Znakomicie. Teraz Plemię będzie miało zapewnione jedzenie na najbliższy czas. Sam Wieszcz czuł się dumny nie tylko z dzisiejszego polowania, ale też faktu, że nie napotkał żadnego samotnika w jego trakcie. Może faktycznie był to tylko pojedynczy przypadek. Do tego był już trochę zmęczony, a jeszcze będzie musiał to wszystko zanieść do obozu. Dobrze, że miał ze sobą Strażnika, który chętnie mu pomoże z niesieniem zdobyczy. Tak więc po chwili odpoczynku wrócili razem do obozu.

//zt

Nie może znieść stagnacji, treningowego zastoju, poczucia zmarnowanego czasu, nudy i lęku, który odczuwa przez to wszystko. Odnosi wrażenie, że wie, co zrobić, jednak kiedy przychodzi co do czego — wycofuje się, czy to chodzi o zwykłą rozmowę z kimś, czy w końcu wyjście z plemiennego więzienia. Napięcie narasta, aż w jednym momencie, nieco impulsywnie, po prostu wychodzi, nie zastanawiając się, czy ktoś zwraca na nią w ogóle uwagę.
Jest może środek dnia, jednak słońce ledwie przebija się przez drobny opad śniegu. Płatek idzie wzdłuż gór, początkowo trzęsąc się z zimna, ale po chwili zauważając, że im więcej się rusza, tym mniej doskwiera jej wszechobecny ziąb. Nie wie, gdzie idzie, nie wie, gdzie jest, ale nie zatrzymuje się. W pewnym momencie zaczyna wesoło przeskakiwać przez zaspy, ledwie widoczne pagórki i przewalone pnie, odczuwając zdecydowaną poprawę swojego nastroju. Nie żałuje, mając wrażenie, że siedząc bez sensu w obozie, tylko stopniowo upewniałaby się w swoim szaleństwie.
W końcu dociera do większego lasu, gdzie — schroniona przed opadami śniegu — przystaje, aby odpocząć.

Nie no serio. Naprawdę. To, że była zaznajomiona całkiem dobrze z Brzaskiem i Gromem nie oznaczało, że musiała od razu ganiać za ich bachorami. Nie było tutaj nawet o czym mówić, albo nie, było, po prostu mówienie że dzieciarnia nie odzwierciedlała sentymentu ich starych do Wilka było bardzo delikatne. Jedna chyba nią gardziła. Drugi wyglądał tak, jakby któregoś dnia miała pójść z nim na patrol to wróciłby tylko on a ona zaginęłaby w tajemniczych okolicznościach. Ile tam jeszcze tego było. Nie wiedziała. Nie miała z resztą czasu się zastanawiać, bo co najmniej jedno z nich albo właśnie szło się zabić, albo myślało, że jest wystarczająco dorosła na szwędanie się po terenach Plemienia samemu. Na jedno wychodziło. Szczęście dla niej, że Wilk miała na tyle głupoty i mało obowiązków, lecz wystarczająco dużo doświadczenia z treningu, żeby móc ją wytropić.
– Ty tak specjalnie? – ujawniła się dopiero wtedy, gdy młoda się zatrzymała. Bezceremonialnie wyszła spomiędzy rachitycznych gałęzi zbrązowiałego krzewu i stanęła obok nowicjuszki. – Idziesz sobie na polowanie przy miejscu, gdzie całkiem niedawno zginęły dwa koty? O to ci chodzi? – Przekrzywiła głowę na bok. Szczęście, że jej ton był na tyle neutralny, że i z niego można byłoby wyczytać, że ma jakiekolwiek emocjonalne skrzywienie w stosunku do Orlich Gniazd. I chyba nie szanowała młodszych od siebie na tyle, żeby dbać o ich opinie w ten sposób. Było to dość wygodne.

Podnosi głowę, słysząc z oddali ćwierkanie ptaków. Dłuższą chwilę nasłuchuje, uśmiecha się do siebie na myśl, że być może jest to znak końca mroźnej pogody. Nie napawa się spokojem na długo — za chwilę słyszy za sobą jakiś głos. Pilnuje się, aby tylko nie podskoczyć, i natychmiast się obraca. Ze zdziwieniem patrzy na burego nowicjusza, marszczy pysk w skonfundowaniu. Już ma pytać, o co właściwie chodzi, ale przy następnych słowach Wilka już czuje gulę w gardle. A po kilku uderzeniach serca dociera do niej złość, robi jej się ciepło. Nie do końca zdaje sobie sprawę z powagi słów nowicjusza, bardziej skupia się na tym, że przerwano jej spokój, jej spacer, na który czekała od tak dawna.
- A tobie o co chodzi - rzuca z niezadowoleniem. - Mam całe życie siedzieć w jaskini, gnić w grocie bez ani chwili dla siebie, bo istnieje jakaś szansa, że jak tylko wyjdę, to zaraz mnie coś rozszarpie? O to chodzi? - dodaje. Nie była na pogrzebie. Być może nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia. Nie potrafi zrozumieć ani sobie tego wyobrazić. Nie czuje lęku, odchodząc tak daleko, może przerażona byłaby, dopiero faktycznie napotykając niebezpieczeństwo na swojej drodze. Wie jednak, że jeśli spędzi jeszcze jeden obrzydliwy, monotonny dzień w obozie, bez możliwości wyjścia samemu, nie jak kociak z obstawą, to oszaleje i sama się rozszarpie.

Nie zaplanowała marszczyć pyska w podobiźnie warkotu, zwłaszcza że jest to dosyć skomplikowany sposób na wyrażenie emocji ale jej rysy same pociągają za odpowiednie mięśnie by unieść jeden kąt z jej ust i stężyć mięsień tuż pod nim i rozszerza go lekko na dół, co tworzy całkiem ciekawą kombinację swoją drogą, twarz zaciśniętą w walce ze samą sobą; marszczy nos i za tym brwi, itp. Świadomość własnej reakcji jest lekko kojąca, ale nie neguje uczuć jakie Wilk chce przekazać a są nimi "co za niewdzięczny gówniarz". Dlaczego z takich dobrych kotów i Strażników ponadto wyszły najobrzydliwsze bachory z najniższym odsetkiem zdrowego rozsądku, z jakimi Wilk miała do czynienia. Może to właśnie dlatego że Grom i Brzask byli dobrymi kotami. Ich kocięta po prostu to wykorzystały.
– Właśnie zdradziłaś mi wszystko o sobie, bo myślałaś, że na pewno myślę tak, jak ty, gratuluję – parsknęła, nie próbując nawet ukryć pogardy w jej głosie. – Mi chodzi o sprawdzenie, czy coś właśnie nie kopie twojej bezużytecznej dupy, ale wychodzi na to, że tego nie chcesz. Ani żadnych innych rozwiązań. – Uśmiechnęła się półgębkiem i zebrała do odejścia. Nie miała zamiaru nikogo niańczyć. Coś paliło ją za mostkiem i w chrząstce uszu, a głowa czuła ucisk na skroniach i nie zamierzała w takim stanie zrobić z siebie błazna kiedy chciała po prostu, ku*wa, dobrze. – Nara.
Odwróciła się na pięcie i posadziła susa do przodu. Później szła już krokiem nieco lżejszym, ale i tak wystawiła się na widne, by spłoszyć hałasujące w koronach drzew ptaki. Jezeli Płatek chciała na nie polować, to, ups! Chyba się nie pospieszyła wystarczająco! A to była taka okazja, pierwsze ćwirki na koniec Pory Białych Zasp.

Nie rozumie. Nie rozumie. Czuje, jak ciepło rozchodzi się po jej ciele, robi jej się słabo, jednak stoi pewnie na łapach. Denerwuje się, ale nie rozumie do końca dlaczego, nie wie, o co do końca chodzi temu nowicjuszowi, czego w ogóle od niej chce, dlaczego jej gratuluje. Powstrzymuje łzy napływające do jej oczu, wbija pazury w ziemię. Nie odzywa się. Nie jest w stanie, dopóki Wilk nie odejdzie. Dopiero jak już Wilk pokonuje kilka kroków, nadal stoi w miejscu, jednak wali łapą ze złości o ziemię.
- Wszystko, WSZYSTKO nie tak - rzuca bardziej do siebie, łypie spode łba, zaciska zęby, patrząc, jak nowicjusz odchodzi. - Idź, IDŹ, DAJCIE MI PO PROSTU SPOKÓJ! - woła. Trzęsie się, nadal nie rozumie, nie powinna się tak denerwować, tak emocjonalnie reagować.
Kręci jej się w głowie, wszystko wiruje. Nie może tak, nie może, nie może wytrzymać, nie wie z czym, ale nie jest w stanie. W końcu podnosi się, z trudem rusza biegiem w losowym kierunku, nie patrząc, gdzie zmierza, po co i dlaczego, gdzieś potyka się, zahacza o korzeń. Ma wrażenie, że niczego wokół nie ma, jest tylko ona, że zaraz obudzi się w obozie z nieprzyjemnego koszmaru, o którym zaraz zapomni.