Drgnęłam wibrysami delikatnie na słowa Orzechowego Cienia, bo... doskonale się z nim zgadzałam. Sama miałam około dziesiątki terminatorów, a wytrenowałam jedynie czwórkę.
— Większość terminatorów znika. Czy to ze szczeniackiej głupoty, że jak są już terminatorami to mogą góry przenosić, czy przez wypadki. Jednak dalej... szkoda, że aż tyle — mruknęłam w odpowiedzi, wzrokiem uciekając gdzieś w dalekie tereny przede mną i przed wojownikiem obok. Ciekawe, gdzie była teraz taka Krowia Łapa czy Skoczna Łapa. I czy kiedykolwiek się zjawią.
Mrugnęłam kilka razy na słowa Orzecha, po czym delikatnie pokręciłam łbem.
— A. Lecznica to lecznica, i przebywanie w niej dłużej niż trzeba jest uciążliwe, tak czy owak — odparłam. W końcu w lecznicy jedyny kto przebywał z własnej woli to Motyl i jego dwójka terminatorek. No i jakiś kociak, który bardzo mocno chce się uczyć na medyka... ale może lepiej będzie, jak się taki w najbliższej przyszłości nie pojawi, heh.
— Mh, zgadzam się. Jednak... może to dobrze? Koty mogły się wyciszyć po tym, co się stało — mruknęłam, mrużąc delikatnie oczy. Bo od pogrzebu to jakoś tylko... wykonywałam obowiązki swoje, jadłam, szłam spać, może czasami jakaś szybka rozmowa z kotem z Klanu. Jednak mimo wszystko jakby się zatrzymało. Westchnęłam cicho, delikatnie wzruszając barkami. Czasami musiało być ciszej. Oby to nie była tylko cisza przed wielką burzą.

— To też racja — mruknęłam cicho, mrużąc oczy, patrząc się przed siebie. Niepojęte dla mnie było, aby jakiś kot... był aż tak nieczuły na to, co się dzieje wokół, aby aż tak być upartym i mściwym, że nie zostało się terminatorem medyka? Westchnęłam cicho, kręcąc łbem.
— Może to po prostu jakiś okres dojrzewania i zaraz mu przejdzie? — zaśmiałam się, drżąc delikatnie uszami, mając nadzieję, że mój żart przejdzie do Orzechowego Cienia. W sumie to nigdy z nim nie rozmawiałam, więc nie wiedziałam też, jak się wokół niego zachowywać przy dłuższych rozmowach. No, trzeba to jakoś odkryć.
— Żart, oczywiście. Będę miała go na oku, bo jest to niepokojące. Jego poczynania, w ogóle, są alarmujące.

— Nietrafiony? Wybacz — mruknęłam ciepło, mrużąc delikatnie oczy. Cóż, widziałam po reakcji, musiałabym być ślepa, że żart nie do końca trafił w gusta Orzechowego Cienia, i po dłuższym pomyślunku... nie dziwię się. W końcu syn Niedźwiedziej Gwiazdy był niejako... nie. Był mocno powiązany z tą całą sytuacją. Miałam tylko nadzieję, że kocur nie będzie miał mi go za złe. Heh.
Nastało milczenie między mną a wojownikiem. Przynajmniej na moment. W czasie tym patrzyłam prosto przed siebie, rozmyślając nad wszystkim, co się stało. Nie potrafiłam pojąć, w którym momencie coś musiało pęc w Małej Łapie, że wyszło z niego to, co wyszło. Rozmawiałam z nim raz, owszem, okazał swe zainteresowanie w objęciu rangi medyka, owszem, zagrzewałam i zachęcałam go, aby podjął kroki w tej sprawie... to czy szok w związku z wyborem Roski i Chaber tak na niego wpłynął? Szczerze, nie widziałam tego. Jednak kto wie, co się lęgło w łbie młodego kocura. To wiedział tylko on.
— Nie tylko ty masz taką nadzieję — odparłam spokojnym tonem głosu, słabo się uśmiechając do Orzecha. Nawet jeśli nie miałam w tym bezpośredniego udziału... nie aż tak, jak Golcowa Gwiazda czy Orzechowy Cień przynajmniej, to mimo wszystko, sytuacja była męcząca. Męcząca też dla całego Klanu, osób związanych z pogrzebem. Dla każdego. I miałam nadzieję, że po tej ciszy i pustce w Klanie teraz nastanie spokój. Ah... złudna była nadzieja, że tak pozostanie na długo. W końcu prędzej czy później coś się stanie.

Zmrużyłam delikatnie oczy na niemy znak od Orzecha, po czym sama delikatnie skinęłam głową. Odwróciłam pysk w stronę widoków, milcząc. Nie wiedziałam, o co miałabym zagadać do kocura, dlatego delikatnie uderzyłam ogonem o ziemię za sobą, jakby jakiś czas na rozmowę się skończył.
— A, nie będę już dłużej przeszkadzać. Dziękuję za rozmowę, Orzechowy Cieniu. Była bardzo przyjemna — mruknęłam ciepło z delikatnym uśmiechem na pyszczku. Następnie, jeśli wojownik nie miałby do mnie żadnych pytań czy też innych zagwozdek do przegadania, udałabym się w swoją stronę, do obozu. Trzeba sprawdzić, czy ktoś nie urwał sobie ogona, czy cokolwiek podobnego.

zt

Z cichym „nawzajem” kocur pożegnał się z Szałwiowym Życzeniem, po czym przez dłuższy czas pozostał w okolicy. Mimo czasu, jaki minął od pogrzebu Żubra, wciąż miał wiele spraw, o których musiał pomyśleć, zastanowić się… opracować jakiś plan, jeśli chodzi o Wierzbową Łapę, i tak dalej. A czy nie było na to lepszego momentu, niż chwila samotności na brzegu jeziora?

zt

Był ciepły, słoneczny dzień. Słońce już dawno było w swym najwyższym punkcie, obrzucając obóz, łąki i pobliskie lasy swymi świetlistymi promieniami, które tylko co pewien czas pozostawały przyćmione leniwie sunącymi po bezkresnym niebie obłokami. Delikatny szum na wietrzyku gęstych listowi komponował się wraz z ćwierkaniem z oddali ptaków, a rosnące zewsząd kwiaty, współgrały z zielonością roztaczającego się za ścianami obozu krajobrazu. Wszystko to było tak malownicze i wesołe...
...tylko nie Słodki Nektar, która nie pasowała do tego obrazu. Kotka, którą wszyscy kojarzyli z tryskającej energii i bijącego od niej szczęścia, tego dnia...była smutna. Nie cieszyły ją przelatujące nad jej głową motylki ani pszczółki, ani kwiatki, które tak kochała, ani ciepłe promienie, na których uwielbiała się wygrzewać. Zamiast tego parła prosto przed siebie pogrążona w głębokim zamyśleniu, aż nie dotarła nad Zimną Toń. Przecisnęła się przez gęstą i nieprzyjemną w dotyku wysoką trawę bujnych pałek i przysiadła nad brzegiem tafli, spoglądając w swoje odbicie. Czy naprawdę była aż tak złym kotem? Inaczej...Golcowa Gwiazda nie odebrałaby jej Wieczornej Rosy i nie czułaby na sobie tego palącego wzroku wichrzaków, którzy miała wrażenie, że patrzyli na nią nie w ten sam sposób, co przed tym ogłoszeniem. A najbardziej wstydziła się spojrzeć w oczy najbliższym, którzy musieli usłyszeć, że sobie...nie radzi. Orzeszkowi, Szałwii, Skowronkowi, Motylowi, którego Roska była też podopieczną. Jak...jak mogła z nimi porozmawiać po tym? Udawać, że nic się nie stało? Oh gdyby tylko była przy niej teraz Zawilec albo Fiołek. Dlaczego i ta tak ważna dla niej dwójka ją opuścili? Przymknęła oczy czując, że pojawiają się w nich łzy, które zbierając się w kulminacyjnym momencie, spadły, zlewając się z wodami jeziora.

Miałam od jakiegoś czasu plan, aby porozmawiać zarówno ze Słodkim Nektarem, jak i z Deszczową Łapą. Martwiłam się po prostu, że może ruda koteczka nie daje sobie rady, albo ma jakieś problemy z pojęciem jak być mistrzem? Też chciałam porozmawiać na ten temat z synem Golcowej Gwiazdy, dowiedzieć się jak on czuje się podczas treningu z rudą. Tylko nie miałam, kiedy z chociaż jednym z nim porozmawiać... do czasu, przynajmniej.
Bo podczas swojego spaceru znalazłam zapach prowadzący mnie do Bujnych Pałek. Zapach Słodkiego Nektaru, dlatego też zaczęłam iść w jej stronę. I znalazłam.
— Słodki Nektar? — miauknęłam spokojnie, z nutką zmartwienia. Podeszłam do rudej wojowniczki, widząc, jak płacze. Ugryzłam środek policzka, po czym usiadłam obok niej, swój ogon owijając wokół ciała młodszej kocicy. Ruda mogła się wypłakać, jeśli chciała. Nie chciałam teraz jej zadawać pytań, miałam jakieś serce, prawda?

Skulona, ze spuszczonym łebkiem i zamkniętymi oczami, siedziała nad brzegiem Zimnej Toni co jakiś czas smutno chlipiąc pod noskiem. Potrzebowała tego. Potrzebowała się wypłakać i być wysłuchanym, ale nie przez Orzecha, na którego już wielokrotnie nakładała swoje problemy, nie przez innych, tylko...Fiołka. Nagle poczuła, jak bardzo tęskni za bratem, którego tyle księżyców już nie widziała, jakby...ten kulminacyjny moment rozdrapał stare rany noszone na sercu. Tak bardzo chciałaby go teraz przy sobie mieć, on...on najlepiej by ją zrozumiał. Na pewno! Ale mogła jedynie bardziej dobijać się myślą, że już go z nią nie było. Tyle czasu...zostawił ją. Znalazł lepsze życie, na pewno. Inaczej wróciłby, prawda? Prawda? Wróciłby do niej i jej nie zostawił samej...na pewno.
I gdy pogrążona w coraz bardziej destrukcyjnych myślach cicho pociągała nosem nad tym brzegiem Zimnej Toni; nagle usłyszała cichy szelest. Nie ważne kto to był, nie powinien widzieć jej w takim stanie, lecz...nie potrafiła już powstrzymać płynących łez. One spływały wbrew jej woli i nawet, nawet gdyby udało jej się, choć na chwilę uspokoić one i tak iskrzyłyby w jej pomarańczowych oczkach. Położyła po sobie uszy, strosząc delikatnie futro na grzbiecie, gdy usłyszała swoje imię. Szałwiowe Życzenie. Nim jakkolwiek zdążyła zareagować zastępczyni podeszła bliżej i przysiadła obok niej. Dreszcz obleciał całe jej ciało zaraz po tym jak opatulona została dodatkowo jej ogonem, a ona już wiedziała, że nie wymiga się bez powiedzenia co leżało jej na sercu. Pociągnęła nosem, długo milcząc, praktycznie zastygając w miejscu.
— Czy-czy ja...na-na-naprawdę je-jestem tt-tak z-zły-złym kotem? — próbowała. Naprawdę starała się powiedzieć to bez zająknięcia, bez łez w oczach i opanowanym głosem. Ale nie potrafiła. Po prostu nie mogła.

Milczałam, patrząc z żalem na pyszczek rudej kotki. Drgnęłam uszami delikatnie, obserwując jej pyszczek, ale... nie mówiłam nic. Nie pośpieszałam Słodkiego Nektaru, aby cokolwiek miała powiedzieć, aby miała się tłumaczyć. Widząc, w jakim jest stanie to... chciałam jej teraz po prostu dać uczucie, że nie jest sama.
Po chwili patrzenia się na kotkę przeniosłam wzrok na jeziorko przed nami. Było przyjemnie... no. Gdyby wojowniczka obok mnie nie płakała. Na jej słowa natomiast delikatnie zmrużyłam oczy. Łapką przetarłam słabo poliki wojowniczki. W takim momencie Słodki Nektar była nikim innym, jak małą Nektarek, która się dosiadła do mnie podczas spożywania zwierzyny w obozie.
— Nie — mruknęłam spokojnym tonem głosu, słabo się do niej uśmiechając. Nie było złych kotów. Niektóre z nich podchodziły niesamowicie blisko do tej granicy... ale Słodki Nektar nie była jedną z nich, to pewne.
— Wypłacz się — dodałam jeszcze, ogonem słabo gładząc jej plecy. Chciałam, aby wiedziała, że ma wsparcie. We mnie, jako po prostu przyjaciółce.

Starsi chyba mieli ostatnio sporo na głowie ponieważ Sroka mógł robić to co chciał. Nikt nie zwracał na niego uwagi więc mógł się byczyć przez całe dnie. Problem był taki, że czasem był trochę znudzony. Jakoś nie za bardzo miał kotów do towarzystwa. I to takich przy których nie ziewałby co minutę. On potrzebował akcji lub po prostu kogoś kto zniósłby jego humor i charakter. A z tym mogło być trudno. Bo najprościej ujmując był gnojkiem. Chamskim kocurem dla którego liczyły się przede wszystkim własne korzyści. Możliwe, ze tak się zachowywał bo był jeszcze młody. Ale to nie zmieniało faktu, że był inny od pozostałych wichrzaków. Był niczym lis, który zmanipuluje każdego by otrzymać to czego chce. Więc był z niego niezły aktorzyna.
Wędrował dziś niedaleko Bujnych Pałek. Nie miał okazji jeszcze sprawdzić dokładnie tego miejsca. A jak miał czas to czemu by nie. Szedł spokojnie ale stawiał swoje kroki pewnie. Ogon miał podniesiony do góry a pierś była lekko wypchnięta do przodu. Szedł niczym książę. Biła od niego pewność siebie ale też fascynacja krajobrazem. Nie było już tak kolorowo jak wcześniej ale i tak! Uwielbiał podziwiać naturę.

/mały

Po śmierci Pliszkowego Dziobu chyba faktycznie każdy w Wichrze miał wywalone jajca na terminatorów. Nie żeby Maluch jakoś specjalnie narzekał, albo lgnął się do roboty, ale dziwny spokój w społeczeństwie wietrzyków nawet jemu wydawał się nie na miejscu.
A może jednak coś się działo, tylko izolacja kocura sprawiała, że ten nie był tego świadomy? Cóż, samego Malucha można było znaleźć na granicach, wpatrzonego w dal, zamyślonego. Nie pasowało mu życie w Klanie, a Klanowi on nie pasował. Jednak nadal go coś tutaj trzymało. Może nie chciał, by Świergot straciła ostatniego syna? A może bał się życia w samotności, bez możliwości pomocy innych kotów?
Dzisiaj wybrał się do Bujnych Pałek. Lubił ciszę i spokój tego miejsca. Także nie spodziewał się nikogo zobaczyć. Jak na nieszczęście, już z daleka było czuć zapach innego kota. Klan Wichru, więc nie pogoni. Miał jednak cichą nadzieję, że po prostu wyminie się ze pobratymcem. Oh jakże się mylił.
Wychodząc zza krzaka zauważył burego pointa. Ah, to był ten no ee, Srocza Łapa? Skrzywił się nieco pod nosem, obrócił się na pięcie i chciał wrócić do krzewu. Oby tylko terminator go nie zauważył.

Dobrą cechą sroki jako ptaka była dobra spostrzegawczość. Również tą cechę posiadał sam kocur i szybko zauważył czarne futro pośród wysokich pałek. Samoistnie się na chwilę spiął bo obawiał się, że był to jego mistrz. Na całe szczęście to nie był on bo nie zauważył w przybyszu białych znaczeń. Odetchnął z ulgą po9 czym ponownie wrócił do swojej pewnej postury.
– Widzę Cię. – powiedział po czym zrobił kilka susów w jego stronę. Kojarzył gościa. Tylko nie był pewien jego imienia. Nie był pewny czy na pewno to był ten terminator o którym było głośno. – Przestraszyłeś się mnie czy co? – przekrzywił lekko głowę w bok. – Już myślałem, że Gradowy Chłód mnie szpieguje. Ah! Twój widok sprawił mi ulgę. – mruknął w jego stronę.

"Widzę cię.". Cholera no. Na słowa pointa Maluch samoistnie się zatrzymał. No skoro już został odkryty to wypada się przynajmniej przywitać.
Usiadł przed kocurem, owijając ogonem łapy – Nie, po prostu nie chciałem wchodzić ci w drogę – półprawda, terminator nie chciał aby Sroka wchodził JEMU w drogę. No ale nie powie mu aby spi*rdalał, bo Golcowa Gwiazda znowu znajdzie pretekst aby go udupić za prześladowanie młodszych – Myślę, że gdyby Gradowy Chłód chciałby cię zaciągnąć na trening to zrobiłby to już dawno temu – odparł mrukliwie. Z wypowiedzi pointa mógł się domyśleć, że syn Golcowej Gwiazdy był jego mentorem. Chyba...

Gdy usłyszał odpowiedz Sroka w głowie połechtał sobie tym swoje ego. Tak, tak… Lepiej nie zawracać mu głowy. W końcu Sroka nie może gadać z byle kim! A gdyby był bardzo zajęty to nie mógłby się zająć osobnikiem gorszego od niego.
Na razie jednak oceny względem starszego zachował sobie na później. Bądź co bądź jeszcze go nie znał. Chciał się przekonać ile jest wart. Czy mógłby mu się jakoś przydać. Czy to rozrywkowo czy fizycznie. Ale chyba to drugie odpowiadało bo widząc jego budowę ciała, Srocza Łapa uznał że nawet mu sporego królika nie przyniesie. Był mizerny.
Dodatkowo nie był wysoki. Wręcz point przewyższał go trochę mimo iż był młodszy od niego. Więc ze strefy fizycznej nie miał nic do zaoferowania.
– Nic specjalnego nie robię więc nie przeszkadza mi twoja obecność. – odpowiedział spokojnie niczym dobrze wychowany kocur. Którym… Nie był tak do końca.
Gdy czarnofutry usiadł. Sroka zrobił to samo. Usiadł tuż obok niego i tym razem spojrzał się na jego pysk. W przeciwieństwie do niego posiadał zielone oczy i czarny nos. Definitywnie się od siebie różnili fizycznie jak i kolorystycznie. Srocza Łapa lubił różnorodność w innych. Lubił ich obserwować i wywnioskować pewne kwestie.
– Tia… Ale tak po prawdzie to nie przeszkadza mi to. Nie interesuje mnie trening. Jedynie czego chce się nauczyć to polowania i walki. Może jeszcze wspinaczki ale coś tam już potrafię. Pozostałe rzeczy są dla mnie mało istotne. – odpowiedział po czym szybko spytał. – Jestem Srocza Łapa tak a pro po. A ty jesteś…? – zapytał. Nie mógł sobie przypomnieć. Jakoś nie często go widywał w obozie.