– Hm... No nie, nie miałem. Jeszcze... – mruknął, kiedy Owcze Runo wspomniała o polowaniu na jego treningu. Niestety, na razie jeszcze nie zdążył przerobić ze swoim ulubionym mistrzem jednej z najciekawszych rzeczy do robienia. Szkoda, bo chciałby już upolować prawdziwą zwierzynę, a nie motylki i kamyczki, jak do tej pory. – A to nie jest wbrew kodeksowi? No wiesz, że można zabijać tylko dla wyżywienia, a nie dla przyjemności. A w ogóle ciekawe, skąd się u nich bierze zwierzyna, heh. Czy to ta, którą wcześniej zabili żywi? Heh, brzmi zabawne, bo zwierzyna raczej nie wierzy w to, co wy. No i jak to Gwiezdni nie mają się czym zająć? Skoro tworzą te swoje przepowiednie, to już mają sporo do roboty. To pewnie wymaga dużo pomyślunku nawet na całe dnie, bo w końcu to bardzo ważne i znaczące dla klanów. – odparł. Wbrew swoim zamiarom medyczce ciężko było rozwiać wszelkie wątpliwości cynamonowego kocurka, a każde jej staranne wyjaśnienie budziło w jego łbie tylko więcej pytań. W pewnym momencie (mniej więcej kiedy zaczął gadać o pochodzeniu zwierzyny na Srebrnej Skórce) terminator tak bardzo pogrążył się w swoich myślach, że zerknął na niebo i zdawał się mówić sam do siebie. – AH! Wybacz, trochę mnie poniosło. Wiesz, tak gadam i gadam o tych gwiezdnych kotkach, a dla ciebie to musi być bardzo ciężka robota, co nie? Pewnie niełatwo jest pełnić rolę pośrednika i próbować odpowiadać na wszystkie pytania związane z czymś tak niejasnym i abstrakcyjnym, jak wasza wiara. Podziwiam to! – dodał przepraszająco, kiedy jego umysł powrócił na ziemię. Czasami po prostu za dużo gadał. Może nie bardzo go przekonywały te bajki o Gwiezdnym Klanie, to jednak determinacja i faktyczne próbowanie odpowiedzieć na każde pytanie na ten temat w sensowny sposób było całkiem imponujące. Kurde, Owcze Runo musiała być taka mądra!
Rozmawiali jeszcze przez chwilę, dopóki Ignisa kogoś z kolegów nie zawołał. Wtedy kocurek pożegnał się wesoło z medyczką i ładnie podziękował jej za rozmowę, zanim się oddalił. Po chwili ona również wróciła do swoich spraw.

//zt x2

Jeżynowy Cierń nie żyła, w klanie panowała rażąca niemo.petwncja, jemu zaś miało wkrótce przypaść przewodzenie klanowi na najbliższym zgromadzeniu. Stan Rozżarzonej Gwiazdy z pewnością był niepokojący i Konwaliowy Sen zastanawiał się, kiedy rudofutry przyzna się do niemożności pełnienia funkcji ze względu na swoje zdrowie.
Teraz, gdy Jeżynowy Cierń nie żyła, w klanie ciężko byłoby o wyznaczenie odpowiedniego zastępcy.
Usiadł na jednym z brzegów, obserwując prąd wody rozbijający się nad jednym na z kamieni.

Łapcia po pogrzebie nieco rozmyślała o śmierci, o tym jak łatwo może ona nas dopaść na zwykłym polowaniu który wszak jest codziennym obowiązkiem. Przez to rozmyślanie obawiała się bardziej treningu niż wcześniej... albo raczej co następuje po nim.
Kotka na szczęście nie musiała się martwić o przyszłość klanu... ten był dla niej stały, czymś zapewnionym do końca życia. Ma przywódcę, ma zastępcę i nie była świadoma problemu Konwaliowego Snu... nie licząc tego oczywistego - śmierci partnerki.
Widząc go samotnie siedzącego nad Wzburzoną Wodą postanowiła podejść do niego niepewnym krokiem. Usiadła nieco ponad długość ogona od kocura i również wpatrywała się w prąd strumienia.
- Współczuje straty... - zaczęła niepewnie chcąc okazać jakiekolwiek wsparcie.

Zapewne gdyby kotka nie postanowiła odezwać się do niego, nie zareagowałby, pogrążony we własnych rozmyślaniach. Doprawdy, nikt z młodego pokolenia Klanu Gromu nie zapowiadał się w jego opinii obiecująco. Jego jedyną nadzieją była nieżyjąca Jeżynowy Cierń.
- Dziękuję - odparł cicho po kilku uderzeniach serca, nie rozumiejąc zbytnio potrzeby, dla której inni ustawicznie opowiadali mu o ich własnym współczuciu. Pysk kocura pozostawał w kamiennym wyrazie, on sam zaś postanowił nie kierować do kotki żadnych słów - przynajmniej tymczasowo.

Kotka zerknęła kątem oka na uderzenie serca w stronę kocura mając nadzieję że ujrzy tam jakąkolwiek emocje - myliła się, nie była jeszcze świadoma jakim typem kota jest Konwaliowy Sen. Tern nawet w tak ciężkich dla niego chwilach starał się nie okazywać słabości wokół reszty klanowiczów.
Siedziała w ciszy, nie chciała naciskać, a pytanie "jak się czujesz" na pewno nie było na miejscu. Córka Barwnego Nieba oczekiwała na... cokolwiek, ale nie zamierzała siedzieć tutaj wiecznie. Chciała najzwyczajniej w świecie pokazać zastępcy że w razie potrzeby ten może jej się wyżalić. Ma na pewno kogokolwiek bliższego niż ona sama, ale było jej go żal.

Konwaliowy Sen nie potrzebował niczyjego współczucia - w jego związku nie było miłości, była natomiast przyjaźń i olbrzymie zaufanie. Miłość miała zapewne pojawić się później, to jednak nie było im dane.
- Jako, że wyzdrowiałaś, wkrótce nadejdzie czas twojej ceremonii - oznajmił fakt oczywisty. Obowiązki pozwalały na ucieczkę od żałoby, on zaś od zawsze lubował się w ich wykonywaniu. - Masz jakieś prośby dotyczące twego przyszłego imienia?
Jeśli tak to, naturalnie, zamierzał ich wysłuchać. Wątpił, by ktokolwiek, a zwłaszcza on sam, chciał ponownie wysłuchiwać żali takich, jak te które zgłaszał im Grzmiące Gardło.

Kiwnęła głową potwierdzając fakt wypowiedziany przez kocura.
- Dziękuję że pytasz... moje aktualne imię stwarza ten problem. - ale kotka nie uważała go za coś czego należała się wstydzić, imię nieco bardziej wyróżniające się od reszty i stwarzające pytanie "a co z tym terminatorskim." Nawet kocięta ją o to pytały.
- Lubię spokój, kwiaty i wodę... błękit ogólnie. Rześkie poranki i rosę na trawie, nie wiem czy powinnam się tym kierować sugerując moje terminatorskie imię... - odpowiedziała z nutą niepewności. Czy dawanie sobie imienia po czymś co się lubi nie było zbyt dziecinne?

Użył słowa "masz" zamiast "posiadasz" - niemalże skrzywił się z powodu braku swej elokwencji, ostatecznie jednak skoncentrował swą uwagę na obliczu rozmawiającej z nim kotki, zamiast poświęcać ją tafli Wzburzonej Wody.
- Nie widzę przeszkód, byś tak właśnie uczyniła - odrzekł zgodnie z własną opinią. On sam posiadał wszak niecodzienną opinię dotyczącą jego imienia. - Preferujesz usłyszeć możliwe propozycje i wyrazić swą opinię, czy wolisz zostać zaskoczona podczas ceremonii?

Na odpowiedź kruczofutrego kiwnęła głową posyłając mu delikatny, trochę nieśmiały uśmiech.
- Jeśli masz już jakieś pomysły to chętnie wysłucham. - odparła po chwili namysłu. Ciekawiło ją na co zastępca wpadł w tak krótkim czasie. Poza tym co dwie głowy to nie jedna... może któryś z pomysłów podpadnie jej do gustu, i zasugeruje drobną zmianę dzięki której to imię będzie idealne?
W sumie imię Konwaliowego Snu jej się podobało, w sensie było może troszkę... mroczne, ale miało w sobie coś dzięki czemu ono idealnie do niego pasowało.
Sama nie była do końca pewna co.

Reakcja kotki zdradzała, że jego pytanie było zapewne czymś przez nią oczekiwanym... lub zaskoczeniem, które doceniła. On sam nie zmienił wyrazu swego oblicza.
- Na chwilę obecną, w oparciu o twoje sugestie, rozważam pięć propozycji; są nimi Rześka Łapa, Kwiecista Łapa, Ukwiecona Łapa, Spokojna Łapa i Poranna Łapa - rzekł, uważnie obserwując rozmówczynię. - Być może pasowałoby do ciebie również miano Źródlanej Łapy.
Jako, że stan zdrowia rudofutrego pozostawiał wiele do życzenia, zielonooki wątpił, by kotkę mianować miał ktoś inny, niż on sam.

- Skoro takie imiona... to masz pomysły na drugi człon? Czy postawisz na spontaniczność i na koniec mojego treningu zaczniesz głębiej nad tym myśleć? - łatwo zasugerować pierwsze imię, ale żeby pasowało z drugim...to już jest trudniejsze. W sensie do Spokojnej Łapy można dać wiele członów...a do reszty pole jest ograniczone.

Nie zastanawiał się długo nad odpowiedzią dla kotki. Jej pytanie określić mógłby mianem nieroztropnego. Czyżby podobna była do Barwnego Nieba, swej matki?
- Wybór drugiego członu należy do przywódcy. Obecnie jest nim Rozżarzona Gwiazda, nie ja - rzekł, obserwując tamtą uważnie i mrużąc nieco oczy. Nie zamierzał wkraczać w kompetencje jego wuja - przynajmniej do czasu, w którym ten pozostawać będzie względnie świadomy i przytomny. Na mianowanie wojowników znajdzie jeszcze czas - ten nastąpi zaś dopiero wtedy, gdy otrzyma osiem dodatkowych żyć.

Kiwnęłam głową na słowa kocura. Miałam nadzieję że skoro proponuje mi takie imiona to wiążą się z nimi jakieś konkretne drugie człony... ale nie zamierzałam ciągnąć tego tematu dalej, wydawało się mi to nietaktowne, trochę jakbym wypominała błąd w niezrozumieniu moich słów. Pewnie źle sformułowałam pytanie.
- Wybór mentora też należy do przywódcy czy przed każdą ceremonią się naradzacie? - spytałam o drugą najważniejszą kwestię związaną z moim mianowaniem. Miałam nadzieję że dostanę kogoś z kim będę mogła prędko nadrobić stracone księżyce.

Owszem, wypominanie błędu Konwaliowego Snu byłoby dużym nietaktem i, co gorsza, mogłoby zrazić zielonookiego do jej osoby, czego ta z pewnością nie chciałaby doświadczyć. Czarnofutry kocur niełatwo pozwalał urazom odejść w niepamięć - tę uczynioną mu przez Bociani Klekot zamierzał zapamiętać jeszcze przez długie księżyce.
- Pytasz ogólnie, czy konkretnie o decyzje moje i Rozżarzonej Gwiazdy? - spytał się, nie chcąc odpowiedzieć na pytanie błędnie z powodu niedoskonałej komunikacji. Niezależnie od pytania kotki nie posiadał na nie jasnej odpowiedzi... nie mógł też powiedzieć jej całkowitej prawdy, w ten sposób bowiem jego postawa mogłaby zostać uznana za podważanie autorytetu rudofutrego. Tego, oczywiście, zielonooki by nie chciał.

Machnęłam końcówką ogona. - Raczej konkretnie o mianowanie terminatorów... domyślam się że w innych sprawach Rozżarzona Gwiazda pyta się o twoją opinię, raczej...- tu zrobiłam niepewną przerwę- ...nie wybrał cię bez powodu. Pokłada w tobie dużą dozę zaufania. - przywódca i zastępca w moim mniemaniu powinni się przyjaźnić... no dobrze, może nie przyjaźnić ale na pewno darzyć siebie nawzajem zaufaniem i koleżeństwem. Bo kto wybrałby na swoją prawą łapę kogoś kogo nie znosi?

Zastanawiał się, czy powinien dzielić się z kotką wszystkimi informacjami, które mógłby jej przekazać - ostatecznie nie była jedną z bliższych dla niego kotów.
- Naradzamy się - zaś swoich rad udzielałem Rozżarzonej Gwieździe również zanim zostałem zastępcą, chciał rzec, ostatecznie jednakże postanowił się przed tym powstrzymać. Dla większości klanu informacja ta nie stanowiła wiedzy powszechnej.
Gdyby tylko Rozżarzona Gwiazda nie był chory... sprawa Bocianiego Klekotu mogłaby zostać rozwiązana szybciej.
- Owszem. Tak również być powinno - rzekł zgodnie z prawdą, następnie ponownie milknąc. Gdyby Jeżynowy Cierń nie umarła, byłby zapewne bardziej rozmowny, teraz jednak Łapci pozostawało mierzyć się z kotem pogrążonym w żałobie.

Kiwnęłam głową milknąć również na dłuższą chwilę. Nie wymagałam od Konwaliowego Snu próby podtrzymania tej rozmowy, z grzeczności powinien to uczynić, jednakże był teraz w żałobie więc przymykałam oczy na jakąkolwiek nietaktowność z jego strony.
- Mam nadzieję że najbliższy czas jako zastępca będzie dla ciebie łaskawy... i że będziesz mógł przeżyć żałobę w spokoju. - dodałam cicho pochylając łeb w geście szacunku i odchodząc powoli gdzieś w stronę lecznicy... może się na coś przydam Owczemu Runu.

/zt

Wręcz przeciwnie - w opinii Konwaliowego Snu posiadana przez niego ranga zwalniała go niekiedy z uprzejmości... nigdy nie był również kotem przedłużającym rozmowę w momencie, w którym nie czuł, że posiada ochotę lub konieczność by tak właśnie uczynić.
- Dziękuję - odparł, uznając, że będzie musiał bacznie przyglądać się jego rozmówczyni. Zdawało się, że jej charakter znacznie odbiegał od charakteru jej naznaczonej defektem psychicznym i pozbawionej logiki matki.

Usiadł w pobliżu skutej lodem wzburzonej wody obserwując jak słońce odbija się od zmrożonej tafli. Ciekaw był, jak ostatecznie rozwiąże się sprawa Bocianiej Łapy. Rad byłby, gdyby ostatecznie posiadł możliwość wygnania kocura.
Obserwował uważnie obóz odpoczywając. W ostatnich dniach posiadał wiele obowiązków - to, zwłaszcza ze względu na śmierć Jeżynowego Ciernia uważał za kwestię pozytywną.