Na chwilę zatrzymała się, starając się dokładniej zbadać odór drapieżnika, jednak oprócz tego, że wyczuła jego zapach znikający w dalszej części Głuchej Kniei, nie znalazła nic poważniejszego. Oczywiście wybadała też otoczenie ale i tu nic nie znalazła. No trudno, może drapieżnik po prostu tędy przechodził jakiś czas temu, ona narzekać nie zamierza. Zapamięta tylko aby później powiadomić o tym strażników. Ostrożności nigdy za wiele. A na tę chwilę odwróciła się na pięcie i całkowicie zmieniła kierunek, aby przez przypadek na niego nie trafić. W końcu szukała zwierzyny a nie utraty życia. Ustawiwszy się pod wiatr i wytężając wszystkie zmysły, poczęła szukać zwierzyny.

Na szczęście na drapieżnika się nie natknęła, jednak nie natknęła się również na żadną zwierzynę. Czyżby przechodzący zwierz mógł wszystko wypłoszyć? Była to opcja dość prawdopodobna. Co nie zmieniało faktu, że niezbyt jej się to podobało. Nie miała na to jednak żadnego wpływu. Fuknęła tylko coś pod nosem, po czym poprawiła znowu kurs aby iść pod wiatr i powróciła do wytężania zmysłów w celu znalezienia zwierzyny.

Już miała znowu zmieniać kierunek, kiedy nagle usłyszała charakterystyczny odgłos trzepotu skrzydeł. Liliowa zamarła, wzrokiem śledząc nadlatujące zwierzątko i zawieszając na nim wzrok, kiedy usiadło na pobliskiej gałęzi. Czy Wiatr naprawdę chciało się aż tak wysilać? Nie do końca, ale skoro już zaszła tak daleko i nadal niczego innego nie spotkała, to chyba by wypadało.
Sepia po cichu zmieniła pozycję, zginając łapy, wyrównując łeb i wciągając łapy, aby zacząć powoli się skradać. Mimo zawieszonego na swoim celu wzroku, starała się kątem oka patrzeć pod łapy aby nie nadepnąć na coś co mogłoby ujawnić jej zamiary. Jednocześnie, starała się wykorzystać każdy pobliski krzak czy drzewo jako chwilowe kryjówki podczas swojej wędrówki, gdyż ptak mógł dość łatwo ją zauważyć.

Los zdawał śmiać się jej prosto w pysk, gdyż Wiatr oczywiście musiała zapomnieć o... prawidłowym ustawieniu się pod wiatr. Przeklęła cicho pod nosem, jednocześnie jednak szybko wycofując to co powiedziała, gdyż okazało się, że to niedopatrzenie wyszło liliowej na dobre. Sroka bowiem odleciała z gałęzi i usiadła na, nieco bardziej przyjaznej dla kotki, ziemi. Tym razem sepia nie zamierzała niczego zepsuć. Ponownie opadła do pozycji łowieckiej zginając łapy, wciągając brzuch i wyrównując łeb z ogonem, po czym ustawiwszy się pod wiatr zaczęła powoli skradać się w stronę zwierzątka. Oczywiście, całkowicie oddana temu, żeby tym razem próba jej się udała, liliowa również uważnie patrzyła pod łapy, oraz starała się wykorzystać każdy skrawek drzewa czy krzaka aby ukryć się przed bystrym okiem sroki. Tym razem musi jej się udać, prawda?

Chciałaby stwierdzić, że to było łatwiejsze niż się spodziewała, ale w sumie nie było, bo przecież wcześniej spudłowała. No trudno, ważne, że teraz jej się udało. Sprawnym krokiem schowała zdobycz w ziemi, po czym idąc pod wiatr zaczęła szukać kolejnego celu.

No i chyba wykrakała przy tej sroce (haha get it, cause sroka i krakanie), najwyraźniej nie zamierzało być łatwo. No trudno, ona też łatwym przeciwnikiem nie była. Nadal idąc pod wiatr, wytężyła wszystkie swoje zmysły starając się znaleźć nawet najmniejszą zwierzynę.

Mówiąc szczerze korciło ją żeby zaatakować kruka. Nie był jakiś wyrośnięty ani nic... Ale mówiąc szczerze jeszcze nie czuła się aż tak pewnie w walce. Jasne, niby trenowała kilka razy z Księżyc. Ale nie sądziła żeby to wystarczyło. Szczególnie, że Ksieżyc to jednak kotka, a kruk to... no ptak. Nie wiadomo co taki może zrobić. I może nawet zaatakowałaby go, tylko po to, żeby to sprawdzić, ale nie mając nikogo obok, wolała sobie odpuścić. Zmieniła więc nieco kierunek, starając się ominąć terytorium ptaka szerokim łukiem, po czym znowu wytężyła zmysły i poczęła szukać czegoś mniej walecznego do złapania.

Kruk na szczęście jej nie dostrzegł, albo po prostu nie była dla niego wystarczająco atrakcyjną zdobyczą. Miała to mocno gdzieś, ważne że nie musiała walczyć.
Chociaż szybko zapomniała o tej niedogodności, gdyż nawiedziła ją kolejna i to nieco bardziej irytująca - brak zwierzyny. I na to nic nie mogła poradzić. Tak też po prostu nie mając innego wyboru, szła dalej szukając czegokolwiek wartego jej uwagi. Jednak jak na złość nie udało jej się niczego znaleźć, a fakt, że robiło się coraz później nie pomagał. Finalnie Wiatr musiała przyznać się więc do porażki i zabierając upolowaną wcześniej srokę, skierowała się z powrotem do obozu.


Ostatnie nieudane polowanie ciągle nie dawało jej spokoju. Czuła się wręcz jakby nie udało jej się go dokończyć. Tak też kiedy tylko znowu stanęła po chorobie na łapy i przy okazji otrzymała rangę łowcy, nie czekała dłużej. Kiedy tylko finalnie miała czas, wybrała się w to samo miejsce aby jeszcze raz spróbować zapolować mając nadzieję na lepszy wynik niż ostatnio. Ustawiła się więc pod wiatr i poczęła szukać.

Może to miejsce było po prostu pechowe? Wiatr powoli zaczynała to wierzyć, gdyż ponownie nie umiała namierzyć nawet najmniejszej piszczki. Zamiast tego znalazła coś innego, co z resztą przez bycie zbyt skupioną na szukaniu zwierzyny, zgniotła. Czując nieznany przedmiot pod łapą, odskoczyła, niczym wyrwana z transu. Okazało się, jednak, że był to zwykły grzyb, który z resztą grzyba już nie przypominał. No cóż. Chyba nikt nie zauważy. W kilku ruchach starała się jakoś "zatuszować" swój wandalizm, ukrywając pojedyncze fragmenty grzyba pomiędzy wyższą trawą. Nawet nie wiedziała dlaczego to robi, ale skoro już zaczęła to dlaczego nie. Wytarła również dokładnie łapę, tutaj jednak ze względu na fakt, że kawałki grzyba przyczepiły jej się do poduszek i nieco denerwowały podczas chodzenia. Mając cały grzybi incydent posprzątany, znowu ruszyła pod wiatr, aby znaleźć coś więcej niż rośliny.

Ten dzień, który dla innych mógłby się wydawać taki sam jak każdy inny, dla Błota był wyjątkowy. Nie dlatego, że działo się coś szczególnie ważnego, ale dlatego, że dzisiaj wyciągnęło tatę na ich tereny z jednym celem - polowaniem. Można by się zdziwić, że taki leń jak ona się czymś takim zainteresował. Jednakże polowanie nie należało do jej obowiązków, nie musiała tego robić, więc oczywiście chciała spróbować. Lepsze to, niż wykonywanie swoich obowiązków i takich tam nudnych rzeczy. Z ekscytacją więc, jakby widziała wszystko dookoła po raz pierwszy, szła obok kocura.
- Więc jak się zaczyna? Jak ty tu w ogóle coś znajdziesz? - kiedy rozejrzała się wokoło to, dla niej, wyglądało na to, że nie było nic i nigdzie. Ich tereny pięknie wyglądały ze śniegiem, to fakt, ale jedzonka to ona tutaj nie widziała!

// Szczyt

— Hm, na pewno w śniegu będzie trudniej — mruknąłem spokojnym tonem głosu, mrużąc oczy. Rozglądnąłem się dookoła, po czym skierowałem swoje łapy w bardziej otwarte tereny, aby Błoto mogła mnie czysto widzieć, i abym ja mógł widzieć swoją córkę.
— Jeśli chodzi o tropienie... to po prostu węszysz za zapachami, patrzysz za tropami. Szukasz czegokolwiek, co mogłoby być zwierzyną. Czasami zwierzyna ci akurat wpadnie przed pysk, przebiegnie i będziesz miała ułatwione zadanie.

Jęknęła cicho. Ale jak to trudniej? Czy zwierzątka nie będą chciały, tak jak oni, wyjść z kryjówek i popatrzeć na piękno zimy? Szczypiący w nos mróz szybko przypomniał jej jednak, że pewnie przed tym właśnie się chowają. Sama nie oddalała się za bardzo od ciała ojca, które przyjemnie grzało.
- Ja to tutaj nic nie widzę - mruknęła trochę niezadowolona. No wiedziała, że to nie będzie łatwe, ale... No tak jakoś nie wzięła pod uwagę, że będzie musiała swoją zdobycz najpierw znaleźć.
- Oprócz pięknych widoków - dodała weselszym tonem - Może zwierzątka też wyjdą pobawić się we śniegu? - rzuciła i wesoło przeskoczyła z miejsca na miejsce, obserwując robione przez siebie ślady. Przestało dopiero po tym, jak zrobiło kółeczko. Hm. Powinno się skupić prawdopodobnie. Jeszce im łapy poodmarzają.
- A tak w sumie to jak się ją, no wiesz - machnęło łapą wyrzucając śnieg w powietrze - łapie? Czy to jak berek?