No i nic. Cóż, bywa; szukała dalej.

O, jarząbek! Kolejny pokaźny ptaszek, idealnie. Szedł sobie gdzieś, ale Pliszkowy Dziób chciała, by już nie szedł nigdzie. Nigdy. Chyba że do brzucha wichrzaków! Ugięła więc łapy, zrównała ogon z grzbietem, ustawiła się pod wiatr; zaczęła iść w jego stronę, uważając, by na nic nie nadepnąć i chowając się za krzewami i drzewami, a gdy jarząbek spojrzał w jej stronę - zastygała w bezruchu. Jeśli nic jej nie przeszkodziło, wyskoczyła z zamiarem zabicia ptaka.

Nosz… ! Nie było jej dane złapać jarząbka, a taki był piękny, tak smacznie by się jej go jadło… ugh. Zazwyczaj Porą Nagich Drzew narzekało się, że zwierzyny znaleźć nie można, ale ona miała tu jakiś zupełnie inny problem (problem brzmiał: najbardziej lubiła i umiała walczyć, a niestety postanowiła wydrę zostawić w spokoju). Szukała zwierzyny dalej.

Faktycznie, fajnie. Szukała dalej.

O boże, toż to przecież jej ulubione zwierzę na całym świecie po pewnym incydencie… a do tego potencjalne pięć obiadów! Było ich, hm, pięć - nie była pewna, czy wyjdzie z tego starcia cało, ale chyba nie umrze, co… ? Heh, nawet gdyby umarła, to przynajmniej w walce, jako wojownik, a nie jako jakiś żałosny medyk szukający roślin w śniegu. Nie była pewna, czy gryzonie ją widzą, czy nie (liczyła, że nie, bo to zawsze atak z zaskoczenia), więc szła z ugiętymi łapami, z ogonem zrównanym z grzbietem, pod wiatr, z ciężarem przeniesionym na tylne łapy i uważając, czy czegoś nie depcze… a potem, wiadomo, atak! Planowała od razu zaatakować jednego ze szczurów pazurami.

Ajaj, ała! Niby coś zrobiła temu małemu pierdolcowi, ale wszystkie się na nią rzuciły i trochę bardzo zabolało. Kurczę, narobi trochę roboty Motylowi… ale dobra, póki co ważne, żeby walczyć. Nie zamierzała się rozdrabniać; rzuciła się znów na pierwszego szczura, którego to zaatakowała wcześniej, by go dokończyć. Tym razem chciała się wgryźć w jego gardło, być może nawet prędko skręcić mu kark.

O, no i super, zabiła szczurzysko; tak nimi wstrząsnęła, że aż jej nic nie zrobiły, no poza tym jednym, który już drugi raz zafundował jej bolesne ugryzienie. Oj, uważaj sobie, bo jesteś kolejny na celowniku; od razu rzuciła się na szczura numer cztery, chcąc zrobić z nim to samo, co z poprzednim. Ugryźć w gardło i skręcić mu kark, się wie!

Och, tego nie zabiła, ale wydał z siebie pisk i… nie wyglądał na takiego, co pożyje dłużej. Zostawiła go więc w spokoju, wierząc, że w swoim obecnym stanie naprawdę nic jej nie zrobi, co najwyżej się zaraz wykrwawi; zamiast tego przeszła do ataku na szczurzysko numer trzy, jedno z tych, które nie może jej nic zrobić, heh! Tak, jak wcześniej, celowała zębami w gardło, by ugryźć i skręcić kark. Szło dobrze.

Aj, teraz nie poszło tak dobrze. Ból już zaczynał ją troszkę denerwować, ale nie zamierzała dawać szczurom za wygraną; z lekkim warknięciem znów rzuciła się na trzeciego szczura, chcąc tym razem dobić go na dobre: robiła to samo, co wcześniej. Ugryzienie w gardło; szybko zdała sobie sprawę, że to najlepszy sposób na szybkie się ich pozbycie.

Szczur martwy… ale Pliszka zaczynała czuć, że robi jej się słabiej. Zostały tylko dwa szczury, na szczęście, ale krwawienie i ich małe ugryzienia dawały jej już w kość… ugh, w każdym razie, nie zamierzała uciekać przed jakąś dwójką gryzoni, nawet osłabiona. Najwyżej se umrze w honorowej obronie Bujnych Pałek przed szczurami, czy coś… nie, żeby życzyła sobie takiej śmierci, ale takie lekkie myślenie o niej na pewno osładzało jej sytuację. Ugryzł ją szczur numer dwa, więc nie zastanawiała się, kogo wziąć na celownik: rzuciła się na niego właśnie, chcąc zrobić to samo, co wcześniej. Szybkie ugryzienie w gardło.