Kwitnąca Kryjówka

Kim byłby Wilczek gdyby się poddał w zdobywaniu przyjaźni Burzowej Łapy? Nie sobą. Słysząc jej słowa lekko się zachmurzył. Wolę porozmawiać. Nie umiem się bawić przy kimś. A wtedy oczom malucha ukazał się listek. Łapy go korciły tak bardzo że skoczył ku niemu i rozpoczął wojnę z nim zapominając o.rozmówczyni. Chwilę się siłował z liściem a potem zadowolony zaniósł ,,zdobycz" Burzowej Łapie Upolowałem! Powiedział z dumą kładąc listek Myślisz że mogę zostać uczniem teraz?

Czemu wszystkie koty aż tak bardzo ciągnęło do rozmowy? Burza zupełnie tego nie rozumiała. Ona... Nie lubiła rozmawiać. Fakt faktem i tak się przemogła, może trochę i zmuszała do rozmowy... Ale i tak tego nie lubiła. Przyjemniejsze było siedzenie wspólnie w ciszy. Ale wiedziała dobrze, że z kociakami się nie dało.
- Ja wolałabym nie. - odparła chłodno, ale szczerze. Wolała nie kłamać tylko po to, żeby innym nie było przykro. Miała na uwadze własny komfort i wolała go nie naruszać bardziej, niż już to robiła.
Obserwowała ze znużonym wręcz wyrazem pyska poczynania niebieskiego kocurka. Brew nawet jej nie drgnęła. Jedynie wzrok jej niebieskich oczu za nim podążał.
- Ile masz księżyców? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. W końcu nie można sobie zostać terminatorem ot tak - jakkolwiek zdolnym by się nie było.

Cóż Wilczek nie miał zamiaru się zniechęcić. Zdobędzie sympatię tej burzowej uczennicy! Hah ale wymyślił określenie. Burzowa Uczennica. Idealnie do niej pasowało. Ale czy chciało mu się tak długo wymawiać jej nową ksywkę o której nie wiedziała? Nie. No to... Będzie do niej mówił po prostu Burzka. Ładnie, uroczo i pasująco do jej charakteru. Zadowolony klapnął na ziemię To możemy posiedzieć w ciszy Podsunął wspaniałomyślnie. Na pytanie szarej uczennicy zrobił poważną minkę Trzy! To dużo prawda? Zastanawiał się czemu Burzka jak zdecydował ją określać na razie w myślach była taka ostra. Jakby wiecznie nie zadowolona. A kto jest twoim mentorem? Lubisz treningi? Ile już się szkolisz? Jak myślisz jakie będzie twoje wojownicze imię? I postanowienie o siedzeniu w ciszy Wilczka legło w gruzach. No ale nie znał jej chciał się trochę dowiedzieć bo może już nie będzie miał okazji.

Kociak dalej ją męczył. Irytował. Posiedzenie w ciszy może i mogłoby być dobrym pomysłem, ale szybko się przekonała, że szare kocię kłamało. Gadało, pysk mu się nie zamykał. Burza najchętniej obniżyłaby łeb i zasłoniła uszy łapami. Bo zgadywała, że nawet jeśli sobie pójdzie, to ten podąży za nią. Co za utrapienie.
- W takim razie nie możesz. - odparła - Kodeks mówi: "kocię musi mieć co najmniej sześć księżyców, by mogło zostać terminatorem". Masz trzy. Mniej niż sześć. - wyjaśniła, w razie gdyby kociak nie do końca jeszcze ogarniał konceptu liczb czy coś.
Na nagłą falę pytań w końcu jednak skuliła uszy. Niech on już umilknie...!
- Za dużo pytań. Za głośny. Miało być cicho. - upomniała go - Moim mentorem jest Mroźny Oddech. - to wszystko, na co zgodziła się odpowiedzieć. Resztę informacji wolała zachować dla siebie.

Kocurek westchnął. To sobie jeszcze poczekać. I to dłuuuuuuuugo. Niestety. Ale jeszcze tylko trochę i zostanie terminatorem. Będzie super! Zadowolony położył się obok kotki a między przednimi łapkami trzymał złapany listek i zaczał go gryźć z pasją. Przepraszam Burzo. Już będę cicho Obiecał. Skrócona wersja imienia wymsknela mu się przez przypadek. Kiwnął głową na jej odpowiedź. Nie znał tego kota. Będzie musiał o niego wypytać tatę. Postanowił i wrócił do gryzienia liścia

No, przynajmniej młody obiecał, że tym razem już na pewno będzie cicho i rzeczywiście słowa dotrzymał. Nie komentowała tego, że zwrócił się do niej jako "Burzo", bo akurat to jej nie przeszkadzało. Oba warianty jej imienia były w porządku.
Owinęła swój ogon wokół łap i tylko obserwowała, jak kocię gryzie liść. Przez myśl jej przemknęło, czy się nim nie zatruje, ale to już raczej zmartwienie medyka. Ona nie wiedziała, jakie konsekwencje dla kotów miało gryzienie liści nieznanego pochodzenia. Ale gdyby miało sprawiać jakieś kłopoty, to raczej by o tym wiedziała, prawda?
Nie odezwała się ani słowem. Siedziała w ciszy, obserwując bawiącego się kocurka.

Wilczek podrzucił łapką liścia machając ogonem. Atak! Gdy zabawka zaczęła spadać podskoczył i złapał ją w pysio i zaczął potrząsać na prawo i lewo. I wtedy zaczął ciągnąć liść po ziemi. Zabawka już mocno pogryziona tego nie wytrzymała i odpadła od niej sporą część. Kocurek zrobił smutną minkę. Jego zabawka! A była taka fajna! Usiadł smętnie i patrzył na pozostałości listka. Szarak zawiesił łebek

...mogłaby teraz tego kocurka zostawić samego i po prostu odejść. Dać spokój sobie samej i swoim zszarganym nerwom. Ale... Wtedy straciłaby swój mały obiekt obserwacji, prawda?
Uniosła brew, jakby zastanawiając się, co zrobić z tym małym. Hmm... Może... Powinna znaleźć mu jakąś nową zabawkę? Rozejrzała się po okolicy. Liści trochę tutaj było. Może jak mu jakimś rzuci, to znowu zacznie się bawić czy coś?
Chwyciła pierwszy lepszy listek, który zaplątał się pod jej łapą, podeszła do niebieskiego kocurka i... Upuściła go przed nim i po prostu usiadła. On miał zabawkę, ona będzie miała spokój. A przynajmniej taką miała nadzieję, że w ten sposób będzie to działać.

Starlight