Skinęła głową. Czyli tak jak sądziła. Co prawda dużą część rozwiązania problemu zrzucił na barki jej mistrzyni, ale z drugiej strony nie widziała tego, jak biega za swoim terminatorem i wręcz błaga go, by przyszedł na trening. Rozumiała to. Sama też by nie biegała, tylko złapała go raz w obozie i mu dobitnie wyjaśniła co o tym sądzi, a potem zwyczajnie udałaby się wyżej i miała gdzieś los wagarowicza.
- Nawet jeśli opuścili go nieświadomie, bo gonił ich lis; dopóki nie pojawią się w obozie, to nie interesuje mnie, co się z nimi działo. Miały wiele księżyców, by wrócić - oznajmiła cierpko. A jeśli się zgubiły, czy coś, to też tylko i wyłącznie ich problem, prawda? Nikt im nie kazał łazić po terenach bez ich znajomości, skoro sprowadziło to na nie tylko zgubę. - Zresztą, nie powiedziałam, że ich nienawidzę. Nie obchodzi mnie po prostu co się z nimi dzieje dopóki nie wrócą do klanu - dodała, wzruszając barkami, by nieco wyprostować sytuację, bo to, co powiedział Wrona nie do końca zgadzało się z tym, co ona mówiła, widocznie coś sobie dopowiedział.

- Myślimy nieco inaczej - skomentował jedynie, niespecjalnie się tym przejmując. Ona, Konwalia i Wrona byli trzeba bytami, o trzech różnych umysłach - żadne z nich nie musiało nawet w połowie podobnie myśleć i, choć nie wiedział jak pozostała dwójka, jego odmienne myślenie nie obchodziło tak długo, jak nie było mu ono narzucane. - Ale szanuję twoje zdanie... cóż. Oby faktycznie tylko ich nic nie zeżarło.
Po tym wzruszył barkami.
- Idziesz dziś gdzieś?

- A ja szanuję, że chcesz je znaleźć - powiedziała. Nie miała nic przeciwko temu, może uda mu się je znaleźć i przyprowadzić z powrotem do obozu, jeśli same nie znają drogi, albo nie są pewne, czy chcą tu wrócić; niemniej ona nie zamierzała się w nic pakować. I lepiej, by Wrona w nic się przypadkiem nie wpakował szukając ich, bo był tym wartościowszym bratem, po którym byłoby jej smutno - zdążyła się już do niego przywiązać, polubić, no i mieli wspólne plany, co nie? A wspólne plany zbliżają.
- Hm. Planowałam zapolować, albo pójść na jakiś samotny patrol, jak odpocznę chwilę po treningu. A co, zainteresowany towarzyszeniem? - spytała, poruszając nieco wąsami i wpatrując się krótko w kocura.

- Nawet bardzo - odparł spokojnie. Jeśli nie byłby przeszkodą, chętnie by z nią się gdzieś udał. Nie miał sam nic lepszego w tej chwili do roboty, stąd... czemu by miał nie poświęcić tego czasu na spędzanie go z siostrą?

Nie miała nic przeciwko temu, by brat do niej dołączył. W dobie treningów, innych rang i obowiązków nie mieli ze sobą dużo czasu do dyspozycji, więc jako rodzeństwo powinni spędzać ze sobą chociaż trochę czasu, prawda? Szczególnie, że nie mieli specjalnie złej relacji, właściwie, dla Jeziora był to jej ulubiony brat (choć dużego wyboru nie miała, prawda? ale liczy się że wygrał z Konwalią), więc nie miała nic przeciwko temu, by jej towarzyszył. Skinęła więc głową.
- W takim razie, po co marnować czas, ruszajmy, wymyślimy czy lepiej polować czy zrobić szybki patrol po drodze - rzuciła, nieco żartobliwie, acz jej pysk nie wyrażał, czy żartowała serio, czy w sumie to mówiła poważnie, a już po chwili się podniosła i ruszyła w stronę wyjścia z obozu.

[zt x2]

Konwaliowy Sen usiadł w pobliżu Wzburzonej Wody, podobnie, jak niegdyś robiła to jego imienniczka. Oczywiście, pozostawał zupełnie nieświadomy tego faktu; jego myśli koncentrowały się na innej szylkretce - Owcze Runo. Ostatnimi czasy jego umysł niezmiernie często powracał do tematu kotki. Zielonooki nie był pewien, czy było to kwestią chęci pozyskania od niej wiedzy, towarzystwa, jakie mu ostatnio zapewniała czy też opieki, którą otoczyła go, gdy najpierw był ranny po stoczonej z łasicą walce, a następnie chory. Naturalnie, nie pozwalał sobie ma myśl o tym, że jego zachowanie może być związane jakkolwiek ze sferą uczuciową, zwłaszcza, że wspomniana kotka pozostawała klanową medyczką, kotką, której zakazane zostało posiadanie partnera i kociąt. Nie chciałby wszak, by jego ewentualne potomstwo, które planował przecież mieć, pozbawione zostało jednego z rodziców, tak, jak jego rodzeństwo pozbawione zostało uwagi i opieki Kruka.

/Pszczoła

Obecnemu spotkaniu Konwaliowego Snu i Pszczelego Pyłu towarzyszyły okoliczności zgoła inne, niż te mające miejsce, gdy zielonooki ujrzała kotkę po raz pierwszy.
Tym razem to żółtooka rozpoczęła rozmowę - kocur nie nawiązywał z nią kontaktu do momentu, w którym ta odezwała się do niego. Pytanie, które mu zadała, nie było tym, którego się spodziewał; nie posiadał na nie również stosownej odpowiedzi, jako, że nie zamierzał dzielić się swoimi przemyśleniami dotyczącymi Owczego Runa z siostrą Zaćmionego Słońca.
- Odpoczywam - odpowiedział więc, pomimo, że dręczące go przemyślenia nie sprzyjały wspomnianemu odpoczynkowi. - Jak odnajdujesz się w roli mistrza?

- Owszem, choć uważam, że może być to korzystne dla treningu charakteru i doświadczenia także i nas, wojowników - odpowiedział złotofutrej, jak zawsze nie obawiając się podzielić swoimi spostrzeżeniami z rozmówczynią. - Jak oceniasz swoją terminatorkę?
Niebieska kotka zdawała się posiadać wymagający ogłady charakter. Ciekaw był, czy siostra Zaćmionego Słońca zdolna będzie do jego okiełznania, co w jego opinii stanowiło niełatwe zadanie.
- Owszem, jednakże, o czym zapewne wiesz, nie jest ona pierwszą moją terminatorką - żywił także nadzieję, że nie stanie się ona ostatnią. - Rola przekazywania wiedzy innym zdecydowanie mi odpowiada.

- Rozumiem - odparł na słowa kotki, przez następne pięć uderzeń serca milcząc, jako, że wspominał zachowanie niebieskofutrej podczas trwania ostatniej ceremonii. - Podczas ostatniej ceremonii odniosłem podobne wrażenie
Głos zielonookiego, jak zawsze, pozostawał cichy, tak, by mogła usłyszeć go jedynie złotofutra rozmówczyni.
- Z jakiego powodu tak uważasz? - spytał się kotki z wyraźnym zainteresowaniem. Nigdy wcześniej nikt nie zwierzał mu się z podobnych przemyśleń. Oczywiście, jeśli powody przekazane mu przez kotkę okażą się racjonalne, gotów był służyć jej dalszą rozmową i ewentualną radą.

- Sądzę, że jeżeli nie czujesz się gotowa do roli mistrza lub wolałabyś jej nie pełnić powinnaś przekazać to Rozżarzonej Gwieździe - spytał się ostatecznie. On sam nie byłby zapewne rad, gdyby to właśnie Muszelkowa stała się jego terminatorką pomimo faktu, że przekazywanie wiedzy innym pozostawało odpowiadającym mu zajęciem. - Sądzę, że mój wuj zrozumie twoją postawę i zgodzi się na to, byś otrzymała terminatora w późniejszym okresie twojego życia... lub wcale, jeśli taka będzie twoja wola, trening Muszelkowej Łapy czyniąc obowiązkiem innego wojownika.
Rad był, że posiadał możliwość rozwiązania problemu złotofutrej. On sam, gdyby był przywódcą, przekazywałby treningi terminatorów jedynie tym wojownikom, którzy wyraziliby ku temu wolę... i którzy w jego opinii pozostawali odpowiedni do pełnienia tej roli.

- Próba podjęcia tego wyzwania zdaje się rozsądna, jeśli jednak stwierdzisz, że nie jest ono rolą dla ciebie, masz do tego prawo - odparł, podtrzymując swe dotychczasowe stanowisko. - Obawiam się jednak, że może się ono stać trudniejsze jeśli, nie wiedząc o twoich przemyśleniach, mój wuj zdecyduje się na oddanie drugiego terminatora pod twoją opiekę.
W klanie znajdowały się obecnie dwa mioty młodych kociąt, toteż zielonooki nie byłby zaskoczony, gdyby złotofutra miała stać się mistrzynią więcej niż jednego terminatora. On sam żywił nadzieję, że otrzyma któreś z kociąt pod swoją opiekę... gdyby jednak posiadał możliwość wyboru, nie zdecydowałby się na potomka Barwnej Łapy, kotki, która przedstawiała swoim kociętom wykrzywiony obraz istniejącego świata.
- Zdaje się, że przypadło ci do gustu towarzystwo mego brata - rzekł, by następnie przesunąć językiem po zmierzwionej sierści pomiędzy opuszkami swojej prawej przedniej łapy.

Powstrzymał się od uniesienia jednej ze swych brwi w reakcji na zdziwienie złotofutrej wojowniczki. Od czasu jej powrotu do Klanu Gromu minęło już wiele księżyców i zielonooki nie podejrzewałby, że jego rozmówczyni nie zaznajomiła się z istniejącymi liniami pokrewieństwa wśród jej współklanowiczów.
- Rozżarzona Gwiazda - odparł zachowując kamienny wyraz pyska. Dotychczas wszystkie wysokie stanowiska piastowane były przez członków jego rodziny; ciekaw był, czy Zaćmione Słońce zaiste będzie w stanie zmienić tę sytuację.
- Spędzacie wspólnie dużą ilość czasu, to jedyne, co zauważyłem - odparł, uważnie obserwując kotkę. Czyżby żółtooki planował zalecać się do Zaćmionego Słońca, a gdy ta okazała się niedostępna, skierować swą uwagę na jej siostrę?

- Poprzez stwierdzenie dotyczące przypadnięcia ci do gustu małem na myśli, że przebywanie z jego osobą odpowiada ci bardziej, niż przebywanie z innymi kotami z naszego klanu - odparł ostatecznie. Żywił nadzieję, że jego intuicja nie okaże się podpowiadać mu prawdy... w wypadku wuja nie zawiodła go jednak i wątpił, by obecnie miało być podobnie.
Nie zamierzał jednak wpływać na ewentualny rozwój wydarzeń.