niej niebo często rozświetlały jaskrawe języki, które po mruknięciu okiem znikały pozostawiając ciągnący się za nimi głośny grzmot. Kiedy to się wydarzyło cynamonowy mógł jeszcze nie wiedzieć o istnieniu takiego zjawiska, chociaż wątpiła skoro mówił, że wydarzyło się to pewnej nocy, zanim został terminatorem. Dlatego dla pewności wolała najpierw podrążyć bardziej w tym temacie i nie odpowiadać od razu na jego pytanie.
— Czy oprócz tego zauważyłeś coś jeszcze? Coś, co zapadło ci w pamięć? Towarzyszyło ci jakieś...uczucie? — zapytała, ogniskując na nim na krótką chwilę słonecznikowe ślepia, tak aby wyłapać tym krótkim rzutem oka co maluje się na jego licu.

Nie była to burza, jak początkowo sądziła medyczka. Nie sądziła również by był to znak skierowany do Ognistej Łapy, jak z kolei uważał terminator. Im dłużej słuchała tym coraz łatwiej przychodziło jej łączenie kropek. Bezchmurne gwieździste niebo i krótkie smugi, błyski jak to określił cynamonowy wskazywało, że mógł być świadkiem spadających gwiazd, zjawiska rzadkiego, ale niezwykle intrygującego, podobnie jak możliwe do zaobserwowania jakiś czas temu dwa świetliste punkty na porannym niebie oddalające się od siebie z każdym dniem.
— Nie mogły być to zwykłe gwiazdy, gdyż te jak słusznie zauważyłeś nie poruszają się. Tkwią w jednym miejscu i obserwują nas. Można by nawet rzec, że strzegą podczas mroku, gdy obóz pogrąża się we śnie. Poza tym są one odzwierciedleniem naszych przodków. Jednak to, co opisałeś brzmi mi na..."spadające gwiazdy". Słyszałeś o nich? Na niebie wówczas pojawiają się takie smugi, o których mówisz. Krótkie jasne "błyski" zmierzające w jedną stronę. — rzekła zamyślonym głosem. Co jakiś czas robiła przerwę, by zebrać myśli i ułożyć zdania prosto i sensownie. — Niektórzy uważają, że wówczas "niebo płacze", ale ja uważam, że wtedy jesteśmy świadkami łowów Gwiezdnych na Srebrnej Skórce. — dodała i dokończyła zjadanie myszy, aby następnie wbić wzrok w swoje śnieżne łapki.

Pytanie Ognistej Łapy zaskoczyło Owcze Runo, przez co wąsiki delikatnie drgnęły, a ona rzuciła mu krótkie, ukradkowe spojrzenie dużych słonecznikowych oczu.
— Cóż...owszem, nie umrą z głodu. Ale...miałeś już na treningu polowanie? Jeżeli nie to zapewne tego dopiero doświadczysz, bo polowanie wyzwala w tobie emocje i to raczej te...pozytywne, jak uczucie satysfakcji, radości z upolowania zwierzyny i zapewne będzie tak, że polubisz tę część życia wojownika. Będzie to twoja stała rutyna i może nawet momentami odprężająca, bo pozwalająca ci oczyścić umysł... Gwiezdni, oni na pewno mają dużo wolnego czasu, może nawet za dużo i jeszcze dużo go będą mieć. Życie w takiej wieczności bez żadnej aktywności byłoby nudne, prawda? I smutne, gdyby okazało się, że będąc na Srebrnej Skórce nic oprócz spoglądania na klanowiczów nie możesz robić. Dlatego sądzę że polują, może też dlatego, że jest to cząstka ich dawnego życia....nie bez powodu też zmarłym życzy się "udanych łowów na Srebrnej Skórce". — czy to, co mówiła miało sens? Dla Owczego Runa tak i starała się to, jak najjaśniej przekazać młodzikowi, którego widocznie interesował temat Gwiezdnego Klanu. Zresztą...mogła to wywnioskować już po pierwszych jego słowach. Zamyślona spojrzała w błękitne niebo nad nimi.