— Żeby sprawdzić, czy w ogóle jest się czego obawiać. I z ciekawości — odpowiedział praktycznie bez zawahania się, odbijając po raz kolejny piłeczkę. Kocica była nieustępliwa i bardzo chciała wywęszyć jakiś wielki spisek z ich strony. Brakowało tylko tego, żeby posadziła go na krześle i świeciła latarką w oczy. Może wtedy nawet by się przyznał co tego, że jest podwójnym agentem, czy czego by sobie tam życzyła, nie mogąc znieść ostrego światła? Kruczy Cień stresował się, ale ten stres dodatkowo motywował go do działania, toteż rzucanie półprawdami, drobnymi kłamstwami i lawirowanie w tej sytuacji przychodziło mu z łatwością i pewnością siebie. Bardziej bał się tego, że to Trzask zaraz coś zepsuje, niż tego, że sam się potknie, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że są spore szanse na to, że własnoręcznie sprowadzi na nich nieszczęście. Ale co tam, jak szaleć to szaleć.
Kocica nie złapała się na ten niewielki haczyk z jego strony. Zawiódł się, ale nie tracił wigoru. Szkoda, aczkolwiek jej odpowiedź sugerowała, że może być ich tutaj... więcej niż trzech, a to było już odrobinę martwiące.
— Inne koty? — zapytał po chwili. Nie zdążyli wymienić więcej zdań, ponieważ koty, które śledzili i które obserwowali przez niedługi czas zjawiły się na tym spotkaniu towarzyskim. Srebrzysty klasycznie pręgowany kocur i szylkretowa, wysoka kocica. Przesunął wzrokiem po trójce obcych i doszedł do wniosku, ze najbardziej podoba mu się niezwykłe umaszczenie gburowatej kotki, ale srebrzysty kocur również był niczego sobie. Szylkretowa kocica w tym wydaniu raczej go nie porwała. Daleko jej było na przykład do Rwącego Strumienia.
— Wędrujemy zza gniazd dwunogów. Dolina za tamtą przełęczą zdawała się zamieszkana, więc przyszliśmy tutaj — odpowiedział. Można powiedzieć, że właściwie nawet nie kłamał, bo wiele informacji, które podał, kiedyś były prawdziwe, ha. Pytanie tylko co teraz? Spojrzał na Roztrzaskaną Taflę, żeby sprawdzić, czy zaraz mu się tu nie rozpłacze, albo tym bardziej nie pęknie.

Roztrzaskana Tafla milczała, słuchając uważnie wymiany zdań pomiędzy Kruczym Cieniem a obcą kocicą, i z każdą chwilą czuła coraz większy niepokój, którego nie czuła jeszcze krótką chwilę temu. Kiwnęła jedynie lekko łebkiem, kiedy zastępca przedstawił ją kocicy, ale nie doczekali się odpowiedzi z jej strony; na dźwięk kroków Trzask obróciła głowę do tyłu, by ujrzeć nikogo innego, a dwójkę, którą jeszcze chwilę temu śledziła. Ci nie mieli aż tak fikuśnego futerka, ale wciąż byli urodziwi i intrygowali ją przez sam fakt bycia, najwyraźniej, miejscowymi… kiwnęła im lekko łebkiem, ale nie popełniła drugi raz tego samego błędu i nie powiedziała niczego głupiego. Ugh, to było takie trudne, tak się nie odzywać! Wiedziała jednak, że w jej przypadku bardzo łatwo o palnięcie głupoty, a tutaj sytuacja była poważna i potencjalnie niebezpieczna, ale czarnofutry radził sobie z rozmową o wiele lepiej, niż ona. Wyprostowała się lekko i słuchała dalej, a wyraz jej pyska wyrażał ostrożną ciekawość, nawet gdy Kruczy Cień kłamał jak z nut do obcych kotów.

„Powiedz im, co zaszło, jak wrócą”… im. Huh. Czyli grupa była jeszcze większa… a oni najwyraźniej byli na ich terenach… przełknęła nerwowo ślinę, z każdą chwilą czując się coraz mniej pewnie w tej sytuacji. Miała jednak wrażenie, że od kocura i drugiej kotki mogliby się czegoś dowiedzieć, gdyby ich trochę podpytać… ale szaro-czarna zamierzała z nimi zostać, a to prawdopodobnie oznaczało, że nawet gdyby srebrzysty chciał z nimi normalnie porozmawiać, zamiast ich ciągle stąd wypraszać, to w jej obecności tego nie zrobi. Może była jakąś ich przywódczynią? Albo chociaż kimś wysoko w hierarchii… ewentualnie po prostu była sztywna jak gałąź i zdeterminowana, by nie pisnąć ani słówka na temat tego, kim właściwie są. Roztrzaskana Tafla powstrzymała ochotę rozczarowanego westchnięcia, po czym podążyła za kotami, tym razem nawet nie zerkając na Kruczego Cienia. Nie była aż tak durna, żeby nie wiedzieć, w jakiej sytuacji się teraz znaleźli… Huh, ciekawe, czy koty ich poprowadzą tak, żeby byli w stanie odkopać resztkę tego, co upolowali. W końcu byli strudzonymi wędrowcami, wcale nie kotami mieszkającymi w jakiejś grupie, tak tak, potrzebowali jedzenia na podróż.
Przybliżyła się do Kruczego Cienia, by szepnąć:
– Myślisz, że możemy wrócić po moją srokę?

Cóż, ewidentnie kocica chciała się ich stąd pozbyć i o ile pozostałe dwa koty nie wydawały się być tak wrogo nastawione, to ona była nieugięta. Szkoda. Czarnowłosy żałował, że nie udało im się dowiedzieć czegoś więcej w tej kwestii. Można by się zastanawiać, czy gromowy zastępca rzeczywiście opuści te tereny bez okazania sprzeciwu i były nawet duże szanse, że by go okazał, ale... Nie czuł się najlepiej. Sytuacja stresowa postawiła go do pionu i wymagała od organizmu wysiłku, ale ból gardła wciąż dawał o sobie znać wraz z towarzyszącemu mu rozpaleniu.
- APSIK! - kichnął, nim jeszcze cokolwiek zdążył powiedzieć. Przez myśl mu przeszło, że chyba nabawił się jakiejś choroby w trakcie wycieczki. Na przymusową propozycję odprowadzenia nic nie powiedział. Kiwnął jedynie głową i powoli zaczął iść z obcymi.
- Miło było was poznać - odezwał się na odchodne, posyłając uśmiech do szylkretowej kocicy. Kruk miał takie same odczucia co Trzask, jeśli chodziło o pozyskiwanie jakichś informacji od obcych. Niestety, czarno-szara krzyżowała ich plany i jakiekolwiek szanse na to, że się czegoś od nich dowiedzą. Byli już w drodze, gdy Trzask przypomniała o sroce. Przydałoby się coś na podróż powrotną.
- Nie wiem. Zapytam - odpowiedział jej szeptem, nachylając się nad jej uchem. Nie mówił na tyle cicho, żeby para obcych kotów w ogóle nie miała możliwości go usłyszeć.
- Moglibyśmy iść po srokę, którą upolowaliśmy? Potrzebujemy pożywienia na drogę powrotną, a głupio, żeby zwierzyna zmarnowała się ukryta - odezwał się, kierując swoje spojrzenie na kocicę, bo to właśnie ona wydawała się tutaj postacią decyzyjna.

Wolała się nie odzywać, chociaż mimo wszystko… no, faktycznie fajnie było poznać kogoś nowego, kogoś miejscowego… no, ale nie chciała przeginać, dlatego tylko potwierdziła słowa Kruczego Cienia kiwnięciem łebka. Pytanie o zwierzynę paradoksalnie dało im więcej informacji, niż cała wcześniejsza rozmowa, huh. Ciekawe… szkoda sroki, ale poczuła teraz, że wcale się tak od siebie nie różnią, klany i te koty tutaj. Już miała coś powiedzieć na ten temat, ale przypomniała sobie, że przecież mają tę całą zasłonę pod tytułem „jesteśmy wędrowcami”, a w ten sposób łatwo by się mogła wysypać. Dzięki Gwiezdnemu Klanowi, że przez ten lekki strach była w stanie zachować jakieś resztki ostrożności!
– Och, to w takim razie chyba nie mamy czego szukać też w drugiej dolinie – stwierdziła nie szeptem, tylko normalnym głosem do Kruka, tylko trochę czując się źle z tym, że właśnie wygaduje takie wierutne kłamstwa. – A… dokąd sięgają wasze tereny? Żebyśmy przypadkiem znowu wam tu, no, nie weszli, gdyby okazało się, że będziemy tędy wracać z drugiej doliny, czy coś – spytała, tym razem po raz pierwszy od dłuższej chwili zwracając się do obcych kotów.

— Dziękuję — odpowiedział mimowolnie. Właściwie pewnie i z kultury i z przyzwyczajenia. Czasami potrafił się zachować. Szczególnie jeśli wymagała tego sytuacja. Dobrze, że Kruczy Cień był kotem elastycznym i łatwo było mu dostosowywać się do sytuacji, w które los go wrzucał. Los, albo on sam siebie. Chociaż czy i jego działaniami nie kierowało to samo?
Szkoda, że to nie szylkretka tutaj dowodziła, bo byłaby zdecydowanie lepszym celem od czarno-szarej kocicy, która przypominała upartego osła. Krukowi za to kojarzyła się z jego dziadkiem. Gdyby nie fakt, że był jego oczkiem w głowie, to pewnie zachowywałby się wobec niego równie chłodno co w stosunku do innych kotów w klanie. Ciekawe, czy ona miała jakieś personalne oczko w głowie. Żółte oczy przesunęły się w kierunku dowodzącej kocicy.
— Chcecie pozwolić, żeby życie tej sroki się zmarnowało, bo nikt jej nie zje i zgnije tam, gdzie ją ukryliśmy? Zmarnotrawić jej śmierć? — odezwał się nieco poważniej, zatrzymując się i marszcząc gęste, czarne brwi. Grał czy mówił na poważnie? Trudno powiedzieć. W każdym razie dał wyraźny sygnał obcym kotom, że zależy mu na życiu innych stworzeń i łatwo nie odpuści. Obrócił uszy w kierunku Trzask, gdy zabrała głos i nawet zrobiła to rozsądnie. Ulżyło mu, że nie chlapnęła znowu czegoś głupiego. Najwyraźniej wróciła już na ziemię i zorientowała się, że to nie jest spotkanie towarzyskie. Później ją pochwali za to pytanie. Teraz jednak jedynie skierował w jej stronę spojrzenie i czekał na odpowiedź obcych.

Zatrzymała się razem z Kruczym Cieniem, zastanawiając się podskórnie, czy na pewno słusznym jest kłócenie się o jedną srokę z kotami, które miały przewagę liczebną – w końcu w pobliżu był jeszcze co najmniej jeden z nich – i które były na swoim terenie. Zamierzała być po jego stronie, to oczywiste… imponowało jej także to, jak bardzo się przejął tą upolowaną przez nich sroką i tym, żeby jej życie nie poszło na marne, ale jednak mogło to być odrobinę niebezpieczne. Przestąpiła z łapy na łapę, zerkając na Kruczego Cienia i licząc na to, że nie zrobi czegoś głupiego… nie żeby w to wierzyła, a jednak w tej chwili miała taką lekką obawę.
Pod wpływem słów kocicy Trzask stuliła lekko uszy, zaskoczona z jednej strony tak zdecydowanym podejściem co do zwierzyny, a z drugiej – wymijającą odpowiedzią, jeśli chodzi o tereny. Strasznie… zamknięte w sobie były te koty. Dziwnie aż. Nawet bardziej niż klany, a przynajmniej tak jej się wydawało… a może to była tylko kwestia tej szaro-czarnej, tak jak myślała wcześniej? Zaskoczyło ją to tak mocno, że jedynie kiwnęła lekko głową i była gotowa albo do dalszej podróży, albo do pokazania obcym miejsca zakopania sroki. Dla niej nie miało to zbyt wielkiego znaczenia; właściwie to towarzystwo obcych, chuchających im na karki kotów ją zaczynało męczyć i chciała już iść. Nie tak sobie wyobrażała fajną wycieczkę w towarzystwie Kruka, nie tak sobie wyobrażała również poznanie nowych kotów z tych terenów, ech!

Kruk, usłyszawszy słowa czarno-szarej kocicy, zaczął się zastanawiać, czy jest taka głupia, na jaką teraz wygląda i nie widzi dalej niż czubek własnego nosa, czy może udaje. W środku okropnie go korciło, żeby zadać to pytanie na głos, ale po pierwsze nie czuł się najlepiej, a to by było bardzo ryzykowane, zważywszy na fakt jak nadęta i odrzucająca była kocica, a po drugie wdawanie się w walkę tak daleko od domu było zwyczajnie głupie. Mieli jeszcze kawał drogi przed sobą. Nie mógł się jednak powstrzymać, żeby rzucić czymś wyjątkowo słonym i dopiec kocicy. Zerknął jeszcze na Trzask, która dawała sygnały, że nie czuje się komfortowo w całej tej sytuacji. Właściwie to kompletnie się jej nie dziwił.
— Nie chcecie nam powiedzieć, gdzie konkretnie jest wasze terytorium, nie wiecie, gdzie właściwie srokę upolowaliśmy i schowaliśmy, ale z góry zakładacie, że na pewno na waszych ziemiach. To wszystko ma sens — podsumował to, co właśnie zaszło z wyjątkowym spokojem w głosie, patrząc uważnie na dowodzącą obcą kocicę, po czym zastrzygł lewym uchem i uniósł nieznacznie lewą brew. Widać było, że jeszcze nie skończył mówić.
— Nie szanujecie życia innych stworzeń i liczy się dla was tylko ziemia, która podobno należy do was, chociaż nigdzie nie ma nawet śladów ostrzegawczych. To wy będziecie mieć tę srokę na sumieniu, a nie my. Sami trafimy do przełęczy — dodał ostrzej i głosem pełnym zdecydowania, po czym ruszył przed siebie w kierunku Orlej Przełęczy. Kiwnął jeszcze głową, by Trzask ruszyła za nim. Kruka ciężko było wyprowadzić z równowagi, aczkolwiek... chyba właśnie się im udało. Zapamięta sobie tę kocicę, która wyraźnie zaszła mu za skórę. Gwiezdni mu świadkiem, że jej nie odpuści i że się jeszcze spotkają.
Szli prosto do domu, do obozu przy Wzburzonej Wodzie, a Kruk kichał co jakiś czas i wyglądał wyjątkowo niewyraźnie. W drodze powrotnej powiedział Trzask, że mimo paru głupot, które zrobiła, to dobrze się bawił i przyznał, że jej pytanie o tereny było strzałem w dziesiątkę. W końcu przyznał sam przed sobą, że będzie musiał iść do Lodowego Potoku, bo bynajmniej nie czuje się lepiej, o czym poinformował też Trzask, pytając jak tam z nią. Nie chciał jej przecież zarazić.

zt?

Trzask była bardzo zdziwiona i praktycznie to zatkało ją to, że koty nie chciały powiedzieć nawet, dokąd sięgają ich ziemie. Dalej o tym myślała, nawet gdy Kruczy Cień mówił do kotów i wskazywał im, jak bardzo ich zachowanie jest bez sensu. Jako iż żyła w klanie, to idea wybierania sobie konkretnych ziem i oznaczania ich granic nie była jej obca, ale nie rozumiała, czemu te koty nie tylko nie znaczą granic, ale i na dodatek nie chcą o nich nawet mówić… Musiała się zgodzić z Krukiem, chociaż sama nie wpadłaby na każdy wniosek, jaki on właśnie wypowiedział na głos. W końcu oddaliła się przy boku czarnofutrego zastępcy, a gdy po jakimś czasie obróciła głowę w tył, to miała wrażenie, że zauważyła w oddali sylwetkę podążającej za nimi kocicy… no tak, jeszcze musiała ich sprawdzić. Trzask poczuła nieprzyjemny dreszcz przechodzący po jej grzbiecie.
– Wiesz co… wygląda to trochę tak, jakby uznali, że cała ta dolina jest ich. Strrasznie dziwne to było, huh. Mam wrażenie, że inni by normalniej gadali, niż ta szaro-czarna – podzieliła się swoimi spostrzeżeniami z Krukiem, gdy na pewno znaleźli się już poza zasięgiem uszu obcych kotów. Ciężko było jej wytrzymać w milczeniu albo prawie milczeniu przez tyle czasu, więc teraz musiała dać ujście temu wszystkiemu! Na słowa kocura o głupotach, jakie zrobiła, cofnęła nieco uszy, ale przyznała jednak, że faktycznie, nie błysnęła specjalnie. Cieszyła się jednak, że kocur dobrze się bawił na wycieczce – i ona w gruncie rzeczy też, mimo niezbyt przyjemnego spotkania z obcymi kotami i tego, że nie udało im się właściwie niczego o nich dowiedzieć.
Martwiło ją tylko to, że Kruczy Cień zdawał się wyglądać coraz gorzej, im bardziej zbliżali się do obozu…
– Uh, nie, ja chyba się dobrze czuję, ale wiesz, będę obserwować. Obyś wyzdrowiał szybko! – odpowiedziała kocurowi, a gdy dotarli do obozu to poszła z nim pod lecznicę, tam się pożegnała i poszła szybko coś zjeść, żeby następnie paść zmęczona w legowisku wojowników.

zt

Pąk nie myślała o tym tak wiele, jak znajoma… właściwie to nie sądziła, że jej czyny mogą ją jakkolwiek obrazić czy skrzywdzić, przecież miała innych – bliższych sobie przyjaciół, którzy mogą dotrzymać jej towarzystwa, a o niebieskiej prędzej czy później zapomni. Pąk była tylko jednym z kotów w plemieniu, nikim szczególnie ważnym, i zwyczajnie nie wierzyła, że Tafla mogłaby ją sobie cenić na tyle, by się przejąć zerwaniem kontaktu.
Widząc, że białoczarna idzie w jej stronę, pierwszą myślą było, by wyjść… ale łowczyni była szybsza, wyraźnie zdenerwowana, i bez żadnej szansy na odpowiedź kazała iść na spacer. Pąk przewróciła oczyma, ale ruszyła za nią, kłusując energicznie i trzymając na twarzy głupi uśmieszek, będąc zupełnym przeciwieństwem gniewnej Tafli… ależ się spięła, chyba gorzej, niż Królik, co?
— Przecież byłaś chora, zresztą, nie wydaje mi się, żebym miała obowiązek rozmawiania z tobą? W sensie, serio, nie wiem, o co ci chodzi, pchła cię ugryzła? — mruknęła olewczym, luźnym tonem, rozciągając się po spacerku. Wiedziała, o co jej chodzi, i czuła nieprzyjemne poczucie winy, gdy zwyczajnie kłamała – w końcu jedną z najważniejszych rzeczy była dla niej szczerość, ale to była sytuacja… specjalna. Uważała jednak, że Tafla reagowała na to za bardzo, to nie był na tyle poważny biznes! — Nie uraziłaś, po prostu z niektórymi lubie gadać częściej, z niektórymi rzadziej, z innymi w ogóle… jak każdy inny kot — arrgh, dajcie jej już stąd sobie pójść.

Udało się do Sosnowego Boru, żeby zapolować. Teraz musiało robić to częściej będąc Łowcą. Wybrało sobie zalesiony teren licząc na to, że łatwiej będzie tutaj znaleźć zwierzynę. Stanął na chwilę by rozejrzeć się po terenie. Nie wiedział czy dobrze robił idąc samemu, ale robił tak często. Zaczepianie kotów żeby z nim poszli na polowanie przestało sprawiać mu przyjemność, bo czuł że się tylko narzuca. Nawet jeśli to głupie z jego strony, bo to że strażnicy chodzą jako ochrona polowań było raczej czymś normalnym. Nastawił wąsy by wyczuć dokładniej kierunek wiatru i ruszył pod prąd szukać zwierzyny.
//Mg

Oczy Robaka zwęziły się do szparek, gdy zobaczył głuszca. Był duży. Aż ślinka leciała na widok takiego kąska. Ugiął łapy, a ogon ułożył na linii równo z kręgosłupem. Zaczął iść pod wiatr jednocześnie poruszając się po skosie i za drzewami i krzewami. Musiał być czujny polując na ptaka. Uważało pod łapy i zachowywało absolutną ciszę. Stawiało delikatne kroki, a jeno wzrok był cały czas skupiony na głuszcu. Chciał podejść jak najbliżej by następnie skoczyć z zamiarem uśmiercenia ptaka.

Czarny kot z ogromem satysfakcji pozbawił głuszca życia. Zmaruczalo nawet chwilę myśląc o tym jak dumnie zaniesie go na stos zwierzyny. Na razie jednak zakopał go dokładnie, by wrócić po niego później. Zamierzał zapolować dłużej niż na jedno zwierzę. Robak ruszyło więc dalej pod wiatr wyczekując zwierzyny w pobliżu. Było bardzo czujne i poruszało się stosunkowo po woli. Musiało w końcu dokładnie wybadać teren.