Entuzjazm Wieczornej Łapy był dla Pliszkowego Dziobu bynajmniej normalny, bo to przecież jedynie nauka walki… i znów, nie była pewna, czy to jakieś dziwne przymilanie się ze strony terminatorki, czy to Słodki Nektar była dla niej takim traumatyzującym doświadczeniem, że tak się zachowuje. Pliszkowy Dziób miała raczej wywalone na to, co robi reszta wojowników, a Słodki Nektar wydawała się być zwyczajną kocicą, ale… hm. Może po prostu nie były dobrze dopasowane, choć z charakteru wydawały się podobne.
— No wiesz, to tylko bicie się, a nie jakieś kodeksy czy inne długie opisy roślin — stwierdziła… dla niej teorii walki w sumie nie było tak mało, gdy porównało się ją ze wspinaczką, ale w przypadku Roski uczącej się ziół i chorób taka ilość słów była wybawieniem. Cóż, i tak większość walki sprowadzała się do szczęścia, przypadku; oczywiście, doświadczenie i mięśnie dają lepsze wycelowywanie, większe zadawane obrażenia, ale nawet najlepszy czasem nie trafi czy zabraknie mu nagle pary w łapach. Bywa. — W takim razie atakuj — poleciła, sama napinając mięśnie, ale czekając z jakąkolwiek reakcją na ruch ze strony terminatorki.

Skomplikowane techniki i ruchy… ech, nie do końca, chociaż Pliszka miała kilka ulubionych manewrów, ale to zależało od kota. Niektórzy mogą odkryć, że bardzo dobrze wychodzi im atak w dane miejsce i używać go częściej, ale to może być niebezpiecznie, bo wtedy robiło się przewidywalnym.
Szylkretka ruszyła w jej stronę, toteż czas na reakcję. Na sam początek postanowiła spróbować uderzyć w mniej wrażliwe miejsce - nogi, by, jeżeli dopisze jej szczęście, móc zaburzyć równowagę koteczki.

Atak Wieczornej Łapy: słaby
Atak Pliszkowego Dzioby: udany

Co prawda terminatorka medyka zdołała lekko pacnąć wojowniczkę w tą szyję, ale Pliszka ledwo to poczuła. Jej manewr zaraz za to sprawił, że Roska poczuła chwilowy, ciężki impakt na swoje przednie łapy, przez co lekko się zachwiała, ale nie przewróciła.

Gdy Wieczorna Łapa postanowiła… pochylić się, i spróbować się pod nią wślizgnąć, najwyraźniej, Pliszkowy Dziób postanowiła szybko zareagować i unieść swoje przednie łapy, by potem ich ciężarem przykuć szylkretkę do ziemi.

Atak Wieczornej Łapy: udany
Atak Pliszkowego Dziobu: nieudany

Tym razem to terminatorka medyka miała przewagę, być może ze względu na zaskoczenie przeciwniczki swoim niecodziennym manewrem; Pliszkowy Dziób nie zdążyła jej uderzyć, a sama poczuła jak zostaje uderzona w swoją pierś i brzuch przez młodszą koteczkę. Cóż, uch… było to pomysłowe, ale również niesamowicie niekomfortowe.

Niestety nie udało jej się uderzyć w nią teraz, zamiast tego poczuła, jak ta uderza ją w pierś… po czym próbuje się wydostać z tej niezręcznej sytuacji. Pliszkowy Dziób nie zamierzała jej jednak na to pozwolić i momentalnie znów uniosła swe przednie łapy, by przyszpilić szylkretkę do ziemi.

Unik Wieczornej Łapy: nieudany, nara
Atak Pliszkowego Dziobu: udany

I faktycznie, terminatorka medyka nie zdołała wygramolić się spod wojowniczki w czasie; zamiast tego poczuła uderzenie na swoim grzbiecie. Pliszkowy Dziób trzymała ją swoimi łapami i szykowała się, najwyraźniej, do kolejnego ataku… więc co zrobi Roska?

Pliszkowy Dziób natomiast po przyciśnięciu terminatorki do ziemi od razu ruszyła do kolejnego ruchu, którym było coś, co robiła już wiele razy podczas sparingów: wycelowała w szyję, chcąc uciskiem zacząć Roskę podduszać.

Atak Wieczornej Łapy: krytyczny!
Atak Pliszkowego Dziobu: nieudany

Mniejsza od wojowniczki koteczka miała tą przewagę - przewagę zwinności i prędkości. A być może to tylko jej panika? Cóż, w każdym razie jej kopniak uderzył Pliszkę bardzo mocno w klatkę piersiową, aż trudno było jej wziąć pierwszy oddech, za to jej własne plany legły przez to w gruzach. Szylkretka nie znajdowała się już pod żadnym ciężarem czy naciskiem, bo w końcu go od siebie odkopała.

Musiała przyznać, że Roska miała trochę pary w tych łapach, bo kopniak odrzucił ją i pozostawił przez chwilkę uczucie bólu, ale szybko zniknęło. Dwójka kocic walczyła jeszcze przez chwilkę, aż w końcu obie uznały, że są zmęczone; Pliszka powiedziała terminatorce, że mogą ćwiczyć tak regularnie, jeśli chce, i tak też zrobiły. Pliszkowy Dziób i tak nie miała teraz dużo do roboty, gdy już nie musiała trenować Jastrzębiego Wrzasku.

zt

Córka Łaniej Skórki była WYCZERPANA, kiedy już skończyły walczyć. Dysząc ciężko, koteczka zmęczona, ale szczęśliwa podziękowała Pliszce i z entuzjazmem zgodziła się na jej propozycję, jeszcze raz jej podziękowała, po czym poszła do lecznicy, żeby tam paść na swoje legowisko na bardzo długą drzemkę.

zt

Czas w lecznicy nie był jakoś przygnębiający i nie stłumił ducha kotki, jednak obóz miał w sobie coś takiego, co dało jej jeszcze więcej energii do działania. Puszczyk podobał się klimat obozu. Najbardziej lubiła wiatr wiejący po pysku. Niekiedy mógłby irytować jak zawiał jeszcze jakimś liściem w pysk, ale jej się to nie przydarzyło. Ale paru innym kotom tędy przechodzącym owszem. Terminatorka przysiadła w okolicy legowisk wojowników i spojrzała z ciekawością na Trawiastą Wysepkę. Nie deptała po niej, broń was Gwiezdni, ale była fajna. Delikatnie uniosła jedną łapę i nacisnęła na trawę samymi poduszkami.
— Ciekawe jak się na tym śpi - wymamrotała pod nosem. Miała ochotę sprawdzić, ale żal jej było niszczyć całą tą trawkę.
/ Grad

Wracałem z polowania, a swoje łapy postawiłem w legowisku wojowników. Z polowania zabrałem sobie jednego wróbla, bo kto mi zabroni, prawda. Zasiadłem z boku, zwierzynę kładąc pod łapami. Zmrużyłem oczy, aby zaraz zabrać się do jedzenia piszczka. Mięso było dobre, ciepłe. Przyjemne.
Zauważyłem kątem oka, jak do legowiska wojowników wchodzi terminatorka. O ile się nie myliłem, to Puszczykowa Łapa. Kotka przysiadła się przy Trawiastej Wysepce, naciskając tę łapą. Byłem o tyle blisko, że mogłem usłyszeć, co tam mamrocze.
— Spróbuj to się przekonasz.

Uniosła głowę na słowa kocura i dłuższą chwilę utkwiła w nim swoje spojrzenie. Chciała to bardziej powiedzieć do siebie bez potrzeby ingerowania w rozmowę wojownika. Pewnie jest zmęczony i wolałby odpocząć.
— Wygląda zbyt dobrze by to burzyć. Poza tym, pewnie wielu innych wojowników lubi to miejsce i marszczyli by nos na to - przeniosła wzrok to z wojownika na kępkę trawy, a potem znowu na niego. — Przeszkodziłam w odpoczynku? - spytała grzecznie. Jak tak to stąd wyleci. W końcu nie jej rewir.

Podniosłem delikatnie brew na słowa Puszczykowej Łapy, przyglądając jej się z uwagą. Mówiła, że szkoda jej będzie, na co nie ukrywałem swojego zmieszania. To trawa. Nie jakaś zesłana od Gwiezdnego Klanu, to po prostu trawa.
— To jak będzie to komuś przeszkadzać, to sobie to poprawi — mruknąłem, niespecjalnie rozumiejąc myśli terminatorki Skowronkowego Trelu. Rozumiem, że chciała być uprzejma, ale nie doprowadzajmy do skrajności.
— Nie.

Bardziej obawiała się tego, że trawa może się zepsuć i nie urośnie już taka jak poprzednim razem. A wojownicy są różni. Niekiedy nie zwracają na to uwagi, jak wojownik przed nią, a innym by ciekła piana z pyska na tą wieść, że ktoś pogniótł ich ulubioną trawę. Usiadła obok wysepki schylając łebek by otrzeć się o nią policzkiem. Faktycznie przyjemna w dotyku, a trawa ogromnych szkód nie odniosła.
— Nie miałam okazji poznać twojego imienia - zagaiła nagle. W sumie to nie wiedziała jak inaczej by to zacząć, a podczas rozmowy nie chciała by kocura adresować jako wojownika tylko. A z poprzedniej ceremonii go nie kojarzy, a część pyszczków zdołała zapamiętać.

— Gradowy Chłód — odparłem na pytanie młodszej terminatorki, zerkając na nią spokojnie zmrużonymi ślepiami. Ja znałem imię młodszej, to też go nie potrzebowałem i nie potrzebowałem od niej oficjalnej informacji dotyczące jej imienia. Również niespecjalnie mnie interesował powód, dla którego tutaj zabłądziła.

Kocię zazwyczaj nie śmiałoby rzec, że jeno życie było przepełnione nudą, a już prędzej, gdyby było do tego zdolne, zaczęłoby rozpracowywać pytanie, czy z całą pewnością kota rozumnego jest możliwym stwierdzić, iż nuda stanowiła czegokolwiek „wypełnienie”, jeżeli według innych znaczeń, nuda oznaczała przecież brak. Blekot nie uważała, że czegokolwiek, kiedykolwiek jej brakowało — być może nie odzywała się, jak inne kocięta, nie zasypywała Lisiej Kity i Lekkiego Powiewu ciągiem pytań o istocie każdej przelatującej przed Wilczą Paszczą muszki, jak inne kocięta, a także nie bawiła się tak, jak inne kocięta… lecz nie stanowiło to dla niej problemów, ani nie czuła się też w jakikolwiek sposób ograniczona. Układanie otoczaków na stos w Wilczej Paszczy mogło być równie zajmującym zajęciem, co dla jej rozbieganego rodzeństwa udawanie przywódców wrogich klanów.
Bywały jednak takie dni, w których słońce plamami światła upadało na trawę po prostu dobrze, w sposób, który zdawał się rozświetlać również duszyczkę Blekot, na której dopiero zapisywał się obraz świata doczesnego. Kochała wtedy każde źdźbło trawy z żarliwością, z którą lubowała się w budowaniu kamiennych stosów i znajomością, z którą traktowała Wilcze Zęby. Dzisiaj sprawa prezentowała się nie inaczej, a Blekot zadbała o prawidłowy przebieg rytuału, jakim był bezkompromisowy marsz przed siebie, z wzrokiem zogniskowanym na celu, a uszami zamkniętymi na jakiekolwiek potencjalne wołania. Trawiasta Wysepka miała być dzisiaj zdobyta przez nią… miała. Znajdujący się w pobliżu klanowicze mogli usłyszeć zdecydowanie niezadowolony, przenikliwy pisk, gdy Blekot odskakiwała od zroszonej rosą trawy. Po wstępnym szoku, zmarszczyła grzbiet nosa i machnęła głową kilka razy, aby odpędzić łzy frustracji — nie udało jej się, jednak, osiągnąć tego w pełni. Wściekle mrugając, więc, zaczęła językiem zbierać obcą ciecz z poduszek łap, oraz wgryzać się w futro pomiędzy, żeby wydobyć z nich wilgoć.

Przyjęcie nowej roli i obowiązków było, no na pewno czymś nowym dla Słodkiego Nektaru i zważywszy na początki - trudne. Rozdzielanie patroli zarówno tych wyszukujących zagrożeń, jak i łowieckich...musiała także więcej uwagi poświęcić treningom innych terminatorów, zamiast jedynie skupiać się na swoim. Dużo informacji, świeża sytuacja i odnalezienie się w tym wszystkim...ah. Dużo było tego wszystkiego. Przez to, że też nie chciała zawieść klanu, starała się dawać z siebie wszystko, co skutkowało tym, że przez dawkę stresu każdego dnia, poczucia, że jej poczynania są też w pewnym stopniu z pewnością oceniane przez innych, potrzebowała w końcu odpocząć od tego zgiełku. Najlepiej robił jej sen, ale w czasie, gdy właśnie zmierzała odpocząć i przerwany tak po prostu w środku nocy sen zrehabilitować, w tym właśnie momencie doleciał do niej przenikliwy pisk jakiegoś kocięcia. Zaalarmowana niejako podniosła się, strzygąc uchem i wyjrzała w kierunku Zielonych Zarośli skąd ten głos wyłonił się. Zajrzała tam i po chwili natrafiła na burą koteczkę, do której podeszła bliżej i zapytała cicho przejęta.
    — Coś się stało? — w ciągu ostatnich dni przyłożyła większą uwagę do klanowiczów. Wcześniej...nie musiała wiedzieć dokładnie, które kocię to które, ale teraz miała wrażenie, że jako zastępczyni głupio byłoby nie posiadać takiej wiedzy. Kojarzyła wiec, że miała do czynienia z Blekot, choć jeszcze nie zwróciła się do niej imieniem.