Kiwnął głową na znak, że podziela zdanie brata.
– Sytuacja też nie jest zbyt zwykła, więc w sumie nic dziwnego – mruknął zaraz z nutką rozbawienia w głosie, ale w gruncie rzeczy mówił poważnie. W końcu to nie była zbyt normalna sytuacja i… może lepiej, że Gwiezdny Klan był gotów się w nią zaangażować. Ciekawe tylko, jaki będzie finał tego wszystkiego, to znaczy – jak na to zareaguje Pliszkowy Dziób, bo Orzech nie spodziewał się, by się ucieszyła, heh.
– Hm – odpowiedział na początku. No… tak, Motyl nie należał do zbyt pewnych siebie kotów. Jakby, takie były fakty, po prostu. A ta sytuacja była w dużej mierze poza jego kontrolą, co pewnie mu nie dodawało animuszu. I raczej nie potrzebował, by jego brat teraz mu o tym przypominał. – Myślę, że Gwiezdni nie pozwolą, żeby się to zakończyło jakoś źle – powiedział więc po chwili namysłu.
Spacerowali jeszcze jakiś czas, rozmawiając na ten i inne tematy.

***

Był zły. Był sfrustrowany. Był… smutny.
Nie dlatego, że był na Zgromadzeniu. Nie dlatego, że jego brat został medykiem, a jego mistrzyni postanowiła bardzo słusznie zrezygnować z tej roli. Wręcz przeciwnie, te rzeczy bardzo go cieszyły, dopóki się nie zorientował, że w klanie… nie ma kogoś ważnego. Nie ważnego w znaczeniu, że ktoś z klanowej władzy zniknął, nie – ważnego… dla niego.
Gwieździsta Noc zniknęła i nikt nie mógł jej znaleźć.
A szukał. Przy każdym wyjściu z obozu szukał jakichkolwiek śladów, oznak jej obecności; na każdym patrolu wypatrywał jej charakterystycznego, lśniącego srebrzystego futra w okolicy granic; szukał z Pochmurnym Świtem, z Gronostajową Mordką, z Czerwonym Kwiatem, a nawet z Gęsim Tupotem i Świergoczącym Borem. Szukał, nie zważając uwagi na zmęczenie, na ból łap, na zimno, na głód.
Szukał jej dłużej, niż swojego rodzeństwa. Po pierwsze dlatego, że teraz był wojownikiem i nie czuł, że wychodzenie w pojedynkę jest jakoś bardzo nieodpowiedzialne. Po drugie… z Gwieździstą Noc miał specjalną więź. Po treningu się nieco osłabiła, ale nie dlatego, że ją zaniedbał, po prostu on miał swoje obowiązki, ona swoje, ale i tak starał się ją zagadywać co jakiś czas, nawet w legowisku przed snem.
I kiedy zorientował się, że zniknęła i jej już nie znajdzie, zdał sobie sprawę również z tego, że te uczucia wobec jego mistrzyni, które pojawiły się na ich wspólnym treningu, które właściwie nigdy nie zniknęły, mogły któregoś dnia stać się czymś o wiele więcej. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że nie patrzył na inne kotki przez pryzmat ich aparycji, nie interesował się nimi w romantyczny sposób, bo… bo od wielu księżyców postrzegał tak Gwieździstą Noc, nawet jeśli nie był tego świadomy i nie było to jeszcze silne uczucie. Nie był w niej zakochany, ale zauroczony – z pewnością. Mogli… mogli kiedyś stworzyć tak wspaniały związek, jak relacja jego rodziców, jeżeli kiedyś odwzajemniłaby jego uczucia.
Uważał ją za piękną od dnia, w którym zorganizował swoją śmieszną ceremonię. Już wtedy zwróciła jego uwagę, a kiedy została jego mistrzynią, był w jakiś sposób zadowolony, choć jej nie znał i choć była bardzo młodą wojowniczką, a od początku był nastawiony bardziej na jakiegoś Silnego Kocura Doświadczonego Wojownika. Uwielbiał jej sposób prowadzenia treningu, jej dystans do siebie, jej poczucie humoru, to, jak się wysławiała, to, jakie miała podejście do różnych sprawach… a kiedy niemal z nim flirtowała, to nie wiedział, czy to na serio, a jednak szedł w tym za nią. I poszedłby dalej. A teraz chodził jedynie po granicach i po okolicznych terenach, szukając.
Czemu nie zorientował się wcześniej? Czemu nie powiedział jej wcześniej?
A teraz nie umiał się na niczym skupić. Nawet to, że Marchewkowa Łapa absolutnie olewała treningi, nie napawało go emocjami. Nie potrafił cieszyć się z codziennych sukcesów na polowaniu. Nie wiedział, czego szuka tego poranka w okolicy Zimnej Toni, skoro teraz przebiegała tu granica z Rzeką… odcinająca jej drogę powrotu z tej strony.

Przysiadł wreszcie, w otępieniu patrząc na zamarzniętą taflę jeziora i, jak się można spodziewać, nie dostrzegając w niej Gwieździstej Nocy. Czy w ogóle jeszcze żyła? Może śnieg przykrył jej ciało kawałek od granicy, a on nie potrafił go znaleźć? Czy stała się już jedną z miliardów gwiazd na niebie, tak jak mówiło jej imię, i obserwowała go z Gwiezdnego Klanu, jak jego rodzice…?
Zacisnął lekko wargi, słysząc odgłos kroków, zbliżających się do niego zza grzbietu. Nie był w aż tak złym stanie, żeby całkowicie nie zwracać uwagi na otoczenie, ale i tak nie chciał, by ktokolwiek go widział w tym stanie. Szybko rozpoznał zapach nowego medyka. Rozmawianie z Motylem nawet normalnie czasem sprawiało mu problemy, bo nie zawsze wiedział, jak dobrać słowa, by wrażliwy brat nie odebrał ich negatywnie… a teraz… teraz nie miał na to siły. Nie lubił pokazywać swojej słabości, nie przepadał w ogóle za ukazywaniem negatywnych uczuć innym kotom, chyba że była to na przykład złośliwość. No, ale nie mógł przecież kazać Motylowi spadać na drzewo.
Odwrócił więc głowę, próbując przywołać na pysk uśmiech, ale wyszła mu jedynie marna imitacja, krzywy grymas, w którym nie było jakiejkolwiek radości.
– Mhm – odparł niskim, zmęczonym głosem. No tak, Motyl z łatwością połączył kropki. Gwieździstej Nocy nie było, a jego prawie nie było w obozie i ciągle chodził po granicach i pobliskich terenach. Nie trudno na coś wpaść, prawda? – Chociaż… sam nie wiem, czego się spodziewałem akurat tutaj – dodał pusto.

Wszystko było… nie tak. Rozumiał pomoc Klanowi Rzeki, ale teraz, w sytuacji, gdy nie było niedaleko granicy z terenami niczyimi, z których mogła przybyć Gwieździsta Noc, irytował go nowy kształt klanowych granic, irytowało go, że nie mógł przejść dalej, sprawdzić, poszukać. Wszystko było nie tak. Nie w porządku. I zupełnie nie wiedział, co teraz zrobić.
Szybko nauczył się, że w obliczu śmierci jest bezsilny. Nic nie mogło przywrócić życia jego matce, a później – ojcu. Ale przecież kot, który zniknął z klanu, mógł kiedyś odnaleźć drogę do domu i wrócić… i o ile nie życzył Gwieździstej Nocy śmierci, nigdy w życiu, o tyle nie miał pojęcia, jak w sobie to wszystko ułożyć, jak to pogodzić, kiedy jej tu już nie było, i wciąż istniała szansa na powrót, ale nie wiedział, jak duża, i nie wiedział, kiedy się on wydarzy…
– Motyl, ja- – zaczął cicho i urwał, jakby nagle zwątpił w sens mówienia czegokolwiek, jakby nagle zaczął się zastanawiać, czy faktycznie powinien. Czy powinien o tym mówić akurat Motylowi… i czy powinien w ogóle? Co to mogło zmienić, że teraz powie to na głos? Odwrócił znów wzrok. Każdy jego oddech wzniecał małą chmurkę pary i przez chwilę skupiał się tylko na tym. – Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, ile dla mnie znaczyła – dodał wreszcie, po długim zastanowieniu, a jego głos był ściszony i poważny.

Emocje.
Świat emocji dla Orzeszka był często zbyt skomplikowany, by chciał się w niego zagłębiać. Zduszał je nieraz za pomocą działania. Jeżeli pojawiały się w nim negatywne emocje, to szedł na polowanie, zajmował się obowiązkami, i tak dalej, żeby po prostu zająć myśli tak długo, dopóki nie zniknęły. Z pozytywnych korzystał z przyjemnością, chociaż może nie zawsze potrafił je okazać… ale miłość była skomplikowana. Właściwie jedyna miłość, która była dla niego prosta, oczywista, to była ta do rodziców, zwłaszcza teraz, kiedy pogodził się tym, że są oni na Srebrnej Skórce i dopiero tam się będzie mógł z nimi spotkać. Miłość do rodzeństwa była już bardziej problematyczna, gdyż nie zawsze wiedział, jak im pomóc, jak pokazać wsparcie choćby Motylowi, a jego stosunek do tych, którzy zaginęli i zniknęli z klanu, był nieco ambiwalentny. Ale relacje romantyczne to był już osobny wyższy poziom skomplikowania… taki, że go przerastał. Zwłaszcza, że wciąż był kotem młodym, który wcześniej nie doświadczał takich uczuć.
A zdanie sobie sprawy z zauroczenia czy może nawet zakochania w momencie, gdy jego obiekt zniknął, było… szczególnie trudne i bolesne.
I tym razem czuł, że nie powinien unikać tego tematu, skoro już sam zaczął. Westchnął ciężko na początku, kiedy usłyszał pytanie brata, i zagryzł lekko wnętrze policzka.
– Jako… ktoś, kogo mógłbym pokochać – wydusił wreszcie z zaciśniętym gardłem.

– Wiem, że jesteś… medykiem. Że nawet gdybyś miał wobec kogoś uczucia, to nie mógłbyś się nimi kierować. Jednak to nawet nie kwestia zauroczenia czy czegoś takiego, po prostu coś… coś w Gwieździstej Nocy było takiego, co sprawiało, że widziałem się z nią w przyszłości w tak dobrym związku, jak mieli nasi rodzice – powiedział z trudem, wcześniej kiwnąwszy lekko głową na słowa brata. Bez śladu… tak, to był największy problem. A to prowadziło go do kolejnego problemu, powiązanego z pytaniem Motyla.
– Raczej nie ma już nic, co mogę zrobić – odparł gorzko. Mógł tylko mieć nadzieję. I… czekać. Ale nie mógł całego życia spędzić na myśleniu o tym, co by było, gdyby Gwiazda została, albo planowaniu tego, co zrobi, kiedy wróci… musiał liczyć się z tym, że już nigdy nie zobaczy jej srebrzystego, puszystego futra, jej bystrych zielonych oczu, jej zadziornego uśmiechu. Nie mógł marnować teraźniejszości.
Choć kusiło. Kusiło go, by czekać na Gwiazdkę, bo może któregoś pięknego dnia stanie na klanowej granicy… ale nawet jeśli by wróciła, musiał liczyć się z różnymi rzeczami, na przykład z faktem, że mogła powrócić jako ktoś inny, ktoś odmieniony doświadczeniami nabytymi po drodze – i mogłaby też nie odwzajemniać jego uczuć. Bo może nigdy ich nie było i tylko to sobie wymyślił, że widział z jej strony jakiekolwiek zainteresowanie… a może zdążyłyby zniknąć przez czas spędzony poza Wichrem.
Więc musiał się z tym pogodzić, choć w tym momencie jeszcze nie chciał – żeby nie odejść od zmysłów, żeby nie zmarnować sobie życia na czekaniu, bo przecież nie musiała wcale wracać, i żeby nie odtrącić po drodze kogoś innego, o ile by znowu do kogoś coś by poczuł. Ugh.

Nie było mu łatwo o tym mówić; nawet przed sobą nie przyznawał za bardzo, że jego serce ciągnęło do tak trwałej, silnej relacji, jaką mieli ich rodzice, i że widział w swojej mistrzyni kogoś, z kim mógłby takową stworzyć. No, ale teraz i tak było na to za późno. Nie chciał rozpamiętywać, „co by było gdyby”, zastanawiać się, czy może Gwiazdka nie postanowiła odejść z klanu, czy gdyby jej powiedział, to by to wyglądało inaczej, ale jego myśli i tak próbowały to robić, nawet jeśli bardzo nie chciał. Zmarszczył lekko nos, zdając sobie z tego sprawę.
– Cóż… skupianie się na czymś innym to jedna z rzeczy, która mi wychodzi wyśmienicie – odparł z gorzkim rozbawieniem. Śmierć ojca? Po pierwszej reakcji – skupić się na czymś innym. Śmierć ojca? Skupić się na czymś innym. Zaginięcie rodzeństwa, terminatorów? Skupić się na czymś innym. Tak, dobrze mu to szło. – Nie mogę czekać… choć jakaś część mnie chce – mruknął jednak poważniej.
Może gdyby był bardziej spostrzegawczy, jeśli chodzi o uczucia, zauważyłby nie tylko swoje uczucia wobec Gwieździstej Nocy wcześniej… może zauważyłby też, że w jego życiu jest inna kotka, która z kolei jest zainteresowana nim. Może wtedy inaczej spojrzałby na przyszłość, może by rozważył… inne opcje, choć byłoby to bardziej racjonalne, niż emocjonalne, zwłaszcza w tym momencie. Ale nie zauważał.
– Dzięki – mruknął po długiej chwili ciszy.

Na pewno były lepsze, zdrowsze sposoby radzenia sobie z emocjami i trudnymi sytuacjami, jakie ich spotykały, ale… cóż, każdy wybiera swoją własną truciznę. A Orzechowy Cień musiał iść dalej, nawet jeśli to pójście dalej oznaczało po prostu popadnięcie w pewną rutynę i zajmowanie się obowiązkami bez poświęcania dużej uwagi zaginięciu Gwieździstej Nocy tak długo, jak przestanie go to boleć. Westchnął ciężko, po czym mruknął, że mogą tu jeszcze trochę posiedzieć. Milczał jednak, a przynajmniej nie zaczynał żadnego tematu; po prostu chciał potrwać w ciszy, a potem powrócić do obozu, żeby powoli zacząć wcielać swoje postanowienia w życie.

zt

Poranna Zorza zawędrowała aż na granicę z Klanem Wichru w poszukiwaniu odpowiednich medykamentów. Czuła się nieco lepiej, niż na zgromadzeniu, chociaż wcześniejsze zawroty głowy zdecydowanie nie były przyjemne. Miała jednak za mało ziół, by sama siebie leczyć, dodatkowo nie była to groźna choroba i szybko ustąpiła. Ostatnio na niebie widziała piękne gwiazdy, które spadały i tworzyły cudowny widok, być może dzisiaj po zmroku również dane jej będzie je zobaczyć? Dostrzegła znajomą sylwetkę, która siedziała koło granicy samotnie, wpatrzona w rozgwieżdżone niebo, na co się delikatnie uśmiechnęła. Rzadko kiedy ostatnio miała ochotę na towarzystwo, jednak dla drugiego medyka zrobi wyjątek.
- Dobry wieczór, Motyli Blasku. Ostatnio niebo jest niezwykłe, prawda? - zapytała, kuśtykając bliżej i siadając niedaleko kocura, odciążając chorą łapę i kierując wzrok na niebo, przymykając lekko oczy. Widok gwiazd i nocnego nieba napawał spokojem, pozwalał oczyścić umysł i zrelaksować mięśnie.

Wyszła nieco dalej niż początkowo planowała... Ale wciąż czuła zapach Klanu Wichru. Więc chyba nie oddaliła się znacząco, prawda?
Nie zdążyła jeszcze poznać wszystkich terenów, jednak łapy świerzbiły ją tak bardzo, że nie mogła powstrzymać się przed spacerem po terenach. Nie miała żadnego konkretnego celu, do którego chciałaby się udać - szla tam, gdzie ją łapy prowadziły. W pewnym momencie dotarła do jakiegoś niewielkiego jeziorka, wokół którego czuła także inny, niezbyt przyjemny zapach. Inny klan? Chyba tak. Przysiadła znudzona na brzegu, zastanawiając się, co ze sobą właściwie zrobić.
Na treningu nie przerobiła jeszcze tak wiele. Z rodzeństwem od czasu mianowania się mniej widziała. Nie znała nikogo spoza klanu. Była niezadowolona. Zdecydowanie. I to na własne życzenie! Tupnęła łapą, zerkając na jezioro i tereny za nim.

Jastrząb miała to nieszczęście, że akurat spacerowałam, polując w okolicy. Po polowaniu już miałam wracać do obozu, gdy wiatr przywiał mi świeży zapach wichrowego kota. Drgnęłam uszami zainteresowana, nie kojarząc, aby patrol był w te okolice jakoś niedawno wysyłany, dlatego też podążyłam za zapachem, aby znaleźć. Oh. Szylkreta, młoda, terminatorka Pliszkowego Dziobu. Zamierzałam do niej po prostu podejść, jednak wybrałam... coś innego.
Upewniając się, że idę pod wiatr zgięłam łapy, a ogon wyprostowałam z linią grzbietową. Zaczęłam powoli iść, nie chcąc nadepnąć na nic głośnego, i raz co jakiś czas się zatrzymując, aby terminatorka mnie nie zauważyła. Siedziała przy brzegu, ale to nie miało znaczenia. Może jak ją wystraszę, to wpadnie na lód i się nauczy kilku rzeczy. Kto wie! Życie jest pełne niespodzianek.
Po chwili gdy byłam wystarczająco blisko wyszłam z krzewu, witając się z kotką spokojnym tonem głosu.
— Jastrzębia Łapo — mruknęłam, obserwując dokładnie terminatorkę. Zmrużyłam oczy na koteczkę. Rozglądnęłam się dookoła po chwili.
— Czy jest z tobą tutaj inny kot, najlepiej wojownik? Niebezpieczne jest, aby młody terminator wychodził sam z obozu — dodałam jeszcze, po chwili rozglądania się wracając wzrokiem do Jastrząb.