Łuska

Dla Dęba reakcja Promyk była nieco... dziwna. Ale chyba w dobrym znaczeniu tego słowa. To, jak kotka się zaczerwieniła i nieśmiało się do niego uśmiechnęła sprawiało, że nie wiedział, co ma z tym wszystkim zrobić. Czy powinien jeszcze coś powiedzieć? No cóż, przynajmniej była zadowolona z jego prezentu. Na jej słowa wargi kocura lekko drgnęły, jakby próbował się uśmiechnąć, po czym po krótkiej wymianie spojrzeń ponownie skierował swe ślepia w stronę jeziora. Czuł się nieco niezręcznie, bo miał wrażenie, że powinien jeszcze coś zrobić, ale nie wiedział co. Starał się jednak tego po sobie nie pokazywać. Nie chciał wyjść na idiotę na oczach swojego współplemieńca. Także... siedział i milczał, patrząc na Łuskę.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Po moich słowach zapadła między nami głęboka cisza, przerywana jedynie tchnieniem wiatru, szelestem traw i falowaniem jeziora. Nie była to jednak cisza z gatunku tych niezręcznych. Po prostu żadne z nas nie wiedziało, co ma jeszcze powiedzieć. Na szczęście moje policzki zaczęły odzyskiwać swój dawny kolor. Dlatego bez skrępowania mogłam wysunąć głowę z kryzy na szyi i wpatrywać się dalej w nieskazitelną, błękitną taflę Łuski. Po pewnym czasie, pod wpływem tej sielskiej chwili, zaczęłam cicho nucić sobie pod nosem. I co z tego, że Dąb może mnie usłyszeć? Przy nim czułam się całkiem pewnie i beztrosko.

//zt

Ucho Dęba skierowało się w stronę Promyk, kiedy usłyszał jej ciche nucenie. Zetknął na nią na chwilę, jakby chciał się upewnić w tym, co ona robi, po czym kontynuował obserwację jeziora. Mruczenie kocicy wcale mu nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie - jak najbardziej mu odpowiadało, a nawet podobało. Kocur z zadowoleniem słuchał melodii nowicjuszki, póki tak sobie siedzieli, aż w końcu nie zrobiło się ciemno i wrócili do obozu.

//zt

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Minęło już parę księżyców i Dąb oswoił się ze standardowymi metodami polowania na tyle dobrze, że postanowił poznać też i inne, które również mogły mu się przydać jako łowcy. Jedną z takich umiejętności było łowienie ryb, którą uznał za całkiem przydatną i był niemało zaskoczony, kiedy okazało się, że żaden z łowców tego nie umie. Cóż, to tłumaczyło tak małą ilość ryb w stosie zwierzyny. Czas to zmienić.
– Mamo, czy możesz nauczyć mnie, jak łowić ryby? – pewnego dnia spytał Pajęczynę. Podobno umiała je łowić, więc głupio byłoby ją nie poprosić o przeprowadzenie małego kursu z zakresu rybołówstwa.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Do Pajęczyny podszedł jej własny syn i zanim zdążyła się z nim przywitać, ani on z nią, to przeszedł do sedna sprawy. Ah ani dzień dobry, witaj, cześć, czegokolwiek. To tak się matkę wita? Zdaje się, że inaczej wychowywała swoje dzieci.
- A dzień dobry? - nacisnęła na Dęba patrząc się na niego swoimi złocistymi oczami.

_________________

po stromych miotam się urwiskach,
złotówki mi kaleczą ręce,

czuję się jak najtańsza dz*wka,
jakby mi ktoś narzygał w serce.

sączą się noce i godziny,
prosto stąd do nieskończoności,
życie ruchome, koleiny

stoją na drodze do wieczności

Oh? Zdaje się, że Dębu tak bardzo zależało na opanowaniu nowej umiejętności, że zapomniał o banalnym przywitaniu się. Poczuł się nieco zmieszany tym, że jego matka nie odpowiedziała na jego pytanie, tylko wytknęła na jego błąd, ale cóż, rozumiał ją. W końcu grzeczność też była ważna, szczególnie wobec własnej matki.
– Tak, przepraszam... Dzień dobry, mamo. – poprawił się spokojnie, na razie odstępując od swojej sprawy. Nie spieszył się, więc jeśli jego matka chciała, to mogli nawet uciąć sobie krótką pogawędkę o pogodzie czy zwierzynie, a dopiero potem przejść do nauki.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Kocica mruknęła z nutą zadowolenia, gdy jej syn okazał skruchę i w końcu się przywitał. No i tak można rozmawiać.
- Dzień dobry Dębie, więc? - rozpoczęła rozmowę na nowo patrząc z uwagą na syna.

_________________

po stromych miotam się urwiskach,
złotówki mi kaleczą ręce,

czuję się jak najtańsza dz*wka,
jakby mi ktoś narzygał w serce.

sączą się noce i godziny,
prosto stąd do nieskończoności,
życie ruchome, koleiny

stoją na drodze do wieczności

– Pomyślałem, że dobrze byłoby umieć łowić ryby. Czy mogłabyś mnie temu nauczyć, proszę? – powiedział, ignorując fakt, że już wcześniej to mówił. Nie za bardzo lubił się powtarzać, ale cóż, w końcu rozpoczęli rozmowę na nowo.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Pajęczyna oczywiście nie miała nic przeciwko temu by syna nauczyć łowienia ryb. W końcu miał zostać Łowcą, ta wiedza mu się przyda.
- Oczywiście synu - odpowiedziała sztywno i westchnęła -[b] podchodzi się do wody po cichu, na ugiętych łapach i siada tak, by na taflę wody nie rzucać cienia. Potem należy zanurzyć końcówkę ogona lub palce jednej łapy w wodzie i czekać w bezruchu aż jakaś ryba podpłynie. Jak jakaś próbuje cię skubać to wtedy szybko zamachujesz się łapą wyciągając pazury i wyrzucając ją na brzeg. Wtedy trzeba ją dobić.

_________________

po stromych miotam się urwiskach,
złotówki mi kaleczą ręce,

czuję się jak najtańsza dz*wka,
jakby mi ktoś narzygał w serce.

sączą się noce i godziny,
prosto stąd do nieskończoności,
życie ruchome, koleiny

stoją na drodze do wieczności

Dąb wysłuchał uważnie instrukcji Pajęczyny i mruknął. Czyli że musiał po prostu siedzieć nieruchomo przy brzegu z zanurzoną łapą lub ogon i czekać na rybę, starając się nie rzucać na wodę cienia. Później już tylko wyrzucić ją na brzeg i tam dobić. Brzmiało to... bardzo prosto. O wiele prościej w porównaniu do polowania, gdzie trzeba się jeszcze skradać i dostosowywać się do każdego rodzaju zwierzyny. Z drugiej strony, to była dopiero teoria. Zobaczymy, jak mu to pójdzie na praktyce. Na razie skinał łbem w znak, że wszystko zrozumiał i jest gotowy słuchać dalej.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Kocica nie miała już żadnej wiedzy do sprezentowania Dębowi. Powiedziała mu pełną teorię łowienia ryb za jednym razem, bo nie było tego dużo.
- To wszystko - odpowiedziała więc krótko widząc jak syn jeszcze czeka na więcej informacji.

_________________

po stromych miotam się urwiskach,
złotówki mi kaleczą ręce,

czuję się jak najtańsza dz*wka,
jakby mi ktoś narzygał w serce.

sączą się noce i godziny,
prosto stąd do nieskończoności,
życie ruchome, koleiny

stoją na drodze do wieczności

– Oh... – mruknął nieco zaskoczony – Nie będziemy tego praktykować? – zaraz spytał. Po licznych treningach przyzwyczaił się już do tego, że przy nauce nowej umiejętności po teorii zawsze idzie praktyka pod okiem nauczyciela. W ten sposób można było trochę poćwiczyć, a na wszelkie błędy wskazywał mistrz. Chociaż kto wie, może jego matka miała do tego nieco inne podejście?

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Pajęczyna mruknęła niezadowolona, widząc jak Dąb jest uległy. No na prawdę, już nie był kociakiem, żeby się tak zachowywać. Oburzające. Tak dobrze go wychowywała, a mu wciąż daleko jest do tego by dojrzeć. A już jest Nowicjuszem parę księżycy! Był już coraz bliżej okresu bycia dorosłym, więc niech się tak zachowuje.
- Już nie masz 5 księżycy Dębie, chyba sam jesteś w stanie zdecydować co zrobić z tą wiedzą bez płaszczenia się przede mną - odpowiedziała i zmarszczyła nieco brwi.

_________________

po stromych miotam się urwiskach,
złotówki mi kaleczą ręce,

czuję się jak najtańsza dz*wka,
jakby mi ktoś narzygał w serce.

sączą się noce i godziny,
prosto stąd do nieskończoności,
życie ruchome, koleiny

stoją na drodze do wieczności

Mruknął lekko na odpowiedź Pajęczyny. A więc rozumiał, że ma sam to przećwiczyć. No cóż, przynajmniej poznał już podstawy, więc będzie już szedł na głęboką wodę. Zresztą, poprzednie doświadczenia mu pokazały, że tyle teorii powinno wystarczyć.
– W takim razie dziękuję, mamo. – powiedział, a potem pożegnał się z nią i oddalił, o ile ta nie miała mu nic więcej do powiedzenia.

* * *

Wieczorem innego dnia, pomimo niezbyt dobrego samopoczucia, wybrał się samotnie nad Łuskę, żeby w końcu przećwiczyć to, co mu powiedziała mu matka, póki jeszcze wszystko pamiętał. Powoli i ostrożnie zbliżył się i usiadł tuż przy brzegu tak, aby nie rzucać cienia na taflę wody. Następnie zanurzył końcówkę ogona w wodzie i czekał spokojnie w bezruchu, aż coś do niego podpłynie.

//Dąb ma chorobę 1 stopnia jakby co

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Okolice rzek i jezior - jezioro

Bury kocur przysiadł przy Łusce, stosując wcześniej wszystkie wymagane środki ostrożności. Nie musiał długo czekać na potencjalną zdobycz. W pewnym momencie poczuł, że coś muska jego ogon. Na tafli jeziora ukazała się wielka, ciemna plama, oznaczająca że w głębi wody znajduje się ryba. Była ona szeroka i o zwartej budowie, grzbiet miała ciemnoszary i żółtawy brzuch. Złotawy połysk (a na płetwach zielony) na jej łuskach bez podważanie świadczył o tym, że Dąb miał do czynienia z linem, którego mógł złapać póki ryba była zainteresowana w zjedzeniu jego ogona.

Dąb:
P: 3 | S: 20(25) | Z: 14(18) | Sz: 7(9) | O: 16(20) | HP: 140 | W: 80(100)
- choroba 1 stopnia: statystyki i wytrzymałość zaniżona do 80% wartości podstawowych
- Ostre kły, Sokoli wzrok, Ciężki krok
- skradanie się 2 poziom, tropienie 2 poziom, wspinaczka 1 poziom

_________________

po stromych miotam się urwiskach,
złotówki mi kaleczą ręce,

czuję się jak najtańsza dz*wka,
jakby mi ktoś narzygał w serce.

sączą się noce i godziny,
prosto stąd do nieskończoności,
życie ruchome, koleiny

stoją na drodze do wieczności

Dąb musiał przyznać, że był przyjemnie zaskoczony. Wystarczyło poczekać chwilę i już jako pierwsza podpłynęła do niego dość spora ryba. Przez chwilę kocurek się wahał, bo nie wiedział, z czym miał doczynienia, ale nie wyglądała jakoś drapieżnie, więc postanowił zaryzykować. Poczekał, aż ryba wystarczająco się zbliży, a następnie wziął zamach swoją łapą tak mocno, jak tylko umiał, chcąc uczepić się pazurami łusek tej ryby i wyrzucić ją na brzeg, po czym gdyby mu to się udało, natychmiast wgryzłby się w jej szyję, aby uśmiercić.

//dzisiaj choroba przeszła, jak coś

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Ryba się ostatecznie faktycznie zainteresowała łapą Dęba, ale kiedy ten się zamachnął… spłoszyła się i odpłynęła kawałek dalej. Kocur musiałby poczekać, aż wróci, o ile w ogóle da się znowu nabrać na to samo.

Dąb:
• P: 3 | S: 25 | Z: 18 | Sz: 9 | O: 20 | HP: 140 | W: 100-2=98/100 | MP: 1
• Ostre kły; Sokoli wzrok; Ciężki krok
• Skradanie się: poziom 2; Tropienie: poziom 2; Wspinaczka: poziom 1

_________________

Cofnął uszy z niezadowolenia, gdy ta ryba odpłynęła. Szkoda, bo była taka wielka, że z pewnością ucieszyłby się na jej widok niejeden plemienny kot. Niestety, okazało się, że łowienie ryb wcale nie było takie proste, jak mu się wydawało. No trudno, może jakaś inna się trafi. Dąb powrócił do początkowej pozycji, zanurzył koniec swojego ogona w wodzie i ponownie czekał w bezruchu, aż coś do niego podpłynie.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Po chwili oczekiwania lin powrócił w pobliże Dęba i znowu zaczął skubać końcówkę jego ogona.

Dąb:
• P: 3 | S: 25 | Z: 18 | Sz: 9 | O: 20 | HP: 140 | W: 98/100 | MP: 1
• Ostre kły; Sokoli wzrok; Ciężki krok
• Skradanie się: poziom 2; Tropienie: poziom 2; Wspinaczka: poziom 1

_________________

Widząc tego samego osobnika Dąb zastygał uszami, cierpliwie czekając, aż ryba wystarczająco zbliży. Znowu wziął szybki zamach łapą, próbując pazurami uczepić się łusek ofiary i wyrzucić ją na brzeg, a tam już ją uśmiercić. Miał przy tym nadzieję, że tym razem mu się uda.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Starlight