Robak mimo tego, że nastała nieprzyjemna Pora Białych Zasp postanowił wyruszyć na samotne polowanie. Czekał na odpowiednie warunki pogodowe zanim się na to zdecydował. Przytruptał do Sosnowego Boru, który bardzo lubił w kwestii polowań i zaczął się rozglądać po terenach pokrytych białym puchem. Ruszył pod wiatr. Miał nadzieję, że polowanie nie będzie dla niego nieznośne dzisiejszego dnia. Najbardziej bał się tego, że nic nie znajdzie, albo że zasypie go śnieg.

Mruknął pod nosem, gdy przemierzając Sosnowy Bór nie mógł znaleźć żadnej zwierzyny. Nie, żeby się tego nie spodziewał. Była Pora Białych Zasp. Będzie musiało pewnie wędrować długi czas by upolować solidną ilość zwierzyny na stos. Szło dalej, póki co nie zniechęcając się. Spokojny wiatr wiał mu w pyszczek, a on stawiał cicho kroki rozglądając się do okoła.

Zamarło w miejscu słysząc głośny dźwięk skrzydeł. To zdecydowanie nie był ptak, na którego należało polować. Od razu, gdy ujrzało orła na gałęzi, stało się pewnym to, że ma do czynienia z drapieżnikiem. Serce w jego piersi zabiło mocniej. Ze strachu. Co prawda miał już do czynienia z drapieżnikiem chociażby na treningu, ale wtedy nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji. A teraz zamarło w przerażeniu. Ruszyło się po woli, cicho, w stronę krzewów. Musiało się ukryć przed ptakiem. Wiatr wiał w jego pysk, krył swój zapach. Kontrolować to co robi orzeł, jednocześnie ostrożnie się wycofując.

Serce waliło nemu jak szalone, gdy odchodziło od drapieżnika. Ku jeno uldze udało się to bez problemów. Oddaliło się w bezpieczniejsze miejsce i mogło powrócić do polowania. Odetchnęło sobie jeszcze na wszelki wypadek i rozejrzało się po okolicy. Ruszyło po woli w takim kierunku, by wiatr wiał nemu w mordkę. Nastawiło bacznie uszy i w pełnej gotowości zaczęło poszukiwać sobie jakieś ofiary.

Dobrze było widzieć ptaka wyglądającego znacznie przyjemniej niż orzeł. Trochę się zniesmaczyło wcześniejszym drapieżnikiem, ale trzeba było wejść w dobry nastrój z powrotem. Ugięło nogi i wyprostowało ogon z linią grzbietu. Wiatr wiał w jeno mordkę, gdy zaczęło skradać się lekko po skosie w stronę wrony. Starało się trochę ukryć za możliwymi obiektami i nie szło zbyt pochopnie. Uważało pod łapy i zastygało w miejscu co jakiś czas. Skupiło się w pełni na celu czując powoli wzrastającą adrenalinę. Starało się podejść możliwie jak najbliżej. Skoczyć na ptaka zamierzało w odpowiedniej odległości, wyciągając pewnie pazury.

Wrona okazała się być trudna w ogarnięciu. Trochę musiało się z nią naszarpać aż zastygła nieruchomo. Liczyło się mimo wszystko to, że nie uciekła. Odciągnęło zdobycz na bok i wykopało na nią dziurę w ziemi. Wrzuciło tam truchło ptaka i ruszyło dalej. Chciało jeszcze coś złapać. Ruszyło z powrotem pod wiatr czujnie obserwując otoczenie.

Robak szczerze się zaskoczyło, gdy tak łatwo trafiło na kolejną zwierzynę. Miało na prawdę dużo szczęścia! W końcu w porę białych zasp rzadkością były tak udane polowania. Ale nie mogło unosić się już niczym zwycięzca. Mysz trzeba było jeszcze... złapać!
Ugięło łapy, a ogon wyprostowało z grzbietem. Zaczęło po woli zbliżać się w stronę gryzonia przenosząc ciężar ciała na tylne kończyny. Wiatr wiał nemu w mordkę, w kot nie myślał tylko o celu, a też o tym by na nic nie nadepnąć. Chciało podejść do niczego nie świadomego zwierzątka jak najbliżej by złapać je później w pazury.

Czarne bez komplikacji dorwało myszkę w swoje łapy. Było na prawdę usatysfakcjonowane tym jak nu szło. Postanowiło więc korzystać ze szczęścia póki je ma! Odeszło sobie pod drzewko by wykopać dołek. Wrzuciło tam swoją mysz i wyprostowało się by się trochę rozluźnić. Pokręciło głową i zaczęło iść dalej. Wiatr wiał nu w mordkę, a oczy i uszy badały uważnie teren. To był jeno dzień!

Robak nieco podskoczyło ciśnienie, gdy wiewiórka pojawiła się przed nim. Ugięło szybko łapy i przeniosło ciężar ciała na tylne nogi. Ogon wyrównało z grzbietem i uważając pod łapy zaczęło się szybciutko skradać pod wiatr, w stronę wiewiórki, co nie zajęło na pewno dużo czasu biorąc pod uwagę, jak blisko ona była. Skoczyło w stronę piszczka, chcąc go złapać.

Wiewiórka spoczęła martwa po paru chwilach u jeno łap. Była dosyć stresującą zdobyczą, ale wszystko poszło tak jak powinno. Robak odsapnęło sobie z ulgą i zaczęło kopać dołek pod drzewem. Położyło w nim rudego piszczka i zasypało go ziemią. Poklepało jeszcze dla pewności i ruszyło z powrotem przez Sosnowy Bór kierując się pod wiatr.