Natrafiłem na trop obcego kota. Zaalarmował mnie on, dlatego też zacząłem iść pod wiatr, o ile mi to pozwalało i uważałem na swoje kroki, po czym zacząłem podążać za wspomnianym tropem. Interesowało mnie co to było, czy to było jakieś zagrożenie.

Podążałem za tropami, dalej skradając się pod wiatr, z łapami ugiętymi, a ogonem na równi z grzbietem. Mimo wszystko ciekawość była większa, niż poczucie bezpieczeństwa. Patrzyłem też pod własne łapy, aby na nic nie nadepnąć. Szukałem do kogo należały te tropy i czy były już poza granicą.

Dotarłem do granicy, przez moment kalkulując, czy na pewno chcę wyjść poza tereny, aby podążać za nieznajomym tropem kota. Przez kilka uderzeń serca stałem w miejscu i jakby analizując, czy na pewno jest warto, po czym... obudził się we mnie łowca, który odkrył stary obóz Plemienia. Postanowiłem podążać za śladami. Nic mi się nie stanie. W razie czego będę uciekać.

A więc w tę porę ciepłych wichrów Sarnia Gonitwa była spotkaniem rodzinnym. Fajno. Łabędź tak w naprawdę nigdy nie myślał o tym, że chciałby brać udział w tym wydarzeniu, ale czemu nie? Zawsze jakieś nowe doświadczenie w życiu będzie. Huh, chyba był w dobrym humorze przez wczorajszą ucztę. Jedzenie najwyraźniej wpływa na pozytywne myślenie.
- Pozytywne, tak myślę - odparł na pytanie ojca o ich wrażenia na temat Gonitwy. Nawet jeśli jakoś bardzo nie zależało mu na uczestnictwie w ganianiu sarny to jednak musiał przyznać, że był trochę podekscytowany. Największa zwierzyna jaką dotychczas gonił była królikiem więc bieg za tak dużym zwierzęciem jak sarna na pewno będzie ciekawe.
Na pytanie starszego łowcy odnośnie ich wiedzy co do przebiegu samej akcji skinął jedynie głową. Wielka filozofia to to nie była. Szukają sarny a potem ją gonią.

Odkąd chorowała, jednym z jej marzeń było wzięcie udziału w Sarniej Gonitwie. Tyle się o niej nasłuchała od matki, że jak tylko nadarzyła się okazja by się na nią zgłosić, wykorzystała ją bez większego zawahania. Okazało się zresztą, że oprócz niej zgłosiła się również Promyk i Łabędź, a prowadził ich Czosnek; a więc... rodzinna gonitwa!
Opuściła obóz w ogromnym podekscytowanie, którego nawet nie kryła, a gdy padło w jej kierunku pytanie ze strony ojca, posłała mu wesoły uśmiech i skinęła łebkiem w ramach niemego potwierdzenia. Zarówno odnośnie samopoczucia, jak i przygotowania do święta. Nie było to... skomplikowane. Wiedziała, że należało znaleźć i przegonić sarnę I przy okazji nie dać się zadeptać. — Wszystko jasne!

Wraz z kolejnym Tańcem Kwiatów przybyła Sarnia Gonitwa, która odbywała się dzień po Wielkiej Uczcie. Ostatnim razem brałam w niej udział, gdy jeszcze byłam nowicjuszką Robak, a towarzyszyli mi wtedy Grom oraz moje dwie serdeczne przyjaciółki - Tafla i Księżyc, których dzisiaj nie ma już z nami. Tym razem szykowała się nam rodzinna pogoń, gdyż oprócz mnie zgłosili się do niej Lilia i Łabędź, a przewodzić nam miał nasz ojciec Czosnek. Może być ciekawie tak biec u boku swoich bliskich, ścigając smukłonogie zwierzę. Obudziłam się pełna energii i po szybkim posiłku dołączyłam do zbierającej się powoli grupki. Starszy łowca poprowadził nas w okolice Sosnowego Boru, twierdząc, że ostatnio widział tu jakieś sarny. Pożyjemy, zobaczymy, czy ma rację. W naszym małym, skromnym pochodzie to ja szłam jako ostatnia, pilnując tyłów, dlatego dopiero po dłuższej chwili dotarły do mnie słowa rodzica.
- Jest dobrze, tato. - miauknęłam w odpowiedzi na jego pytanie o nasze samopoczucie przed czekającym nas zadaniem, a zwracając się do młodszego rodzeństwa, odparłam: - Po prostu róbcie to, co my. Już kiedyś brałam w tym udział i wiem, jak się to odbywa. To będzie świetna zabawa, mówię wam! - w moim głosie można było wyczuć nieskrywaną ekscytację. Nie mogłam się doczekać tej wspólnej gonitwy! Byłam gotowa zerwać się do biegu, jak tylko wypatrzę pierwszą lepszą łanię.

Jasnofutry wysłuchał słów starszej siostry i ojca, ale już się nie odezwał. Po prostu ruszył dalej. Cisza w żadnym wypadku mu nie przeszkadzała. Tak nawet było lepiej bo mógł się skupić na węszeniu i wypatrywaniu jeleniowatych.
Gdy dotarli do wspomnianego przez Czosnka miejsca jego uwagę od razu przyciągnęły ślady wydeptanej ziemi i niezbyt znanego mu zapachu. Jak się domyślał, był to właśnie zapach saren. Czuł już to kiedyś kilka razy na polowaniu ale nigdy nie w takim nasileniu. Była to dla niego trochę śmierdząca woń, ale nie nic w tym temacie nie powiedział na głos.
- Dla mnie spoko - odparł na propozycję ojca co do rozdzielenia grupy. Jeśli żadna z jego sióstr nie miała co do tego planu zastrzeżeń ruszył razem z ojcem w stronę Łuski węsząc za sarnami.

Lilia... musiała przyznać sama przed sobą, że średnio słuchała tego, co mówił do nich ojciec. Rozglądała się ciekawsko wokół i truchtała skocznym, eleganckim krokiem zaraz przy Łabędziu i Promyk, jednym uchem próbując jakkolwiek rejestrować przekazywane informacje, jednak drugim natychmiast je wypuszczała. A przynajmniej do momentu w którym Czosnek zaproponował podział na grupy. Wtedy dopiero biało-czarna zerknęła w jego stronę i posłała łagodny uśmiech. Miała iść z Promyk w kierunku Sosnowego Boru? Nie miała z tym najmniejszego problemu. — Jasne, myślę, że to dobry pomysł — mruknęła, posyłając starszej siostrze wesoły grymas.
— Jak któreś z nas znajdzie sarnę to ma powiadomić drugą grupę czy... zacząć przeganiać sarny w ich stronę? — dopytała, poruszając delikatnie końcówką ogona.

Jak na razie żadne z nas nie dostrzegło żadnego śladu obecności saren na tym terenie. Czyżby Czosnek się pomylił albo coś mu się przywidziało? Nie, nie mogę tracić wiary w swego ojca. Skoro twierdził, że widział tu gdzieś wcześniej smukłonogie zwierzę, to zapewne tak właśnie było. Bo chyba nie zaciągnąłby nas tak daleko od obozu na marne, więc to musiała być prawda. Jeśli się nie poddamy, prędzej czy później natrafimy na jakiś ślad bytności tych jeleniowatych. Dlatego szłam odważnie dalej u boku swoich bliskich, rozglądając się po lesie, dopóki to właśnie Czosnek nie zauważył pierwszy sarnich tropów, rozchodzących się w dwóch różnych kierunkach. Zaproponował, byśmy podzieli się na dwie mniejsze, dwuosobowe grupki, żeby szybciej i łatwiej je sprawdzić, przeczesując tym samym cały obszar. Jego oferta podsunęła mi pewien pomysł.
- Co powiecie na małe zawody? Kotki kontra kocury. Wygrywa ten duet, który jako pierwszy wytropi sarnę, a w nagrodę będzie mógł wybrać sobie najlepsze kąski ze stosu z jedzeniem. - podsunęłam z przekonaniem, że będzie to świetna okazja na wspólną, rodzinną zabawę, a przy okazji będziemy mogli nauczyć się czegoś od siebie nawzajem.

Point nic na propozycję zawodów nie odpowiedział. Jeśli chcieli to okej, ale sam jakiegoś ciśnienia na wygraną nie czuł. Chociaż w sumie fajnie byłoby to wygrać, nawet jeśli trochę mu się nie chciało. Ostatecznie więc po prostu ruszył za Czosnkiem, oddzielając się od sióstr. Podobnie jak jego ojciec, miał przeczucie, że to oni będą pierwsi. W końcu Czosnek już od dawna był łowcą i miał dobry węch, podobnie jak Łabędź. Natomiast Lilia pewnie zbyt wielu zapachów jeszcze nie znała, a Promyk chyba też się zbytnio węchem nie wyróżniała. A w końcu ta umiejętność liczyła się tu najbardziej.
I szybko się okazało, że mieli rację. W końcu nosy i ślady zaprowadziły ich do zgrabnej jeleniowatej. Łabędź w zasadzie pierwszy raz widział zwierzę, po którym miał znak przodków. Musiał przyznać, że ich wielkość była imponująca. Przez chwilę nawet zwątpił, że to zwierzę się ich w ogóle wystraszy, ale skoro ich plemię miało za sobą tyle gonitw to najpewniej to działało.
Razem z ojcem przykucnął w wysokiej trawie, przyglądając się zwierzęciu. Na jego polecenie jedynie skinął głową i uważając na swoje kroki, wycofał się po cichu by ruszyć do miejsca gdzie ich grupa się rozdzieliła i ruszyć za zapachem sióstr. W końcu zobaczył je w lesie między drzewami i potruchtał do nich szybko.
- Znaleźliśmy sarnę. Chodźcie za mną - rzucił i jeśli obie nie miały nic do powiedzenia, zaczął je prowadzić w stronę miejsca, gdzie ich ojciec pilnował sarenki.

Szukanie sarny pod okiem Promyk okazało się dość krótkie, bo już po chwili poszukiwań przyszedł do nich Łabędź i uświadomił o przegranej. Lilia mimowolnie westchnęła ze słyszalnym zawodem, po czym rzuciła bratu pewne siebie spojrzenie i butny uśmieszek.
— Podczas następnej gonitwy to ja będę się zajadać! — zapewniła i łagodnie pacnęła starszą siostrę w bok, po czym ruszyła za bratem do miejsca w której miała znajdować się sarna.

Od początku miałam cichą nadzieję, że to jednak nam uda się odnaleźć pierwszą sarnę, lecz przybycie Łabędzia i jego słowa zdusiły tą nadzieję w zarodku. Chłopaki mieli szczęście początkujących i tyle. Następnym razem to kotki będą górą!
- A ja razem z tobą! - rzuciłam, po czym pobiegłam za młodszym rodzeństwem do miejsca, w którym czekał na nas ojciec.

Kocur odczuł delikatną ulgę, gdy dotarli na miejsce i okazało się, że sarna nadal była na miejscu i nigdzie sobie nie odeszła. Tak jak wszyscy przycupnął przy ojcu by wysłuchać jego planu. Oczywiście nie miał żadnych zastrzeżeń i skinął starszemu łowcy głową, na znak, że zgadza się z ów planem. Powtórzył ruch głowy, gdy Czosnek zapytał o gotowość i gdy tylko wyskoczył z zarośli w stronę sarny, ruszył natychmiast za nim chcąc obrać swoją pozycję po lewej stronie zwierzęcia.