Minęło trochę czasu, zanim nauki kremowej wojowniczki Słodka Łapa postanowiła wdrożyć w życie. A było to jak nie trudno się domyśleć konsekwencją wielu nieprzyjemnych wydarzeń, które miały miejsce w jej ukochanym Klanie. Dawny przywódca, Niedźwiedzia Gwiazda lubiony nazywać przez rudo-białą koteczkę "Gwiazdką" zmarł, a ona za wszelką cenę starała się pomóc przezwyciężyć ból i stratę Orzeszkowi, który teraz dumnie nosił miano Orzechowego Cienia, bo tak mili moi. Niedawno odbyła się ceremonia, na której wraz ze swym bratem otrzymał nowe imię, a na dodatek i swojego terminatora! Córka Barwnej Łączki miała nadzieję, że chociaż on odciągnie złe myśli z łebka jej kolegi i choć na chwilę nie będzie zadręczał się śmiercią swojego ojca. Oprócz tego bardzo cieszyła się z jego sukcesu ale też i zarazem było jej poniekąd no...przykro. Nie ukrywajmy. W końcu złocisto-orzechowy usiał przenieść się do innego legowiska. No i jeszcze jej brat. Huh, ten to dopiero był przypadkiem. Przez chorobę której się nabawił Nektarek nie chciała zbytnio go opuszczać i robiła to tylko w momentach takich jak trening albo aby pomoc innym, którzy ją poprosili o jakąś przysługę, dlatego dzisiaj, kiedy kocurek spał wybrała się na...łowienie ryb. Tak! Właśnie tak! Wreszcie postanowiła wypróbować szkolenie Cebulowego Nosa i pójść do Zimnej Toni. Przeprawa była nieco...stresująca, bowiem obawiała się, że może natrafi na jakiegoś drapieżnika, ale na szczęście obyło się bez tego. Sparing z Orzeszkiem wiele ją nauczył o podstawach walki, dlatego pod tym względem czuła się co nieco...bezpieczniej.
Kiedy na horyzoncie zarysowała się Zimna Toń, terminatorka uśmiechnęła się szeroko sama do siebie i pędem, pewnie strasząc pobliską zwierzynę, pobiegła to jej tafli. Pamiętała jak jej mistrzunio Słońce mówił by nie sprawdzała czy faktycznie nazwa jest prawdziwa, jednak teraz odrzuciła jego głos gdzieś na bok. Nie przyszła się taplać w wodzie, choć powoli zaczynało być gorąco, a jedynie złowić rybę, ryby! Jedną na pewno chciała zanieść starszej wojowniczce w ramach wdzięczności za przekazane nauki. No ale dobra, przejdźmy do rzeczy. Znalazła odsłonięty brzeg i powoli po cichutku do niego podeszła. Uważała by przypadkiem cień przypadkiem nie padł na tafle wody, a kiedy była wystarczająco blisko przysiadła przy brzegu, układając swój rudy ogoneczek wzdłuż ciałka. Na sam koniec zanurzyła łapkę w wodzie, na co delikatnie przeszły ją ciareczki od nagłego przeskoku temperatury, a potem...potem starała się zachować jak największy bezruch. "Nie możesz ani drgnąć!" - wołał w jej główce głos pani Cebuli i czekała.

To dopiero trzeba mieć szczęście czyż nie? Nie dość, że podczas zakładu z Orzeszkiem udało jej się znaleźć wiewiórkę i do tego ją polować (!) to na dodatek poszczęściło jej się i tym razem, bowiem po dłuższej chwilce coś zainteresowało się jej łapką! Uśmiechnęła się sama do siebie, gdy zauważyła delikatnie przebijającą się przez taflę żółtawą barwę brzucha jakiejś mniejszej ryby, tuż przy swojej łapce, a także poczuła takie dziwne skubanie. Było to...mhm ciężko określić jakie, lecz jedno było pewne, że rudo-biała koteczka ledwo powstrzymała się od cichego chichotu. "Teraz masz szanse popisać się Nektarek! Nie spartacz tego!". Mruknęła do siebie i po kilku uderzeniach serca, kiedy uznała, że jest to odpowiedni moment, najszybciej jak potrafiła wyciągnęła pazurki i postarała się wbić je w szaro-brązowe łuski Śliza, bo tak, chociaż Słodka niewiele znała się na rybach, ba prawie że w ogóle się nie znała, to tak właśnie się nazywała owa ryba. A kiedy udało jej się swoje pazurki zatopić w jego boku to postarała się wybić go łapą na brzeg, jak najdalej od niego by przypadkiem jak ostrzegała pani Cebula, jej pierwsza oślizgła zdobycz jej nie uciekła!

Ah! A to ci pech! A może bardziej niedoświadczenie skoro po raz pierwszy wybrała się na łowienie rybek. Widocznie za wolno działała! Tak, tak. To musiało być właśnie to! Dlatego też, mimo iż Słodka Łapa początkowo przeklęła w myślach rybę za to, że ta nie chciała dać się jej złapać (!); to wzięła kilka głębszych oddechów, by nieco się uspokoić i ponownie zanurzyła w tafli wody łapę, tym razem mając już wyciągnięte pazurki! Liczyła, że dzięki temu będzie szybsza, a rybka, która po zmąceniu wody i głośnym chlupocie odpłynęła, ponownie do niej przypłynie i tym razem da się upolować, ponieważ owszem, była ona jeszcze w zasięgu jej wzroku, a więc nie odpłynęła na dobre! Rudo-biała koteczka nawet nie zakładała opcji, by powrócić do obozu bez chociażby jednej maluteńkiej rybeczki, jako dowód, że da się? Da się! Oczywiście, że się da nie będąc przeszkolonym i dopiero co próbującym. Zadbała jeszcze o to by cień przypadkiem nie padał na taflę Zimnej Toni, a także zachowała ponownie bezruch. "No dalej kruszynko, podpłyń jeszcze raz i tym razem daj się złapać!". Gdyby tylko żółto brzuszna ryba podpłynęła wystarczająco blisko, Słodka Łapa planowała wyczekać odpowiedniego momentu, a następnie zamaszystym ruchem wybić ją na brzeg jak najdalej od jeziorka.

No i jest! "Ha i co? Zgubiłaś teraz wszystkie swoje łuski, rybo?" - zapytała w myślach, kiedy poczuła, że tym razem udało jej się wyciągnąć łapę wraz z zaczepioną na kilku łuskach rybą, która oh! Jakaż była waleczna, gdy wydostała się na brzeg! Ale nie bójcie nic, już Słodka Łapa ruszyła na pomóc temu biedulkowi. Tak...na pomoc, ale nie by z powrotem dotarł do domu tylko by jeszcze dalej wypchnąć od brzegu, a może nawet i przytrzymać dwoma łapami do momentu aż śliz nie przestał się wić. Wtedy uśmiechnęła się dumna z siebie, że no tak! Przecież była to jej pierwsza w życiu złowiona ryba i już dzisiaj zaniesie swoją pierwszą zdobycz tego pokroju na wichrowy stos! To dopiero był czad! Już czuła wzrok innych klanowiczów na sobie, gdy dumnie zaniesie do obozu tą żółto brzuszną rybeczkę. Może nawet pochwaliłaby się nią Orzeszkowi? ale no wracając. Oblizała wargi i odłożyła ją niedaleko siebie, a następnie powróciła do łowienia. Rzecz jasna nie zamierzała na tym poprzestać, choć już mogłaby wracać. W końcu przyszła tu po na pewno jedną rybkę i ją właśnie już miała, ale no. Powróciła na brzeg. Musiała nieco inaczej się ustawić, gdyż słońce jak wiadomo już co nieco zmieniło swoje położenie. Następnie tak jak poprzednio wyciągnęła pazurki i zanurzyła tę samą łapkę w tafli wody. Tym razem było to znacznie prostsze i obyło się bez nieprzyjemnych ciarek. No i na samiusieńki koniec przystanęła w bezruchu i tak jak poprzednio czekała. Może tym razem coś większego? Mhm? Na pewno by nie pogardziła!

No i proszę! Chodź liczyła na znacznie większy okaz, nie mogła przepuścić kolejnej okazji, którą zesłali jej Gwiezdni. Oczywiste więc było, że zamierzała z tego, jak najbardziej skorzystać. Ponownie delikatnie uniosła ku górze jeden z kącików pyszczka, kiedy przy swojej łapie zauważyła maluteńką rybeczkę, byłaby idealna, gdyby któryś kot chciałby spróbować jak w ogóle smakują 'ryby' bo nigdy na przykład nie miał okazji, by spróbować, a marnowanie takich dużych na degustacje, by ostatecznie nie zjeść byłoby czystym zmarnowaniem posiłku! No więc ponownie przystąpiła do próby złowienia kolejnej już rybki, tym razem o srebrzysto lśniących łuskach i widocznie zarysowującej się na bokach niebieskiej smudze. Mhm...do tego w przeciwieństwie do poprzedniej ta nieco bardziej ostrożnie podpływała do jej łapeczki, więc tutaj Słodka Łapa musiała wykazać się większą cierpliwością. Ostatecznie jednak gdy uznała, że to odpowiedni moment, zamachnęła się ponownie, chcąc zahaczyć pazurkami o jej łuski, a także, by wypchnąć ją jak poprzednika jak najdalej od brzegu!

Kto by pomyślał, że wybierając się po raz pierwszy na łowienie ryb, już na samym począteczku uda jej się złowić, aż dwie ryby! Oczywiście mile widziane było ich jak najwięcej, ale dwa jak na dobry początek i ledwo zaczęte łowy to był naprawdę dobry wynik! Byle tylko do zakończenia się tak utrzymało! Zamachnęła się więc i wyrzuciła rybeczkę na brzeg, nieco rozchlapując przy tym wodę, która osiadła na jej futerku na piersi, jak i drugiej łapie. Skrzywiła się lekko na to jednak praktycznie w ogóle się tym w tamtym momencie nie przejęła. Bardziej zależało jej na tym, czy ta rybka była, czy nie i ostatecznie okazało się, że była. No więc teraz obok śliza leżała maluteńka słonecznica, martwa rzecz jasna, bo ta też przez moment się powiła. Ah, jaki piękny widok! Uśmiechnęła się szerzej ukazują szereg białych kiełków. No to...spróbujmy dalej! Może tym razem coś większego uda się złowić? Albo...chociaż znaleźć? Pewnie takie to ciężej wypchnąć na ląd. Mhm...będzie się zastanawiać jak przyjdzie co do czego! Teraz musiała ponownie podejść po cichutku do brzegu, ustawić się tak by cień nie padał na tafle wody i powolutku zanurzyć łapeczkę z ostrymi pazurkami, by poczekać w bezruchu aż kolejna ofiara do niej podpłynie...

Nie może być tak dobrze, prawda? Widocznie rybki chciały dać chwilkę odetchnąć Słodkiej Łapie po jakże zaskakująco dobrym początku. Ale nie przejmowała się tym! Pewnie za chwilkę zmienią zdanie i ponownie podpłyną do jej łapki. Tak, tak! Wystarczyło tylko chwilkę poczekać. Dlatego też uzbroiła się w cierpliwość i czekała. Postarała się zrobić kilka kroczków gdyby było to potrzebne by cień nie padał na tafle, a także starała się siedzieć w bezruchu, hamując delikatne podrygiwania rudego ogoneczka z ekscytacji. No i oczywiście co warto też zaznaczyć wciąż w wodzie utkioną miała łapeczkę. No, to teraz musi podpłynąć coś większego! Skoro tyle czekała to tym razem powinien podpłynąć większy okaz.

Mhm... Chyba jednak rybki chciały dać jej jasno do zrozumienia, że no niestety, ale już tak łatwo się nie nabiorą i tak prędko z powrotem do tego brzegu nie przypłyną. Eh. Zmarszczyła delikatnie grzbiecik noska zastanawiając się co w tej sytuacji zrobić i czy czekać dalej aż coś podpłynie czy może jednak nieco zmienić strategie. Pani Cebula mówiła, że można jako przynętę wsunąć do wody ogon, więc... Może to było teraz wyjście z tej sytuacji? Jak nie spróbuję przecież nie będzie wiedzieć! Dlatego też postanowiła uważając rzecz jasna na padający cień, czy przypadkiem nie jest on skierowany na tafle, wsunęła ostrożnie końcówkę puchatego ogoneczka i czekała, czekała w bezruchu zastanawiając się przy okazji jak, gdyby coś zainteresowało się jednak jej rudą kitką; złowić. Cóż, przekonamy się jak do tego dojdzie!

Oh! Tego koteczka się nie spodziewała! Jasne chciała dużą rybę, bo byłby to większy posiłek, a zarazem byłoby czym się chwalić, że ha! Słodka Łapa będąc na swoim pierwszym łowieniu rybek złapała taką ładną sztukę, ale ta była wręcz ogromna! Zamrugała więc parokrotnie ślepkami uchylając przy tym delikatnie pyszczek, bowiem coś jej tutaj...um, krótko mówiąc, zaczynało nie pasować. Może, nie była wielkim znawcą ryb, ale ten tu osobnik wyglądał jakby nie był w ogóle zainteresowany jej ogonkiem. A przynajmniej tak wydawało się z pozoru. Nie skubał tak, jak pozostałe rybki, które przyszło jej złowić, więc...mhm. Wtedy też do jej głowy wpadł głos pani Cebuli, która przestrzegała ją przed OGROMNYMI osobnikami i wydrami, a ten tutaj był właśnie jednym z tych pierwszych. Serce zabiło rudo-białej terminatorce szybciej, a ona w mgnieniu oka jak tylko zdała sobie sprawę, że to nie jest taka łagodna rybeczka, za jaką ją na początku brała; uniosła ogon znad wody, a raczej...chciała to zrobić i wyciągnąć na brzeg bowiem jesiotr wydawał się być coraz bardziej zainteresowany jej zanurzonym koniuszkiem kity.

Huh! Całe szczęście, że udało jej się bez problemu wyciągnąć swój ogonek z wody i przy tym nie zostać dziabniętym przez to ogromne rybsko, które podpłynęło! Odetchnęła ze słyszalną ulgą, ponieważ nie ma co ukrywać, że no...nieco spanikowała, a od środka rozpierał ją przez kilka uderzeń serca gorąc spowodowany nagłą sytuacją, w jakiej przyszło jej się znaleźć. Odczekała chwilkę, oglądając się na leżące niedaleko niej rybki. Ciekawe czy teraz cokolwiek złowi przez tego drapieżnika! Pewnie wszystko pochowało się, kiedy podpłynęło takie wielkie monstrum, no, ale jeżeli nie spróbuje to nie będzie wiedzieć, czyż nie? Chciała upolować, chociażby jeszcze jeden okaz tylko, że...nieco większy i już więcej im głowy nie chciała zawracać! Naprawdę... Dlatego też po dłuższych rozmyślaniach ponownie zanurzyła ogonek w wodzie, pilnując by cień nie padał na Zimną Toń. No i cierpliwie oczekiwała aż coś zainteresuje się jej koniuszkiem kity.