Zero odpowiedzi. Słonecznik nadal patrzył w stronę legowiska brata. Zero odpowiedzi. Zero ruchu. Przyjrzał się bardziej. Teraz już sam nie miał pewności, czy Mak serio miał otwarte oczy, by wzrok mylił go przez ciemność. A może mu się tylko wydawało i czarno-biały po prostu spał a on gadał to nicości?
Spłaszczył uszy, zerknął na wyjście i ponownie spojrzał na legowisko brata. Może... może gdyby był bliżej to szybciej by zasnął? Może właśnie tego mu brakowało? Bliskości rodzeństwa, które zniknęło wraz z opuszczeniem kociarni? Może jak położy się bliżej to szybciej zaśnie?
W końcu podjął decyzję. Podniósł się powoli i najciszej jak potrafił, by nie obudzić innych terminatorów, zbliżył się do Maku by delikatnie szturchnąć go nosem.
- Mak, śpisz?

No... nie takiej reakcji Słonecznik się spodziewał. Jego brat zaczął nagle piszczeć i wymachiwać łapami, co najmniej jakby stanął przed rozszalałym borsukiem. A przecież to był tylko Słonecznik. Czyżby tak jak Kwiczoł, pomylił go z jakimś potworem z Ciemnego Lasu? Czy naprawdę był aż tak brzydki? A może była to tylko sprawa ciemności, jaka panowała teraz wokół nich. Tak czy inaczej, Słonecznik musiał uspokoić brata, zanim ten obudzi całą resztę terminatorów.
- Mak, uspokój się. To ja, Słonecznik. Jesteśmy braćmi - powiedział szeptem, odsuwając się by spojrzeć na brata rozszerzonymi ślepiami, nadal zaskoczony reakcją jaką od niego uzyskał.

Słonecznik sam poczuł, jak i jego ciało opuszcza całe spięcie. Już myślał, że Mak popadł w jakiś amok i nie będzie w stanie go rozpoznać. Już bał się, że będzie musiał wołać Wieczorną Rosę, by dała czarno-białemu coś na uspokojenie. Na szczęście jednak, powoli, ale do Maku dotarło, kto przed nim stoi.
- Bo jestem czarny - stwierdził oczywistą oczywistość, nieco monotonnym tonem. Naprawdę zaczynał nienawidzić swojego futra. Nie dość, że było brzydkie i nudne, to jeszcze inni uważali przez nie, że jest jakąś zmorą, albo w ogóle się go bali. Dlaczego to jemu trafiły się najgorsze geny?
- Czemu jesteś taki wystraszony? Miałeś koszmar? - zapytał szeptem, układając się obok w kształt kurki. Kto jak kto, ale on akurat często miewał dziwne sny i dobrze wiedział, jak bardzo mogą wystraszyć. Może Makowi też trafił się dziś taki sen i dlatego nie spał i był taki przestrszony?

Właściwie odpowiedź Maku nic Słonecznikowi nie powiedziała. Tyle, że nie mógł spać, to już wiedział. Pytanie brzmiało "dlaczego".
- Dlaczego? - zapytał niemalże od razu, nie zamierzając nawet kryć swojej ciekawości. Choć ów ciekawość była raczej bliższa zmartwieniu. To, że on nie spał to jedno, ale dlaczego jego brat miał ten sam problem? Chciał wiedzieć co się dzieje. Może dałby radę jakoś pomóc?
- Za dużo myślę - odparł na pytanie, wzruszając lekko ramionami. Nie do końca wiedział, jak sam ma wyjaśnić dlaczego nie śpi. Niezbyt chciał mówić o tym jak bardzo martwił się swoim treningiem i ogólnie rzecz biorąc, życiem. Ale w sumie to nie skłamał. Po prostu nie powiedział o czym tak dużo myślał.

Senna Łapa zapewne nie mógł tego wiedzieć, ale Słonecznik nigdy by się z niego nie śmiał w takiej sytuacji. Był raczej ostatnią osobą, która mogłaby się z kogoś śmiać z takich powodów. W końcu sam też często miewał dziwne sny, przez które nocami nie mógł spać. Niestety, teraz nie miał jak tego powiedzieć, skoro Mak również nie chciał mu tego powiedzieć. Ale nic dziwnego, skoro nigdy się sobie z takich rzeczy nie zwierzali. Aż dziwne, że Słonecznik miał bliższą relację z takim Mrozem niż z Makiem.
Czarnofutry wahał się przez chwilę, czy odpowiedzieć na pytanie o trening. W zasadzie Mak trafił w sedno sprawy. Trochę wstyd mu było się przyznać, że tak bardzo martwi go trening. W końcu większość terminatorów cieszyła się z rozpoczęcia treningu. Czemu on nie mógł?
- Trening - odparł ostatecznie, decydując się przyznać do źródła swoje stresu. W końcu Mak był jego bratem, chyba jemu mógł powiedzieć? Raczej nie był jak Mroźna Łapa i chyba go nie wyśmieje ani nic? - A tobie jak idzie trening z ojcem? - zapytał cicho, natychmiast odbijając piłeczkę.

Słonecznikowa Łapa nastawił uszu i spojrzał na brata z zaciekawieniem. Nie wiedział, czego się spodziewał, ale nie sądził, że Senna Łapa zareaguje taką nerwowością i drżącym głosem. Gawroni Dziób zawsze wydawał mu się raczej zimnym, a może nawet surowym kocurem, ale nie przypuszczał, że tak bardzo przerazi czarno-białego. Ale w zasadzie... to poniekąd go rozumiał. On sam nie bał się swojego mistrza, bo kto bałby się Puszystej Chmury? Ale trening i tak bardzo go stresował, zwłaszcza pierwszy był najgorszy.
- Boisz się go? - postanowił zapytać wprost po kilku uderzeniach serca. On sam nigdy do Gawroniego Dziobu zbytnio się nie zbliżał, bo kocur wyglądał zawsze na mrukliwego i w złym humorze. Nie było po prostu dla niego sensu podchodzić do ojca i zaczynać z nim jakiejkolwiek rozmowy.

Czarnofutry poruszył wąsami w zaciekawieniu, gdy patrzył jak Senna Łapa kładzie pysk na swoich łapach. Zawodził go? Nie spodziewał się tej odpowiedzi, ale właściwie to rozumiał trochę brata. Jemu poniekąd też zależało na aprobacie rodziców, choć tak naprawdę to by ją osiągnąć to jakoś bardzo się nie przykładał. Póki co był chyba zbyt zestresowany samym faktem, że jest terminatorem i nie potrafił się skupić na samym treningu.
- Czemu tak myślisz? - zapytał, chcąc nieco pokracznie zachęcić brata, by opowiedział mu więcej o swoim treningu. - Mi też nie idzie jakoś dobrze na treningu, jeśli o to się martwisz - dodał, próbując nieco lepiej wyczuć grunt rozmowy.

Słonecznikowa Łapa wysłuchał brata w skupieniu. Aha. Zbyt wiele to się niestety nie dowiedział. Senna Łapa chyba niezbyt chciał zagłębiać się w konkrety. Czarny chciał jakoś pocieszyć brata, ale jak miałby to zrobić, skoro ten mówił mu tak niewiele? Może nie powinien tak na niego naciskać?
- To poproś Słodką Gwiazdę o zmianę mistrza - postanowił od razu wysunąć rozwiązanie, skoro Mak nie chciał zbyt wiele mówić i najwyraźniej czuł się nieswojo z tą rozmową. Zdawał sobie sprawę, że zmiana mistrza była raczej rozwiązaniem ostatecznym, ale skoro Sennej Łapie źle się trenowało z ich ojcem i twierdził, że Gawroni Dziób może trenować go z przymusu, to może tak byłoby lepiej dla ich obu?

Obawy Sennej Łapy były dla Słonecznikowej Łapy zrozumiałe. W końcu zmiana mistrza nie była czymś, co można by zrobić od tak. Właściwie, to jak Słonecznikowa Łapa żył, tak nigdy nie zaobserwował procesu zmiany mistrza. Ale słyszał, że już wcześniej były takie przypadki. Dlaczego więc Senna Łapa nie mógłby spróbować? Po co miałby się męczyć?
- Myślę, że większym problemem będzie, jeśli twój trening będzie się przedłużał, gdy nie będziesz mógł się dogadać z ojcem - stwierdził. Co prawda, istniała szansa, że Gawroni Dziób będzie zły, gdy dowie się, że jego syn poprosił o zmianę mistrza, bo nie chciał z nim trenować, ale jeśli zmiana mistrza się uda to Senna Łapa i tak nie będzie musiał się tym martwić. Nie będzie już przecież musiał codziennie z nim rozmawiać. A czarny wątpił, by Słodka Gwiazda odmówiła zmiany mistrza, jeśli usłyszałaby tego powód.
- Jeśli chcesz to mogę iść z tobą do Słodkiej Gwiazdy - zaoferował po kilku uderzeniach serca namysłu. Może w ten sposób Mak poczuje się pewniej i łatwiej przyjdzie mu rozmowa o zmianie mistrza?

Czarnofutry zamrugał dwa razy żółtymi ślepiami. Siwek też już mu to proponował. To mogło być potwierdzeniem, że Senna Łapa mógł rzeczywiście potrzebować zmiany mistrza. Skoro mówiły mu to aż dwa koty. Ale on nie chciał. Słonecznikowa Łapa nie zamierzał na brata naciskać. On sam nie chciałby, by ktoś w takim wypadku był wobec niego natrętny, więc sam też nie zamierzał tego robić.
- Dobrze - westchnął w końcu, dając za wygraną i decydując się uszanować wolę brata. Właściwie Mak miał racje. Powinni przynajmniej spróbować zasnąć, nim zacznie świtać. Słonecznik nie potrzebował zbyt wiele snu, ale byłoby dobrze, gdyby rano dał radę wstać.
- Ale jak coś, to możesz po mnie przyjść - powiedział cicho. Tym samym zakończył rozmowę ze swojej strony i zwinął się w kulkę, długość wąsa od brata. Zerknął na niego ostatni raz kątem oka, po czym zamknął oczy, by spróbować zasnąć.

//zt