Zdecydowanie bliższym prawdy byłoby stwierdzenie, że Blekot budową upodobniła się do matki, niż ojca, lecz została pozbawiona proporcjonalności. Kocię jest źrebięce, wręcz trzpiotowate: jej patykowate nogi są przydługie względem chudego tułowia, które jest ubogie w podściółkę tłuszczową, a mięśni posiada na tyle, aby ciało mogło funkcjonować. Dodatek w postaci słabo rozwiniętego podszerstka cementuje kanciastość kota – mimo, iż starają się to ukryć długie, z łatwością plączące się włosy okrywowe, które najdłuższe są na ogonie oraz bokach ciała. Właśnie na tych miejscach najlepiej widoczny jest bazowy kolor futra Blekot – czarny – który jednolitą pręgą ciągnie się przez cały ogon i kręgosłup aż do czoła, a na kończynach i klatce piersiowej zaczyna tworzyć wyraźne, grube, wijące się klasyczne pręgowanie na korowej barwy tle. Warto wyróżnić charakterystyczne, grube "oko" utworzone na obu jej bokach, a także fakt, iż wzór pręg na jej czole jest zaburzony przez zlanie się ich ze sobą. Przejaśnienia tworzą się głównie na pysku, wokół oczu, na podbrzuszu, a także na kryzie i portkach, które w skrajnych punktach kolorem równają się jasnemu beżowi. Spód jej łap jest całkowicie czarny, a, w kontraście, jedynym miejscem na ciele Blekot, gdzie można znaleźć biel, jest fałd brzuszny po prawej stronie jej ciała, gdzie widnieje łatka tegoż koloru. Futro dość wcześnie ujawniło tendencję do płowienia, rudziejąc, gdy kocię spędzi zbyt długi czas w słońcu Pory Młodych Liści.
Uszy kotki są duże i szpiczaste, a głowa owalna. Oczy Blekot, okrągłe i lekko osadzone, niedługo zaczną wybarwiać się z młodzieńczej szarości na piwny kolor. Być może byłaby dość uroczym kocięciem w swojej niezgrabności, gdyby dbała o własne futro, łatwo opadające powieki, uwagę chodu… lub cokolwiek związanego z jej fizyczną prezentacją, tak naprawdę.



Jest kocięciem dość enigmatycznym, o którym można snuć głównie przypuszczenia, ponieważ samo nie kwapi się do okazania jeno osobowości innym kotom. Postronnym może nawet wydawać się, że ma tendencję do wpadania w stany niemal katatoniczne, zamierając w bezruchu przy studiowaniu żłobień na stalaktytach i stalagmitach Wilczej Paszczy, bądź w plamach światła rzucone na grunt. Najwyraźniej wraz z mlekiem matki wyssała ambicję, lecz jest ona kierowana poznawaniem otoczenia na swój własny, cichy sposób, co pochłania Blekot do tego stopnia, że zdaje się wyłączać i nie rejestrować ani słowa padającego z pysków jej rodziców. Jeżeli już wybiera interakcję z innym kotem, preferuje fizyczne gesty lub mruknięcia, a jakiekolwiek wypowiedzi skleca z wyraźną niechęcią i, niemal, bólem. Stanowi to jednak sugestię, że nieemotywnym pozorem kryje się do bólu typowe kocię. Blekot kocha rodzinę i innych całym jej małym serduszkiem, jest niezwykle skora do pomocy, jeżeli potrafi ją zaoferować – wystarczy po prostu poświęcić jej trochę czasu na poznanie, w jaki sposób przeżywa jej dni.


Historia Blekot jest wypełniona różnymi imionami, z których jednak tylko część pozostała przy niej. Kocię urodziło się dwóm wojownikom Klanu Wichru: Lekkiemu Powiewowi oraz Lisiej Kicie, a jej miot liczy również Różyczkę i Niezapominajkę. Ze starszego rodzeństwa, w Klanie ostał się jedynie Gołębie Serce, a reszta – Podniebna Łapa, Drobna Łapa, Węglowa Łapa, Błękitna Łapa – zaginęła. Blekot wychowuje się na równi z młodszym potomstwem Zamglonego Brzegu i Pochmurnego Świtu, ze względu na nieszczęśliwą śmierć matki miotu.


Siła: 8
Zręczność: 15
Szybkość: 10
Odporność: 7

Życie (HP): 100
Wytrzymałość: 100


[ + ] sokoli wzrok
[ + ] cichy krok


- brak

x. xx - 2 ☾