Ogonem delikatnie przejechałam po grzbiecie młodego kota, aby tak go niejako pocieszyć. Strata przyjaciela mogła być ciężka i dobrze o tym wiedziałam. Uśmiechnęłam się do młodego kota. Miałam tylko nadzieję, że Żubrza Łapa nie zrobi nic głupiego.
— Jest w porządku, dziękuję za pytanie — odparłam spokojnym tonem głosu, owijając kitę wokół siebie. Bo nie było nic więcej do dodania w tym temacie. W końcu nie zamierzałam biednego terminatora zalewać swoimi problemami osobistymi! Zmrużyłam delikatnie oczy na młodego.

Żubrza Łapa uśmiechnął się tylko lekko do Szałwiowego Życzenia, gdy ta smugnęła go pocieszająco ogonem. Trochę dziwnie czuł się z tym, że kotka choć trochę zmartwiła się jego humorem. Nigdy jakoś nikt nie musiał go pocieszać. O wiele lepiej radził sobie po drugiej tronie takiej rozmowy. Pocieszając kogoś, a nie będąc pocieszanym.
Terminator porozmawiał jeszcze chwilę z Szałwiowym Życzeniem, gównie o zwykłych rzeczach jak treningi i życie wojownika. W końcu oboje rozeszli się w swoje strony.

//zt x2

Dopiero co wyzdrowiał, a przywitała go taka pogoda. Szara, ponura, aż nic nie chciało się robić. Zresztą, póki co nawet nic do roboty nie miał, bo nie potrafił polować ani walczyć. Trochę go to z jednej strony uspokajało. Mógł po prostu spędzać czas w legowiskach, oczywiście nie tylko na spaniu, ale też pomaganiu; na przykład w kociarni. A to, że gdzieś pojawił się drapieżnik i trzeba go było przegonić, to nie musiało go martwić.
Obecnie kocurek przysiadł przed legowiskiem wojowników i terminatorów, przykrywając się ogonem. Nie było przyjemnie, ale miał nadzieję, że ktoś do niego zagada.

Koteczka troszkę unikała sesji treningowych z Gradowym Chłodem. Nie żeby jakoś specjalnie się zniechęciła do czarnego kocura. Zwykle zawsze znajdowała tyle ciekawych rzeczy, że zwykle zapominała o pokazaniu się na umówioną lekcje.
Jednak tego poranka wracała z patrolu i z zamiarem wrócenia do legowiska i troszkę sobie pospania, na szczęście przed miejscem spoczynku spostrzegła Drozda! Drozda, Droździka jej brata. Kolejnego z listy ulubionych zaraz po Żubrze. Przybrała na pysku wesoły uśmieszek i potruchtała do terminatora.
— Droździe! Miło cie widzieć, czekasz na kogoś? — Prawda była ciutkę inna, gdyż Morwie nie było aż tak miło. Zwykle nie znała w ogóle Drozda. Była raczej obojętna na jego istnienie … do teraz. A wiec pora aby to zmienić czyż nie? Dokładnie tak!

Jedną z najlepszych zabaw dla Mróweczki to było turlanie kamieni wewnątrz obozu. Nigdy nie wiedziała gdzie skoczy kamyczek, więc zabawa była dla niej super. Starała się odgadnąć, w którym kierunku pójdzie jej kamyczek, ale zazwyczaj jej się to nie udawało. Teraz to właściwie ganiała za jednym-czarnym i okrągłym -które przyniósł dla niej Pokrzywowa Łapa. Cieszyła się nim niezmiernie, bo przecież to tatuś jej go przyniósł, jak wracał z treningu niecały wschód słońca temu. Był to jej najcenniejszy prezent, bo piórka szybko się psuły, ale kamyka to ona nie zniszczy! Musiałaby go zgubić, ale nie miała takiego zamiaru, nawet kiedy spała, to chowała go w specjalnym miejscu.
Takim oto sposobem Mróweczka skończyła w pobliżu legowiska chorych. Biegła za kamyczkiem, który raz skręcił w prawo, raz w lewo albo nawet i nawet skończył pod ścianą. Była tak zapatrzona w kruczoczarnym kamyczku, że nie zauważyła, że przypadkiem na kogoś nadepnęła. Wtedy straciła całkowicie równowagę, a jej szczęka uderzyła o skalistą ziemię, z rozjechanymi łapami na boki, niczym szmaciana lalka.

// Deszczyk

Słodki Nektar widząc mój stan pozwoliła mi nie iść dziś na trening. Oczywiście kazała mi iść do lecznicy, ale raczej nie brałem tego pod uwagę. Na razie. Na szczęście mój trening w sumie dobiegł końca, zostało mi tylko doszlifowywanie umiejętności, więc moja ceremonia powinna być już może nawet lada dzień. Nawet wspinaczka szła mi lepiej niż za pierwszym razem! Szkoda że nie można przeskoczyć tych pierwszych razów w życiu. 
Idąc w stronę swojego legowiska nie specjalnie zwracałem uwagi na to co się wokół mnie właśnie dzieję. Moje złe samopoczucie zagłuszało resztę otoczenia na które zawsze tak pieczołowicie zwracałem uwagę... a gdy coś wpadło prosto pod moje łapy niemal nie padłem na zawał. Małe czarne coś. Małe kocię! Podciągnąłem nosem i nachyliłem się nad koteczką 
- Ojej... przepraszam. Wszystko dobrze? - spytałem delikatnie tykając bok kotki łapą.

Chwilę ją zajęło, aby dojść do siebie po niespodziewanym upadku. Rozkraczona owieczka otrzepała głowę i mrugnęła parę razy, aby ponownie połączyć się z rzeczywistością. Gdy usłyszała, że jej przeszkoda do niej mówi, podniosła główkę i energicznie poruszyła główką.
— Taaak, dobrze! — Mruknęła, po czym wstała na cztery łapy, rozciągnęła przednią część ciała i wyprostowała ogonem. Chyba czuła każdą część ciała, więc było dobrze! Nie trzeba było wzywać żadnego Motylka ani nikogo innego, Mrówka była cała! Podniosła wzrok do szerokiego kocura... Który to był dosyć niski w porównaniu do wszystkich kotów, z którymi rozmawiała dotychczas, poruszyła rozśmieszona wąsami.
— Malutki jesteś! Inni są tacy wysooocy. Mają pysk tam, gdzie ty uszka! — Może trochę przesadziła, albo i nie do końca, ale z jej perspektywy tak to mniej-więcej wyglądało. — Czemu jesteś malutki? Mało jadłeś? Czemu Ci jedzonko poszło w boczek, a nie w górę?

Podniosłem głowę uśmiechając się do siebie. Jejku, nawet nie chce myśleć co by pomyśleli o mnie jej rodzice gdyby wyszło że coś się malutkiej stało... przezemnie! Z jednej strony takie kociaki były leciutkie niczym zeschłe liście, a z drugiej wydawało się że są niezniszczalne - wciskają się wszędzie gdzie nie powinny i robią rzeczy bez żadnego pomyślunku! Gałgany.
Gdy koteczka skomentowała mój wzrost uniosłem lekko brew. Nie byłem przecież aż tak niski! Były w klanie koty niższe odemnie... wydaje mi się że jestem takim średniakiem. No ale może mała trochę wyolbrzymia niektóre swoje spostrzeżenia. Bycie kocięciem usprawiedliwia wiele rzeczy. Jednak gdy usłyszałem pytanie dotyczące moich boczków nerwowo się zaśmiałem. Uh. Serio aż tak to widać? Znów się zapomniałem?
- Oh... o.. um.... ja chorowałem sporo. I no to dlatego tak wyszło. - odpowiedziałem zestresowany. Może pogadajmy o czymś innym niż mój wygląd?

[wygaszona]

Coś było nie w porządku i Blekot to wyczuła. Nie była głupia, i choć zazwyczaj stroniła od większych rozmów z kotami spoza znajomego okręgu Wilczej Paszczy, w pewnym momencie jej życia jej starszy brat zaczął marnieć w oczach wprost proporcjonalnie z wietrzeniem zapachu, na który Blekot dotychczas nie zwracała uwagi. Przysiadła, więc, przy wejściu do Zielonych Zarośli i wyczekiwała białego futra.
– … – otworzyła pysk i kłapnęła zębami, gdy Gołąb pojawił się w polu widzenia. Ale jej gardło pozostawało zaciśnięte, a coś w jej wnętrzu splątało się w gniewie na… na… na tyle rzeczy na raz, po prawdzie. Dlaczego inne koty tak bardzo polegały na głosie i nie zwracały na całą resztę uwagi? Dlaczego Blekot nie potrafił wydusić z siebie chociaż jednego słowa, gdy tak bardzo chciał? Zgryzota, sama zgryzota.
– …łb. Łąb. 'łąb – mruknęło, gdy, zerwawszy się i uniósłszy ogon w geście powitalnym zaczęło iść w stronę kocura. – ! … St'j. Osze.

Nie sypiał dobrze. Mimo tego, że pracował ile mógł i po całym dniu całe ciało mu ciążyło, to w nocy nie mógł zmużyć oka. Jego legowisko było przejmująco zimne, kiedy obok nie spał Skowronek. O tym myślał cały czas podczas leżenia, dlatego też starał się nie przesiadywać za dużo w legowisku. Długo nie trzeba było czekać, aby nadmiar pracy oraz niedomiar snu zaczęły odbijać się na jego pracy. Nie mógł się na niczym skupić, a to tylko wzmagało jego irytację i niezadowolenie. Jego kontakty z innymi, już wcześniej dość ograniczone, teraz wydawały się tak sporadyczne, jak jeszcze nigdy.
Może dlatego tak bardzo zdziwił się, kiedy po kolejnej męczącej nocy wychodząc z legowiska, usłyszał, jak ktoś się do niego odzywa. W pewnym sensie zaczął się już czuć może nie jak odrzutek, ale jak postać drugoplanowa we własnym życiu. Jego wzrok padł na jego małą siostrzyczkę, Blekot. Przez jedno uderzenie serca nie mógł się zmusić, by się odezwać. Bo nagle poczuł się jeszcze gorzej, niż przez ostatnie dni.
- Blekot, dzień dobry maluchu - jak dawno z nią rozmawiał? Kiedy ostatnio odwiedził swoje rodzeństwo, kiedy ostatnio spytał co tam u nich? Wstydził się przyznać, że poczuł się ostatnio tak osamotniony, że nie poświęcił im nawet sekundy. Delikatnie polizał kociaka po łbie. Nigdy wcześniej nie należał do przytulaśnych. Tylko ze Skowronkiem, który tak lubił kontakt fizyczny. I może ta mała cząstka jego partnera przeszła również na białego wojownika.
- Co tam? - spytał, zmuszając się do lekkiego uśmiechu - Potrzebujesz czegoś? - może wtedy mógłby jej jakoś pomóc, może to pomogłoby mu pozbyć się tego okropnego poczucia winy. Tak mółby pokazać, że zależy mu na niej. Na niej i na wszystkich.

Żółć w gardle zmieszała się z radością, gdy jej brat polizał ją po głowie. Musiał się zmienić, nigdy taki nie był, taki… Blekot nie wiedziało, jak ująć to w słowa. Gołębie Serce miał to do siebie, że jego obecność była podobna do tej Blekot, istniał gdzieś na uboczu jej życia, lecz nie wychodził poza orbitę. Teraz, jednak, stracił ten charakterystyczny balans i wyważenie, skakał z amplitudy do amplitudy, od zniknięcia kompletnie do naruszenia przestrzeni osobistej innych dzielił go teraz mysi wibrys.
Blekot mruknęło i otrzepało głowę, jednocześnie chcąc pozbyć się uczucia dotyku, który nawiedził czubek jej głowy, a także przekazać, że nie, mimo dziwactw Gołębia, to nie Blekot czegokolwiek tutaj potrzebowała.
– N – miauknęła po uprzedniej kontemplacji, na wszelki wypadek, gdyby brat nie domyślił się o co jej chodzi. Zanim zaczęła ponownie, zaszurała łapami o kamienne podłoże, nim cofnęła się o kilka kroków i usiadła. – Gołąb… źle; smu—smutny. Czemu.
Westchnęło ciężko i spojrzało na brata z zatroskaniem. Mówienie było trudne, ale Blekot potrafiło znaleźć wystarczalne słowa dla jeno rodziny.

Widząc jak kotka macha energicznie łbem speszył się. Nie powinien był się wyrywać. Na osty i ciernie co on wyprawia? Zachowuje się jak chory. Żeby takie faux pas popełnić i to w pierwszych chwilach kontaktu... Nie miał wiele relacji, które mógłby teraz ratować. Nie chciał stracić tego rodzeństwa tak samo, jak poprzedniego. Może to ostatnie niepowodzenia, może paranoja, ale czuł się, jakby każdym słowem mógł zaprzepaścić wszystko. Starając się za bardzo nad tym nie zamartwiać podążył za przykładem Blekotu i usiadł. Cokolwiek Blekot od niego chciała, zrobi to. Przyda się na coś w końcu. Jej słowa zaskoczyły go bardziej niż to, że do niego w ogóle podeszła. Przez chwilę nie odpowiedział odwracając wzrok. Jak mógłby jej to wytłumaczyć? Stało się zbyt wiele, zbyt ciężko to wyjaśnić. Sam nie do końca wie. Powód jest oczywisty, ale powiedzieć, że mu smutno, to nie powiedzieć nic. Boi się, martwi, smuci i nienawidzi, wszystkiego i niczego. Ma ochotę uciec i nigdy nie opuszczać obozu. Ma ochotę udusić Blekot i przeprosić ją za całe zło tego świata.
Nie wiedział jak jej to przekazać. Nie wiedział, czy powinien. Nigdy nie był dobry w kontakcie z młodszymi. Ale w sumie, to ona już podrosła, kiedy nie patrzył. Niedługo pewnie zostanie terminatorem. Westchnął cicho.
- Ktoś... kogo bardzo kochałem - zaczął powoli, decydując się opowiedzieć o tym, co kotka mogła pojąć, to jest o bliskich i ich stracie - Zniknął. I nieważne jak długo szukam, nie mogę go znaleźć - jego głos chyba zadrżał, ale nie mógł tego pwostrzymać. Nie wiedział, czemu zdecydował się nie wypowiadać imienia partnera. Może tak byłoby łatwiej, gdyby jego imię zostało zapomniane. Tak ból wydawał się mniej osobisty. A może tylko tak sobie wmawiał, może po prostu się bał.

Słysząc wyjaśnienia brata, Blekot zmarszczył brwi i skrzywił pysk w zatroskaniu. To, co Gołąb przeżył było… nie z jej świata, tak samo jak tereny Klanu Wichru, na które wychodził na polowanie. Ich rozmowa stała się nagle grząskim gruntem, gąszczem zasłaniającym jej pole widzenia, duszącym pyłkami jej nos… ale spróbuje. Spróbuje pomóc. Wiedziała już, co zrobić; zacznie od czegoś, co umie.
Blekot wrócił z powrotem do Gołębia i przytulił jego białe futro, wcale podobne do piór puchowych, które mógł poczuć na dziąsłach, gdy ściągał ptaka ze stosu zwierzyny.
– Wina n ty… – zaczęła z cichym westchnieniem. – Jeżeli kochać… kot czuć. Więc nie uciec. Kochać Gołąb… dystans. Szukać dom i powrót.
Przerwała, by wziąć głęboki oddech i pozwolić jej słowom osiąść się gdzieś w umyśle brata. Nie wiedziała, czy to, co wyszło z jej pyska miało jakikolwiek sens, czy było w jakiś sposób przydatne… ale kto wie, być może uda jej się zmienić coś na tym świecie.
– Zostać tu. Twój znać tylko Gołąb–Klan. Szukać… zgubić możesz. Wtedy… nie mieć wrócić. Po co.
Blekot utkwiła wzrok w tętniącym życiem obozie i poczuła się, jakby żyła w innym świecie.

Zachowanie Blekotu, chociaż zadziwiające i niezrozumiałe dla białego wojownika, było rozczulające. A może po prostu Gołąb był rozregulowany emocjonalnie, w każdym razie jego oczy zapiekły od zebranych w nich łez. Przegonił je jak najszybciej mógł. Jak dziecinnie by to nie brzmiało, bardzo potrzebował teraz zwykłego przytulasa. Skowronek naprawdę go zmiękczył. Dotychczas był tak święcie przekonany, że musi sobie ze wszystkim poradzić sam, że zupełnie nie wziął pod uwagę, jak może wpłynąć na niego ktoś, kto starałby mu się pomóc. Oczywiście to logiczne,są rodzeństwem. Jednak, pomyśał ze smutkiem, jak dotąd w jego życiu pokrewieństwo nie oznaczało zupełnie nic. Dopiero ten miot zaistniał prawdziwie w jego życiu.
Nie do końca wierzył Blekotowi. Miłość mogła być znacznie bardziej skomplikowana, poza tym kotka nie miała pojęcia, jak ich relacja wyglądała. Może gdyby ich znała bliżej, to stwierdziłaby, że to jednak jego wina. Jednak sam fakt, że próbowała mu poprawić humor, pomógł. Nie mógł go magicznie uleczyć, ale w tym całym bólu przynajmniej wiedział, że nie jest zupełnie sam. Kto by pomyślał, że po stracie partnera może mu pomóc inny kot. Że niekoniecznie musi zdusić to  w sobie i przeżyć.
Na kolejne słowa kotki posłał jej drżący uśmiech. Oh na Gwiezdnych, nie może się rozkleić. Nie, jest dorosłym wojownikiem. Nie złamią go porzucone ambicje, strata ukochanego ani miłość do rodziny.
- Nigdy nie opuściłbym klanu - mruknął. Nie wiedział jak jej powiedzieć, że bał się poddać. Bał się przestać szukać. Nawet jeśli każda próba odnalezienia straconego kota tylko bardziej go męczyła.
- Dziękuję - szepnął zawstydzony. Dziwnie było być pocieszanym przez kogoś o tyle młodszego. Może to coś normalnego w rodzinie, a może to po prostu Blekot.
- Nawet jeśli nie wróci, to dobrze mieć takie rodzeństwo jak ty - nie potrafił udawać nadziei. Nie potrafił jej też kompletnie porzucić.

Nie dopuszczała do siebie jakiejkolwiek możliwości innej od Gołębia w Klanie. Stanowił on nieodzowną część krajobrazu obozu i jedyny dowód na to, że starsze rodzeństwo Blekot kiedykolwiek istniało. Kocię żałowało, że nigdy było nu dane ich poznać, ale nie pozostało nu też nic innego, jak pazurami i kłami przytrzymać Gołębia w miejscu, a także pazurami i kłami przytrzymać Gołębia w miejscu. Blekot uśmiechnął się lekko, więc, na podziękowanie brata i w speszeniu na jego komplement odwrócił wzrok.
– Dzk… – wymamrotało we własne futro. – M… m'ły.

Blekot była obecnie jego jedynym, choć niewielkim, pocieszeniem pośród tego wszystkiego. Delikatnie, jakby bał się, że ta rozpadnie się pod wpływem dotyku, tryknął nosem jej ucho, a potem czółko. Przymknął oczy czując gorące łzy pod powiekami. Na Gwiezdnych, co on ma zrobić? Co zrobić, kiedy zostawili go wszyscy, nawet przodkowie, a jedyną pociechą jest jego młodsze rodzeństwo? Nawet nie wiedział, jak mógłby wytłumaczyć Blekot, jak wiele to dla niego znaczy. Skowronek był jedyną osobą, przy której czuł, że mógł być słaby. Mógł się w końcu zrelaksować, a teraz pozostaje mu tylko przeć naprzód, chociaż serce ciąży mu niczym kamień, a łzy cisną się do oczu. Nie może. Klan go potrzebuje, Blekot go potrzebuje.
Stłumił w sobie te uczucia. Tą chwilę słabości. Uśmiechnął się znowu do siostry, jakby wcale nie miał ochoty na zawsze skryć się w swoim legowisku. Jakby z każdym momentem jego uczucia nie wymykały mu się coraz bardziej i bardziej spod kontroli.
- To ty jesteś miła. Sama wypatrzyłaś, żem smutny i pomogłaś - na chwilę smutek i żal przyćmiła duma, bo właśnie takich kotów potrzeba było w klanie. Takich, co się wezmą za robotę, jak zobaczą, że jest potrzebna.
- Nie chciałbym ci jednak narzucać mojego słabego humoru, więc się tym więcej nie przejmuj, dobrze? - cudownie było to komuś powiedzieć. Cudownie na chwilę dać się pocieszyć. Ale nie mógł tak dłużej trwać. Nie, Blekot powinna skupić się na swoich sprawach, na przyszłości, którą nadal ma w swoich łapkach. Czas na emocje skończył się dla Gołębiego Serca, na rzecz dbania o klan i rodzinę. Pięknie byłoby móc tak trwać, ale nie tak czyni odpowiedzialny wojownik.

A jedną z tych szkarad czyhających w mroku był Słonecznik, który przez swoje czarne futro idealnie stał się jednością z ciemnością legowiska terminatorów. Podobnie jak jego brat, nie spał tej nocy. Generalnie to kot nie spał za wiele, nawet gdy jeszcze byli w kociarni. Po prostu potrzebował mniej snu niż inny i zazwyczaj czuł się wyspany. Odkąd jednak zostali mianowani na terminatorów, spał jeszcze mniej i po raz pierwszy od dawna rzeczywiście chodził często niewyspany. Chyba ze stresu związanego z treningiem.
Próbował właśnie zasnąć, wiercąc się w swoim legowisku, które tej nocy wydawało się okropnie niewygodne. Ciągle coś wbijało mu się w bok i nie mógł namierzyć co to było. Pacnął w końcu na bok, spoglądając w dal. Jego wzrok przypadkiem padł w stronę legowiska Maku i już na nim pozostał. W mroku widział, że czarnobiały ma otwarte oczy i również nie śpi. Czy widział jego zmagania z legowiskiem? A z resztą, mało istotne.
- Mak... Nie śpisz? - szepnął do niego, spoglądając na brata z zainteresowaniem. To, że sam późno zasypiał to go nie dziwiło, ale nigdy nie zauważył, by jego brat miał podobnie. Czyżby Mak miał jakiś problem? Może też stresował się treningiem lub czymś innym. Słonecznik poczuł nagłą potrzebę dowiedzenia się tego.